Rob de Wijk is blijkbaar de weg kwijtgeraakt. Hoewel hij als directeur van HCCS[1] beweert de politieke zaken neutraal te bezien en zich daarbij profileert als het overgebleven licht in de strategische en politieke duisternis, speelt steeds vaker zijn subjectiviteit een hoofdrol in commentaren over in zijn ogen belangrijke zaken die de wereld zouden moeten prikkelen tot nadenken en aanpakken.
Rob van Wijk. Afb: wikimedia-commons
In mijn artikel ‘Mali’ citeerde ik hem over het nut van een bijdrage van de Nederlandse krijgsmacht aan de UN-missie MINUSMA. De Wijk orakelde in 2014 dat die bijdrage een belangrijke stimulans betekende voor de evolutie van UN-stabilisatiemissies omdat volgens hem “troepen uit de regio deze VN operatie vullen… westerse landen capaciteiten leveren waarover de regio niet beschikt… met deze capaciteiten worden de gevechtsoperaties gefaciliteerd die vooral door troepen uit de regio worden uitgevoerd:” Wanneer De Wijk praat over westerse capaciteiten waarover Afrikanen niet beschikken, bedoelde hij waarschijnlijk kennis, ervaring en het vermogen om multinationale missies op het Afrikaanse continent in goede banen te leiden. In goede banen betekent voor de goede verstaander, zonder dat in de media berichten komen van UN-militairen die basale mensenrechten schenden, actief zijn op het backstage deel van een oorlogseconomie en zich proberen te verrijken door afpersing, bedreiging, omkoperij en zwarte handel of deserteren wanneer het hen te heet onder de voeten wordt. Het artikel van Martin Paul over het succespercentage van missies onder de vleugels van de Organisation African Unity (OUA) heeft daarop een duidelijk antwoord gegeven.
Rob de Wijk, die zich in politiek opzicht heeft verbonden met D66 of mensen die het gedachtengoed van D66 etc. delen, slaat door die herkenbare subjectiviteit steeds vaker de plank mis. Onlangs liet hij weer eens zijn afkeer blijken van alles en iedereen die maar iets te maken heeft met de zittende president van de USA. Hij trok van leer tegen dochter Ivanka en haar echtgenoot en bestempelde hen als ordinaire zakkenvullers. Hij vond het blijkbaar walgelijk dat beiden met investeringen en adviezen een dikke M$80 konden bijschrijven op hun persoonlijke bankrekeningen. Hij liet in zijn column weten dat “Als we Trump zijn gang laten gaan, wordt de wereld gedomineerd door autoritaire kleptocraten die zich door cynisch eigenbelang laten leiden, hun zakken vullen en zeggen namens het volk te spreken, maar hun armoede verachten”. Natuurlijk zijn die opmerkingen voor zijn rekening, maar het is uiterst merkwaardig dat hij Mabel Wisse Smit die d.m.v. door haar man aangekochte aandelen in een week een klein M€ 180 rijker werd, zonder daarvoor een vinger te hoeven uitsteken, buiten zijn wrange kanttekening laat.
Ook over de resultaten van de top in Singapore was de man niet al te optimistisch. Hij kroop even in de huid van de Noord-Koreaanse dictator en liet de wereld weten dat “het opgeven van zijn kernwapenarsenaal en dragers het domste is wat Kim kan doen”, waarmee hij laat doorschemeren dat het optimisme van Trump eerder een product is van zijn bombastisch gedrag dan gebaseerd op de realiteit. Gelijkgezinden benadrukten dat de top een PR-strijd was tussen beide heren. Subjectieve commentaren die meer gevoed en overheerst worden door anti-Trumpgevoelens dan door de resultaten van een neutrale analyse van de waarde van aanloop naar en resultaten van die bijeenkomst.
Misschien dat die sarcastische experts beter de tekst van het artikel van Uri van As op de website opiniez.com kunnen bestuderen. Strekking en toonzetting komen overeen met artikelen die op min of meer neutrale websites in de afgelopen dagen zijn gepubliceerd. Van As schrijft: “Wie denkt dat Kim de ‘winnaar’ is omdat hij een podium heeft gekregen, heeft niet goed opgelet. Hij was het die door de knieën moest om het gesprek te laten doorgaan. Hij was het die zijn bereidheid moest tonen door onderhandelingen te starten met Zuid-Korea, Amerikaanse gevangen vrij te laten en een atoomtestterrein en lanceerplatformen te vernietigen. De VS hebben hiervoor niets teruggeven”. Meerdere columnisten erkennen inmiddels dat de kleine Raketman door Trump c.s. op een slimme manier naar Singapore is gedreven, nl. door een combinatie van militaire dreiging, politiek isolement en economische verstikking. Vanzelfsprekend zal de nabije toekomst de politieke waarde van de Singapore bijeenkomst gaan bepalen.
Rob de Wijk is niet de enige kenner die zich in zijn evaluaties van Trumps resultaten laat leiden door zijn anti-Trumpgevoelens. Leon de Winter heeft in zijn laatste column “Nomenklatoera claimt de macht”[2] een opsomming gegeven van redacties die zijn gevuld met aanhangers van resp. mensen die de wereldvisie van GroenLinks, SP, D66 of Partij voor de Dieren aanhangen en zich wat de informatie uit de USA betreft, liever laten voeden door anti-Trumpgezinde mediabronnen dan zelf eens op onderzoek te gaan en zich te concentreren op echte journalistiek. Ze proberen hun publiek liever te voeden met een door de ideologie vervormd beeld van de werkelijke wereld waarin wij leven. De uitlatingen op diverse sociale media platformen onderstreept dat zij succes hebben bij bepaalde segmenten van de Nederlandse samenleving. De manier waarop de Singapore top op het Nederlandse scherm werd becommentarieerd, bevestigd dat het gros zich heeft laten leiden door de Democratische senator Schumer die de top becommentarieerde met de woorden “all cattle and no hat“.
Het is moeilijk om belangrijke politieke ontwikkelingen op een neutrale manier te benaderen en de kijker etc. op een evenwichtige manier te informeren zonder propagandistisch van leer te trekken. Van een serieuze directeur van een neutraal centrum voor strategische studies mag verwacht worden dat hij daartoe in staat is. Wanneer die directeur bij het informeren van het grote publiek over de draagkracht van belangrijke strategische gebeurtenissen en ontwikkelingen, om voor hem moverende redenen zijn D66- en anti-Trumpgevoelens niet in de koelkast kan resp. wenst te zetten, past hem maar een daad “inpakken en wegwezen”. Op twijfelachtige propaganda stunten van een zich bekwaam achtende directeur zit geen mens te wachten.
—————————————
[1] Haags Centrum voor Strategische Studies.
[2] De Telegraaf, 13 juni 2018.