Twee tijdbommen

In Libanon tikt een tijdbom, synchroon daarmee tikt een tweede in west Europa. Libanon is een prachtig land, wellicht moet ik zeggen wàs een prachtig land, met een, vele jaren geleden, elegant Beiroet met zijn boulevards aan met palmbomen omgeven mediterrane stranden en besneeuwde bergen er vlak achter met fraaie skipistes.

Afb: wikimedia. Alexandre Dulaunoy.

Maar Libanon is ook, voornamelijk dankzij de zogenaamde ‘Palestijnen’, Hezbollah en hun kwaadaardige Iraanse sponsor een gestaag tikkende tijdbom van welhaast nucleaire proportie.

Afgelopen november kondigde de premier Saad Hariri zijn ontslag aan, vanuit Saudi Arabië, dus het was duidelijk uit welke hoek de wind waaide want de nieuwe zetbaas prins Salman vond het niet te verteren dat één van zijn nauwe bondgenoten leefde met Hezbollah’s mes op de keel namens aartsvijand Iran. Salman wilde zijn verloren invloed herstellen zonder compromis inzake Hezbollah’s dagelijkse dreiging en chantage.

Aan de andere zijde van Salman’s radarscherm onderschepte Saudi tot twee maal toe raketten,  o.a. gericht op Riadh airport, een kleine duizend kilometer verwijderd van de afzenders in Jemen, de door, wederom, Iran en Hezbollah gesponsorde Houthi rebellen. Prins Salman heeft alle schuldigen al beloofd dat er zonder meer een reactie volgt.

Tot slot heeft Salman juist zijn machtspositie geconsolideerd op het thuisfront door dozijnen zakenlieden en prinsen te kortwieken waardoor hij op militair, economisch en media-gerelateerd terrein de alleenheerser werd, hetgeen hem in staat stelt de traditioneel door Saudi gemeden harde respons naar Iran om te zetten in keiharde actie èn het land minder afhankelijk te maken van olie-inkomsten. Kortom, Salman heeft op drie fronten de handen vrij om met de USA een streep in het zand te trekken voor de ayatollahs die met hun actie in Jemen nèt een stap te ver zijn gegaan naar Salman’s smaak.

In het verleden heeft Libanon al vaker tussen de wal en het schip gezeten dankzij Arafat, de gangster die kans zag een blijvend spoor van ellende door het Midden-Oosten en Noord-Afrika te trekken, maar nu is Israël opvallend afwachtend en beducht, hetgeen verklaard kan worden door de verandering in het leiderschap in Saudi Arabië en de vervanging van de besluiteloze Obama door de assertieve Trump. Libanon verkeert nu in een leiderschaps-vacuüm terwijl Hezbollah ’s en de Iraanse invloed in Syrië is toegenomen en de eerstgenoemden nu Israël met zelfgemaakte precisie-raketten kunnen bestoken van dichtbij, reden waarom Israël met een geheel nieuwe bedreiging geconfronteerd wordt en bereid zal zijn om iedere gelegenheid te baat te nemen om schoon schip te maken in Libanon.

Zo zal Salman ook niet langer berusten in Saudi’s passieve traditionele rol, want dankzij Obama heeft Tehran veel te veel geld tot zijn beschikking, al is dat nog altijd beduidend minder dan Saudi, maar qua militaire uitrusting en bondgenoten staat Saudi sterk. Desondanks ziet Salman met lede ogen dat Bagdad, Damascus, Beirut en Sanaa door de ayatollahs worden ingepalmd en dit overtuigt hem van de noodzaak tot krachtdadiger optreden. Tot nu toe maakt hij er slechts een potje van in Jemen en zijn boycot tegen Qatar lijkt futiel.

Trump’s afkeer van de ayatollahs en bereidheid om die aan te pakken komt Salman goed uit, want het door Obama gecreëerde machtsvacuüm in het Midden-Oosten laat een kruitvat achter dat elk moment kan ontploffen, met als gevolg nog véél meer vluchtelingen.

In Libanon is men nog niet zo overtuigd hiervan, omdat alle acteurs reden hebben tot voorzichtigheid: Israël wil wel maar riskeert een regen van raketten, hoewel het natuurlijk veel meer kan ‘uitdelen’, maar Hezbollah verstopt zich dan weer onder de rokken van hun huismoeders, dus dat wordt lange termijn werk terwijl Saudi natuurlijk – alleen al in logistiek opzicht – niet is staat is om op Iraans grondgebied te opereren, terwijl het risico groot is dat Iran wèl even bij hen op bezoek komt en de US heeft kwetsbare militaire bases in de regio waar vele honderden gezinnen wonen, zoals in Bahrein.

Maar Salman’s uitspraken waren overduidelijk, de Houthi raketaanval op Riyad airport was te brutaal en Israëls stress is te groot om een gewelddadige reactie uit te sluiten bovendien is er  geen enkel diplomatiek contact tussen de spelers terwijl de trieste EU mejuffrouw Mogherini, die periodiek met haar hoofddoekje om als een schoolmeisje voor Ali Khamenei braaf op haar beurt staat te wachten, je de tranen in de ogen doet springen als typische vertegenwoordiger van een krachteloos, verloederd salon-socialistisch continent. Wie van de grote drie spelers in het midden oosten nu toont dat hij die risico’s uit de weg gaat vraagt om een reactie, maar dat die gaat komen lijkt onbetwistbaar.

Tijdbom n°2 tikt dicht bij huis: Met de beëindiging van de aanwezigheid van IS in Iraq en Syrië is de vraag waar dit gedrocht zijn kop(pen) weer opsteekt tussen Oost-Azië en West-Europa. Hun rabiate hersenspinsels bestaan voort en het monster muteert slechts daarheen waar de juiste condities zich voordoen. Die worden voor hen in Europa angstvallig door de EU en alle nationale salonsocialisten, dagelijks, gecreëerd en in stand gehouden en in ieder geval is er sprake van een aanzienlijke vluchtelingenstroom van jihadi’s, hun vrouwen en daar geboren en getogen kinderen.

Schattingen van Radicalization Awareness Center geven aan dat van zo’n 5000 EU jihadi’s er al rond de 30% terug is in de EU, in de UK zelfs al de helft, zonder dat hen een strobreed in de weg wordt gelegd en in Zweden krijgen zij een job, huisvesting en subsidie. Het rapport geeft aan dat er een vijftal gradaties te onderscheiden zijn tussen hen die geharde terroristen zijn geworden tot hen die ‘erbij’ zijn, maar met name de vrouwen en kinderen zijn problematisch. Die laatsten zijn al dagelijks geïndoctrineerd – zoals de extreme linker vleugel van de Democraten in de USA en D’66, PvdA en GL activisten bij ons – waarbij er voor de Jihadkinderen gehoopt moet worden dat geestelijke gezondheidszorg daar nog wat aan kan doen, zeker als zij al wapentraining hebben ondergaan. Het vinden van passende gezondheidszorg is lastig gezien het (ontbrekende) niveau van professionaliteit dat daartoe vereist is, mede gezien de vaak (te) linkse sympathieën die onder ‘hulpverleners’ heersen. Veiligheidsdiensten kunnen natuurlijk niet al die kinderen van dag tot dag volgen, maar zodra er een paar met een Kalasjnikov op de Dam verschijnen wil iedereen weten waarom de AIVD niets gedaan heeft.

Opsluiten van potentieel gevaarlijke moeders met idem kinderen is problematisch, maar het is bekend dat dit slag lieden andere, niet al te snuggere en ontvankelijke gevangenen snel en makkelijk indoctrineert en radicaliseert. Kortom het lijkt erop dat dit een kansloze missie wordt met alle gevaren van dien voor de tikkende tijdbommen die deze terugkerenden zijn.

Het is geen wonder dat Engeland en Frankrijk al maanden ‘special forces’ naar de regio hebben gezonden ‘om het probleem ter plekke op te lossen’ op een efficiënte wijze.