Europese vrienden
De Britse regering leert nu zijn Europese ‘vrienden’ echt kennen. In Brussel, Berlijn en Parijs. Leerzaam zoals het vooral over economie, handel en geld gaat. Moet Londen gestraft worden of is men jaloers, want de andere flutargumenten (nieuwe verdragen, reisbeperkingen, defensie, kettingreactie) moeten juist als een voordeel voor de soevereiniteit van de Britten worden beschouwd.
Dat met name de jonge voorstanders van de EU dit niet willen zien, heeft – gelet hun uitspraken – te maken met gemakzucht en met desinteresse voor de gevolgen van open grenzen en van Brusselse inmenging.
En twee jaar onderhandelen over nieuwe verdragen moet geen probleem zijn, gelet op de voorbeelden die van Noorwegen, Turkije en Zwitserland kunnen worden geleend. Dat ook verstandige mensen – neen, niet in Den Haag – zich nagenoeg uitsluitend op de financiële gevolgen van Brexit richten, geeft te denken over de ‘hechte Europese banden’ tussen de staten. Die blijken toch op nationale belangen te zijn gericht en zo hoort het ook volgens de voorbeelden die Frankrijk, Duitsland, Griekenland, Spanje en Italië ons jarenlang hebben getoond. Dat bepaalde grote banken het vertrek van de Britten willen afstraffen, heeft mogelijk meer te maken met hun vrees voor de ECB dan voor strengere regels die in de toekomst door Londen kunnen worden opgelegd.
Opinie
Bij het doorlezen van ‘gemiste’ ingezonden brieven na een vakantieperiode, valt op dat ook insiders – of zo u wilt: deskundigen en klokkenluiders – regelmatig de publieke opinie voeden met feiten. Dit kan natuurlijk worden veroorzaakt door de keuze van de redactie om een tegenwicht te bieden aan allerlei losse flodders die evenzeer ‘recht’ hebben op plaatsing. Doch er kan ook een andere reden zijn: de schrijvers zien geen andere manier om de aandacht van politici te trekken of de publieke opinie te beïnvloeden, omdat Kamerleden en media zich afschermen voor misstanden in onze rechtsstaat en daarbuiten. En boeken hierover zijn er in dermate grote aantallen, dat er reeds sprake is van verzadiging. Politici moeten derhalve voorzichtig zijn met het loze verwijt dat het publiek oordeelt over zaken waar het geen verstand van heeft. Vaak zijn ze zelf de onwetenden of daders…
Referendum
Het is jammer voor het Britse referendum dat de feiten over de EU-fraudes, de pensioenrichtlijn, de ‘asielzoekers’, Griekenland, de ECB, het Schengen-debacle en allerlei geheime overeenkomsten niet (eerder) algemeen bekend waren. Dit had de Eurofielen meteen de mond gesnoerd, die beweerden dat de Brexit-voorstanders met loze argumenten kwamen. Ook in Duitsland is langzamerhand een referendum op zijn plaats, maar dan over Merkel en haar machtspelletjes die onder meer hebben geleid tot 200.000 – 400.000 uit te zetten gelukszoekers en grootschalig misbruik dan wel overbelasting van maatschappelijke voorzieningen met een prijskaartje van miljarden. Positief daarbij zijn slechts de ontmaskering van de Turkse regering en het ontwaken van allerlei naïeve Gutmenschen. Wellicht waren die helemaal niet naïef, maar hebben ze ontdekt dat er geen draagvlak was voor hun ‘humanitaire’ luchtfietserij en zoeken nu rechtstreekse politieke macht, net als Artsen zonder Grenzen en de Groenen-bewegingen.
Wetten
In een land waar (kroon)getuigen op straat worden geliquideerd of door criminelen worden bedreigd, kan men de indruk krijgen van wetteloosheid.
Doch dit is een misvatting: wetten zijn er genoeg, maar worden misbruikt, genegeerd of blijken (opzettelijke?) mazen te hebben. Zo bemoeien burgemeesters zich op ongeoorloofde wijze met de uitvoering van de asielwetten of weigeren centrale afspraken daarover uit te voeren, kunnen bestuurders van bepaalde overheidsbedrijven en gesubsidieerde organisaties door mazen in de wet nog steeds hun eigen salaris bepalen, net als topambtenaren, en worden in vele gemeentes onvoldoende controles uitgeoefend op (het volgen van) taallessen aan bijstandontvangers. Sterker nog, dergelijke overheidstaken zijn soms uitbesteed aan stichtingen die zich ook bezighouden met sociale werkverschaffing en arbeidsbemiddeling. Een belangenverstrengeling waarbij een hoger aantal werklozen en bemiddelingsafhankelijken tot grotere geldstromen naar de stichting kan leiden voor banen die er helemaal niet zijn.