“You´re getting played”

Vandaag las ik de column van Leon de Winter en hij was goed op dreef. De anti-Trumpgevoelens van zoals hij dat noemde de nomenklatoera, was de kern van zijn betoog. In de voormalige Sovjetunie maakte die nomenklatoera de dienst uit en had de KGB en GRU om het plebs aan boord te houden en in de juiste richting te duwen en houden.

Robert de Niro. Afb: Tony Shek, voor wikimedia commons.

De Sovjetunie is dood en de nomenklatoera heeft in de afgelopen twee decennia koers gezet naar het Westen, om precies te zijn naar de mediacentra in New York en Los Angeles, de oppervlakkige Hollywood-elite, linkse wetenschappers die zich verschuilen op diverse campussen aan de oostkust en het politieke kartel in Washington DC. Op die plaatsen is de nomenklatoera gepassioneerd bezig geweest om aan de doorsnee Amerikaan het linkse gedachtengoed aan te smeren. Een aparte klasse van kosmopolieten die de macht wil hebben en alle middelen gebruikt om die te houden. Gesponsord door schimmige mogols als Soros en lekkende sociale media als Facebook.

Toen de nieuwe heiland het roer van het Amerikaanse staatsschip in handen kreeg, braken gouden tijden voor die nomenklatoera aan en die ging steeds meer in de communistische aanpak geloven. Zij stelde wetten, maakte regels verstrekte normen en waarden en verdeelde machtfuncties binnen de Amerikaanse samenleving. Vervolgens werden overheden die de doorsnee Amerikaan zouden moeten dienen en beschermen, gepolitiseerd om het links-liberale gedachtengoed uit te dragen en op te leggen. Juichend liepen antifascistische bewegingen, Hollywood-elite en topsporters aan de leiband van wetenschappers en politici door de straten van Washington, New York, Boston, Los Angeles, Seattle en streken neer in Silicon Valley. Wetenschappers en politici die het gevoel de boventoon lieten voeren boven de feiten en met hoogdravende feitenloze teksten hun gelijk probeerden te halen. Helaas was het juichen na een achtjarige bloeiperiode voorbij.

De nomenklatoera lijdt de afgelopen twee jaar aan ATD resp. TDS – Anti-Trump Disorder of Trump Derangement Syndrome – en bijna dagelijks worden beelden getoond van mensen die daaraan lijden. Deze week een Amerikaan en een Nederlandse reporter. Die Amerikaan is Robert de Niro. De acteur, die voor de verkiezingen – net als een groot aantal van zijn geloofsgenoten – luid toeterde naar een ander land te emigreren als Trump in het Witte Huis zou komen en die belofte nog steeds niet heeft waargemaakt. Die man put zich tegenwoordig uit in het voortdurend beschimpen van de president van de USA. Toch blijkt hij ergens een zacht plekje in zijn hart te hebben voor de straatvechter uit New York. In de excuses die hij maakte over de manier waarop Trump de Canadese premier voor een lowlife had uitgemaakt, sprak hij over “my president”. Zelf had hij die freudiaanse verspreking niet in de gaten.

De ander was een of andere Nederlandse reporter die vanuit Amerika heel erg zijn best deed om de politieke waarde van de intentieverklaring te ontkrachten die in Singapore was ondertekend. Hij stelde dapper vast dat niet was vastgelegd hoe de verificatie van het ontmantelen van het Noord-Koreaanse kernwapenprogramma zou worden uitgevoerd. Vragen die ene Sico van der Meer, nucleair expert en Noord-Koreadeskundige in het AD ook liet vastleggen: hóe wordt het kernwapenarsenaal afgebouwd? Wie controleert dat? Hoe gaat de VS de veiligheid van Noord-Korea garanderen? Vragen die niet werden gesteld toen Obama de wankele kernwapen overeenkomst met de mullahs in Iran had gesloten. Uit de tekst die de serieus ogende reporter uit zijn mond liet rollen, werd duidelijk dat hij die niet zelf had bedacht. Waarschijnlijk opgepikt uit de links-liberale kranten, Amerikaanse reporters met ATD/TDS of op een van de zenders uit de mond van een van de politieke kopstukken van de Democratische Partij had horen komen. Overigens zijn er meer Nederlandse reporters en journalisten die besmet zijn met het journalism of attachment virus.[i]. De Winter noemt in zijn column een aantal andere voorbeelden.

ATD of TDS zijn twee termen die media die de moeite nemen hun artikelen te onderbouwen met feiten, gebruiken om de leden van de Amerikaanse versie van de nomenklatoera te beschrijven. Wat verstaan ze eronder en wie in Nederland kan worden gespiegeld aan dat disorder of syndroom? Dat segment van de media waarschuwt de doorsnee Amerikaan met de zin “you´re getting played” door links liberale media, high road kiezende Hollywood elite, manipulerende politici en wetenschappers die het goede gevoel laten prevaleren boven feiten. De Amerikaanse nomenklatoera is zo verblind door vooroordelen en haat voor de huidige president dat ze alles doen om hem voortdurend in een uitermate negatief daglicht te zetten. Zij zijn de evangelisten van nepnieuws en zullen niet stoppen voordat ze hun doel hebben bereikt: Trump wegjagen uit het Witte Huis. Met pek en veren. Dat ze daarmee het trotse Amerika van de founding fathers geen dienst bewijzen, zal ze blijkbaar een zorg zijn. Die leden van de nomenklatoera zien liever dat Amerika de risée op het mondiale podium wordt dan dat Trump zijn vier jaar in het Witte Huis kan volmaken. Of en hoe ze na zijn vertrek het USA van de nomenklatoera weer het aanzien en de machtspositie kunnen geven om die lachers in hun hok terug te kunnen sturen, blijft voorshands een open vraag.

Het media en politieke deel van de nomenklatoera reageert op iedere tweet die Trump uitzendt om zijn electorale basis op de hoogte te houden van ontwikkelingen en gebeurtenissen in en rond het Witte Huis. Daardoor vergeten ze om hem af te rekenen op de manier waarop hij zijn presidentschap invult: op zijn prestaties of juist het gebrek aan resultaten. Tenzij ze die op een negatieve manier kunnen uitleggen of verklaren zoals de aanscherping van immigratie voorwaarden beter bekend als de Muslim Ban. Het politieke debat is gekaapt door de nomenklatoera en is getransformeerd in een propagandaoorlog, waarin Trump de winnende hand heeft.

Trump slaagt er in met iedere tweet zijn punt te maken: media en politici van de Democratische Partij zijn bevooroordeeld, principeloos en verspreiden nepnieuws. Hoe vaker die twee links-liberale segmenten reageren op die tweets, hoe vaker het electoraat hem gelooft en hij ongestoord verder kan gaan met het uitvoeren van zijn verkiezingsbeloftes. De consequentie is dat de doorsnee Amerikaanse burger niet geïnformeerd wordt door echte journalistieke teksten om zijn eigen mening te kunnen vormen, integendeel: segmenten van de Amerikaanse samenleving lopen ieder achter hun eigen propagandatrein aan en die zullen op een dag onherroepelijk ergens op elkaar stuiteren. Met de nare gevolgen van dien.

You´re getting played is ook van toepassing op de doorsnee Nederlander. Hij en zij worden gemanipuleerd door het tegen links-liberale Amerikaanse politici en media aanschurkende Nederlandse journalistieke en politieke kartel. De doorsnee kijker, luisteraar en lezer wordt daarmee bijna dagelijks geconfronteerd en is zelf niet meer in staat om feitelijk van nep nieuws te onderscheiden. De journalist die de kijker van de week kwam uitleggen dat de intentieverklaring eigenlijk een flutpapiertje was, een onderdeel was van een omvangrijke PR-campagne, was daar een treffend voorbeeld van.

Voor de nomenklatoera is het devies “beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald” en zal m.n. het media – en het politieke deel de propagandaroute moeten verlaten en de afslag van de echte journalistiek moeten nemen. Door die route te nemen gaan ze inhoudelijk het beleid van Trump volgen en de doorsnee Amerikaan op basis van feiten over zijn beleid informeren. Wellicht krijgen ze dan gelijk dat hij een slechtere president is dan zijn Democratische voorgangers. Persoonlijk twijfel ik of de nomenklatoera daartoe in staat is en gelet op zijn resultaten is hij zeker beter dan zijn voorganger. Daarom blijft de boodschap de komende twee jaar “you´re getting played”.

—————————————–

[i] Journalisten eigenen zich een actieve rol toe in het debat over de manier waarop een conflict volgens hun inzichten beëindigd kon en moest worden; zij kozen en waren partij in het conflict. Dergelijke journalisten onderscheiden zich op drie manieren van de traditionele journalist: partijdigheid, benadrukken of bagatelliseren van gebeurtenissen of uitspraken om hun eigen mening te ondersteunen, en selecteren van nieuwsbronnen gericht op de eigen doelstelling. Zie Instrumental actualisation, Kepplinger, Brosius, & Staab, 1991