Vorige week hebben politici opnieuw bevestigd kort van geheugen te willen zijn. Democratische en Republikeinse politici buitelden over elkaar om een Trump Tweet te boordelen en vervolgens te veroordelen. Vooropgesteld, het was voor de president van een supermacht geen handige tekst. In het licht van de manier waarop de man drie jaar lang vooral door Hollywood artiesten en Democratische politici voortdurend neergezet wordt als de vlees geworden slechtheid, was het voorspelbaar dat de man een keer (of zelfs meerdere keren) uit de bocht zou schieten.
Zijn inherente gevoel van onrechtvaardigheid is vooral gekwetst door de geheimzinnige en achterbakse manier waarop Democraten in het Congres hun zoektocht doen naar argumenten om een afzettingsprocedure met succes te kunnen opstarten. Achterbaks en geheimzinnig, omdat de identiteit van de klokkenluider angstvallig geheim gehouden wordt, de klacht is gebaseerd op informatie uit de tweede en zelfs derde hand en een veronderstelde door de betrokkenen ontkende Quid pro Quo afspraak tijdens een privé telefoongesprek tussen twee politieke leiders als vertrekpunt voor dat onderzoek dient.
Het draaide om de volgende tekst: “So some day, if a Democrat becomes President and the Republicans win the House, even by a tiny margin, they can impeach the President, without due process or fairness or any legal rights. All Republicans must remember what they are witnessing here – a lynching. De laatste term genereerde een golf van reacties die met de snelheid van een door het heelal reizende lichtstraal, voorpagina´s en websites van de traditionele en alternatieve media bereikten. Die bleven niet beperkt tot die van de Democratische politici, ook Republikeinen stoorden zich aan het gebruik van die term.
Lynching in abstracte zin.
Hoewel de term vooral gerelateerd wordt aan de walgelijke ophangpartijen van Afro-Amerikanen tijdens de Amerikaanse burgeroorlog en in de jaren ´60 door leden van de KKK, wordt de term ook in andere delen van de wereld regelmatig in een soortgelijke context gebruikt. Omdat lynching een negatieve toonzetting heeft en de strekking vooral wordt verbonden met een donkere huidskleur, wordt de gebruiker als een racist neergezet. Daarom was het niet erg handig van Trump om die term te gebruiken en de beschuldiging van racisme voeding te geven.
In de meeste gevallen wordt lynching in abstracte zin gebruikt als een persoon of personen het recht in eigen hand neemt/nemen om iemand zonder enige geldige reden (politiek) te neutraliseren of zelfs definitief te elimineren. De voorbeelden zijn legio en beperken zich niet tot de USA, het Westen of de blanke mens. Blijkbaar hebben Trump c.s. dat gevoel bij Democratische inspanningen om inhoud te kunnen geven aan het starten van een afzettingsprocedure.
En dan hebben we 1998.
Hoe de tijden veranderd lijken te zijn en hoe kort het geheugen van politici is, wordt duidelijk als de klok wordt teruggedraaid naar 1998. Naar de periode dat een Democratische president werd geconfronteerd met een afzettingsprocedure nadat het Huis van Afgevaardigden in oktober instemde met de start van een afzettingsprocedure. Clinton werd beschuldigd van meineed en obstruction of justice. In december besloten de leden van het Huis van Afgevaardigden dat hij moest worden afgezet vanwege bewezen meineed voor de Grand Jury (stemverhouding 228-201) en obstruction of justice (stemverhouding 221-212). De afzettingswens is niet uitgevoerd, omdat in de Senaat geen tweederde meerderheid gerealiseerd kon worden.
In 1998 werd de afzettingsprocedure helder en herkenbaar voor de doorsnee Amerikaan gevoerd en die kon op basis van gewogen media informatie zelf zijn mening over president en gevoerde afzettingsprocedure vormen. Dat is nu een jas anders. Er is geen crimineel vergrijp, alles wordt achter gesloten deuren gedaan en er worden geen notulen openbaar gemaakt. Wat het publiek te zien, horen en te lezen krijgt hangt af van de bereidwilligheid van Republikeinse leden van diverse commissies om op een verdekte manier informatie te geven of het lekken van Democratische politici naar vooral het liberale deel van de media.
In de aanloop naar de stemming of de leden van het Huis een afzettingsprocedure wel of niet wilden steunen gebruikten Democratische afgevaardigden tijdens de debatten, herhaaldelijk het woord lynching in verschillende verbanden. Ook leden die nu nog de bankjes van het Huis bezetten en met grote verontwaardiging hebben gereageerd op de tweet van de president. Een beperkte bloemlezing:
- Biden gebruikte de term tijdens een interview door Wolf Blitzer: “Even if the president should be impeached, history will question whether or not this was a partisan lynching or whether or not it was something that in fact met the standard…the very high bar that was set by the founders as to what constituted an impeachable offense.”, Blijkbaar had Biden vergeten dat hij tijdens dat interview de term had gebruikt. Geconfronteerd met zijn eigen uitspraak haastte hij zich te verontschuldigen.
- Jerold Nadler, sinds 2019 voorzitter van het House Judiciary Committee, kwam op 4 oktober 1998 op de vloer van het Huis van Afgevaardigde met de volgende uitspraak op de proppen:: “I am the president’s defender in the sense that I haven’t seen anything yet that would rise, in my opinion, to the level of impeachable offense. …I wish we could get this over with quickly. … In pushing the process, in pushing the arguments of fairness and due process the Republicans so far have been running a lynch mob.”.
- Harry Reid de voormalige minderheid leider in de Senaat had het over Lynch Mob en John Kerry de voormalige Minister van Buitenlandse Zaken kwam met de bijna poëtische term “verbal political lynching”.
- Minder bekende Afro-Amerikaanse Democraten als Gregory Meeks: “What we are doing here is not a prosecution, it is a persecution and indeed it is a political lynching”; Danny Davis: “I will not vote for this nightmare before Christmas. I will not vote for this lynching in the people’s House” en Charles Rangel: “ This is about getting rid of the president of the United States. Whether it’s the FBI files, whether it’s Whitewater, whether it’s discussing something that Hillary has done, or whether it’s Lewinsky, the whole idea is a lynch-mob mentality that says, this man has to go”.
- En hun blanke collegae bleven niet achter. Jim Mc Dermott: “We’re taking a step down the road to becoming a political Lynch Mob… We are going to find a rope find a tree and ask a bunch of questions later” en Rosa DeLauro: “This has been a partisan lynching. They have hijacked the Constitution to impeach our agenda and to impeach our ideas”
De term political lynching werden toentertijd met groot enthousiasme en luid applaus door Democratische politici begroet en vermoedelijk was het een Democratische richtlijn om met die term het stemgedrag van de Republikeinse leden in de door de Democraten gewenste richting te sturen.
2019 is niet 1998, Trump is geen Clinton.
Democraten verdedigen hun 1998 uitspraken door te wijzen op het feit dat een president de term heeft uitgesproken. Daarin hebben ze gelijk. Daartegen kan het argument ingebracht worden dat Clinton tijdens zijn regeerperiode niet langdurig denigrerend aan het kleed gezeten werd en het bloed onder de nagels vandaan gehaald werd als Trump nu. Een tweede argument dat de Democraten de zaal in hebben gegooid: in de twintig jaar tussen de twee uitspraken zouden politici geleerd moeten hebben om voor een bepaald samenlevingssegment of personen kwetsende termen bij debatten, discussies, uitspraken in de media achterwege te laten. Dat geldt in de Democratische belevingswereld blijkbaar wel voor Democratische politici, hun aanhangers in Hollywood, sportwereld en de Blauwe staten, maar niet voor Conservatieven in het algemeen en vooral voor Trump en Republikeinse politici.
Je hoeft alleen maar naar een raaskallende De Niro te luisteren of te lezen wat een dolende Cher of een dwalende Streisand en Jane Fonda lopen uit te kramen om vast te stellen dat die stelling juist is. Politici en zich zelf als sterren beschouwende personen beseffen nog steeds niet dat je in de Informatie Tijd altijd met je eigen woorden om de oren geslagen kan worden. Het gevaar is altijd aanwezig dat je tegen de wind in staat of zit te pissen.
.
Dus omdat er ooit wel eens zwarten gelyncht zijn heb je het automatisch over zwarten zodra je het woord lynchen gebruikt?
Dus alle termen die op de een of andere al dan niet vergezochte negatieve wijze met het negroïde ras te verbinden zijn die zijn vanaf nu “besmet”?
En als je die woorden gebruikt, om het even met welke bedoeling of in welke context, dan ben je een racist?
En dat uit de koker van een politieke partij die zijn roots heeft in de voormalige “Confederate States”, de politieke vertegenwoordiging van de erfgenamen van de voormalige slavenhouders elite, tegen een President die de afgelopen drie jaar meer voor zwarte Amerikanen voor elkaar heeft gekregen dan de “Democraten” in de afgelopen halve eeuw.
De gebruikelijke linkse hypocrisie begint onderhand de vorm van totale waanzin aan te nemen.
Naar mijn mening hebben we overigens dringend meer politici nodig die gewoon doen wat ze beloven, en het beestje gewoon bij de naam noemen, politici als Trump dus.
Het zijn namelijk de politici die nooit gewoon doen wat ze beloven, en het beestje nooit gewoon bij de naam noemen, die de westerse democratiën aan de rand van de afgrond hebben gebracht.