Irans door Obama gefinancierde expansionisme en terrorisme leidt tot onverwachte gevolgen; niet alleen omdat het land meer en meer geïsoleerd raakt, maar ook omdat andere actoren op dat toneel elkaar onbedoeld in de armen lijken te vallen.
Iran’s geestelijk leider Khamenei. Afb: wikimedia / seysd shahaboddin vajedi
Bijvoorbeeld omdat Poetin nu ook de ayatollahs vaarwel heeft gezegd, waardoor hij automatisch een stapje dichter bij Trump en Israël komt te staan, hetgeen de impotentie en het isolement van de moralistische EU-salonsocialisten pijnlijk zichtbaar maakt.
Israëls Netanyahu was enkele weken geleden al in Moskou en loopt sindsdien tevreden knorrend rond, want zijn buitenlandse politiek loopt op rolletjes met Trumps verhuizing van de ambassade naar Jeruzalem en het beëindigen van het nucleaire akkoord met Iran. Twee dagen geleden hebben de USA ook nog eens een einde gemaakt aan hun lidmaatschap van de UN Human Rights Commission-farce onder leiding van Saoedi-Arabië en landen als Pakistan, die het woord mensenrechten niet eens kunnen spellen, waardoor nu ook Hamas en de Palestijnen buitenspel zijn gezet.
Iran zit in het hoekje waar de klappen vallen, zeker voor de corrupte theocratische leiding, nu de coalitie van Saoedi-Arabië een groot offensief in Jemen is begonnen bij Hudeida tegen de door Iran gefinancierde Houthi’s, terwijl aan de Iraaks/Syrische grens bij een door de Amerikanen als ‘mysterieus’ omschreven aanval (lees: Israëlische aanval) vele tientallen met Iran verbonden strijders zijn omgekomen. Israël zegt uiteraard niets, opvallend genoeg Poetin dit keer ook helemaal niets.
Voor Netanyahu zijn, naast de relatie met Trump, de banden met Rusland belangrijk en kennelijk hangen hij en zijn minister van Defensie Lieberman bijna dagelijks met Moskou aan de telefoon, nadat hij de grote parade van de 9 Mei-viering in Moskou had bijgewoond en vorige week gaven zij acte de présence in Jeruzalem bij de viering van de Russische onafhankelijkheidsdag. Van Russische zijde waren de hoogwaardigheidsbekleders in Israël de laatste weken nauwelijks op de vingers van twee handen te tellen en dat geeft de (Israëlische) burger moed. Israël had tot nu toe verlangd dat Iran en Hezbollah’s sjiïtische militie een veilige afstand van de grens zouden bewaren, maar nu wordt volledige terugtrekking geëist uit Syrië.
Kortom, Iran wordt omsingeld en enkele dagen geleden zag ik de Saoedische prins Salman ook al naast Poetin in het Luschniki-voetbalstadion kijken naar Rusland tegen Saoedi-Arabië, dat op nogal ongastvrije wijze door de Russen werd afgedroogd. Salman leek niet erg bedroefd en maakte kort daarna bekend dat hij de relatie tussen OPEC en Rusland wil formaliseren. Dat is natuurlijk een wassen neus, maar beiden hebben belang bij een stijging van de olieprijzen, waarvan Iran niet zal profiteren omdat het land niet in staat is om op korte termijn de productie te verhogen; Iran verliest dagelijks miljoenen.
Netanyahu was al aardig op pad om buddy’s met Salman te worden, dus gezelligheid kent geen tijd als je samen tegen Iran optrekt en Rusland zal de Palestijnse/Hamas/Fatahpropaganda zeker niet meer steunen. Salman stelt ‘dat de Palestijnen in de laatste vier jaren alle kansen voor toenadering en vrede bewust hebben afgewezen en het tijd wordt dat zij zich eens wat positiever gaan opstellen of hun mond houden’. Daar zit geen woord Frans bij en Netanyahu is happy, terwijl de bouw van nieuwe nederzettingen gestaag vordert.
De vraag is of Saoedi-Arabië geld beschikbaar stelt voor Gaza, waar Hamas een explosieve situatie creëert, maar Netanyahu zit niet op oorlog te wachten, dus gelukkig voor Israël is Trumps ‘man on the spot’ Jason Greenblatt actief doende om Trumps vredesplan aan de man te brengen, o.a. vorige week in Amman, waarna koning Abdallah in het weekend bij Netanyahu op bezoek ging. Daags daarna zat Greenblatt (met Kushner) in Riyad bij de kroonprins om hem ertoe te bewegen samen met de Golfstaten enkele honderden miljoenen in de opbouw van Gaza te investeren, omdat Hamas al het daartoe bestemde hulpgeld gestolen heeft. Hoewel Saoedi-Arabië de kwestie-Gaza ziet als de baby van het zeer impopulaire Qatar, kan Trumps hardere opstelling tegen Iran de verhitte gemoederen sussen.
Niet te vroeg juichen, want de nieuwe as tussen Washington, Moskou, Riyad en Jeruzalem is voorlopig toekomstmuziek, maar voor Trump zeer interessant om een vriendelijke partnership op te tuigen in zijn handelsoorlog met de EU en China. Het probleem op Trumps thuisfront is dat met name de Democraten fel tegen Rusland acteren, maar mocht het Trump lukken om met deze partners ‘aan te schuiven’ dan zou dit een verzwakking betekenen van de NAVO èn de EU, maar ook Iran en Venezuela.
De EU wordt meer en meer lamgelegd door de interne oppositie tegen het salonsocialisme van Brussel en Merkel en de onzin die Mogherini en Juncker daarnaast hebben gedebiteerd inzake Iran heeft hen tot de risés van de internationale politiek gedegradeerd. Kortom, Israël heeft alles te winnen en het is geen toeval dat Netanyahu vorige week het staatsbezoek van Mogherini heeft afgezegd ‘omdat hij het veel te druk had’ voor haar loze babbels.
Het op gênante wijze uithollen van de Europese belangen rond deze stoelendans in het Midden-Oosten is stuitend, maar daar zitten de potentiële partners van deze nieuwe as kennelijk niet mee. De pedante EU-kliek uit Brussel lijkt zich nog steeds niet te realiseren dat zij buitenspel staan en, à fortiori, volledig passé zijn geraakt.