Democraten en hun medialoyalisten beschuldigden en beschuldigen Trump er van Rusland te pamperen. Waar die bewering vandaan komt en op gebaseerd is, zal wel een onderwerp van uitputtende eenzijdige discussies zijn en blijven.
Afb: Flickr-DonkeyHotey
Die twee categorieën lijken de zachte hand vergeten te hebben waarmee de regering-Obama en hun politieke aanhangers in het Congres autocratische voormannen in Rusland en het Midden-Oosten in de achterliggende jaren behandeld hebben
Democratische invulling van diplomatie
Goh, wat zijn de Democraten boos op het beeld waarop Trump Poetin de hand schudt. Hoogverraad, landverraad, afzetten. De Westerse loyalisten van Obama kwamen natuurlijk met cartoons waarop Trump als buikspreekpop en marionet van Poetin afgebeeld stond. De NPO vervuilde uitzendingen met neerbuigende teksten van de betweters Bosch van Rosenthal en Groenhuijsen, commentatoren die nog geen platte prijs gewonnen hebben.
Vergeten is wat Democratische politici in de periode-Obama en -Clinton zelf hebben gedaan. Juist ja, breed lachend de hand geschud van die vermaledijde Poetin. Schumer die het hardste schreeuwt, heeft zelf hijgerig in New York een doughnut met Poetin weggehapt. Kijk eens naar die ontspannen lachende Democraten, die nu ineens moord en brand schreeuwen en vinden dat Trump zich door Poetin in het pak heeft laten steken.
Herinnert de lezer zich nog het beeld van een breed lachende Clinton die in 2009 in Genève Lavrov een rode knop aanbood met een onjuiste Russische tekst[1] als uiting dat Washington de betrekkingen met Moskou wilde verbeteren. Herinnert U zich nog haar kruiperige woorden: ”I would like to present you with a little gift that represents what President Obama and Vice President Biden and I have been saying and that is: we want to reset our relationship, and so we will do it together”. Lavrov zag het minzaam aan, corrigeerde haar en dacht er het zijne van.
De Uranium One-deal is een andere bevestiging van de zachte benadering van de wensen van Moskou. In februari 2018 informeerde Douglas Campbell -een FBI-functionaris- drie Congrescomités dat Moskou miljoenen dollars naar de Clinton Foundation had overgemaakt, opdat Hillary Clinton haar belofte zou houden de Amerikaans-Russische relaties ten voordele van Moskou bij te stellen[2]. Russische nucleaire experts hadden Campbell ingefluisterd dat Moskou de lobbyorganisatie APCO Worldwide had ingehuurd[3] om de regering-Obama en m.n. Hillary Clinton over te halen de Uranium One-deal goed te keuren. Hij beschuldigde de regering-Obama ervan besluiten te hebben genomen die direct in het voordeel zouden zijn van Moskou´s doelstelling om een geostrategisch voordeel te krijgen over de VS. Inderdaad keurde het Committee on Foreign Investment in the United States (CFIUS)[4] in 2010 de deal goed, waardoor de Russische energiegigant Rosatom volledige controle kreeg over 20% van de Amerikaanse uraniumvoorraad. Campbell is er sterk van overtuigd dat de regering-Obama wist van de schimmige activiteiten van de Russen. Hij had leden van de regering documenten gegeven, waaruit duidelijk zou blijken dat Rusland actief bezig was om Iran te ondersteunen in diens streven om nucleair vermogen te hebben, jaren voordat de Iran-deal gesloten zou worden. De Clintons hebben aan hun inspanningen om Moskou te matsen tussen de $ 152 miljoen en $173 miljoen opgestreken.
Overigens was het toch opnieuw een minder gelukkige dag voor de politica, die nog steeds vindt dat zij de Amerikaanse verkiezingen heeft gewonnen en eigenlijk in de Oval Office zou moeten zetelen. In een tweet had ze de verregaande onbeschaamdheid om Trump te beschuldigen een ambassadeur niet te beschermen tegen de Russen: ”Ambassador McFaul is a patriot who has spent his career standing up for America. To see the White House even hesitate to defend a diplomat is deeply troubling”. Bengahzi ligt voor Clinton blijkbaar lichtjaren achter haar en ze heeft haar laakbare rol in dat drama weggedrukt. Ze kon erop wachten dat iemand haar geheugen zou opfrissen. Een van de overlevenden van die aanslag, Kris Paronto, riposteerde die Clinton tweet als volgt: “Are you … kidding me Clinton!!! You left Ambassador Stevens and us to die in Benghazi then spewed lie after lie to the family members of my dead teammates and to the world to cover it up and now you have the nerve to talk about defending diplomats?! You are disgusting!” De moeder van Sean Smith, één van de gedode ambassademedewerkers, had tijdens de verkiezingsstrijd in 2016 Clinton verweten “I blame Hillary Clinton personally for the death of my son”. Het verleden haalt je altijd in.
Vergeten is Obama´s belofte aan Medvedev in het jaar van zijn herverkiezing. Op 26 maart 2012 fluisterde hij in Seoel Medevedev in het oor “…on all this issues, but particularly missile defense, (het raketschild aan de grenzen van de RF) this can be solved, but it is important to me to give me space…this is my last election. After my election I have more space”. Hij had niet in de gaten dat de microfoon nog open stond en iedereen kon horen wat hij Medvedev toevertrouwde. Uit die tekst bleek dat Obama al zeker was van een herverkiezing ondanks het feit dat hij toen nog niet kon weten wie zijn Republikeinse uitdager zou worden en hij ervan overtuigd was na zijn herverkiezing meer bewegingsruimte te hebben bij de invulling van zijn buitenlandbeleid richting Rusland. Hoezo, een een-tweetje met een autocratisch bestuurd land…?
Vergeten is ook de wijze waarop de regering van Obama met de moellahs in Teheran is omgegaan. In het artikel “Iran na de Helsinki-top” is dat nog eens uit de doeken gedaan. Of de verschuivende rode lijnen, die Obama virtueel in het Midden-Oosten getrokken heeft en zich nooit aan zijn koene uitspraken heeft gehouden. Ook Nancy Pelosi kon de drang om Trump te brandmerken niet verhullen. Natuurlijk had zij haar teksten klaar om Trumps uitnodiging aan Poetin om hem in het Witte Huis op te komen zoeken, luid te veroordelen. Hoe kon Trump zo´n slechte man inviteren. Poetin was de vijand en die moest met harde hand aangepakt worden. Wat nu diplomatie? Niet tegen autocratische slechteriken! Maar hoe zat dat nu in 2007? Uw bezoek aan Syrië? Toen luidde uw tekst als Speaker of the House en de op twee na belangrijkste politicus van de VS: “…to show that the US was capable of using diplomacy and not merely war as a tool of foreign policy in the Middle East”. Een warme handdruk en een brede lach voor een despoot die zijn bevolking al jaren knechtte.
Pot en ketel-verhaal
Goh, wat zijn de Democraten boos op Moskou´s herhaalde pogingen verkiezingen in Amerika te beïnvloeden. Amerika is op dat gebied vanzelfsprekend het braafste jongetje van de klas. Wanneer de verkiezingen in diverse landen in de periode 1946-2000 tegen het licht gehouden worden, ontstaat een merkwaardig en tegelijkertijd een opmerkelijk beeld.
Senator Paul trapte op 19 juli 2018 af met de woorden: ”The US has, like Russia, tried to influence many foreign elections.” En vervolgens gingen feitencontroleurs aan het werk om de bewering van de senator op juistheid te controleren. Het resultaat? Amerikaanse regeringen hebben in de genoemde periode geprobeerd om 80 verkiezingen in een zodanig richting te sturen dat het verkiezingsresultaat in Washington de handen op elkaar zou brengen. Loch K. Johnson, professor op de Universiteit van Georgia, die in 1970 aan het begin van zijn politieke loopbaan in zijn functie van medewerker van een Senaatscommissie deel heeft genomen aan een onderzoek naar de handel en wandel van de CIA, vertelde in een interview voor de New York Times: “We’ve been doing this kind of thing since the CIA was created in 1947. We’ve used posters, pamphlets, mailers, banners – you name it. We’ve planted false information in foreign newspapers. We’ve used what the British call ‘King George’s cavalry’: suitcases of cash”.
Don Levin, verbonden aan het Instituut voor politieke en Strategie van de Carnegie Mellon University, komt in zijn onderzoek met harde cijfers: 81 keer heeft de VS zich in verkiezingen gemengd; Rusland beperkte zich in diezelfde periode tot 36 keer. Hij komt met Italië 1948 op de proppen. De VS vreesde dat de Italiaanse Communistische Partij in het post WW2 Italië aan de macht zou komen en vervolgens een ongewenste bondgenoot van de Sovjet-Unie zou worden. Een luis in de pels was wel het laatste wat het Westen in die naoorlogse periode nodig had. De VS dreigde de economische hulp te stoppen als Italië het toeliet een communist aan het hoofd van de regering te posteren. Een ander voorbeeld is Joegoslavië in 2000. De VS (Clinton) sponsorde tegenstanders van Milosevic met dollars, adviseurs, pollsters en ervaren campagnevoerders. De VS betaalde $ 2,5 miljoen voor de productie van campagnestickers met de tekst “He´s finished” en 5000 spuitcontainers om slogans op de muren van huizen te verven. Hoewel niet in virtuele zin, bediende de VS zich wel van soortgelijke analoge penetraties in socialistische groeperingen en bewegingen zoals in de jaren ´50 en ´60 in Japan; natuurlijk is de omvang van die inmengingen niet te vergelijken met de huidige veronderstelde(!) Russische inmenging, maar de omstandigheden waren anders en de middelen waren op het virtuele vlak niet zo geavanceerd als tegenwoordig. Het feit blijft recht overeind staan dat ook de VS in het verleden en vermoedelijk ook in de toekomst zich aan manipulatie en penetratie schuldig heeft gemaakt om te bewerkstelligen dat verkiezingsresultaten een voor de VS gunstige uitslag zouden hebben.
Voortdurend wordt Trump beschuldigd van activiteiten, waaraan de Democraten zich in het verleden zelf schuldig hebben gemaakt. Is het domheid of gewoon verregaande arrogantie dat ze denken daarmee weg te komen? Ik denk het laatste, al kun je het eerste bij politici niet uitsluiten. Geholpen door de liberale MSM, in de rug gesteund door hun papegaaiende Europese aanhangers, worden Republikeinse politici -met Trump als hun frontrunner- voortdurend zaken verweten waar Democraten zichzelf in extenso aan hebben gebrand. Het gros van de Trump hatende commentatoren probeert die informatie weg te stoppen, maar vergeet dat het internet alles wat gebeurd is opslaat en die informatie altijd opgediept kan worden. Pamperen van autocraten en verdraaien van feiten is ook een hobby van politici van de Democratische Partij.
————————————————
[1] Er stond peregruzka (overcharged of te geladen) i.p.v. perezagruzka (reset of bijstellen)
[2] Pas nadat een schikking was bereikt met het DOJ kon Campbell zijn getuigenis aan de drie comités overhandigen, acht jaar nadat de goedkeuring van de Uranium Deal was bereikt.
[3] Campbell had van de Russen gehoord dat de firma een bedrag van $ 3 miljoen zou opstrijken voor diens lobbyactiviteiten.
[4] CFIUS had de macht om handelsovereenkomsten te blokkeren indien de veiligheid van de VS in het geding was.