Hoe meedogenloos was de Spaanse Inquisitie eigenlijk?

Recentelijk heb ik de aangeboren intolerantie van de Sharia, met name in de ‘pure islam leer’ der Wahabis en hun discipelen van Isis, vergeleken met de Spaanse Inquisitie in de 15^e eeuw die, als afgeleide van de Vaticaanse versie, nog een graadje erger was omdat de Paus jarenlang de controle erover verloor aan religieus gemotiveerde rechters van de Spaanse staat.

Afb: wikimedia-commons

Omdat wij ook in de 21^e eeuw te maken hebben met een intolerante, extreem linkse ‘seculiere religie‘ die onze maatschappij op alle mogelijke manieren probeert te ondergraven is het wellicht interessant om eens te kijken naar uitwassen en overeenkomsten in beide systemen.

Zodra een justitiëel orgaan iets te enthousiast achter een beklaagde aangaat, wordt er wel ergens in onze pluralistische samenleving geroepen dat er vuil spel wordt gespeeld, want gelijkheid voor vrouwe Justitia is ons gemeenschappelijk credo, een gevoelig onderwerp dat emotionele reacties oproept, waarbij ik de Inquisitie als voorbeeld aanhaalde.  Niet alleen om de retorische waarde daarvan door de associatie met brandstapels en pijnbanken, maar ook met een gedachtepolitie die ons bewustzijn en onze ziel usurpeert middels beelden van vochtige gewelven en sinistere monniken met roodgloeiende poken: tirannieke onderdrukking vermomd als wetshandhaving.

Daarbij bevind ik mij in gezelschap van de historische propaganda van de (vroegere) Engelse koningin Elisabeth en haar gotische fantasieën, waarin Spanje werd afgeschilderd door de noordelijke, protestantse koninkrijken als ‘the evil empire’. Niet alleen ‘evil’ in politiek, religieus en militair opzicht, maar ook als een existentiële bedreiging van al het goede.  De Inquisitie was het school-voorbeeld als object van ‘la Leyenda Negra’ (de ‘Zwarte Legende’) uit die jaren; er zat een fors stuk propaganda achter deze beeldvorming maar het waren niet alleen sadistische monniken wat de klok sloeg.  Hoewel de juridisch-technische bewijsvoering te wensen overliet, poogde de Inquisitie in beginsel wel ‘waarheidsvinding’ te betrachten in hun processen, hetgeen anno 2018 niet gezegd kan worden van wat in vele landen, zoals o.a. Turkije en Rusland, wordt gepresteerd door politieke rechters.

Ook in het Wilders-proces en de correcte wraking van de rechtbank wegens hun arrogantie en politieke vooringenomenheid ten faveure van Pechtold enerzijds, en in het ‘onderzoek’ van de ‘special-prosecutor’ Mueller naar illusoire ‘collusion’ van de Trump campagne met ‘de Russen’ anderzijds, zien wij dat soort religieuze gedrevenheid en vooringenomenheid.  Maar dan van extreem-linkse, seculiere aard; in beide gevallen is de grootste gemene deler de ideologische idée fixe van de alles ondermijnende ‘deep-state’ (die ook in Nederland diep wortel heeft geschoten) : http://www.judicialwatch.org/wp-content/uploads/2017/09/JW-Special-Report-Deep-State-2017.pdf .

Dat de Inquisitie ondanks dat streven naar ‘waarheidsvinding’ het prerogatief werd van op ketterij gespecialiseerde ‘rechters’ als een fanatieke gedachtepolitie van de Kerk, rechtvaardigde hun slechte naam volledig. In 1482 begon paus Sixtus spijt te krijgen van het cederen van de Inquisitie aan de supervisie van de staat en de nieuwe procedure’s die hij ontwikkelde om het machtsmisbruik van de Inquisitie af te zwakken waren een stuk rationeler en moderner dan menige andere rechtsprekende instantie in het Europa van zijn tijd.

Sixtus gaf in 1478 het recht aan de Spaanse Kroon om de Spaanse Inquisitie op te richten in de tijd dat ‘los Reyes Catolicos’ (koning Ferdinand en koningin Isabella) hun jonge koninkrijk poogden te consolideren in cultureel en religieus opzicht. Het was de tijd van de ‘Reconquista’, de herovering van Spanje op de Moren; religie en nationalisme waren onafscheidelijk en het misbruik was extreem:  Het Alhambra Decreet van 1492 dwong Spaanse Joden om christenen te worden of, bijvoorbeeld, naar Nederland te vluchten terwijl de islam al in 1491 bij het Verdrag van Granada was verboden, hetgeen  aanleiding was tot ontelbare pogroms en opstanden. Het gevolg was dat er een cult ontstond van verraders die (valse) aanklachten rondstrooiden waardoor, net als bij de Franse revolutie, de bevolking van dag tot dag leefde in vrees voor een (valse) aanklacht, in het bijzonder de pro forma bekeerde ‘geheime Joden’, die confiscatie van hun bezittingen riskeerden en dat was nog het minste.

De naïeve Paus Sixtus dacht dat hij juist een einde aan de onrust kon maken, maar de Spaanse Kroon ging jarenlang met zijn autoriteit aan de haal met de Inquisitie en de ergste excessen vonden plaats in de eerste 30 jaren  van misbruik door de Spaanse staat, waartegen Sixtus zich desperaat verzette. De bij ons beruchte Tomás de Torquemada, een veel genuanceerder historisch figuur dan verondersteld, werd verantwoordelijk voor het onder controle brengen van de Inquisitie maar was veeleer geïnteresseerd in ‘law & order’ dan theologie. Vanaf 1498 verplichtte  hij de Inquisitie professionele rechters in te schakelen i.p.v.  theologen en die rechters hoefden geenszins priesters te zijn, waardoor ‘hekserij’ niet meer rechtstreeks naar de brandstapel leidde maar naar behandeling voor geestesziekte. Dankzij Torquemada kregen verdachten advocaten toegewezen en was de rechtsgang een stuk moderner dan in civiele rechtspraak van die tijd, zowel in Spanje als in Engeland of Nederland.

In de 21^e eeuw zien wij een hernieuwde, ongecontroleerde ‘heksenjacht’ door sinistere monniken onder valse voorwendselen, waarbij Donald Trump en Geert Wilders op de korrel worden genomen door de  weinig scrupuleuze ‘deep-state’, onze hedendaagse variatie op de creatie van ‘de Zwarte Legende‘, daarbij zonder scrupule geholpen door de politiek gemotiveerde media.  De USA wordt verscheurd door de louche praktijken van een Obama en Clinton, daarbij geassisteerd door een Soros, Rosenstein, Muller en Comey plus nog vele andere moreel corrupte linkse monniken. Daarbij speelt dat velen die in een positie verkeren waarin zij deze misstanden een halt kunnen toeroepen, te bang zijn om dat te doen gezien de mogelijke repercussie voor hun professionele en hun sociale (voort-)bestaan, omdat zowel aanklagers als rechters uit hetzelfde linkse vaatje tappen als de sadistische monniken, inclusief primitieve Antifa fascisten,  die zelfs niet schromen om uitwerpselen door de brievenbus van Baudet te gooien. De eindeloze weg naar hun Utopia voert door het laagste laagland van dit tranendal.

Daarbij schromen deze zeloten niet om de deur ook nog eens wagenwijd open te zetten voor de Sharia die als lachende derde achterover leunt en af en toe obligaat roept om hun ‘vrijheid van godsdienst’ te respecteren, terwijl zij iedere andere ‘gelovige’ het liefst ter plekke onthoofden.

Twee sinistere kwaden, monniken en haatbaarden, hebben elkaar gevonden, kortom de Inquisitie was wellicht nog niet zo kwaad…