De Turkse twisten hebben ook in Nederland sporen nagelaten. De ontmoeting tussen onze (nogal ijdele) minister Koenders van Buitenlandse Zaken en zijn Turkse ambtgenoot Cavusoglu was ook al een tamelijk ijzige. Turkije liet weten zich de les niet te laten lezen door Nederland, zo was samengevat de boodschap in Ankara, in reactie op het Nederlandse verzoek om zich niet te bemoeien met de Turken in Nederland. De Minister moest nog landen op Nederlandse bodem toen de volgende Turkse schoffering op de mat viel: een lijst Nederlandse personen, scholen en bedrijven die banden zouden hebben met de Gülen-beweging. Deze beweging wordt door de Turkse dictator Erdogan ‘verantwoordelijk gehouden’ voor de zogenaamde staatsgreep. Dat is ook al een hardnekkig misverstand: de staatsgreep in Turkije is helemaal niet mislukt, de staatsgreep van Erdogan is juist volledig geslaagd.
Recip Erdogan Afb: flickr
Alles goed en wel, maar de belangstelling voor het humeur in een land wat zich qua ontwikkeling nog in een pre-puberale fase bevindt is sterk overtrokken. De plotselinge Europese belangstelling voor Turkije wordt alleen veroorzaakt doordat veel Turkse onderdanen zich op ons grondgebied bevinden, terwijl inmiddels duidelijk wordt dat hun integratie compleet niet heeft plaatsgevonden. Integendeel: heimelijk en onder de oppervlakte heeft zich een op de StaSi gelijkend controlemiddel gevestigd om de troepen bijeen te houden. Het veelvuldige, hinderlijke en tribale vertoon van Turkse bevolkingsgroepen in onze straten gedurende de ‘Turkse twisten’, zijn daarvan een beschamend voorbeeld. Turken nemen niet deel aan onze samenleving en er mogen inmiddels zelfs vraagtekens worden gezet bij hun loyaliteit. Wel de lusten, maar niet de lasten lijkt nog het meest van toepassing op deze bevolkingsgroep. Inzake de spanningen tussen Nederlanders en Turken die inmiddels zonder gêne verklaren dat zij meer solidair zijn aan islam, Erdogan en Turkije dan aan Nederland, wordt luidkeels gezwegen door de (staats) media en de politiek.
Dat is eigenlijk nog het meest ergerlijk: wat gewone autochtone burgers allang weten door dagelijkse ervaring, namelijk dat Turken zich voornamelijk met andere Turken ophouden en zich afkeren van ons land, onze cultuur en vooral de autochtone inwoners, wordt door politici kennelijk nog niet begrepen. Dat kan natuurlijk voortkomen uit het feit dat veel partijen, in het bijzonder GroenLinks en de PvdA, een groot aantal Turks-Nederlandse politici tellen. Hun loyaliteit jegens ons land werd indringend aan de orde gesteld door de NPO (eindelijk!) op woensdag 31 augustus j.l. Naar blijkt veroordeelt slechts een mager kwart van de Turks-Nederlandse politici de zuiveringen door dictator Erdogan. Binnen het CDA en D66, ook ruimschoots voorzien, doken de Turks-Nederlandse politici behendiger weg met dooddoeners als “het is erg ingewikkeld” en “dat is mijn portefeuille niet”. De inhoud van de Turks-Marokkaans-Surinaamse partij DENK laat zich maar liever helemaal niet uit over de Turkse kwestie en maakt daarmee ongemeen helder dat hun loyaliteit beslist niet in Nederland ligt.
De Turkse infiltratie is niet beperkt tot de politiek, want ook de politie in ons land lijkt doorspekt van Turken die hun loyaliteit minder hebben gericht op het handhaven van de Nederlandse wet, maar op het controleren van hun landgenoten namens het regime Erdogan. De Nederlandse editie (met Turks-Nederlandse Gülen redactie) van de Turkse krant Zaman schrijft bijvoorbeeld het volgende:
In Nederland is een Turkse vrouw na de mislukte staatsgreep van vorige maand in Turkije via Facebook bedreigd met verkrachting door een Erdoğan-aanhanger, omdat ze naar eigen zeggen kritiek heeft geuit op president Recep Tayyip Erdoğan. Ze deed daarvan aangifte bij de politie. Een paar dagen later vertelde haar ex-man haar dat hij een telefoontje had gekregen van een bevriende politieagent. ”Mijn ex-man vertelde mij dat de agent hem belde en informeerde over mijn aangifte. Volgens mijn ex vroeg de agent, die volgens hem een Erdoğan-aanhanger is, of hij op de hoogte was van mijn aangifte. De agent heeft blijkbaar mijn achternaam gezien in het dossier en is gelijk in actie gekomen”, aldus de vrouw.
De situatie neemt steeds duidelijker vormen aan. De grote meerderheid van de ‘Turkse Nederlanders’ is niet in ons land om Nederlander te worden, maar is uit op betere sociale voorzieningen en betere gezondheidszorg onder condities van een grotere veiligheid. Heimelijk echter, lijken zij te kiezen voor een West-Europa dat onderdeel uitmaakt van een Groot-Islamitisch Rijk, bestuurd door een Ottomaanse Sultan. Dat is precies ook de droom van Erdogan, die dat nooit onder stoelen of banken heeft gestoken en in meerdere toespraken in West-Europa zijn uitzinnige aanhang voorhield “nooit te assimileren” met de West-Europese volkeren. Assimilatie, zo hield Erdogan telkens voor, is een ‘misdaad’. Mede daarom zitten wij nu met een vijfde colonne van Turken die zich hier kennelijk niet thuis (willen) voelen, ook de politici onder hen niet, en wier loyaliteit elders ligt: dat bevestigen zij zelfs onomwonden.
Deze situatie is te ernstig om die op z’n beloop te laten. Met het oog op de verkiezingen worden nu de kandidatenlijsten samengesteld en de partijen doen er goed aan zo weinig mogelijk niet-westerse allochtonen op de lijst te zetten. De kiezer immers, inmiddels al vaak genoeg bedonderd door de politiek, zal met meer dan gemiddelde belangstelling naar die samenstelling kijken. Onder het electoraat, dat dagelijks geconfronteerd wordt met uitwassen van de compleet mislukte ‘MultiKul’ maatschappij, voert ergernis de boventoon.
Daarnaast zou een volgend Kabinet zich eens moeten buigen over de problematiek van de ‘gedeelde loyaliteit’ nu blijkt dat met name niet-westerse allochtonen zich niet of nauwelijks los kunnen maken van hun tribale en achterhaalde cultuur. Hun loyaliteit blijft steken in het land van herkomst. Dat zou onze politieke elite tot het besef moeten brengen dat een dubbele nationaliteit in overheidsfuncties niet langer kan worden toegestaan.
Dat is nu wel voldoende bewezen.