Leve de vrijheid

Premier Rutte heeft van jongs af aan zijn ideologische voorkeur voor het D’66 gedachtegoed bekend en blijft dat geloof trouw wanneer het aankomt op de sluipende afbouw van onze soevereiniteit, dus onze vrijheid, ten gunste van Big Brother in Brussel. De wijze waarop dit geschiedt – plakje per plakje als een salami – verdient zeker niet de schoonheidsprijs, verre van. Navrant is dat Rutte de partij leidt die het woord ‘vrijheid’ hoog in het vaandel voert terwijl een andere partij die dat ook doet, maar de wens uit tot bescherming van die vrijheid tegen Brussel, wordt gestigmatiseerd en buitenspel gezet.

Weliswaar is geaccepteerd dat Europese wetgeving ‘directe werking’ heeft naar de EU burgers (o.a. voor zaken van levensbelang zoals de grootte en de kleur van de dobbers in de sportvisserij), maar dat impliceert niet dat dit ook zo werkt als het gaat om staatsrechtelijke wijzigingen van onze soevereiniteit, die door 2/3 van ons parlement moeten worden geratificeerd. Onze – inzake het internationaal recht nogal losjes geformuleerde – grondwet laat veel ruimte voor interpretatie; er is een, door belanghebbenden bewust gecultiveerde, grijze zone waarin onze grondwet kennelijk ruimte laat voor de ‘salami-tactiek’van Den Haag. Dit leidt op zijn minst tot sterke anti-EU sentimenten onder de bevolking en die zijn zeker niet onterecht om de simpele reden dat wij die, eeuwenlang zwaarbevochten, souvereiniteit zo maar afdragen aan de Europese Commissie, een orgaan met een sterk federalistische, politiek-correcte agenda onder leiding van twee nogal omstreden figuren die wij nooit gekozen hebben en velen van ons ook nooit zouden kiezen, terwijl het tandeloze Europese Parlement een kostbare bezigheidstherapie is voor loze babbelaars.

De Europese Commissie vertegenwoordigt uiteindelijk niemand, behalve een politiek en financieel corrupt systeem waarin private beleggers uit zuid Europa hun kans grijpen om hun schulden praktisch gratis te financieren over de rug van misbruikte spaarders en gepensioneerden in noord Europa, die de begrotingsgaten in de zuidelijke balansen tegen wil en dank aanvullen via een onverantwoorde ‘quantitative easing’ beleid van de ECB dat erop gericht is om zuidelijke lidstaten er weer bovenop te brengen op anderman’s kosten. Slechts rond 20% van alle nieuwe leningen gaat naar de (Griekse) bevolking, de helft wordt meteen terugbetaald om Duitse en Franse banken overeind te houden, de rest verdwijnt als kapitaalvlucht terug naar de veilige bron. In dit financieel failliete, politiek ondemocratische systeem heerst een federalistische ideologie die George Orwell als ‘Big Brother’ kenschetste, waarin het socialisme een greep naar de absolute macht doet ten koste van de souvereiniteit en onafhankelijkheid der lidstaten (ergo Brexit).
In de huidige ‘culture war’, aan beide zijden van de Oceaan, zagen wij hoe een Amerikaanse zwijgende meerderheid rebelleerde tegen een halve eeuw van élitaire social justice : populisme in de ware zin des woords, zonder enige negatieve connotatie die ‘gekwetste’ en rancuneuze slechte verliezers hieraan proberen te geven om, zoals meestal het geval is, niet naar serieuze argumenten te hoeven zoeken. Slechte verliezers, maar net als Brussel zéér bedreven in het ideologisch ondermijnen van de maatschappelijke structuur en het verdelen van de samenleving na 8 jaren presidentschap van een geslepen ‘verdeler en heerser’: Barack Obama laat een politiek landschap achter dat vol ligt met boobytraps en landmijnen van de ‘deep state’ en hij blijft een sinistere kracht op de achtergrond in zijn persoonlijke ambitie naar de absolute macht.

Nadat Wilders en le Pen door het eigen politieke kartel ingesnoerd leken te zijn is in Duitsland de dijk plots gaan lekken en probeert het gestaag afbrokkelende establishment de schade te beperken door verkiezingen te voorkomen en de groeiende AfD buiten te houden. Als die Duitse dijk breekt krijgen de Nederlandse en Franse ‘rebellen’ ongetwijfeld ook weer de wind in de zeilen terwijl het Haagse kartel nu al moet dulden dat een groeiend FvD zaagt aan hun stoelpoten, met name die van de VVD.

Vandaag is politiek een kwestie van oppervlakkige soundbites, ideologische one-liners op TV die ‘goed moeten vallen’ i.p.v. intelligente argumenten met substantie. Het gevaar is dat (te) veel kiezers al te zeer gepolariseerd zijn nog om open te staan voor gezond verstand maar dat is het enige dat onze vrijheid op termijn garandeert.

In die gepolariseerde context kijk ik hier nader naar één van Amerika’s extreem linkse sterren, Ta-Nehisi Coates, zoon van een ‘black panther’ met zeven kinderen bij vier moeders die elk ook nog eens diverse andere gezinnen hadden. Coates is een zwarte social justice ‘journalist’ die specialiseerde in 12 ambachten en 13 ongelukken tot hij een gevoelige linkse snaar trof met zijn epifanie inzake de mate waarin hij ‘gekwetst’ was en prompt ‘journalist’ werd bij the Atlantic. Zijn net gepubliceerde, laatste oeuvre ‘we were eight years in power’ probeert uiteen te zetten hoe acht jaren Obama leidden tot een racistische reactie ten gunste van Trump samen met een autobiografisch, narcistisch verslag van zijn ‘ontdekking’ als linkse kampioen, waarbij men voldoende heeft aan de toon van het betoog om te concluderen dat de auteur een heel boze zwarte man is.

Interessant is dat Coates pas ècht racistisch werd nadat zijn zoontje van een roltrap in een bioscoop geduwd werd door een oude boze blanke dame. Sindsdien is het hek van de dam voor iedereen die er aan schuldig is om blank geboren te worden, maar onder miljoenen naïeve ‘millennials’ heeft Coates een grote schare ademloze, bijna hersendode volgers.

Helaas – voor hemzelf – is dat absoluut niet het geval onder andere, prominente en hoogst intelligente zwarte auteurs die hem de wind vol van voren geven. Jason D.Hill, de in Jamaica geboren hoogleraar in de filosofie aan dePaul University geeft hem een schouderklopje voor de goede bedoelingen maar stelt dat Coates er niet in slaagt om de ervaringen van de zwarten in Amerika weer te geven. Ook veegt hij de vloer aan met Coates’ persoonsverheerlijking inzake zijn ‘way to the top’, met de harde vraag; “By what impertinence would you hold any white person guilty for the crime of simply being born white?” Hill verklaart dat Coates zwart lijden misbruikt om een eeuwigdurende caste van raciale onschuldigen te creëren “en het wisselgeld van jouw economische systeem is blanke schuld”.

In ‘the London Review of Books’ krijgt hij ook de wind van voren voor zijn maniacale kijk op de wereld en in het bijzonder racisme, van de zwarte Thomas Chatterton Williams, die zich afvraagt hoe de hopeloos bijziende Coates het overgrote deel der miljoenen Amerikaanse geweldsdelicten, t.w. zwarten tegen zwarten, aan blank racisme durft te wijten. Williams concludeert dat het enige blanke onrecht waarover Coates zich mag beklagen het afschuwelijke feit is dat een oude blanke dame zijn zoontje van de roltrap duwde, maar voegt eraan toe dat zij misschien wel een oude heks was die evengoed een een blank of chinees kind een por zou hebben gegeven en dat Coates’ hysterische reactie over “de pijn die zijn voorouders gevoeld hebben” slechts de zwarte zaak in de USA benadeelt.

Zelfs Michelle Alexander verklaart zich teleurgesteld in haar N.Y.Times Book Review en professor Cedric Johnson aan de Universiteit van Illinois stelt : “Coates has convinced me that his particular brand of antiracism does more political harm than good”. Al deze zwarte auteurs en nog een handvol andere hoogleraren variërend van Harvard tot Brown University vegen de vloer aan met deze zwarte activist.

Blanke liberale Amerikaanse recensenten echter zijn, uiteraard, lyrisch maar zelfs de Huffington Post’s Spencer Overton is sceptisch en schrijft dat het omschrijven van blanken als “zwijnen die in de meerderheid zijn” de situatie niet echt verbetert en besluit: “The most significant flaw is the book’s absence of vision and real solutions…. Coates isn’t really a political analyst, he’s more of a spiritual leader in a church of anti-racism ”.

Die, volgens erudiete zwarte critici, maniakale blanke liberalen die zich zo graag dagelijks met Coates’ woorden kastijden, voeren al jaren een “dirty war” om de vrijheid van zowel de Amerikanen als de Europeanen af te pakken ten gunste van hun énige doel, de socialistische wereldsuprematie van Big Brother. Zij bedienen zich daarbij van elk middel, of het etiket nu racisme, klimaat, kick-out-zwarte-piet of het wagenwijd openzetten van de deur voor de islam is, het gaat om de misleiding en manipulatie die erachter zit. Die strijd is al bijna een eeuw gaande en zij zijn verder dan wij denken.

Koester uw vrijheid, grote zwijgende meerderheid, want lege hulzen als Ta-Nehisi Coates c.s. leren nergens van maar blijven hun haatzaaierij als een dagelijks mantra herhalen! Of het nu gaat over het klimaat, zwarte Piet, racisme of immigratie, het zijn rookgordijnen terwijl u al beroofd bent van uw vrijheid voor u het merkt…