Ik blijf het toch zeggen!

In diverse artikelen is uitgebreid uit de doeken gedaan waarom er geen sprake kan zijn van een Palestijnse etniciteit, een Palestijnse politieke entiteit en daarom niet van een Palestijnse staat.

Afb: screenshot youtube.

Dat laatste zou impliceren dat er een afgebakend gebied met historisch geaccepteerde grenzen zou hebben bestaan. Grenzen die van oudsher virtueel langs geografische kenmerken als waterstromen, berg of heuvelruggen, ravijnen, zeeën en woestijnen getrokken waren en zijn. Een op die manier ompaald territoir met de naam Palestina dat centraal werd bestuurd en een levensvatbare economie voor een bevolking voerde,  heeft niet bestaan.

Politiek bepaald

Wanneer dat nog steeds niet afdoende is voor criticasters die voortdurend beweren dat er wel een Palestijnse staat heeft bestaan en verwijzen naar de Filistijnen als een Arabisch georiënteerde etniciteit, dan zouden de uitspraken van twee vooraanstaande Arabieren hen over de brug moeten hebben geholpen. Historisch gezien is er nooit sprake geweest van een politieke entiteit met de naam Palestina zo plaatste de Arabische historicus Philip Hitti de discussie in de juiste historische context bevestigt. Wij zijn een volk nl. Arabieren. Voor politieke doeleinden onderschrijven wij een Palestijnse identiteit. Belangrijk als tegenwicht tegen het Zionisme ….. die Palestijnse identiteit is er alleen uit tactische overwegingen en de eis om een Palestijnse Staat is een nieuw instrument om de Arabische eenheid te herstellen in het Midden Oosten. Daarom moet Israel verdwijnen.” Zo liet de oprichter van de PLO Zahir Muhsein de wereld in 1964 resp 1967 weten. Twee Arabieren, twee moslims verklaren dat noch een Palestijnse staat noch een Palestijnse etniciteit heeft bestaan en onderstrepen dat de identificatie van Arabieren als Palestijnen een politieke daad is geweest en niets te maken heeft met de ontwikkeling van een etnische entiteit tot een etniciteit[1]. Overtuigender kan het niet zijn. Blijkbaar nog steeds niet voor die criticasters.

De Arabische elite op Westbank en Gazastrook is er in de afgelopen dertig jaar (sinds de onafhankelijkheidsverklaring in 1988) geen enkele keer in geslaagd om een stabiel, succesvol, transparant, democratisch gekozen regime te vestigen op beide delen. In die dertig jaar werd de Arabische elite gesymboliseerd door twee despoten die ten doel hadden om sponsorgelden in eigen zakken en hun inner circle op te bergen en aan wapens en munitie te besteden, waarbij verbetering van de levensomstandigheden van hun eigen volk voortdurend de laatste of soms helemaal geen prioriteit bleek te hebben. De verhalen dat het Westen en vooral Israel schuldig zijn aan die slechte omstandigheden worden alleen door Arabische sympathisanten en Useful Idiots gekocht. In die achterliggende dertig jaar heeft een onverbiddelijke concurrentiestrijd geheerst tussen Al Fatah en Hamas. Ondanks de toenaderingen van de afgelopen maanden is die concurrentiestrijd om de sympathie van de wereld en de onvermijdelijke stromen sponsorgelden nog lang niet gestreden.

De geboorte van een etniciteit met de naam Israëlieten[2] staat in schril contrast tot het ontbreken van een Palestijnse etniciteit. Die kunnen zich sinds 2000 V.C. wel beroepen op een historische band met Kanaän[3]. Aanvankelijk in de persoon van de door het gebied trekkende aartsvader Abraham en zijn zoon. Die band is sterkere bij de afstammelingen van de kleinzoon van Abraham die omstreeks 1250 V.C. over de Via Mare vanuit Egypte naar Kanaän trekken en het zuidelijke deel van Kanaän bevolken. Het gebied wordt over de (volgelingen van de) 12 zonen van Jacob verdeeld en een paar eeuwen lang door profeten en richters (tijdelijke leiders) bestuurd. Omstreeks 1025 V.C. verenigen die 12 Israëlische stammen zich en ziet het Koninkrijk Israël het levenslicht, dat ruim 100 jaar zal blijven bestaan. Na de dood van de derde Israëlische koning Salomo wordt het koninkrijk omstreeks 922 V.C. gesplitst in het Koninkrijk Israël (hoofdstad Samaria) waar 10 Israëlisch stammen hun leven oppakken en een koninkrijk in het zuiden waar 2 stammen het Koninkrijk Juda[4] (hoofdstad Jeruzalem) van de grond trekken. De inval van de Assyriërs en hun deportatie naar Mesopotamië twee eeuwen later, markeert de start van de diaspora van de Israëlieten[5]. Een diaspora die hen vervolgens voert naar Syrië, Anatolië, Egypte, Peloponnesos, Iberisch schiereiland, Noord en Oost Europa. Hoewel er nog een kleine groep Joodse afstammelingen in de omgeving Galilea achterblijft, zijn vanaf 135 nauwelijks Israëlieten op het territoir van het voormalige Koninkrijk Israël te vinden. Zij hebben een Indo Iraanse achtergrond en spreken een Semitische taal.

Bezet gebied?

In opiniez.com publiceerde Ernst Lissauer[6] op 25 juli een interessant relaas dat zich concentreert op de vaak en veelgehoorde stelling dat er sprake zou zijn van door Israel bezet gebied tussen Jordaan en Middellandse Zee. Zijn uitleg zet de bovenstaande vaststellingen nog scherper aan. In twee van de reeds gepubliceerde artikelen over deze materie “Ken de Geschiedenis” en “Zucht” werden de pijlen gericht op de ontwikkelingen tot en rond 1948. Lissauer gaat in feite verder waar de twee genoemde artikelen ophielden. Zijn belangrijkste vaststellingen kan en mag de volger van deze website niet onthouden worden om een eigen mening over de Palestijnse zaak te kunnen vormen of te verfijnen.

De genoemde artikelen waarin de bovenstaande teksten over de absentie van een Palestijnse etniciteit en Palestijnse staat en een historisch recht van Israëlieten op een groot deel van Kanaan wordt verwoord, benadrukken dat van een door de Joodse Staat bezet gebied tussen Jordaan en Middellandse Zee geen sprake kan zijn. Desondanks blijven Israel haters volharden in het accentueren van door Israel bezet gebied inb. de door Arabieren bewoonde en bestuurde Gazastrook en westelijke Jordaan oever. Dat is op zich merkwaardig, omdat Hamas resp. PLA in die gebieden de scepter zwaaien en het leed van de bewoners veroorzaken. Aan onvoldoende geld kan het niet liggen, aan politieke onwil wel. Ellende is namelijk het ideale instrument om geld uit de zakken van de rijke westerse landen te zuigen.

Lissauer buigt zich vanuit een andere invalshoek in zijn artikel over de vraag of Gazastrook en westelijke Jordaanoever kunnen worden betiteld als bezet gebied. Over de Gazastrook stelt Lissauer het volgende: “De Gazanen lijden vanwege de wurggreep waarin het totalitaire regime van de terreurbeweging Hamas hen houdt. Dit stukje Egypte huist al een eeuw het uitschot dat Egypte rijk was. Vandaar dat de toenmalige president Anwar Sadat de enclave niet van Israël terug wilde na de verloren oorlog van 1967. Israël ruilde het later in een ‘land-for-peace’ deal met de Palestijnen. Het is dus niet ‘bezet’, anders dan door Hamas: een proxy van Iran”. Zijn visie over de westelijke Jordaanoever dat (een deel van) het Joodse hartland Judea en Samaria omvat, heeft hij als volgt onder woorden gebracht: “tijdens de onafhankelijkheidsoorlog van 1948 werd het gebied veroverd door Jordanië en negentien jaar lang bezet. In 1967 veroverde Israël het terug. De Jordaanse bezetter wiste de millennia oude naam en gaf het de naam: West Bank…. een provincie die in een oorlog door een vreemde mogendheid (Jordanië) is bezet en daarna wordt terugveroverd, is vanaf dat moment dus niet meer bezet. Dat de internationale politiek het soms anders wil zien, laat ik hier buiten beschouwing”. Vanuit een andere invalshoek legt Lissauer uit dat in beide gevallen geen sprake is van bezet gebied.

Welk gebied is dan volgens Lissauer wel bezet? “de Golan-Hoogvlakte in het Noorden van Israël. Die is bezet, na door Israël veroverd te zijn op Syrië in de Zesdaagse oorlog van 1967. Een strategisch belangrijk gebied, waarvandaan overzicht op Syrië mogelijk is. Israël en Syrië zijn formeel nog steeds in oorlog. Als Syrië de Golan-Hoogvlakte zou bezitten, was het vrij schieten op Israël en we weten dat ze dat ook zouden hebben gedaan. Op dit moment – 51 jaar na de Zesdaagse oorlog – wordt er vanuit verschillende kanten gesuggereerd dat Israël dat gebied rechtmatig heeft verkregen en mag houden. Volgens oorlogsrecht is dat al zo, maar landen stellen prijs op ‘erkenning”.

Wanneer de westerse goedmensch Israel verwijt de hoofdoorzaak van het ellendige leven van de bewoners van Gazastrook en westelijke Jordaanoever te zijn, lijkt het gewenst eens de geldstromen die van de sponsor landen naar de bestuurders in beide gebieden gaan in kaart te brengen. Dat kunnen ze vaststellen hoe dik en lang die zijn, waar ze uiteindelijk eindigen en welke percentage van die geldstromen direct ten goede komen van de bewoners in beide genoemde terreinstroken. Ben benieuwd of ze de moed hebben om dat te doen.

Summum sumara

Wellicht dat de volger van stapal artikelen, verzucht dat hij en zij nu wel weten hoe de vork in het gebied tussen Jordaan en Middellandse Zee in elkaar steekt. Mijn excuses daarvoor, maar er zijn zo blijkt uit diverse artikelen inb. die van Lissauer, nog steeds vertuurders met een beperkt blikveld die feiten niet bij hun bespiegelingen willen betrekken. Ze staan in een omkeerbare spiegel te turen en vertikken het om een scherp beeld van het krachtenveld in het westelijke deel van het Midden Oosten te willen hebben. Een regio die in de tijd van de Feniciërs de naam Levant droeg. Daarom dit artikel en daarom de titel: “ik blijf het toch zeggen”.

———————————————

[1] Een politieke eenheid met een gemeenschappelijk erfgoed uitgedrukt in taal, schrift, religie, cultuur, gedrag en biologische eigenschappen of ras.

[2] Vernoemd naar Jacob de Kleinzoon van Abraham. Israëliet betekent zonen van Jacob.

[3] De oude naam voor het land der Israelieten.

[4] De Bewoners worden Joden genoemd.

[5] Vervolgens ook door Chaldees Babylonië (587VC), Macedonië (331VC) en Rome (135)

[6] Parlementair Verslaggever.