Lees hier DEEL 1.
Obama en het Islamitisch extremisme
“US is okay with Al Qaeda in Syria, Libia and Egyptian Islamists are no problem as well”. Met deze uitermate geborneerde uitspraak van Clinton start het artikel “Wederopstanding van Al Qaeda” in Carré #3, 2012. Vermoedelijk was die vaststelling een uitvloeisel van een verflauwde Amerikaanse interesse in het Midden Oosten. Een verflauwing die door experts in verband werd en wordt gebracht met de afkalvende Amerikaanse afhankelijkheid van Arabische olie. De beslissing (en aanleiding voor een blame game tussen USA en Irak) om geen Amerikaanse gevechtseenheden in Iraq te houden, resulteerde in sektarische geweld, inmenging van Iran in binnenlandse aangelegenheden en opmars van islamitisch extremistische netwerken en structuren in het grensgebied van Irak en Syrië. Dat laatste effect is door het Pentagon en State Department of lang ondergewaardeerd geweest of die twee Ministeries zijn niet in staat geweest hun Commander in Chief er van te overtuigen dat tegen deze schimmige dreiging het zwaard betere resultaten oplevert dan de dialoog.
Islamitische strijders. Afb: Flickr.
Getuige de twee volgende uitspraken over deze dreiging lijkt het laatste eerder het geval te zijn geweest dan het eerste. Na de uitschakeling van een aantal extremistische kopstukken kwam Obama met twee onbegrijpelijke uitspraken in de openbaarheid Al Qaeda … been decimated (in 2013) aangevuld met Al Qaeda …. on the path to defeat. Die vaststelling heeft hij een aantal keren nadrukkelijk herhaald en gaf daarmee blijk dat in zijn ogen poppetjes een beweging sturen en in leven houden en niet de ideologie zoals in de echte extremistische wereld het geval is. Poppetjes – het herkenbare – kunnen snel worden vervangen, een ideologie – het abstracte – is moeilijk te neutraliseren. Over IS stelde hij in 2013 “IS is minor league. The analogy we use around here sometimes, and I think is accurate, is if a jayvee team puts on Lakers uniforms that doesn’t make them Kobe Bryant. I think there is a distinction between the capacity and reach of a bin Laden and a network that is actively planning major terrorist plots against the homeland versus jihadists who are engaged in various local power struggles and disputes, often sectarian…” Los van het feit dat zijn westerse vrienden niet geheel de strekking van de vergelijking konden vatten, is de opmerking minor leaguer een onjuiste kwalificatie van de IS kracht en reikwijdte in 2013.
Het gevolg van die ongewenste geborneerdheid? Islamitische extremistische structuren stapten met succes in het machtshiaat, bewezen dat een Kalifaat geen droombeeld hoeft te zijn en hebben hun invloed uitgebreid over een gebied dat zich uitstrekt van Afghanistan via het Syrisch-Iraaks grensgebied en Sinaï tot aan het zuiden van het Arabische schiereiland en de noordrand van de Sahel. Gebruikmakend van oncontroleerbare mensenstromen kan het islamitische extremistische netwerk op dit moment Europa – het bolwerk van de Westerse identiteit – vanuit vier richtingen[1] aangrijpen om regelmatig de Europese samenleving tijdelijk en plaatselijk te destabiliseren.
Wanneer de Amerikaanse president denkt dat afstand voor Amerika veiligheid inhoudt en IS niet eenvoudig het Noord Amerikaanse continent kan binnendringen om aanslagen te plegen, zal hij toch eerst zijn poreuze grenzen met Mexico en Canada moeten repareren. Er zijn inmiddels signalen herkenbaar dat IS banden aanknoopt of al aangeknoopt heeft met diverse drug kartels in Zuid en Midden Amerika inb. Mexico om de gemeenschappelijke vijand – USA – op diens grondvesten te doen schudden. In dat geval kunnen Jihadi´s gebruik maken van tunnels en beveiliging hiaten om hun plannen op Amerikaans grondgebied te realiseren. Wat Canada betreft. Nu de regering Trudeau ruimhartig “vluchtelingen uit Syrië” binnen haalt, kan niet worden uitgesloten dat onder hen net als in Europa ook Jihadisten zich hebben gemengd.
Obama en het Syrisch dilemma.
“A red line for Us is… we start seeing a whole bunch of chemical weapons moving around or being utilized. That would change my calculus”. De bekende rode streep uitspraak van Obama m.b.t. de aanwezigheid en het gebruik van chemische strijdgassen in Syrië bleek de zoveelste lege uitspraak te zijn. Geen krachtig ingrijpen nu de kans zich voordeed om Assad uit het zadel te stoten. Geen krachtige invulling van zijn september 2013 uitspraak “What kind of world will we live in if the United States of America sees a dictator brazenly violate international law with poison gas and we choose to look the other way?”. Inderdaad Mister President in wat voor een wereld leven we dan? In een wereld van politieke wegkijkers en diepduikers waar despoten als Putin en Erdogan voorbij de landsgrenzen hun invloed doen voelen en acties van zichzelf respecterende westerse regeringsleiders beïnvloeden en manipuleren.
Afb: Flickr
Het probleem van de chemische strijdgassen werd tijdelijk door het instappen van het Kremlin opgelost, omdat Obama zich beperkte tot “what we’ve done is organize the international community, saying Assad has to go”. Dus zit Assad nog steeds in zijn zetel in Damascus en heeft Putin de westerse politieke leiders er snel van kunnen overtuigen dat de man belangrijk is voor een politieke oplossing van het Syrische conflict. Ondertussen doet Putin met stilzwijgende steun van het Westen zijn uiterste best de anti-Assad oppositie uit te roeien; het aantal Syrische doden (ruim 400.000), Intern Displaced Persons (IDP, tegen de 11 miljoen) en vluchtelingen (ongeveer 4 miljoen en iedere dag groeiend) en in het verlengde daarvan oncontroleerbare mensen stromen naar Europa, op te stuwen.
Obama, NATO en Europa.
Ook Obama heeft geld nodig om binnenlandse hobby´s als platform voor de sprong naar het Amerikaanse model van een verzorgingstaat te financieren. Op dit moment bedraagt de staatschuld ruim $19 triljoen (het groeit per seconde) en zijn door de federale regering gesponsorde medische verzorging, sociale voorzieningen, Defensie, rente op de nationale schuld en pensioenen in die rangvolgorde de grootste kostenposten[2]. Er moet dus ergens geld vandaan komen en net als zijn Europese wapenbroeders gebruikt Obama Defensie als de ideale melkkoe.[3]
Onder het mom van een “reset of relations with post Sovjet Russia” en “ a refusal to pay forever for the protection of a Europe that was no longer threatened by aggressive Communism. The disproprtionate share that the US was stumping up can be better spent on the kind of welfare and health provision that Europeans took for granted” heeft hij onlangs gedreigd de US financiële en militaire bijdrage aan NATO te beperken. Hij benadrukt terecht dat de USA het grootste deel van het NATO potje vult en de Europese partners best hun Defensie budget meer naar de NATO norm van 2%BNP op kunnen opschuiven. Hij heeft echter ongelijk als hij de dreiging voor Midden en Oost Europese lidstaten kwalificieert als former Sovjet Satelite states are now emerging democracies and free market success stories. They do not need America´s protection from a Sovjet Super power, they can take care of themselves militarily in the future. Midden en Oost Europese lidstaten zullen niet in de handen staan klappen bij die constatering.
Die hebben te maken met een andere realiteit. Hoezo zijn Bulgarije, Roemenie, Slowakije en Baltische staten vrije markt succes verhalen? Sinds wanneer hebben ze geen militaire en financiële steun nodig om te kunnen voorzien in de gewenste veiligheid voor hun bevolking en handhaving van hun soevereiniteit? De benarde schets van de realiteit die uit talloze Carré artikelen uit 2015 naar voren komt, vertelt een ander verhaal dan Obama ons wil doen geloven. Putin legt onder het mom van historische argumenten steeds nadrukkelijker claims op delen van het grondgebied van Europese buurlanden. De reactie van Obama op Putins agressieve expansie is veel te lang beperkt gebleven tot lege retoriek.
De opmerkelijke zelfreflectie van een Amerikaanse President.
Een uitspraak waarin Obama zijn eigen talenten uitbundig wenst te bewieroken, schetst een beeld van zijn zelfkritisch vermogen:
“I think that I’m a better speechwriter than my speechwriters. I know more about policies on any particular issue than my policy directors. And I’ll tell you right now that I’m gonna think I’m a better political director than my political director…..One thing I am very confident about is my judgment in foreign policy is, I am better than any other candidate in this race, Republican or Democrat …You take the victories where you can. You make things a little bit better rather than a little bit worse”.
De Amerikaanse samenleving zegt tegen een persoon die een dergelijke uitspraak doet “put your money where your mouth is” wat betekent dat de man met daden en niet met woorden moet tonen wat zijn echte overtuigingen zijn. Het is echter onduidelijk in welke categorie hij de Syrische en Iraakse slachtoffers, de annexatie van de Krim, de door het Kremlin gesteunde invasie van Oost Oekraïne, de opmars van IS, de schier eindeloze mensenstromen naar Europa en de irritante bemoeienissen van Putin en Erdogan plaatst. Binnen die context is het moeilijk te zien wat er nu beter is geworden in die bijna 8 jaar dat Obama het roer van het Amerikaanse vlaggenschip in handen heeft.
Policy is a realm of Paradox.
Op de website www.theatlantic.com staat een tekst die wellicht het beste de effecten van zoals de man het zelf heeft omschreven Obama doctrine verwoordt:
Policy is a realm of Paradox.The Obama foreign policy is especially rich in them. A president who professes multilateralism has left the country’s alliances in disarray. A president who justly criticized his predecessor for poor postwar planning in Iraq launched his own war in Libya with no postwar plan at all. A president who rejects religious extremism and authoritarianism has built his Middle East policy on visions of cooperation with extremist and authoritarian Iran. A president who sought to teach America the wisdom of humility never learned that lesson himself.
Obama doctrine voor een betere wereld? Niet tijdens zijn 8 jarige regeringsperiode! Wel heeft die Obama doctrine ertoe geleid dat autocratische leiders in Rusland en Turkije hun invloed hebben vergroot, de Westerse wereld gedwongen werd om zijn prominente plaats op het Internationale podium af te staan en voorlopig genoegen moet nemen met een rol op het tweede plan.
—————————————
[1] Via de Straat van Gibraltar om aanslagen te plegen in grote steden en toeristen centra op het Iberisch schiereiland; vanuit Tunesië en Libië via Lampedusa en Malta naar Sicilië en vandaar naar grote steden en toeristen centra op het Italische schiereiland; vanuit Anatolië en Cyprus resp. Egeïsche eilanden en Bosporus naar Griekenland en Bulgarije en vervolgens naar de economische centra in West en ( langs de Zwarte Zee kust, Karpaten, Silezië naar Noord Europa.
[2] Zie www.usdebtclock.org
[3] In november 2015 heeft het Congres ingestemd met een bezuiniging van $ 5 miljard op het Defensie budget, waardoor de druk wordt vergroot op het personeel (o.m. pensioen regeling) en contractors. Zie www.stripes.com. Het budget daalde van $ 710 miljard in 2010 naar $ 637 in 2015 met een twee jarige dip in 2013 en 2014 van resp. $ 610 en $ 614 miljard.