Op de website ‘moordopspinoza.nl’ verscheen onlangs een artikel wat Wierd Duk voor het dagblad De Telegraaf schreef. In dat artikel schetste de rechtenstudente Eva Vlaardingerbroek haar ervaring aan de Universiteit van Utrecht, waarin haar een zeker moment werd aangeraden om vanwege haar mening een ‘onlangs ontwikkelde test’ op het gebied van ‘onbewust racisme’ te doen. Kennelijk was de hoogleraar die de aanbeveling deed, van mening dat zij aan een ernstige psychische kwaal leed.
Afb: Uitgeverij Aspekt
Het geval wil dat ik medeauteur ben in het boek ‘Moord op Spinoza’ waarnaar de website vernoemd is. Onder andere mijn bijdrage vormde voor medeauteur en filosoof van enige faam, Floris van den Berg aanleiding specifiek naar één frase uit mijn bijdrage te verwijzen. U moet weten dat Floris van den Berg, althans voor zover ik hem heb gelezen, een uitstekend filosoof is en naar ik vermoed ook een buitengewoon aimabel en erudiet persoon. Maar er is iets belangrijkers in mijn bijdrage wat hij -helaas- over het hoofd ziet en wat meer tot de kern van het boek komt. Het gaat om deze frase:
Ton Nijhof:
”Ik vind alles prima, maar kan mijn geest niet laten verarmen door toevallig passerende sterrenwichelaars die menen zonder deugdelijk onderzoek de thermostaat van de Aarde lager te kunnen draaien […]. Dan zijn we knettergek geworden.”
Waarop Van den Berg het volgende commentaar levert:
Dit is een onzinnige uitspraak van iemand die het spoor geheel bijster is en die lijkt te menen dat het klimaatprobleem een linkse hobby is. Het is goed nog eens goed te kijken wie er nu precies knettergek is.
Vervolgens wordt o.a. een van de twee redacteuren van het boek, David Pinto, fors onderuit gehaald. Daar valt iets op. Kennelijk meent Van den Berg dat wanneer iemand niet precies conform zijn eigen denkbeelden, overtuigingen en normen opereert en denkt, onmiddellijk onderzocht moet worden op vormen van ‘gekte’. Maar is het niet zo dat ik duidelijk stelde, dat sommigen menen zonder deugdelijk onderzoek een mogelijk opdoemend klimaatprobleem aan te moeten pakken? Het dunkt mij dat afspraken die in wetten vervat zullen worden, vooraf gegaan zouden moeten worden door gedegen wetenschappelijk onderzoek waarin peer-review uiteraard onderdeel uitmaakt van de standaard procedure. Spijtig genoeg heeft geen enkel onderzoek op het gebied van de vermeende klimaatproblematiek die weg mogen gaan: voor zoveel wel faalden zij allen jammerlijk en bepaald roemloos. Het blijft daarom bij onzinnige en nietszeggende opmerkingen als “97% van de wetenschappers is het erover eens”. Dat is misschien dan fijn en comfortabel voor de fans van de hypothese zoals Floris van den Berg, maar afdoende bewijs is er dus vooralsnog niet. In wetenschap gaat het niet om overeenstemming van meningen, maar harde cijfers en klinkklaar bewijs. Wanneer dat niet het geval is, dan hebben we het helaas toch echt gewoon over zieners en sterrenwichelaars. In gewone mensentaal (en daar ben ik goed in): ‘sjacheraars’. En de toekomstige rekening van al dat afgeraffelde milieuwerk? Die ligt uiteraard bij de belastingbetalende burger en zeker niet bij de betweterig orerende milieuhelden.
Wanneer wij verder filosoferen op de kwalificaties van Floris van den Berg, dan mist hij een heel belangrijk punt wat verscholen ligt in mijn frase;
Wanneer wij klaarblijkelijk bereid worden gemaakt om mee te betalen aan de milieu-elites, die blijkens de toegekende subsidies niet bij voorbaat kunnen rekenen op steun onder de bevolking, dan mogen wij ons ook wel eens afvragen of wij niet ook andere waarden meer te verdedigen hebben. Zoals de waarden die ons uit de ‘verlichting’ zijn nagelaten. Dat ook, is de kern van die handvol essays. Wanneer wij werkelijk menen dat wij deze Aarde in een slechtere staat overleveren aan onze kinderen dan waarin wij haar bij onze geboorte aantroffen, dan moeten wij tenminste ook durven nadenken of wij hen een wereld van vrijheid en zelfbeschikkingsrecht na kunnen laten. Eerlijk gezegd denk ik dat wij op dit moment meer gedwongen worden in nagenoeg uitsluitend de erkenning van het testament van het milieu en het cultuurmarxistische gelijkheidsdenken. Maar we weten dus niet of hun testament ook daadwerkelijk geldig is terwijl de empirie ons momenteel ook tot heel andere gedachten moet brengen. Maar wie commentaar levert op de onbewezen hypotheses, wordt dus -vanaf de heup- onmiddellijk afgeschoten. Hoe zinloos.
Wat dat betreft maak ik mij dan ook meer zorgen over wat wij onze kinderen maatschappelijk-testamentair nalaten op het gebied van de kernwaarden van onze cultuur die een behoorlijke welvaart, vrijheid, gelijkberechtiging en saamhorigheid hebben opgeleverd. Maar misschien heeft het onlangs ’s nachts (17 mei) toch niet gevroren op de Veluwe en heb ik gewoon het krantenbericht gemist waarin te lezen was dat het NAP werd bijgesteld vanwege de enorme stijging van de zeespiegel.
Toch?
N.b: Floris van den Berg (1973) is filosoof en auteur van diverse aansprekende, zeer lezenswaardige werken en naar ik vermoed een zeer aimabel en erudiet mens. En klaarblijkelijk kunnen wij dus ook goed van mening met elkaar verschillen.
Net zoals de econometrische modellen, volgens vele profeten toentertijd de grote sprong voorwaarts vanaf – ik schat – de jaren zeventig, zo zijn ook vandaag de (wiskundige) klimaatmodellen niet opgewassen tegen de complexiteit van de vele interagerende natuurprocessen. Ook vandaag worden we geconfronteerd met lallende zieners, maar ook met een zeker bedrijfsleven dat dollars en euro’s in de ogen krijgt bij zoveel voorspeld onheil.
Sterker nog, de ‘klimaatmodellen’ zijn nooit als zodanig ontworpen, maar ‘afdankers’ van defecte financiële ‘forecasting’ modellen die bedoeld waren om slapend rijk te worden, maar uiteindelijk bleek al snel dat globale ‘asset managers’ hun nek riskeerden als zij de activa van hun cliëntèle op grond hiervan zouden beleggen.
Wèl waren deze modellen aardig om achteraf allerlei financiële fenomena te verklaren in zogenaamde ‘hindcasting’, maar eigenlijk dient de lezer te weten, om het thema verder te compliceren, dat de klimaat beweging niet eens onderlinge overeenstemming kon bereiken over welke der vele beschikbare, stuk voor stuk defecte, modellen zij zouden adopteren, reden waarom er minstens een vijftal tegelijk gebruikt werden.
Ik hoor Obama nog zeggen “science is settled”, waarbij hij zich beriep op “verschillende betrouwbare modellen” die, “surprise … surprise” ook allemaal onderling verschillende uitkomsten opleverden!
Alleen is er in de natuurkunde altijd maar één absolute waarheid, en daar kwamen deze “pseudo-wetenschappers” niet eens in de buurt van, dus nu is het een kwestie van hard genoeg schreeuwen om alsnog gelijk te krijgen ….