De 97%-consensus

Het is weer tijd om over de opwarming van de aarde te discussiëren en die discussie lijkt hoofdzakelijk gedreven te worden door twee vectoren, te weten de opportunistische klimaatovereenkomst die Nederlandse politici juichend aan de man – lees: de belastingbetaler – proberen te brengen en de onverwachte warme weken met dito effecten voor mens, dier en natuur.

Komt nooit meer goed…. Afb: Pixabay.

Een normaal mens wordt er duizelig van. Herhaaldelijk vraagt die zich af of politici en klimaatactivisten wel weten wat ze aan het doen zijn. Persoonlijk geloof ik niet meer in de optimistische en pessimistische verhalen van de genoemde categorieën en probeer me vast te klampen aan wetenschappers, die zich niet voor het karretje hebben laten spannen door politici en klimaatactivisten. En daar zit hem nu de kneep.

Klimaatwetenschap meer dan een politieke stellingname

Als ik het niet weet of niet vertrouw neem ik mijn toevlucht tot de omschrijving en die luidt in het Engels:

“Climate science involves many different inter-related natural systems on earth – it’s more than just the human influence or carbon dioxide/greenhouse gas emissions. Some climate drivers are natural and cyclical – like the repeating patterns of El Nino Southern Oscillation.  Some are spontaneous and unexpected – like volcanoes or large wildfires….the Sun has direct and indirect effects on earth’s climate.  Since the Solar Dynamics Observatory went into space just over 5 years ago, we are learning more about solar activity.  Changing solar activity affects earth’s geomagnetism, tides, ocean and atmospheric oscillations, cloud cover, atmospheric concentrations and more.  Some of these effects can be seen – like the Northern Lights illustrating how the solar wind is affecting atmospheric concentrations of gases.”

Uit de omschrijving kan worden vastgesteld dat er meer factoren zijn die het klimaat tijdelijk en plaatselijk kunnen beïnvloeden. Volgens wetenschappers correleren temperatuurveranderingen door de geschiedenis heen met zoncycli en in het verlengde klimaatontwikkelingen. Uit onderzoek en historische gegevens blijkt dat wolken en waterdamp het opwarmende effect van CO2-uitstoot kunnen minimaliseren. Het is daarom te simpel om vervelende klimaatontwikkelingen alleen aan de mens toe te schrijven. Het draait om meer dan de steeds terugkerende invloed van de mens op het klimaat; het is meer dan de uitstoot van CO2-emissie (die goed is voor de mondiale vegetatie, maar nooit op die manier door klimaatgoeroes en -activisten wordt benadrukt).

Hoewel wetenschappers het er niet over eens zijn hoe groot de invloed van andere factoren is in verhouding tot de handel en wandel van de mens, is er sprake van meer. Drie voor het grote publiek (deels) onbekende invloedsfactoren de tot de categorie meer worden gerekend worden hieronder verklaard:

• Atmosferische schommelingen, (ESON; NAO[1], PDO·, AMO[2], AO[3], IOD[4]) die een cyclisch karakter hebben en interacteren met andere veranderende ontwikkelingen op aarde zoals de eerder genoemde El Nino (in de Stille Oceaan in een cyclus van 2 tot 7 jaar). Die atmosferische schommelingen hebben met elkaar gemeen dat ze duidelijk zichtbaar zijn in echte waarnemingen van het echte klimaat in de echte wereld. De meeste van deze duidelijk waarneembare oscillaties hebben niet of nauwelijks invloed op de gemiddelde wereldtemperatuur. Voor zover die invloed er wel is, zoals bijvoorbeeld bij de ENSO en PDO, dragen ze niet bij aan opwarming of afkoeling op lange termijn. Er bestaan nu eenmaal geen eenrichtingsoscillaties
• De invloed van de zon die volgens onderzoekers zich nu in een periode van lage activiteit bevindt, ook wel bekend als koude zon (weinig zonnevlekken). Een groot aantal wetenschappers en onderzoekers van zonneactiviteiten verwachten dat een global cooling-periode aanstaande is.
• Waterdamp, een volkomen onzichtbare substantie in de lucht, is de belangrijkste component van broeikasgas. Er is daarvan veel en het heeft een grillig karakter. Waterdamp wordt door National Oceanographic and Atmospheric Authority (NOAA)[5] betitelt waterdamp als een wild card bij de opwarming van de aarde.

Het is meer. Die drie woorden schetsen een complexiteit, waardoor de belastingbetaler kanttekeningen moet plaatsen bij de expertise van politici en klimaatactivisten. Wellicht is wantrouwen beter op zijn plaats.

Broeikaseffect

Daarnaast heb ik me vaak afgevraagd waar die term global warming/opwarming van de Aarde vandaan komt. Het blijkt dat die term voortkomt uit een hypothese die een Zweedse natuur- en scheikundige en Nobelprijswinnaar, Svante Arrhenius (1893-1927) een kleine 100 jaar geleden ontwikkeld heeft. Hij was bang dat de wereld een nieuwe Kleine IJstijd zou binnenglijden en ging onderzoeken of en in welke mate CO2 het klimaat beïnvloedde. Aanvankelijk dacht hij dat een verdubbeling van het CO2-gehalte zou resulteren in een enorme temperatuursverhoging. Hij nam aan dat een verhoging van 4 tot 6 graden het gevolg zou zijn en 1/3 daarvan door CO2-emissie en 2/3 door de zon zou worden veroorzaakt. In 1906 veranderde hij na aanvullend onderzoek van mening en stelde vast dat een temperatuursverhoging gering zou zijn en wellicht een voordelig effect zou kunnen hebben op mens, dier en natuur. Hedendaagse activisten hebben die aanname bewust onjuist geïnterpreteerd en bazuinen nu rond dat de opwarming van de Aarde volledig toe te schrijven is aan CO2-uitstoot.

Urban Heat Island

De hedendaagse voorspellingen, die ervan uitgaan dat de opwarming van de Aarde alleen door de uitstoot van CO2 wordt veroorzaakt, houden dus geen rekening met de invloed van de zon. Een recente studie over temperatuur veranderende factoren die door de IPCC als onderbouwing van hun stellingen wordt gebruikt, blijkt door de toepassing van onjuiste algoritmes[6] en gestuurde selectie van ingebrachte data tot onjuiste vaststellingen te hebben geleid. Bij het onderzoek naar die opwarming is het effect van het urban heat island (zie bovenstaande schets) buiten de beschouwing gelaten. Wanneer dat effect wel wordt ingesleuteld, blijkt de opwarmingstrend in de periode 1980-2002 met 50% naar beneden bijgesteld te moeten worden. Die ontdekking heeft het gepaste wantrouwen in de juistheid van de klimaatmodellen van de United Nations Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) vergroot.

De levensvatbaarheid van IPCC-klimaatmodellen

In de reeds genoemde artikelen is meerdere keren het manipulatieve en politieke karakter van de door de IPCC ontwikkelde klimaatmodellen aan de kaak gesteld. Nooit vergeten mag en moet worden dat de IPCC een instantie is die de politiek dient: een politiek lichaam dat opinies en stellingnames van politici en in hun spoor volgende activisten moet onderbouwen. Gelet op de bovenstaande teksten moeten resultaten, die worden gebruikt om beleid te concipiëren en de belastingbetaler op hogere kosten kan jagen, met gepast wantrouwen benaderd worden. Dat is voor de doorsnee burger een probleem, omdat het gros de basiskennis ontbeert om bijvoorbeeld grafieken op de juiste manier te lezen, waardoor het plaatsen van kanttekeningen niet mogelijk is. Toch, als men wil dat het belastinggeld op de juiste manier wordt besteed, dan wel de samenleving door de decennia heen daar de levensvoordelen van krijgt, dan moet moeite gedaan worden om die IPCC modellen te leren doorgronden. De oren laten hangen naar politici en activisten staat gelijk met het verdwaald raken in de jungles van de Amazone. Er bestaan websites die op een voor de doorsnee burger begrijpelijke wijze die klimaatmodellen uiteenrafelen en door een begeleidende tekst begrijpelijk maken.

De rode lijn weerspiegelt de gemiddelde voorspelling van een aantal klimaatmodellen die door het IPCC worden gebruikt om hun stelling van de opwarming van de aarde te onderbouwen. De blauwe en groene lijn reflecteren de feitelijke observaties van weerballonnen en satellieten. Beide onderstrepen wat daadwerkelijk aan de hand is met de temperatuur op aarde. Die feitelijke waarnemingen wijken nogal af van de uitkomsten van IPCC-klimaatmodellen. De huidige -met veel lawaai aangekondigde- opwarming is lager dan in de tijd van de Minoïsche beschaving (3500-3200VC), Romeinse klimaatoptimum (250VC-400) en het Middeleeuwse klimaatoptimum (950-1250)[7]. Het probleem van de IPCC-modellen is dat een groot aantal relevante factoren van invloed niet zijn -of kunnen worden- verwerkt en wel een substantieel aantal verwachtingen door de gebruikers is ingesleuteld.

Voorspellingen zijn juist dat: voorspellingen

James Hansen voor de Senaatscommissie 23 juni 1988. Afb: wikimedia-commons / NASA

In het artikel “Klimaat laat zich moeilijk voorspellen” is een overzicht gegeven van de voorspellingen die James Hansen 30 jaar geleden heeft gedaan over de te verwachte opwarming van de Aarde. Wat blijkt uit de feitelijke waarnemingen in die 30 jaar? De temperatuur is sinds 2000 nauwelijks veranderd in positieve noch in negatieve zin. Hansen voorspelde dat door de CO2-uitstoot de temperatuur twee keer zo hoog zou zijn als de temperatuur 40 jaar geleden, toen het observeren van de aardetemperatuur d.m.v. satellieten werd gestart. Niet alleen zat hij er met zijn voorspellingen naast, ook de IPCC-klimaatmodellen voor die periode zaten er ver naast. Sterker: geen enkele voorspelling van klimaatactivisten uit de achterliggende decennia is realiteit geworden!

Analyses van het International Energy Agency, US Energy information Administration en vooraanstaande industriële bronnen als British Petroleum en Exxon-Mobil stellen dat in de periode tot 2040 de toename van de mondiale broeikasgassen bijna geheel wordt veroorzaakt door China, India en Zuid-Oost-Azië. Wanneer dat juist is, dan wordt de indruk versterkt dat Nederlandse politici zich bezighouden met symboolpolitiek en daarvan afgeleid nutteloos beleid, waardoor de belastingbetaler op hogere kosten wordt gejaagd. Noch de mondiale samenleving als geheel wordt daar beter van, noch wordt de wereld van de veronderstelde ondergang gered.

Nonsensus?

Er zijn dus meerdere factoren die het klimaat beïnvloeden. Sommige worden door de natuur zelf gegenereerd en zijn cyclisch; sommige ontstaan spontaan en onverwachts en de zon blijkt een overheersende invloed te hebben op temperatuurontwikkelingen. Het lijkt me nogal een hele klus om het tijdelijke of permanente, het structurele of spontane effect van die invloedsfactoren anders dan de mens op te lijnen en die af te zetten tegen de veronderstelde invloed van de mens op klimaat en temperatuur, helemaal als het mondiaal wordt bekeken. Te vaak constateert de belastingbetaler dat politici en activisten druk bezig zijn met het in elkaar sleutelen van een kunstmatig mondiaal klimaatmozaïek om de druk op de westerse belastingbetaler te verhogen. In Nederland doen politici het voorkomen of de invloed van buurlanden bij de grenspalen ophouden en Nederland onder een klimaatstolp leeft. Nederlandse politici, hun experts en activisten hadden Svante Arrhenius’ hypothese en resultaten van zijn vervolgonderzoeken beter moeten onderzoeken. Vermoedelijk is de reden van die omissie dat zijn hypothese en vervolgonderzoeken in het Duits zijn verwoord en hebben ze zijn aanpassing van zijn initiële aanname niet opgepakt.

Wanneer politici en klimaatpessimisten hun stelling willen onderbouwen dat de mens de voornaamste oorzaak is van de opwarming van de Aarde en klimaatveranderingen, gooien ze de zogenaamde 97%-consensus op tafel. Maar hoe is dat getal van 97% tot stand gekomen? En is inderdaad sprake van consensus? Op de website http://www.climatechange101.ca wordt daarvan een uitleg gegeven:

“Four separate surveys, like that of Oreskes (2004) that Al Gore referred to in his movie, claimed to find an “overwhelming consensus” on climate change”. All four surveys are flawed and filled with statistical manipulations. Three of them concentrated on the abstracts of academic studies (a  150 word introductory summary) done by different groups of scientists; one was an opinion poll! (Science is about evidence, not opinions!) …the claimed ‘consensus’ is supposedly that scientists “all agree” that catastrophic climate change is imminent and mostly due to human activity, especially due to the carbon dioxide (CO2)  from our use of fossil fuels like oil and gas and coal.  Only 1-3% of the surveyed scientists’ academic papers agree with that catastrophic view. Most have NO OPINION WHATSOEVER.”

Daaruit blijkt dat consensus in feite nonsensus is.

Arrogantie van de politicus

De klimaatwetenschap of klimatologie rust op drie herkenbare wetenschappelijke pijlers: scheikunde, natuurkunde en meteorologie of weerkunde. Die drie kundepijlers onderstrepen dat het klimaat een uitermate dynamisch en complex systeem is, dat plaatselijk en periodiek kan worden beïnvloed door een aantal uiteenlopende factoren[8]. Die maken vaak deel uit van natuurlijke cycli. Klimaatwetenschap vraagt net als iedere studie van gecompliceerde onderwerpen om intelligentie, inzicht en jaren doorzettingsvermogen. Daarom begrijp ik het dedain van politici niet, die denken dat ze na het lezen van een aantal artikelen, studies en aanhoren van adviezen (van gelijkgestelden en activisten), zodanig meester over de materie te zijn, dat ze beleid zonder inbreng van echte wetenschappers kunnen formuleren.

In de hedendaagse feiten- en cijfervrije discussies draait het duidelijk om opinies en niet om bewijzen. Dat is niet verrassend, omdat die discussie hoofdzakelijk wordt gevoerd en gestuurd door niet-wetenschappers en die concipiëren op basis van dat soort discussies het beleid voor een hele samenleving. Daarom worden wetenschappers die met feiten en bewijzen grote gaten in dat beleid kunnen schieten door politici angstvallig buiten de deur gehouden. Dat weerhoudt wetenschappers niet om herhaaldelijk hun stem te laten horen.

 ————————————————————

[1] Noord-Atlantische Schommeling: het wisselende luchtdrukverschil (op zeeniveau) tussen een lagedrukgebied met het centrum in de buurt van IJsland en een hogedrukgebied met het centrum in de buurt van de Azoren (Azorenhoog). Het verschil in luchtdruk tussen deze twee drukgebieden beïnvloedt in een belangrijke mate de windkracht en -richting vanaf de oceaan richting Europa. De NAO heeft daarmee een bepalende invloed op het weer in West-Europa, waarbij de effecten het grootst zijn in de winter.

[2] Atlantic Multi-decadal Oscillation is a coherent mode of natural variability occurring in the North Atlantic Ocean with an estimated period of 60-80 years.

[3] Arctic Oscilliation: an atmospheric circulation pattern over the mid-to-high latitudes of the Northern Hemisphere. The most obvious reflection of the phase of this oscillation is the north-to-south location of the storm-steering, mid-latitude jet stream

[4] Indian Ocean Dipole (IOD): difference in sea surface temperature between two areas (or poles, hence a dipole) – a western pole in the Arabian Sea (western Indian Ocean) and an eastern pole in the eastern Indian Ocean south of Indonesia. The IOD affects the climate of Australia and other countries that surround the Indian Ocean Basin, and is a significant contributor to rainfall variability in this region.

[5] In 2010 ontdekte de NOAA dat ondanks het feit dat het CO2-gehalte was gestegen door het geringere volume waterdamp in de stratosfeer er geen sprake was van de te verwachten opwarming van de aarde.

[6] Een eindige reeks instructies die vanuit een gegeven begintoestand naar een beoogd doel leidt.

[7] Werd gevolgd door een Kleine IJstijd in de periode 1400-1800.

[8] Tijd uitgedrukt in decennia, eeuwen en millennia en plaatselijk vertaald in regio en continenten.