De UK is de vijfde economie in de wereld, wellicht de vierde militaire macht en is één der meest gerespecteerde naties dankzij hun historische bijdrage aan onze cultuur en democratie.
De UK voelde zich aangetast in de eigen soevereiniteit en accepteerde niet langer als overloopvat te dienen voor een waanzinnig migratiebeleid van Merkel. Daarom heeft het land ervoor gekozen om zich te bevrijden van de loden last der ongekozen bureaucraten in Brussel en de Engelse relatie met de EU komt binnenkort definitief tot een einde. Wat niemand tot op heden kon vermoeden, of wellicht niet hardop durfde te zeggen, is het feit dat dit misschien gebeurt vlak voordat Italië de stekker uit de Eurozone en daarmee de Euro trekt. Voor de EU resulteert dat in ‘ a double whammy ‘.
Engelands vertrek uit dat rovershol van Ali Baba en de 751 ongekozen rovers stelt het in staat om weer in een ‘free trade concept’ soeverein te handelen in plaats van noodgedwongen te vegeteren achter een typisch socialistisch geïnspireerde tariefmuur. Het is navrant dat gedurende tientallen jaren de Amerikaanse regeringen Engeland hebben aangespoord om toe te treden tot de EEG in de hoop dat Engeland die slappe sociaal-democratische hap van weinig overtuigde NATO leden een beetje ruggengraat zou kunnen geven in een ambiance van neutralistische Duitsers en een egomaniakale dwaas in het Elysée genaamd Charles de Gaulle, die in de waan verkeerde dat hij de West Europese veiligheid garandeerde in plaats van het Engeland van de tien keer assertievere Margaret Thatcher.
Toen Konrad Adenauer, de Duitse vader des vaderlands, het aanbod van Stalin afwimpelde om Duitsland te herenigen op voorwaarde van Duitse neutraliteit, gaf het Duitse publiek hem hun waardering voor zijn ‘ruggengraat’, maar het ego van de in 1958 teruggekeerde Charles de Gaulle verleidde hem tot 2 x toe de Engelse toetreding tot de EEG te weigeren. Kennelijk zat de Gaulle’s minderwaardigheidscomplex, dat hij tijdens W.O.II had opgedaan ten opzichte van de Angelsaksische bondgenoten, nogal diep dus het feit dat de Amerikanen hem geen kernwapens wilden geven kwam zijn tere ego niet ten goede. In tijden, waarin de USSR de helft van hun BNP aan (kern-)wapens besteedden terwijl Eisenhower met slechts 6% moest rondkomen, voelde de fijnbesnaarde Charles die afwijzing als een pijnlijk gemis en dat moesten de Engelsen ontgelden. Toen het gezond verstand van Gorbachev deze MAD-situatie ontzenuwde was Charles de Gaulle historie en was Engeland al in januari 1973 toegetreden tot de EEG. Toen tien jaren later Reagan en Thatcher hun landen gingen leiden was de EEG al in linkse handen, op weg naar de huidige, subversieve organisatie van een federale politieke unie die de ware globalistische aard van het beestje toonde in de omschrijving van “an ever-closer union”.
Reagan en Thatcher voelden zich prettig bij het opbouwen van de westelijke veiligheid op het beproefde model van Churchill en Roosevelt, hetgeen ook Europese leiders als Helmut Kohl en Canada’s Brian Mulroney ondersteunden, om niet te vergeten Paus Johannes Paulus II (een Pool die het verrotte communisme uit eigen ervaring kende). Zij bevorderden gezamenlijk met Engeland de val van het internationale communisme. Sindsdien is dankzij Merkel het salon-socialisme in Berlijn en Brussel volkomen uit de hand gelopen en was er geen drijfveer voor Engeland om zich nog verder in te laten met de complexiteiten van de ideologisch versplinterde, steeds linksere EU.
Toen dit leidde tot het verdere verlies van de eigen soevereiniteit in de oudste democratie in Europa en ontaardde in een onstuitbare stroom van Merkel’s illegale islamitische ‘vluchtelingen’, was de maat vol. Ook George Bush en James Baker stimuleerden Engeland, al veel eerder, om de sluier op te lichten waarachter Big Brother zich in Brussel verstopte omdat deze ertoe leidde dat NATO een lappendeken werd van parasitaire Europese salonsocialisten die wèl de protectie van de USA verwachtten, maar zonder daar één cent aan bij te dragen ondanks hun hoge belastingen.
Zelfs de communistische agitator Obama kwam op de valreep nog even vertellen dat Brexit zijn goedkeuring niet kon wegdragen, maar de Engelse kiezers hadden daar geen boodschap aan. Trump zei al bij zijn eerste bezoek aan Engeland: “A strong and independent Britain is a blessing to the world.” Hij waarschuwde May ook om niet op twee paarden tegelijk te wedden, hetgeen deze besluiteloze dame vanaf dag één uiteraard wèl probeerde, met de rampzalige gevolgen vandien.
Nu mag Boris Johnson het met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid gaan proberen en het feit dat hij ook door de bocht kan met Trump zal een forse politieke steun in de rug betekenen voor Engeland in de stijl van de goede oude W.O.II alliantie die de koude oorlog overleefde en won. De voor Theresa May fnuikende oppositie in Westminster zal zich bedenken om Boris dwars te zitten, want als de boel ploft gaat Nigel Farage er met de buit vandoor en zijn honderden leden van het Lager Huis gedwongen om een eerlijk vak te gaan leren en dat doen zij niet graag!
Kortom, Boris heeft, met die troef in handen, de steeds meer rammelende EU niet nodig want juist in de ‘free-trade’ zal Engeland aanmerkelijk voordeel kunnen behalen en, bijvoorbeeld, de kosten van levensonderhoud met naar schatting een 10% à 12% reduceren dankzij het wegvallen van de EU importheffingen en alle overbodige Brusselse administratieve ‘red-tape’ die als een verstikkende deken werkt. De keerzijde van deze Brexit medaille voor een democratischer Europa wordt ‘de heilzame impact’ van waarschijnlijk kort na elkaar vallende exits van London èn Rome op Brussel, dat die klap wel eens niet te boven zou kunnen komen en wellicht gedwongen zal zijn om de levensgevaarlijke Europese Centrale Bank en de slechts op macht beluste Brusselse politieke ambtenarij op te doeken ten gunste van een efficiënte nieuwe E.E.G.
Hoewel de incompetente Haagse politiek dit allemaal niet wil zien of kan zien, doen wij er wellicht goed aan om ons serieus voor te bereiden op dat ‘terug naar de toekomst’ scenario van een puur economisch blok, zonder de zieke politieke dimensie van al die onverantwoordelijke parasieten.
.