Democratie wordt in Islamitische landen gezien als een beschamende concessie aan het westen, reden waarom wij ons moeten realiseren dat onze wereld incompatibel is met de Islam.
Boekafbeelding: Bol.com
Elliot Abrams is de auteur van het reent uitgekomen boek ‘Realism and Democracy’ waarin hij de hoop uitspreekt dat de Islamisten het gevecht om de Arabische ziel zullen verliezen en haakt aan bij de zelfmoord van Mohamed Bouazi, een Tunesische fruitverkoper die zeven jaar geleden een klap in zijn gezicht kreeg van een vrouwelijke politieagente bij een dispuut over zijn vergunning en na die vernedering zo onrechtvaardig werd behandeld dat de arme man uiteindelijk zelfmoord pleegde. Daarop volgende solidariteits- en protestacties leidden tot de ‘Arabische lente’ in veel dictatoriale koninkrijken danwel republieken waardoor de wereld, ten onrechte, meende dat de tijd rijp was voor Arabische democratie, de politiek-correcten voorop.
Dit betekende voor Obama bijvoorbeeld dat hij de terroristische Moslim Broederschap in het Egyptische zadel hielp, resulterend in de daarop volgende chaos van burgeroorlogen, staatsgrepen, buitenlandse invasies, genocide, religieuze resp. etnische zuiveringen, verkoop van vrouwen op slavenmarkten waarmee de Islam nooit enig probleem heeft gehad noch vandaag de dag heeft, de vernietiging van historische steden en monumenten, arbitraire martelingen, onthoofdingen en andere moordpartijen naar believen op honderdduizenden burgers en een vluchtelingenprobleem van miljoenen echte slachtoffers plus de komst van ontelbare criminele profiteurs uit veilige landen en tienduizenden potentiële terroristen, die door Merkel klakkeloos Duitsland (én Europa) werden binnengelaten.
Niet alleen IS, maar ook Jemen, Libya en Libanon verkeren in staat van ontbinding en Syrië en Iraq zijn als land reddeloos verloren, waarmee een gehele oude civilisatie verloren lijkt te gaan.
Voornoemde auteur Elliot Abrams was Ronald Reagan’s onderminister voor ‘human rights’ en was later adviseur van George Bush voor mondiale democratische strategie, maar na de koude oorlog ging eenieder zijns weegs en verloor de USA invloed op landen als Iran en Turkije, terwijl militaire interventies slechts tot meer en meer instabiliteit leidden. Abrams vraagt zich in zijn boek af of de US nu de rol op zich moet nemen van politieman of EHBO-er, waarbij de overtuiging van wijlen zijn baas Reagan dat die landen uiteindelijk allemaal voor democratie kiezen voor hem een leidraad blijft. .
De trits van ‘vrijheid-democratie-mensenrechten’ is echter naar mijn bescheiden mening een wensdroom die weinig realistisch is gebleken omdat ik in enkele jaren in het Midden-Oosten heb geleerd dat de Koran nu eenmaal het concept van onze democratie verfoeit en verwerpt in zijn drang naar wereldsuprematie van de Sharia. Mensenrechten werden door het communisme graag misbruikt om westerse landen te ondermijnen, maar zodra die zich in Moskou of Peking meldde met hetzelfde verhaal werd dat slechts als ondermijnende, anti-communistische propaganda gezien, zo ook vandaag de dag in de Arabische wereld.
Meer recentelijk was Obama instrumenteel in het expliciete toestaan van de criminele praktijken van Assad en de ayatollahs; zijn loze dreigement aan Assad over de ‘red line’ bij gebruik van zenuwgas tegen de eigen burgers maakte hem de risee van de Arabische wereld en het latere akkoord met Iran toonde hoe weinig Obama gestoord werd door enige begrip van wereldpolitiek.
Bij het momenteel in Brussel lopende naïeve debat of Islam compatibel is met democratie maakt men de fout om o.g.v. de ervaring van de Tunesische lente te stellen dat dit het geval is, maar vanuit die ivoren toren ziet men niet in wat voor diepe ellende Tunesië intussen verzeild is geraakt. In Syrie had Assad de burgeroorlog met al zijn slachtingen al gestart terwijl de incompetente Clinton hem juist als mogelijke ‘hervormer’ kwalificeerde; Egypte’s Hosni Mubarak was volgens de fantast Hillary Clinton de leider van ‘een stabiele regering’, die twee weken later viel.
De Moslim Broederschap is een massale bende terroristen die in Egypte in feite het Vaticaan van de Islamitische jihad hebben gevestigd, maar hun eigen Mohammed Morsi gaf – kort voordat hij door Obama en Clinton in het zadel werd geholpen – de verzekering dat hij de macht niet zocht. Nadat hij echter de verkiezingen won veranderde hij het uithangbord en ontpopte zich als de politieke Islam bij uitstek en vergreep hij zich aan de seculiere oppositie, reden waarom Maarschalk Al-Sissi een coup organiseerde, dictator werd, Morsi en zijn Moslim Broeders in de bak slingerde of erger (voor hen) en wij waren weer ‘terug bij af’….
Feit is en blijft dat de Islam alle initiatieven tot democratie effectief ‘overwoekert’, zoals wij ook in Iran hebben gezien, dat grote steun verleent aan al Qaeda, de Moslim Broederschap, de Taliban, Hezbollah en Hamas, in zijn voorbereidingen op de komende machtsstrijd met Saudi Arabië.
Laten wij realistisch zijn: de Arabische lente is dood en democratie in het Midden-Oosten kansloos omdat die niet past in het wereldbeeld van de Koran die ons als de doodsvijand ziet!
Ontwikkelingshulp van Brussel, Den Haag of privé stichtingen ‘om democratie tot bloei’ te brengen is een naïeve salon-socialistische projectie van een gedachtewereld waar de Islam zich niet aan kan en mag onderwerpen omdat de Koran nu eenmaal stelt dat de belangrijkste missie der ‘gelovigen’ de onderwerping der ‘ongelovigen’ is en dat onderbouwt met liefst 25 letterlijke geboden om ons ter dood te brengen respectievelijk in slavernij af te voeren.
Democratie in het Midden-Oosten of co-existentie met de Islam in Europa…? Gekke Henkie!