Je zou bijna een hekel gaan krijgen aan de voormalige POTUS. Nu Obama tijdelijk van het politieke toneel is verdwenen stappen voormalige Obama aanhangers uit de schaduw en gooien hun ervaringen met hem op straat.
Obama gedurende het overleg omtrent Bin Laden. Afb: Flickr.
Het zegt iets over de sfeer tijdens de Obama periode en het zegt ook veel van die voormalige aanhangers die nu blijkbaar de behoefte voelen om de samenleving het echte verhaal te vertellen en als bonus een aantal minuten en centimeters in de spotlights staan.
Nederlands applaus voor een onbekende Senator?
Acht jaar geleden verbaasde ik me over het enthousiasme van de zogenaamde Bekende Nederlanders en de juichverhalen van zelf benoemde Amerika deskundigen en Amerika volgers, toen de eerste gekleurde politicus het Witte Huis betrad. Ik heb dat nooit begrepen. Op politiek gebied had de man enige succes in de Chicago regio, maar als Senator was het heel stil rondom hem gebleven. Maar in de USA hoeft een man of vrouw met charisma en niet te vergeten veel geld, blijkbaar geen gedegen politieke achtergrond te hebben om het hoogste politieke ambt te kunnen bekleden. Van een voormalige generaal via een niet eens zo bekende acteur naar een schatrijke zakenman, het kan in het land van de kansen.
Wanneer we kijken naar de poppetjes die op het Nederlandse politieke toneel aan de politieke touwtjes proberen te trekken, heeft dat gebeuren in de USA wel iets. In Nederland vertellen ze weliswaar net zoveel witte leugentjes als in de USA, maar charisma en zeker geld ontbreekt hen in grote mate. Bovendien is zoals ik eerder heb geschreven in het artikel “ Populair willen zijn is ook Populisme” het woord charisma in relatie met populist ineens besmet. Over veel geld hoeven we in Nederland voor het vervullen van een politieke rol niet te spreken. Dat komt pas binnenstromen tijdens of na de politieke carrière. Daarover kunnen heel wat voormalige politieke kopstukken meespreken. Met Loek Hermans in de eerste rijen.
Geen smetvrij blazoen.
Het artikel “Sins of the Father” was na “Het Amerika van Morgen” en “Demasqué op de Politieke Bühne” mijn derde artikel over lijken die de Obama administratie wanhopig in de kast probeerde te houden en de indruk moest wekken dat acht jaar Obama schandaalvrij was verlopen. In dat artikel is nader ingegaan op
De Benghazi litanie; het Clinton privé server gebruik voor geclassificeerde informatie; de desastreuze effecten van de Affordable Healthcare Act voor grote groepen werkende Amerikanen; het Bureau of Alcohol Firearms and Tobacco’s (ATF) dat belastinggeld gebruikte om wapens naar Mexicaanse drug kartels door te sluizen; de ruil van de deserteur Bowe Bergdahl tegen terroristen leiders uit GITMO; de IRS die zich in de periode 2010-2012 om nooit verklaarde redenen concentreerde op leden van de conservatieve Tea Party; de DOJ die illegaal telefoongesprekken en E mail berichtenwisseling van in totaal 18 journalisten onderschepte; de massale afluisterpraktijken van de NSA die een schending van het Vierde Amendement van de Grondwet waren; het schandaal rond de General Services Agency (GSA) in 2012, dat ruim $ 800.000 aan een uitermate extravagant conferentie in Las Vegas en daarnaast schimmige projecten en uitbundige feesten financierden met belastinggeld; (nog levende) veteranen die op een dodenlijst werden gezet om hoge bonussen te genereren; de ernstige verontreiniging van een rivier in Colorado door de Environmental Protection Agency (EPA), dat bijna 7 miljoen liter giftig mijn afval in een nabijgelegen rivier dumpte; het geldvretende groene energie Solyndra schandaal dat in de USA beschouwd wordt als een voorbeeld van vriendjes politiek in optima forma en natuurlijk het Secret Service schandaal.
Maar daar bleef het niet bij. Obama is om voor de doorsnee Amerikaan onbegrijpelijke redenen altijd heel toeschietelijk geweest voor de Mullahs in Iran en in veel mindere mate voor Assad. De nevenafspraken van de nucleaire overeenkomst met Iran en de stellige bewering dat alle chemisch strijdmiddelen van Assad waren vernietigd, zijn daarvan de beste voorbeelden.
Het compenseren van een mislukte wapenovereenkomst van M$ 400 met een bedrag van $1.7 miljard, was een heel ruime compensatie. Toevallig viel de retourbetaling samen met de vrijlating van Iraans-Amerikaanse personen in de USA en Amerikaanse staatsburgers in Iran. Pallets met biljetten naar en Amerikaanse staatsburgers uit Teheran. Er bleek echter meer aan de hand te zijn geweest. Op 24 april 2017 publiceerde Josh Meyer zijn artikel “The Iran Deal; The Full Picture” [1]waarin hij dieper inging op Obama´s “one-time gesture of releasing Iranian-born prisoners who were not charged with terrorism or any violent offenses in 2016 ….the administration presented the move as a modest trade-off for the greater good of the Iran nuclear agreement and Tehran’s pledge to free five Americans…”. Door het geclassificeerde karakter van de aanklachten en veroordelingen van de 21 betrokken Iraans-Amerikaanse personen en de geheim gehouden besprekingen daarover is nauwelijks iets in de openbaarheid gekomen. Dat gaat veranderen nu de huidige POTUS de onderste steen van de Iran overeenkomst boven wil hebben en zal ongetwijfeld Meyers vaststelling bevestigen, dat “any of the 21 men were considered national security threats by the Justice Department before the Obama administration dropped the charges against them”. Wat de chemische voorraden van Assad betreft, heeft de aanval met Sarin gas op Khan Sheikhoun in de Idlib Provincie en de bewijslast van de Franse Inlichtingendienst, de uitspraken van Obama, Kerry en Rice gelogenstraft.
In maart 2017 publiceerden twee media outlets[2] onafhankelijk van elkaar dat democratische en inlichtingen bronnen hebben bevestigd dat Trump, zijn familie en leden van zijn campagne en transitie team maandenlang gevolgd zijn door de Amerikaanse inlichtingen gemeenschap. Begin april werd bekend dat Susan Rice degene is geweest die talloze malen gevraagd heeft om de namen van de personen die gevolgd werden openbaar te maken[3]. Die verzoeken deed Rice in haar functie van Nationale Veiligheidsadviseur. Bovendien is bekend geworden dat Trump, zijn familie en zijn inner circle al een jaar voor zijn aantreden als nieuwe president uitbundig werd gevolgd. De openbaar gemaakte namen werden vervolgens gestuurd naar de National Security Council (NSC), bepaalde autoriteiten in het Pentagon, toenmalige Directeur National Intelligence (NI) James Clapper, toenmalige CIA Directeur, John Brennan en de plaatsvervanger van Rice, Ben Rhodes[4]. Vanzelfsprekend hebben de betrokkenen hardop frequent de woorden laster en leugen geroepen.
In het artikel “Koopt de Nederlandse gevestigde Media buitenlands Nepnieuws? is het merkwaardige draaideur gedrag van de voormalige Attorney General Loretta Lynch belicht, die het FBI onderzoek naar Clinton voortdurend probeerde te frustreren. Uit door Russische hackers geopenbaarde mails van FBI medewerkers bleek inderdaad dat Lynch het onderzoek naar Clinton voortdurend frustreerde.
Discutabele nalatenschap.
De opgelijnde vlekken en vlekjes op het veronderstelde lelieblanke blazoen van Obama zijn niet limitatief. In de komende maanden zal meer van die grappen de publiciteit halen. Die smetjes bevestigen dat Obama niet begrijpt dat een persoon zelf niet zijn nalatenschap kan vastleggen, maar het een taak en verantwoordelijkheid van historici en samenleving is. Hij zal zeker niet door zijn goede daden, maar vooral door zijn tekortkomingen in de herinnering blijven hangen. Steeds vaker zal worden bevestigd dat Obama een dankbare leerling is geweest van de overleden Saul Alinsky[5] door de beginselen die zijn vastgelegd in diens boek Rules for Radicals[6] in de Amerikaanse samenleving door te willen voeren. In lijn met die beginselen heeft Obama geprobeerd het huidige Amerikaanse Constitutionele Stelsel te ondergraven en is hij tot het gaatje gegaan om voor het grote publiek zijn linkse idealisme en zijn toegankelijkheid voor de Islam te verbergen. Het bekende deel van het Nederlandse klapvee heeft weer eens te vroeg gejuicht.
———————————————-
[1][1] Zie http://www.politico.com/story/2017/04/24/obama-iran-nuclear-deal-prisoner-release-236966.
[2] Adam Housley van Fox en Bloomberg
[3] Susan Rice is de voormalige Obama Ambassadeur bij de UN die bekend werd door haar hardnekkige bewering dat de aanslag op het Amerikaanse consulaat in Benghazi het gevolg was van een voor moslims beledigende video. Eind 2015 is vastgesteld dat de CIA Obama, Clinton en Rice al snel na de aanslag op de hoogte had gesteld dat het een terroristische aanslag van een aan Al Qaeda in the Maghreb (AQIM) gelieerde splinter groep was geweest.
[4] De voormalige pltaasvervangend Defensie minister Evelyn Farkas bevestigde op video “I was urging my former colleagues and, frankly speaking, the people on the Hill – it was more actually aimed at telling the Hill people, get as much information as you can, get as much intelligence as you can, before President Obama leaves the administration”.
[5] Zie o.m. “ The Shadow Party: How George Soros, Hillary Clinton and Sixties Radicals Siezed Control of the Democratic Party” van Richard Poe en David Horowitz (april 2007).
[6] Een gids voor de toekomstige community organizers om segmenten van de samenleving met een laag inkomen te verenigen teneinde de macht van de have´s weg te nemen en in handen te geven van de Have not´s.
Hopelijk dringt deze werkelijkheid ooit door tot de politiek o zo correcte elite hier te lande…
Nog wat aanvullende info :
Barack Obama was, net als Hillary Clinton, één der meest toegewijde en subversieve discipelen van Saul Alinsky, de pater intellectualis van héél veel van de huidige ellende in de westerse wereld. Voor ingewijden is het altijd helder geweest dat Obama een activist was, reden waarom allerlei Nederlandse non-valeurs zo enthousiast over hem waren…..
Clinton schreef o.l.v. Alinsky zelfs een thesis tijdens haar jaren in Wellesley die zo subversief was dat het Witte Huis tijdens de tegen manlief Bill lopende impeachment procedure de Dean van Wellesley op illegale wijze moest dwingen om die voor Bill hoogst schadelijke onzin achter slot en grendel te houden, terwijl dit wettelijk gezien tot het zgn. ‘public domain’ behoort. Democraten creëren altijd hun eigen spelregels.
Obama was uiteraard een volstrekt onbekende die in 2007 door achter de schermen opererende belangengroeperingen gepousseerd werd als hun man omdat, ook toen al, de egotrippende Clintons als een ‘potential liability gezien werden. Dat Obama hoopte via Hillary door te reageren teneinde zijn (rampzalige) legacy te beschermen geeft wel aan welk een testimonium paupertatis de Democratische keuze voor een kneus als Hillary was.
Wat de activist Obama ook goed verborgen wist te houden was zijn uiterst dubieuze rol in het totstand komen van de sub-prime ramp in 2008. Wat was het geval?
De links-ideologische Bill Clinton had het opportuun geoordeeld om druk op de CEO’s van Amerikaanse banken uit te oefenen om tot astronomische bedragen hypothecaire credieten te verlenen aan mensen die niet eens kwalificeerden voor een persoonlijk leninkje.
Toen de banken nog niet massaal zwichtten voor CLinton’s druk ging op de achtergrond een sinister activist uit het Congress, Barack Obama genaamd, de tegenstribbelende C.E.O.s brutaal chanteren met verhalen dat hij hen als racisten zou besmeuren als hun banken niet meegingen in het verstrekken van gedoemde credietenportefeuilles.
Obama stond bekend als een ideologisch star en rancuneus baasje dat altijd gelijk moest hebben, ook toen Netanyahu hem eens geduldig uitlegde waar het in het midden oosten ècht om ging i.p.v. zijn eigen politiek-correcte wereldbeeld waarin de Islam per se buiten schot gegouden moest worden, tot op het belachelijke toe.
Vlak voordat hij aftrad heeft de kleinzielige Obama niet geaarzeld om zich op Netanyahu te revancheren door in de U.N. een linkse ideologische veroordeling van Israel goed te keuren, waarbij Obama zelfs zover ging dat hij Engeland en Ukraïne, die grote twijfels hadden om voor deze ridicule resolutie te stemmen en een onthouding overwogen, te dwingen om tegen te stemmen zodat Obama het twijfelachtige genoegen mocht smaken om Israel een schop na te geven bij zijn afscheid.
In Marten Toonder’s verhalen van Ollie B.Bommel heette dat “een zielige minkukel”.