Het is altijd makkelijk om achteraf kritiek te hebben, maar terwijl in Belgische steden zelfs militairen patrouilleren in toeristische centra, lijkt er op de Ramblas in Barcelona over een afstand van 500 meter niet één alerte politie-agent te zijn geweest.
De dader van de aanslag kon zelfs ongehinderd uitstappen en ontkomen, waarna hij elders naar verluidt werd doodgeschoten. Uiteraard werd meteen met groot machtsvertoon het halve centrum platgelegd, doch dit is tegenwoordig normaal bij een falende overheid. Het valt te hopen dat de vermeende waarschuwing door de CIA niet waar blijkt te zijn, want dan zou het drama compleet zijn. Ongetwijfeld komen er nu versperringen overdag en andere maatregelen, niet alleen tegen de zakkenrollers, doch dit is een schrale troost voor de ernstig gewonden en nabestaanden.
Bouw
Er is iets geks aan de hand met het tekort aan (ervaren) bouwvakkers. Zelfs in Polen zijn ze niet meer te vinden, zodat ook werklozen uit Litouwen naar Nederland komen. Doch waar zijn die ontslagen metselaars etc. destijds gebleven? Omgeschoold zodat ze niet meer om 6 uur op de snelweg zitten? Een uitkering en intussen over de grens werken? En waarom weet ‘bouwend Nederland’ geen oplossing te bedenken, anders dan onzin over miniwoningen en het volbouwen van de Randstad? Zijn er dan plotseling meer bouwvakkers? Ook snellere vergunningen en financiering lossen de tekorten niet op; in tegendeel. Wel een beter salaris, soepele regelingen voor ZZP-ers, omscholing van werklozen, minder gezeur over de belachelijk lage kilometervergoeding die naar € 0,30 zou moeten, eenvoudige belastingregels (zodat geen dure boekhouder nodig is) en minder bekeuringen voor een paar kilometer te hard rijden vóór dag en dauw.
Gerucht
Als de kabinetsformatie het moet hebben van geruchten en proefballonnetjes om de haalbaarheid van beleid te ‘testen’, dan verwacht men kennelijk reacties. Zoals op het voornemen landen te straffen, die hun uitgezette onderdanen niet (willen) terugnemen. Dat daarbij ontwikkelingshulp wordt gebruikt, lijkt logisch mits andere landen en organisaties (EU, IMF, VN, Wereldbank) geen compensatie bieden. Bovendien dreigt het gevaar dat de landen van herkomst steeds hogere financiële eisen gaan stellen: chantage dus. Want zelfs het terugnemen van vermeende asielzoekers binnen de EU – door het land van binnenkomst – is al een probleem en de bed-bad-brood regeling zorgt er wel voor dat gelukzoekers met hulp van advocaten en linkse politici hun uitzetting zo lang mogelijk tegenwerken. Daarnaast is er nog een probleem: landen die beloond worden voor het terugnemen van hun uitgezette onderdanen, hebben er dan belang bij om onjuiste informatie over de betrokken gelukzoeker te verstrekken, waarvan sommigen meerdere identiteiten (en uitkeringen) hebben. Kortom; ook hier geldt dat voorkomen beter is dan genezen. Dit betekent bereidheid tot harde maatregelen, minder rechten, strafbaarheid van illegaliteit en hulp aan illegalen, geen toegang voor alleenstaande mannen en minderjarigen, gescheiden opvangkampen voor vrouwen/kinderen en mannen totdat de vluchtverhalen zijn geverifieerd en identiteit vastgesteld, stoppen met subsidies voor Vluchtelingenwerk, etc.
Rechtstaat
Als er geen bewijs is, kan er niet worden vervolgd. Dus wordt het meters dikke Demmink-dossier gesloten, zoals te verwachten was. Doch hoe groot is de interesse van politie, OM en rechters in het verzamelen van bewijs. Het aantal klachten over foute rechters, genegeerde aangiftes en verdwenen bewijsstukken in rechtbankdossiers neemt nog steeds toe. Bij het publiceren van foto’s van criminelen, waarschuwt de politie wel voor ‘privacy-schending’, doch kan geen garantie geven dat een aangifte tot nader onderzoek leidt. Wie heeft deze wet voor daderbescherming bedacht, net als het visumvrij reizen door Albanezen? Doch ook politici laten het afweten bij het corrigeren van absurde wetten en Brusselse regels, het beveiligen van drukke winkelstraten, de kwaliteit van de rechtspraak (met schrijnende voorbeelden), de toenemende onverschilligheid voor meldingen via 112 en de toestroom van criminele buitenlanders. In Duitsland is daarbij het ‘excuus’ dat rechters reeds overbelast zijn en zich vooral (moeten) richten op daders in voorarrest. Bij complexe of gevoelige zaken wordt derhalve geen voorarrest opgelegd, zodat het dossier meer dan 6 maanden kan worden vooruitgeschoven; in bepaalde gevallen meer dan 4 jaar. Kortom, de rechtstaat wordt bedreigd en niet alleen in Nederland.