De strategische Kiezer heeft de VVD bij de laatste verkiezingen behoorlijk gematst. Door de hoop dat de VVD het staatsschip op de juiste koers zou kunnen trekken, hebben honderdduizenden kiesgerechtigden het kruisje bij het VVD vakje gezet. Mede daardoor slaagde de partij van Rutte, die ver is afgedreven van de VVD van Wiegel en Bolkestein, er nog steeds in om de grootste politieke partij van Nederland te blijven. Alleen in Dietsland en Duitsland kun je zwaar verliezen en toch winnen en omgekeerd sterk winnen en toch erg verliezen. Een merkwaardige paradox. Die strategische kiezer is bij voorgaande verkiezingen herhaaldelijk het struikelblok gebleken voor de juiste kleuring van het politieke landschap. Veilige keuze voor de partij die men decennia lang aan het hart heeft gedrukt en daarom tegen beter weten in opnieuw het rode kruisje plaatst bij het hokje voor de partijnaam, waarmee men zich nog steeds emotioneel gebonden voelt. Vervolgens lopen de zaken na verkiezing en kabinetsvorming niet zoals die strategische kiezer had verwacht of zelfs gehoopt en hij begint hevig geïrriteerd te mekkeren en mopperen.
