Marrakesh

In de Neue Zürcher Zeitung van vandaag (30.11) schrijft hoofdredacteur Eric Gujer: ‘Die Welt erlebt ein Rollback der Realpolitik. Die «Ära der Werte» ging zu Ende, als Hoffnungen des Arabischen Frühlings welkten, in Syrien die Hölle losbrach und ein Flüchtlingsstrom sich gen Westen in Bewegung setzte’.

Bundeskanzler Merkel en premier Rutte. Afb: Flickr.

De tijd van de idealistische ‘waarden’ is passé en de wereld gaat terug naar ‘Realpolitik’. Behalve Mark Rutte, die een puur subversief (concept) akkoord uit het rovershol der United Nations, waaraan geen amendementen kunnen worden toegevoegd, in principe pretendeert te gaan ondertekenen met zijn beruchte inlegvelletje. Je kunt zeggen van de man wat je wilt, maar hij is en blijft de meest betrouwbare D’66 fan in Den Haag en omstreken.

‘Marrakesh’ is een symptoom van een ontspoorde ideologie van lieden met glazige oogjes, kampioenen van Utopia met mensenrechten die (veel te) vaak slechts door profiteurs en activisten, in het bijzonder tegen de Westelijke Democratieën, werden misbruikt sinds het einde van de koude oorlog. Het idealistische Westen begon toen, met sterretjes in de ogen, buitenlandse politiek te bedrijven op de typisch salon-socialistische wijze: suffe ideeën lanceren en onrealistische verwachtingen creëren, om er vervolgens geen enkele follow-up aan te geven ter implementatie in de ijdele verwachting van deze wereldverbeteraars dat de wereld er daardoor op zou vooruitgaan, resulterend in dit rampzalige Marrakesh-waanidee dat de deur wagenwijd openzet voor de invasie der barbaarse horden.

Wij zien in Europa een tendens onder de kiezers om salonsocialisten af te rekenen op tientallen jaren van wanbeleid, waartegen de pluche-zitters zich in Duitsland, Frankrijk en Nederland wanhopig teweer stellen met hun ‘cordon sanitaire’, maar de trend is duidelijk, de pendule zwaait terug, harde feiten prevaleren boven dagdroompjes.

De dagdroompjes leken werkelijkheid te worden in de Arabische Lente, maar nadat die ontaardde in het Syrische bloedbad, waar de UN bij staan en naar kijken, is de vraag gerechtvaardigd wie die UN nu eigenlijk zijn. Het antwoord luidt, helaas, een moreel en financieel corrupte papieren tijger, een luilekkerland voor derde wereld bureaucraten – à la dezelfde ondoorzichtige kliek parasieten in Brussel – die toekijkt hoe er chaos in de wereld ontstaat en er met dit ‘Marrakesh pact’ nog eens een schepje op doet!

Dat was de praktische zijde van deze medaille. De wollige, juridische aspecten van volkerenrecht en mensenrechten worden pas duidelijk als wij kijken naar Rusland, China en andere Big Brother varianten die de vloer daarmee aanvegen maar wèl de Spaanse lef hebben om het Westen aan die eigen spelregels te willen houden. Een staat heeft in laatste instantie het geweldsmonopolie om orde op zaken te stellen, zoals in het nationale strafrecht, maar de collectie opportunistische derdewereld bureaucraten in New York heeft slechts een collectieve schuld van meer dan $ 20 miljoen aan onbetaalde parkeerbekeuringen verzameld terwijl zij zich van het ene restaurant naar het andere feestje begeven. Het UNO-charter laat de mogelijkheid open tot gewapend ingrijpen, maar de duizenden klachten over verkrachtingen en andere misdaden (tegen de straatarme mensheid), juist door die UNO troepen, met name in machteloze derde wereld landen geeft wel aan dat de remedie erger is dan de kwaal, en ook bij de migratie is de puinhoop zonder grenzen. De reactie der kiezers op Merkel’s Einzelgang onder het motto ‘wir schaffen das’ werd vervolgens als ‘populistisch’ gediskwalificeerd. Maar dat is de essentie van het populisme: als de élite der pluche-zitters er zo’n weergaloze puinhoop van maakt en vervolgens de rekening gepresenteerd krijgt is hun brutale reactie niet ‘mea culpa’ maar ‘populisme’, ‘racisme’ en ‘xenofobie’ om een paar van hun hersendode, stereotiepe dooddoeners te herhalen.

Tegenover alle vormen van idealisme staan Poetin en Xi met hun Realpolitik, die donders goed begrepen dat de eigen verplichtingen o.g.v. mensenrechten slechts een wassen neus waren die in de UN bureaucratie soepel onder het kleed verdwenen, tenzij de dagelijkse ‘Israel-bashing’ aan de orde is waarbij zij vooraan in de rij staan. Papier is geduldig, dus Poetin annexeert de Krim, intervenieert in Syrië om daar een bruggenhoofd op te bouwen, beschermt Assad keer op keer in de UN Veiligheidsraad en kaapt nu Oekraïense schepen die op weg zijn in internationale wateren, terwijl het Westen weer toekijkt en Macron en Merkel al op voorhand weigeren om verdere sancties in te stellen.

De Chinezen annexeren eilanden in de Zuid-Chinese Zee, lappen het vonnis van het Internationale Hof voor Arbitrage aan hun laars en zijn net zo doelgericht de wereldorde aan het saboteren als Poetin. Dat is waartoe de links-idealistische buitenlandse politiek van het salon-socialistische Westen leidt, die door de Amerikaanse schrijver Kagan treffend wordt omschreven als: ‘the jungle grows back’.

Nu is het Realpolitik’ in optima forma, getuige Trump’s ‘visie’ op de Khashoggi affaire waarin hij ervoor kiest om (liever) te leven met de duivel die hij kent….

Het ‘Marrakesh-pact’ is een levensgevaarlijke bron van ergernis en frustratie omdat het zo uiterst wollig is maar de potentie heeft om in verkeerde – lees links-activistische – handen tot een tijdbom te worden, een tweetrapsraket die onherroepelijk in werking treedt als het ‘goede populisme’ daar geen stokje voor steekt. De UN is een héél verkeerde, moreel failliete organisatie die niet moet pretenderen om de wereld wéér een keertje te gaan verbeteren en de gevaarlijke opportunist Rutte moet eens met twee voeten op de grond gezet worden.