Volgens europa stinkt geld niet

De Europese politieke elite bezit verborgen humor. Dat is opnieuw bevestigd toen de Europese kopstukken op 9 mei 2018 te horen kregen dat Trump uit de kernwapen-overeenkomst met Iran stapte.

Teleurgesteld kwamen ze één voor één in de media kraaien dat het voor de westerse wereld een slechte stap was en de gevestigde (vooral linkse) media huilden mee, hoewel onder meer de Telegraaf in een redactioneel stuk de terechte overwegingen van Trump publiceerde.

Waarom zij dat vonden werd snel duidelijk. Niet een veiligheidsargument of ethische reden was de basis voor die uitspraken, maar de gevolgen voor nationale bedrijven die inmiddels vette contracten met Iran hadden afgesloten resp. of op het punt staan deze af te sluiten. Hun argument dat “een ondertekend verdrag niet eenzijdig kon worden opgezegd” mist bovendien iedere grond. Zelfs indien een opzeggingsgrond – zoals contractbreuk, schending van het doel van de overeenkomst dan wel misbruik van vertrouwen – niet in de tekst is opgenomen; daarmee is een dergelijke overeenkomst met een vijandige partij per definitie waardeloos. Immers, wie van de mullah’ s heeft die overeenkomst ondertekend en welk parlement heeft de overeenkomst geratificeerd? Zoals dat in een traditionele democratie gebruikelijk is? In ieder geval niet het parlement van één van de initiatiefnemers De “trust do not verify” overeenkomst mist daardoor iedere internationale wetgevings- toetsing.[1] Zelfs de instemming van het Europese parlement heeft nauwelijks juridische waarde, daar de EU geen serieuze contractpartij is. Immers, Frankrijk, Duitsland en Groot-Brittannië zijn buiten de EU om medeondertekenaars van de overeenkomst, terwijl Israël er buiten werd gehouden. Dat de VS ook de belangen van Israël vertegenwoordigt stuit nu echter in andere opzichten op weerstand. En weer zijn de meeste Europese landen bang voor Iran en zijn terreurtrawanten die nieuwe vluchtelingenstromen kunnen veroorzaken.

Blijkbaar is het voor die Europese kopstukken volstrekt onbelangrijk, dat verificatie of Iran zich aan de op papier gestelde voorwaarden hield, niet mogelijk was. Blijkbaar deed het er ook niet toe dat Iran op de ingeslagen weg was doorgegaan en zich niet stoorde aan de overeenkomst.[2] De dreiging dat Iran niet aan zijn financiële verplichtingen kan en wil voldoen, is de grote angst van die ‘verdedigers’ van een fiasco, doch dit wordt uiteraard binnenskamers gehouden.

Groot Brittannië

 De communicatiegigant Vodafone heeft in 2017 een contract getekend om samen met investeerders uit Europa, Azië en het Midden Oosten (MO) een Solar Energy Park te bouwen in Iran. Met de bouw is een investering van $ 720 miljoen gemoeid. Het contract maakt deel uit van een overkoepelend investeringsplan voor de verbetering van de Iraanse infrastructuur, die de Britten ongeveer $ 600 miljard in tien jaar kan opleveren. Eén van de belangrijkste projecten uit het investeringsplan, is de aanleg van een ruim 10.000 kilometer lang nationaal spoorlijnnetwerk met een potentiële uitbouw tot 25.000 kilometer in 2025. Het in de komende 10 jaar op de laatste communicatiestand brengen en houden van alle 54 vluchthavens en het moderniseren van de nationale Iraanse luchtvaartmaatschappij zijn twee andere plannen binnen dat investeringsraamwerk. Een deel van die plannen is in 2017 al geconcretiseerd en die contracten brengen deelnemende bedrijven ruim € 260 miljoen op. Een groei van 29% vergeleken met 2016.[3] De verdamping van die inkomsten is zo´n schrikbeeld voor de politieke elite van het VK, dat zij de onbetrouwbaarheid van Iran en de gevolgen voor het machtsevenwicht in de Midden Oosten regio voor lief nemen.

Duitsland

In het artikel “Europese Hypocrisie” is de ethische normstelling van Siemens al aan de kaak gesteld. Het negeren en omzeilen van door de VN en EU opgelegde sancties voor Rusland is blijkbaar geen enkel probleem voor de bedrijfsleiding van Siemens geweest. Ondanks die sancties heeft Siemens gewoon zaken gedaan met Russische bedrijven die de energiesituatie in de Krim en Donbas willen verbeteren. Behalve Siemens speelt de heer Schröder, de voormalige bondskanselier, een vieze geur verspreidende rol bij en voor twee tanende Russische energiegiganten, Gazprom en Rosneft. Bij Rosneft vervult hij een functie als hoofd van de Executive Board en bij Gazprom is hij benoemd tot voorzitter van de Board of Directors om de aanleg van de ‘Nordstream-2’ gaspijpleiding veilig te stellen. Omdat beide firma’s nog steeds de ruggengraat van de Russische economie vormen, zou men Schröder kunnen beschouwen als een Russische onderminister voor energiezaken.

Iran is voorts van plan om een snelle treinverbinding te bouwen tussen Teheran, Qom en Isfahan en heeft daarom met Siemens een contract gesloten ter waarde van $ 3 miljard voor de aanschaf van de benodigde snelle treinstellen. Verdere samenwerking tussen het Duitse concern en hun Iraanse tegenvoeters blijkt al in de maak te zijn. Asghar Fakhriyeh-Kashan, plaatsvervangend minister voor “Road and Urban Development for International Affairs”, verklaarde onlangs (voor het uitstappen van de USA): “through financing a number of construction projects, Siemens plans to enter into a joint venture with Iran’s MAPNA company both in the power plant and locomotive manufacturing sector in order to boost domestic production,”

Der Dritte im Bunde is de Duitse autogigant Volkswagen of VW. Die heeft contracten gesloten met het Iraanse Iran Kohdro[4] (IKCO) om twee VW-modellen in licentie daar te laten produceren en op de Iraanse automarkt te brengen. Het Iraanse bedrijf bezit een multinationale kleur, omdat het naast de Samand[5] ook Peugeot, Renault personenauto´s en trucks, minibussen en autobussen produceert.  

Frankrijk

De Franse president Emmanuel Macron die zich tijdens het bezoek aan de USA nadrukkelijk profileerde als een “eeuwige vriend van de Verenigde Staten“, had twee doelen voor ogen:

  • Het afvlakken van Trumps affiniteit met Israël. Frankrijk steunt op politiek en financieel gebied de Palestijnse Zaak reeds meer dan veertig jaar. Zijn drijfveer ligt voor de hand: onrust bij de grote groep moslims in Frankrijk binnen acceptabele proporties houden. Bij iedere confrontatie tussen Israël en de terroristenorganisaties
  • zoals Hamas, Hezbollah en de PLA, dringt Frankrijk er bij Israël op aan om niet “buitenproportioneel” te reageren. In de media wordt herhaaldelijk het Palestijnse standpunt op tafel gebracht, dat “de Palestijnen recht hebben op een eigen staat”.[6]
  • Het uitstappen van Trump betekent ernstige schade voor het Franse bedrijfsleven.
    • In het artikel “Europese hypocrisie” is beschreven dat het in Frankrijk gevestigde Airbus-concern in december 2016 een principeafspraak heeft gesloten met de Iraanse regering voor de aanschaf van 100 toestellen ter waarde van $ 19 miljard.
    • ATR Turboprop heeft in april 2017 een contract afgesloten van $ 536 miljoen voor 20 toestellen. (20 x $26,8 miljoen)
    • De Franse energiegigant Total heeft een contract gesloten om samen met een Chinees energiebedrijf South Pars, het grootste aardgasveld ter wereld te gaan exploiteren. 20 miljoen vaten per jaar gedurende 20 jaar.
    • Peugeot wil een fabriek bouwen om 200.000 auto’ s van twee modellen op de Iraanse automarkt te brengen, waardoor 20% van de totale productie-capaciteit naar Iran verplaatst wordt. Macron, een voormalige Rothschild-bankier heeft ooit meegewerkt om de schuld van het noodlijdende bedrijf Peugeot af te kopen en heeft dus kennelijk boter op zijn hoofd[7].

Airbus blijkt niet het enige Franse bedrijf te zijn dat nerveus door de wandelgangen van het Élysée drentelt. Trump die naar de Franse argumenten heeft geluisterd, is niet onder indruk gekomen. Hij heeft prioriteit gegeven aan het bestraffen van de onbetrouwbaarheid van de mullah’ s in Teheran.

Nederland

Het calvinistische Nederland deelt vermoedelijk mee in de op handen zijnde financiële malaise. Vermoedelijk niet op de schaal als de genoemde industriële giganten, maar toch zullen bedrijven als Gasunie, Shell en een groot aantal kleine investeerders de wrange financiële vruchten plukken van Trump’ s uitstappen. De uitdagingen en kansen van die ongeveer 500 investeerders liggen vooral op het gebied van medische instrumenten en apparaten, waterbeheer, infrastructuur en landbouw zoals:

  • VB Greenhouse heeft in aanwezigheid van minister Kamp en de Nederlandse ambassadeur in Iran, een contract getekend voor de bouw van kassen voor de moderne teelttechniek.
  • Van den Bos, een van de Westlandse bollenbedrijven – gespecialiseerd in lelies, fresia´s en calla´s – was van plan in Iran te investeren om zijn producten daar op de markt te brengen.
  • De VanDrie Group, een bedrijf dat kalfsvlees over de hele wereld levert, wil(de) ook in Iran investeren.

Geld boven veiligheid

Het is niet voor niets dat Europa ijverig onderzoekt op welke wijze de Iran-overeenkomst nog staande gehouden kan worden. De economische belangen zijn groot. Frankrijk heeft al kredieten aangeboden aan Iraanse kopers van hun producten en diplomatieke diensten om de handelscontacten tussen Frankrijk en Iran te versterken.

Gebruikmakend van niet in Frankrijk gevestigde instellingen tracht Parijs te verwachten scherpere Amerikaanse sancties voor Iran te vermijden!

General Manager van de Public Investment Bank (BPI) Nicolas Dufourcq verklaarde in juni 2017, tijdens een technologieconferentie in Parijs, welk alternatief daarvoor geschikt zou zijn: By structuring the financing through vehicles without any U.S. link, whether to the currency or otherwise, the aim is to avoid the extraterritorial reach of U.S. legislation.

De vraag circuleert welke Europese landen het Franse voorbeeld zullen volgen. De mullah’ s in Teheran hebben al verklaard de niet-Amerikaanse deelnemers de tijd te geven naar een oplossing te zoeken voor de mogelijk op te drogen geldstroom naar hun diepe zakken. De ministers van Buitenlandse Zaken van Frankrijk, Duitsland en het Verenigd Koninkrijk en de hoge vertegenwoordiger voor buitenlandse zaken van de Europese Unie, Federica Mogherini, spraken recent in Brussel met hun Iraanse collega Javad Zarif over de effecten van de Amerikaanse beslissing.

De uitspraak dat “Europeanen niet moeten opdraaien voor de Amerikaanse beslissing om zich terug te trekken uit een akkoord waaraan ze zelf hebben bijgedragen” onderstreept waar de werkelijke belangen voor Europa liggen. De niet-Amerikaanse deelnemers zijn ingestapt om de eigen beurzen te spekken. Het veiligheidsaspect heeft in hun politieke bewegingen nauwelijks of zelfs helemaal geen rol gespeeld, hetgeen ook de vage inhoud van de overeenkomst verklaart. Trump heeft die stappen van zijn Europese ‘vrienden’ doorzien en heeft niet toegehapt. Nu is vast komen te staan dat de vrienden net zo onbetrouwbaar zijn als de mullah’s in Teheran, is het interessant te kijken hoe Trump op die wanhopige Europese stappen zal reageren. Of de grote Europese landen daarbij de anti-Amerikaanse uitspraken van Mogherini zullen overnemen, valt af te wachten, doch hun laffe afwezigheid in Jeruzalem is niet geruststellend. Iran ‘pleasen’ door op te komen voor ‘Palestijnse rechten’, zal de verstandhouding met Trump zeker niet verbeteren waardoor hun invloed op de nieuwe sancties minimaal zal zijn.

———————————–

[1] Een van de Obama loyalisten, Julia Friefield[1], stelde in november 2015 nl. “the Joint Comprehensive Plan of Action is not a treaty or an executive agreement, and is not a signed document…as such, under international law, it is non-binding.”

[2] Zoals de Mossad heeft aangetoond.

[3][3] Bron: Financial Tribune (UK)

[4] Vroeger “Iran National

[5] The Iranian-designed Samand uses the Peugeot 405 platform, equipped with either IKCO-designed EF7 engines or PSA XU7JP/L3engines, amongst others. IKCO manufactures 80% of Samand’s parts domestically, including its Iranian-designed engine.

[6] Frankrijk was na de Eerste Wereldoorlog een van de constructeurs van de grenzen van Syrië, Libanon en Irak

[7] In 2014 was PSA (Peugeot Citroen. in hoge nood gekomen. PSA, is een Franse autogroep die de automerken Peugeot, Citroen, Opel, Vauxhall en DS Automobiles produceert.) 80.000 directe arbeidsplaatsen kwamen in het geding. De minister was Arnaud MONTEBOURG (was “ministre du redressement productif”. In 2014 kreeg PSA 800 M€ als steun van de staat.

 

Deel dit:
0 0 stemmen
Artikel waardering
Abonneer
Laat het weten als er

0 Reacties
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties