Westerse democratieën, als derivaat van het authentieke liberalisme, gaan door een crisis waaraan het decadent-liberale politieke establishment al decennia lang debet is.
De wedergeboorte van de buitenlandse politiek van de USA – na 8 jaren van besluiteloze afwezigheid onder Obama, het communistische humanitaire drama in Venezuela – dat in de linkse Europese sociaaldemocratiën geen enkele boze reactie noch veroordeling oproept en tot slot Rusland – dat als derdewereld land zich met bot geweld en dreiging van (kern)-wapens een weg naar voren baant op het wereldtoneel, zetten de toon.
Als wij iets verder teruggaan in de tijd zien wij de razendsnelle ‘verdamping’ van het Sovjet imperium, China’s transformatie in een kapitalistische staat met ouderwetse, onscrupuleuze communisten aan het hoofd die niet alleen op een economische maar ook militaire expansie aansturen en het ontstaan van breuklijnen in de EU dankzij Brexit en het ‘populisme’.
De tijd schrijdt onverstoorbaar voort, maar de stapsgewijze dialectiek van de historie wordt grof geweld aangedaan door de dodelijk geschrokken oprichters van de EU, in hun panische drang om de giftige politieke component die de EEG niet kende dominant te maken voor de federalisering van Europa en de afschaffing van onze nationale democratie en soevereiniteit. De reactie daarop, inclusief Brexit, resulteert nu in een regelrechte bedreiging van het voortbestaan van hun EU, die in feite voortbouwt op een gezonde economische samenwerking in de EEG, maar zich vergist in de haalbaarheid van hun globalistische dagdroompjes.
Wat deze krachten nu, in hun wanhoop, proberen te herintroduceren is hun malafide concept van het spook der sinistere, nationalistische krachten die Europa met de oprichting EGKS probeerde kwijt te raken. Een brutale gotspe! Alsof die historische krachten er nu nog zouden zijn en van het ene moment op het andere rechtsomkeert zouden kunnen maken om ons weer in W.O.I te storten. Zoals ik in de aanhef al schreef, hebben deze salonsocialisten de opkomst van hun populistische tegenstanders puur aan zichzelf te wijten, want dat zijn gewone burgers over wie zij al enkele decennia heenwalsen – in hun eigenwaan en overmoed – ‘omdat die domme mensen er toch niets van begrijpen’ en eigenlijk geen stemrecht zouden mogen hebben omdat zij toch (meestal) niet meer stemmen.
Dat laatste deed zeer zeker opgeld omdat die murw geslagen, zwijgende meerderheid ietwat moedeloos werd van al het politieke gechicaneer der sociaaldemocraten, die steeds verder naar links opschoven in hun Marxistische idées-fixes, maar aan alles zijn grenzen. Zo ook aan het incasseringsvermogen van die ‘grote zwijgende meerderheid’ die zich nu ook nog eens beroofd ziet van het referendum door linkse extremisten als Ollongren, maar zich des te meer bewust wordt van hun stemrecht om ‘het élitaire kartel’ aan te pakken dat hen uitkleedt met de natte-klimaat-droom van de Klaver&Jette-padvinderij.
Door deze kiezers als ‘quantité négligable’ te behandelen en voor Nazi’s, xenofoben, racisten en wat dies meer zij uit te maken, hebben zij zelf het populisme aangewakkerd waar zij nu zo wakker van liggen. Alle ‘nationalisten’ van Europa, wellicht van de wereld, verzetten zich in toenemende mate tegen het misbruik van de politieke macht, zoals wij hier zien bij het onbetaalbare klimaat-bedrog en het toenemende gevaar van (islamitische) migratie dankzij ‘Marrakesh’, maar niemand is daarmee impliciet op een herhaling van ’40-’45 uit!
Niemand hoeft over ‘ de goede oude tijd ‘ te komen verhalen, maar de mensheid zit evenmin te wachten op Big Brother’s communistische Utopia dat Brussel zo krampachtig nastreeft. Wat wij meemaken is een crisis van de democratie, maar alleen maar door de voortdurende ondermijning daarvan door de gevestigde orde, Baudet’s élitaire ‘kartel’. De salon-socialistische bureaucratie in Brussel geeft ons de garantie van een naadloze voortzetting van alle misstanden die wij nu al dagelijks signaleren, in de hoop dat onze vrijheid van meningsuiting ons nog lang genoeg gegund wordt.
De maatschappelijke tweedeling die nu al steeds verder ten nadele van die zwijgende meerderheid uitpakte, krijgt met de liederlijke manipulatie van het klimaat akkoord het karakter van wat de Engelsen noemen: ‘adding insult to injury’.
De nationalisten en populisten zijn evenmin vergelijkbaar met de ideologische linkse extremisten der jaren ’60 en ’70, want dat zijn de geestelijke vaders van de huidige moreel corrupte Haagse kliek. Zij zijn helemaal niet uit op de alleenheerschappij of omver werping van het systeem, zoals de daarop beluste linkse kliek dat weldegelijk is; zij willen veelal slechts gerechtigheid en een stukje van de taart dat hen toekomt, maar misgund wordt door arrogante regentjes.
Big biz en big government kunnen samenwerken ten nadele van de zwijgende massa, zoals de dividendbelasting en het klimaatakkoord aantonen; dat is ‘crony capitalism’ en daar heeft de opportunistische Rutte een bijzonder grote mate van schuld aan. Er zijn momenteel geen politici die bereid en in staat zijn om aan die ongelijkheid te werken, want alle 2eKamer leden zijn gebonden door een ongrondwettelijke afdracht van hun stem aan Rutte c.s.
Wat het arrogante ‘kartel’ uit het oog verliest is dat nationalisme daar begint waar het linkse collectivisme het individu verstikt. Dat is in de ogen van links ‘slecht populisme’, maar in hun arrogantie zouden zij zelf eens moeten ervaren hoe het is om ‘verstikt’ te worden i.p.v. de slechte smaak te etaleren om nationalisme als negatief te veroordelen, zoals de idioot Macron.
Het grote probleem van alle democratieën is dat (semi)-intellectuelen zich van de macht meester maken en in hun, veelal pedante, ideologische hersenspinsel volkomen losslaan van de economie, van de samenleving die dagelijks voor de boterham op tafel knokt en geen tijd en geld heeft om te dagdromen in abstracte ideologieën.
Twee voeten op de grond dames en heren!