De Telegraaf-lezer die meent dat een gehuwde vrouw in een islamitisch land de ‘zaak’ op slot kan houden, zodat ze geen kinderen baart zo lang er oorlog wordt gevoerd, gaat kennelijk uit van zijn eigen beschaving. De positie van een moslimvrouw wijkt nogal af van de Westerse ‘gelijkwaardigheid’; zelfs in Europese landen.
En mededogen met vrouwen en kinderen kennen fundamentalisten niet. Overigens zijn moslimvrouwen zelf ook gehersenspoeld en beschouwen hun eigen geloof en cultuur als superieur. Dus niet zij moeten hun leefstijl aanpassen, maar wij – Europeanen – moeten respect tonen en mogen hun cultuur niet afwijzen, ongeacht de gevolgen.
Geheime agenda
De contacten van de EU met en berichtgeving over Turkije duiden steeds meer op een geheime agenda. De rol van Turkije als buffer tegen gelukszoekers zou dan op de duur vervallen, zeker als iedere moslim-immigrant straks een Turks paspoort krijgt, dat onbeperkt toegang geeft tot de EU-landen. Welke Turkse eisen nog meer worden ingewilligd, zoals financiële, moet voorlopig geheim blijven, omdat officieel Brussel eisen stelt aan de toetredingslanden. Wat die voorstellen, weten we inmiddels.
Gijzeling
Gijzelingen lopen zelden goed af in tegenstelling tot politieseries. De Franse marechaussee-officier moet dit geweten hebben, maar heeft een ‘militaire’ keuze gemaakt. Frankrijk kent ook in dit opzicht een traditie, niet alleen binnen het Vreemdelingenlegioen. Ook bij deze trieste afloop moet de vraag worden gesteld: had het voorkomen kunnen worden. Hoe urgent dit is lijkt bij sommige politici en vele burgers nauwelijks door te dringen. Men maakt zich drukker over de privacy en vrijheid van meningsuiting dan over mensenlevens. De uitspraak van het hof over het drama in Alphen aan de Rijn moet dan ook als een waarschuwing worden beschouwd. Als de politie (overheid) aansprakelijk is voor de gevolgen van haar fouten en gedoogbeleid, dan zouden de kinderen van Nederlandse IS-strijders wellicht recht hebben op actieve hulp. Het gedrag van hun ouders zou immers gedeeltelijk aan onze slappe wetgeving kunnen worden geweten.
Poetin
Natuurlijk weet Poetin of de Britten kunnen bewijzen dat de moorden op (ex-)spionnen door Russische agenten zijn gepleegd. Daarbij zijn het gekozen middel – zoals polonium en zenuwgas – en de plaats (het ‘veilige’ Engeland) juist bedoeld om te intimideren en te waarschuwen dat de arm van Moskou ver reikt. Zelfs als de bewijzen wel beschikbaar komen, heeft Poetin zijn doel bereikt. En net als met de MH-17 zal hij dan blijven ontkennen, omdat ook de VN een lid van hun Veiligheidsraad niet ‘zo maar’ ter verantwoording zullen roepen. Bovendien mag hij op de steun van Turkije rekenen, dat hetzelfde soort macht nastreeft in het buitenland en daarbij onder meer naar Israël, China, Noord Korea, Frankrijk en de VS zal verwijzen.
Verziekte rechtspraak
De Duitse rechtspraak is volledig overvraagd door bureaucratische regeltjes, personeels- en ruimtegebrek, geldgebrek (Berlijn), foute procedures en rechters die allang ontslagen hadden moeten worden, sabotage door advocaten en verdachten die niet komen opdagen, verdwijnende dossiers en getuigen, etc. Tienduizenden zaken lopen zo vertraging op of moeten uiteindelijk worden geseponeerd. En daarin spelen figuren bij Justitie, politie en in gevangenissen soms een kwalijke rol. Ook hier geldt dat een nieuwe wet om informatie te verzamelen alleen zinvol zal kunnen zijn als er nog veel meer zaken verbeteren: te beginnen met de rechten van verdachten en advocaten, die nu tot misbruik leiden.