Het Theater van de Lach heeft een nieuw toneelstuk geïntroduceerd. Het materiaal voor het scenario is onttrokken uit debatten in het Parlement en uitspraken van leden van het politieke kartel. De hoofdrol werd gespeeld door – zoals reaguurders op een van de websites opmerkte – Halbe Zijlstra alias Halve Spijtstra of Schwalbe Halbe.
Min. BuZa Halbe Zijlstra. Afb: wikimedia commons / Dijkje 1.
Ondersteunende rollen worden ingevuld door het duo Rekmans en Pochmans. Wie kent ze niet. Drie acteurs die in het nabije verleden vooraan stonden om collegae de maat te nemen, hen te beschuldigen van ophitsing, verdraaien van de (politieke kartel) waarheid en wegzetten van segmenten van het publiek dat in drommen hun acteer talenten van nabij wilden aanschouwen. Het scenario schetst een beeld van de manier waarop in Holland (dus niet Nederland) nepnieuws geproduceerd wordt en naar de burger in de straat wordt gecommuniceerd. Met dank aan de ondersteunende propaganda machines in Hilversum.
Blunder op Blunder
Zijlstra was ook niet sterk begonnen. Hij begreep blijkbaar niet dat de statuur van een minister gerelateerd is aan dossierkennis, inzicht in de materie, opstelling en de manier waarop informatie over de bühne wordt gebracht. Pas in zijn rol gekropen, meende hij zich van de lollige kant te moeten laten zien op het podium waarop Nederland in feite alleen een plaatsje in de coulissen krijgt. Bij UN ging hij goochelen met naambordjes en het electoraat bekeek met plaatsvervangend schaamte die beelden. Hoe haal je het in je hoofd om je als Minister, vertegenwoordiger van een hoogwaardige samenleving, voor een draaiende camera te presenteren als een malloot in een mooi pak. Daarna vloog hij wat de andere karakteristieken van de statuur van de minister nog een aantal keren opzichtig uit de bocht. De vraag waarom zijn ambtenaren hem niet in bescherming hebben genomen om dergelijke faux pas te voorkomen, zal voor het grote publiek vermoedelijk onbeantwoord blijven.
De man heeft het ook wel over zichzelf afgeroepen. Hij ging bij de beantwoording over de snelle Nederlandse betaling aan de UNWRA een aantal keren over de reling. Uit zijn antwoorden op niet zulke moeilijke vragen, bleek al snel zijn beperkte dossierkennis, inzicht in de materie en bevestigden een schromelijk tekort aan intelligente lenigheid. Hij vond bijvoorbeeld dat de nieuwe boeken die de PLA in hun schoolsysteem had geïntroduceerd, geen haat meer zouden kweken tegen Israel en de Joodse bewoners. Het Center for Near East Policy Research had daarover een duidelijk andere mening. Die organisatie constateerde dat de nieuwe boeken vrijwel net zo erg waren als de oude versies. Ook verkondigde hij trots dat de UNWRA een gezond financieel beleid voerde en prima functioneerde. Niemand van zijn hoge ambtenaren had hem ingefluisterd dat de UNWRA uiterst onbetrouwbare data verspreidt. Die organisatie beweert zorg te dragen voor 460.000 menen, maar uit hun eigen archieven blijkt dat aantal slechts 175.000 te zijn.
Zijlstra beweerde ook dat het in stand houden van de vluchtelingenstatus nodig was om tot een twee statenoplossing te komen en ging er aan voorbij dat het op een kunstmatige manier in stand houden van zo´n status compleet strijdig is met het idee van een twee staten oplossing. Bovendien beweerde hij dat de kwaliteit van de behandeling van de Palestijnen in de vluchtelingenkampen de UN toets kon doorstaan. Hij ging er aan voorbij dat bij UNHCR kinderen en kleinkinderen niet als vluchteling beschouwd worden. UNHCR sluit vluchtelingen en hun nageslacht ook niet eindeloos op in kampen noch wordt hen de kans ontnomen een normaal leven te kunnen leiden. Er worden voor hen oplossingen gezocht. Die verkapte vrijheidsbeperking van Palestijnen biedt UNWRA de mogelijkheid om geldstromen voor humanitaire hulp te kunnen opschroeven en niet op te laten drogen. Het gros van de financiële hulp komt overigens niet terecht bij hen die hulp het hardste nodig hebben.
Een andere blunder beging Zijlstra met zijn met onnodige geheimzinnigheid omgeven bliksembezoek aan de Israëlische regering en de Palestijnse Autoriteit. De reis was niet van tevoren aangekondigd, was niet opgenomen in “de agenda van de minister” op de BuZa-website en overviel de complete Tweede Kamer en zelfs zijn eigen VVD-fractie. Zijlstra werkte een standaardprogramma af en liet zich met Netanyahu en Abbas fotograferen als een glunderende, nerveuze scholier op audiëntie bij de Koning. Wat hij daar precies kwam doen – behalve handjes schudden en het bekende EU Midden-Oosten-standpunt herhalen – bleef niet alleen voor het kabinet, maar ook voor zijn gastheren in nevelen gehuld[i].
Invallen van Turkije in Syrië en Irak onder het mom van een strijd tegen terroristen (Koerden) brengen Nederlandse politici niet in de benen en de laatste inval in Syrië kreeg een lauwe reactie van Zijlstra. Hij wilde de bloedige militaire actie van het Turkse leger tegen de YPG-milities in Afrin niet veroordelen. Uit die reactie werd duidelijk dat de vluchtelingenovereenkomst van Rutte en Erdogan en het vermijden van irritaties bij Erdogan voor hem prioriteit hadden. Geen daad die getuigt van kracht en het stellen van de juiste prioriteiten. Helemaal verontrustend was de indruk die hij wekte dat niet Den Haag maar mevrouw Mogherini in Brussel de kompasrichting en invulling van het Nederlandse Buitenlandse Beleid zou bepalen.
Wanneer een neutrale lezer de misstappen van Zijlstra op een rijtje zet en strekking, toonzetting en effecten van die misstappen op zich laat doordringen, dan kan hij en zij vermoedelijk twee conclusies trekken: de ambtenaren hebben en houden een onervaren Minister met een gebrekkige dossierkennis aan een touwtje en laten hem dansen op de manier en wanneer zij willen dat hij gaat dansen en gezien de UNWRA antwoorden zijn de vingerafdrukken van mevrouw Kaag duidelijk herkenbaar. Mevrouw Kaag die een paar jaar geleden ferm uitsprak dat alle Syrische chemische wapens door de Russen (!) vernietigd waren en steevast beweert in haar besluiten niet beïnvloed te worden door haar met de PLA sympathiserende echtgenoot.
Ambtenarenmaffia
De meeste ministeries worden bestuurd door ambtenaren en vooral in de hogere segmenten worden adviezen en besluiten gekleurd door een linkse politieke voorkeur. Vooral bij BuZa is die linkse voorkeur sterk in het beleid verankerd. Na jaren van Israëlbashing en structureel diversiteit en mensenrechtengedram onder Timmermans en Koenders, wilden BuZa-ambtenaren hun nieuwe baas in recordtijd in dezelfde policor mal persen. Het door VN, EU en “internationaal recht” gevormde keurslijf. Als een minister zich in politieke mijnenvelden wil begeven zonder technische kennis, zonder goede adviezen en zonder routekaart overleeft hij het niet. Dat is in het geval van Zijlstra gebeurd. Hoofdzakelijk door eigen naïviteit en grootdoenerij, maar ook door tegenwerking of beter gezegd het gebrek aan medewerking van het hogere ambtenaren apparaat. Wat dat betreft stinkt de modderpoel in Den Haag net zo sterk als het politieke moeras in Washington, DC.
Niet de enige komiek
Zijlstra is natuurlijk niet de enige die nepnieuws aan de man en vrouw probeerde te brengen. Het geneuzel over populisme startte in 2016 de discussie over wat in politieke zijn goed en fout zou zijn. Eerst was populisme uitermate fout en vervolgens bleek Rutte het licht gezien te hebben en sprak plotseling over verkeerd populisme. In zijn levensbeschouwing is verkeerd populisme het bij hun naam noemen van dingen en dat moet volgens hem een halt worden toegeroepen. Nep is het nieuwe eerlijk. Liegen een deugd. Waarheid wat lekker bekt en geen gedoe geeft. Realiteit ontwikkelingen en gebeurtenissen zoals het policor kartel dat de mensen voortovert. Als het beeld afwijkt van die policor realiteit en de echte realiteit pijn doet, moet die gewoon verdwijnen. Uit het straatbeeld. Uit musea. Uit kolommen van de krant. Uit de beelden van de media. Uit wetenschappelijk onderzoek.
Realiteit en daaruit voortvloeiende waarheid van Rutte´s goede populist is gebaseerd op een feitenvrije politiek. In concreto, op de politieke bühne kan je van alles roepen zonder daarvoor ter verantwoording geroepen te worden. Een soort nepnieuws dus. Vrij schieten in de aanloop naar de verkiezingsdag is toegestaan, Zelfs als uitspraken en beloften ingaan tegen de doelen die zijn opgenomen in de eigen reclame folder, het verkiezingsprogramma. Zelfs als de wens van een respectabel deel van het electoraat in de kou gezet moet worden. Daaraan maken overigens bijna alle partijen zich schuldig.
Ewald Engelen legde in een artikel in de Groene Amsterdammer uit waarom de wereldvreemde Haagse politicus economische welvaart op een andere manier vertaalt dan de doorsnee burger. Die laatste categorie constateert een welvaartsverbetering als het bedrag op zijn bankrekening een keer per maand verhoogd wordt en hij met dezelfde euro een maand later meer of betere artikelen kan kopen dan de achterliggende maand. Blijkbaar is die laatste waarneming te triviaal voor de mannen en vrouwen op het pluche.
Onhandige dilettanten die beslissen over de doeltreffendheid van de Krijgsmacht en diens missies in instabiele en gevaarlijke regio’s, waarbij zij geen besef lijken te hebben van de draagkracht van hun beslissingen. Vijf en twintig jaar bezuinigen heeft als resultaat dat de Krijgsmacht zijn wettelijke taken niet meer kan uitvoeren en de veiligheid van de samenleving in het geding is. Een vorm van hoogverraad[ii]. Desondanks pronken politici en hun militaire adviseurs in binnen en buitenland nog steeds met die uitgeklede krijgsmacht en kraaien van plezier als Nederland op militair gebied mag meedoen bij een internationale missie. Alsof politici en hun adviseurs zes maanden in the middle of nowhere persoonlijk op zoek gaan naar uiterst schimmig optredende islamitische extremisten. Ook vertegenwoordigers van vakbonden die moord en brand hebben geschreeuwd over bezuinigingen en gevolgen voor de krijgsmacht in het algemeen en defensiepersoneel in het bijzonder, staan herhaaldelijk te trappelen om militairen maanden naar een donker oord te sturen. Want ook volgens hen wordt de krijgsmacht weer op de kaart gezet en dat mag blijkbaar wel wat kosten.
Wanneer we op een rij zetten wat die goede populist de Nederlandse samenleving in de loop van Rutte´s regeerperioden allemaal heeft beloofd, dan vraag ik me af wat voor goeds in dat begrip goed populisme zit. Geen Stijl heeft ze voor de geïnteresseerde lezer op een rij gezet en het resultaat is werkelijk ontmoedigend. Een belediging voor het begrip goed. De €1000 belofte aan alle hardwerkende Nederlanders buiten beschouwing latend is het aantal loze beloften opmerkelijk. Die strekken zich uit van inkrimping van het ambtenarenapparaat (nee) via het onaangetast laten van de hypotheek rente (nee), lastenverlichting (nee), vermindering afdrachten aan Brussel (nee), van der Graaf definitief achter de tralies (nee), tegenhouden steunpakket aka geen geld naar Griekenland (nee), onderste steen boven MH-17 onderzoek (nee), geen Brussel bemoeienissen Nederlandse pensioenpot (nee), respectering uitslag Oekraïne referendum (nee) tot een geloofwaardige krijgsmacht en een defensiebudget dat in 20120 op 2% BNP staat (nee). Tjonge, wat heeft de goede populist de Nederlandse samenleving veel goeds gebracht.
De Policor wereld
Als men het bovenstaande goed tot zich laat doordringen, dan bevestigen die teksten de stelling dat het vroegere goed het hedendaagse kwaad is. Blijkbaar maakt dat voor de Nederlandse samenleving niets uit. De Nederlander vindt blijkbaar dat het moet kunnen dat een verlies een overwinning genoemd wordt, een overwinning een verlies en een partij met een integriteitprobleem en een jokkende Minister President “het werk mag afmaken”. Dus accepteert de Nederlandse samenleving hoogverraad door een minister van defensie, gelegaliseerde diefstal door een aantal regeringen (graaien in de ABP pot om eigen tekorten aan te vullen, het kwartje van Kok etc.) wegkijken voor de sluipende islamisering (policor kartel), discriminatie door partijleiders (het wegzetten van het PVV en FVD electoraat als dom met een tunnelvisie en Pechtold die tijdens het Zijlstra incident stelde “Ik moet de eerste Rus nog tegenkomen die zijn fouten zelf rechtzet”.), Daarom demonstreren D66, SP en Groen Links politici op het Malieveld tegen besluiten van een democratische president omdat die even niet passen in het wereldbeeld van ons links manoeuvrerend politieke kartel. Daarentegen sluiten ze overeenkomsten met en accepteren ze inmenging in binnenlands beleid door een autocratische leider die kritische media buitenspel zet, tegenstanders van zijn beleid als terroristen afschildert en zonder enige vorm van proces in de gevangenis laat gooien of door zijn militairen laat doden.
Het zijn begrippen, termen en instellingen die de kwaliteit van de huidige generatie politici karakteriseren en een bevestiging zijn van de strekking van Fontaines oneliner “politiek is de kunst om zich anders voor te doen dan men is”.Zodra een verkiezingsuitslag op tafel ligt en de betekenis daarvan bij alle betrokkenen is doorgedrongen, start de alles is anders show en vormt de mening van de kiezer geen enkel beletsel om driftig te gaan kwartetten. De uitwisseling van politiek hebbedingetjes gaat vanzelfsprekend ten koste van de belangen van segmenten van de Nederlandse samenleving. Die kunnen binnenskamers weer gaan mokken en wachten op een nieuwe kans om de verwerkelijking van hun belangen na te streven. Weer vier jaar wachten.
Slotakkoord
Het vorige kabinet verloor door eigen wangedrag het recht om anderen de les te lezen over discriminatie, racisme of nepnieuws. Herhaaldelijk bleek dat het kabinet en zijn coalitiegenoten er zelf niet vies van waren. Het blijkt dat het huidige kabinet lekker op dezelfde weg voortgaat. Dat beeld wordt bijna dagelijks bevestigd door uitspraken, opstelling die D66 en Groen Links politici zich menen te veroorloven als zij hun pijlen richten op de door Rutte geïdentificeerde verkeerde populisten.
—————————————-
[i] Tekst afkomstig van de website opiniez.com.
[ii] Zie artikelen “Hoogverraad” en “De Wensdroom van een effectieve Krijgsmacht”