Hoe Merkel de Duitse democratie om zeep helpt

In haar nadagen leek de crypto communist Angela Merkel langzaam in de nevelen te verdwijnen maar plots ‘was zij er weer’ en zag kans de Duitse democratie de zoveelste slag toe te brengen na de haar onwelgevallige lokale verkiezingen in Thüringen, waar de AfD, op volstrekt democratische wijze, instrumenteel was in de verkiezing van de minister president van deze deelstaat. In haar megalomanie zag zij kans om de slappe winnaar van de lokale verkiezingen ertoe te bewegen om afstand te doen van zijn keurig verkregen positie en zelfs om hem om nieuwe verkiezingen te laten vragen, omdat de constructieve participatie van de AfD haar niet beviel!

En passant werd ook haar gedoodverfde opvolgster Karrebach terzijde geschoven als voorzitter van de CDU en in één grootse geste ook als toekomstige Bundeskanzlerin omdat zij het communistische ‘cordon sanitaire’ rond de AfD niet voldoende handhaafde. Zelfs een communist uit het draaiboek van Saul Alinsky als Hillary Clinton kon dit na Trump’s winst eind 2016 niet voor elkaar krijgen en haar samenzweerders in de ‘deep state’ zijn er noch via het kwaadaardige Mueller onderzoek noch via de impeachment farce in geslaagd om Merkel’s ‘solo-act’ te evenaren.

Hoe kon deze onooglijke gnoom zoveel macht vergaren? De jeugdige dochter van een vrijwillig naar de DDR geëmigreerde, verknipte Hamburgse rode dominee heeft in haar jeugd slechts een totalitair overheidsmodel gezien dat lak aan alles en iedereen had. Dat straalt zij al jaren zelf uit en resulteert in een – nèt als bij de VVD – steeds verder naar links afdrijvende CDU die gedoemd is tot een roemloos einde als deze communistische saboteur niet snel ‘kaltgestellt’ wordt (hetgeen ook voor de VVD en hun ‘man met de dubbele bodem’ Rutte geldt).

Hoe kon het braaf ogende ‘seksloze trutje’ van Helmuth Kohl zo’n destructieve macht ontwikkelen in Europa, zelfs in de wereld? Wie haar niet kent zou deze kleurloze grijze muis zo voorbij lopen als zij op maandagochtend tussen de vuilniszakken op de stoep zou staan. Maar zij zag kans om de moreel onzekere CDU, en à fortiori de nog steeds onzekere, naoorlogse Duitse samenleving, dermate naar links te manipuleren met haar ideologische mix van Marx en Coudenhove Kalergi dat de CDU nu reddeloos verloren lijkt en het land is er waarschijnlijk niet veel beter aan toe dankzij haar incompetentie op economisch gebied, leidend tot de fatale ‘Energiewende’.

Zij heeft het charisma van een bord spaghetti zonder de Bolognese en gaat permanent gekleed als een ober die dat spul opdient. Desondanks kreeg zij de bijnaam ‘Mutti’, maar achter die vriendelijke schijn schuilt een vastberaden communist die niets anders voor ogen heeft dan de totale vernietiging van onze westerse maatschappij. Zij is niet alleen de dochter van een verknipte rode dominee, maar ook het product van een genadeloze communistische terreur waaronder zij heeft geleerd de kop onder het maaiveld te houden. Waarschijnlijk heeft zij zich zodoende zo onopvallend kunnen manifesteren en ontwikkelen tot de machtigste, meest destructieve vrouw in de westelijke wereld. Net zoals de naïeve VVD een Rita Verdonk, die in feite de kernwaarden van de partij belichaamde, dwarsboomde en het noodlot over zichzelf afriep met de gladakker Rutte, heeft de CDU dit paard van Troje naar binnen gehaald. Beide partijen gaan daarvoor boeten en Duitsland is zelfs dankzij haar nog een graadje verder verloederd dan Nederland. Maar wij zijn aan elkaar gewaagd, want ook Rutte heeft de communisten binnengehaald met een partij die gedirigeerd wordt door de crimineel Duijvendak, de puppetmaster van het marionetje Klaver en de Pol Pot junkie Rosenmöller, die instrumenteel is geweest in de demonisering van en de moord op Fortuijn.

Kortom, Merkel heeft slechts zoveel macht kunnen vergaren door de kluit te belazeren met haar schijnbaar deemoedige optreden. Net zoals de schijnheilige Rutte, door met alle winden mee te draaien, zich hier langzamerhand heeft ingegraven als een bloedzuiger in het vlees van onze samenleving en ons laat doodbloeden voor zijn inmiddels onverbloemde communistische idealen die zich manifesteren in zijn permanente belastingverhogingen en ziekelijke inmenging in ons privéleven. Big Brother heeft vele gedaantes, maar ‘een volk dat corrupte politici kiest, bedriegers, dieven en verraders, is geen slachtoffer maar medeplichtig’! (George Orwell.)

Dat is de ‘crux’ van de hedendaagse politiek, waarin de sterk toenemende ‘populistische’ reactie op de jarenlange misdragingen van de politieke élite – de pluchezitters, die totaal losgezongen zijn van hun bevolking – die élite de stuipen op het lijf jaagt. Hun reactie is een beroep op de rechtsstaat, maar dan wèl ‘hun rechtstaat’! Daarmee zetten zij zich af tegen zowel goed als, vooral, ‘slecht populisme’, terwijl dit slechts een heel natuurlijk framework is dat teruggaat tot de Romeinse politieke cultuur.

Populisme was toen al noch links noch rechts, maar een reactie op toenemende vervreemding van de élite van de basis: ‘noblesse oblige’ is hen die zich vandaag volvreten aan de ruif totaal vreemd, eigenbelang overheerst. Voorbeeld is D’66, een collectie regentjes die alle principes van Van Mierlo overboord gooit en zich panisch vastgrijpt aan ‘hun’ rechtsstaat der regentjes die het pluche als hun rechtmatig erfgoed beschouwen. In die attitude is geen kritiek mogelijk op mondialisering, open grenzen, immigratie en liederlijke onzin als klimaatimmigratie, klimaat en diversiteit.

Het probleem is dat een land zich geen enkele van die idée-fixes kan permitteren en al helemaal niet al die idiotie tegelijk. Dat de élite daarmee zelf debet is aan het opkomen van het populisme – de wens naar de soevereine natie die de burgers beschermt tegen het salonsocialisme van Brussel – dringt niet door die dikke schedels, dus het is nu wachten op het einde van een tijdperk in Europa, waar Angela Merkel hèt typische voorbeeld lijkt (maar ook een Rutte gaat hard die kant op).

Ook Merkel grijpt zich, net als Rutte, vast aan een ‘cordon sanitaire’ om de aanzwellende reactie op haar regenteske streken af te weren, maar populistische partijen zoals de AfD zijn hierin duidelijk: we gaan voor een sterke natiestaat die bescherming biedt aan haar burgers, kortom degelijke, ‘ouderwetse waarden’ die Merkel stuk voor stuk heeft verkracht. Geen migratie of klimaatterrorisme!

Terwijl de pluchezitters vasthouden aan een illusie dat al hun natte dromen werkelijkheid kunnen worden, is het in Berlijn nu slechts wachten op het eind van een tijdperk. Europa laat in vrijwel alle landen een behoefte zien aan een nieuwe democratie en een nieuwe leidende élite, die niet alle ellende voor zich uitschuift maar de nijpende problemen die door hun voorgangers, zoals Merkel, zijn veroorzaakt effectief aanpakt.

.