“Bij een discussie die de redelijkheid zoekt, heeft hij die het onderspit delft groter voordeel, voor zover hij er iets van opgestoken heeft.” (Epicurus 341-271VC)
In deze tijd van internet en zoekinstrumenten valt de stupiditeit en luiheid van mensen extra op. Dat komt vooral tot uitdrukking in het kritiekloos papegaaien van informatie die weinig neutrale en betrouwbare informatiebronnen hen aanreiken. Wat in die informatie herhaaldelijk opvalt, is de sterk negatief gekleurde toonzetting, omdat liberale segmenten zich geroepen om de eigen geschiedenis met een zelfreinigende blik te toetsen aan de normen en waarden van vandaag. Normen en waarden die het resultaat zijn van een millennia lange ontwikkeling. Dat wordt angstvallig verzwegen. De boodschap luidt: de blanke mens is slecht.
Afb: Flickr.com
Het grote publiek laat zich door centimeters tekst, uren gesprekken en meters beeld gewillig overtuigen van de duistere zijde van het eigen ras en spreekt vervolgens in de straat schande van de ellende die de blanke mens in Afrika en Azië heeft geïntroduceerd. Het Kaukasische ras is schuldig aan falende staten, kansloze volken, klimaatveranderingen, natuurrampen, vluchtelingenstromen, slavernij, honger. Een beeld dat de deugmens in politiek kartel en zieligheidsindustrie[1], de doorsnee westerse mens voortdurend via het liberale deel van de media door de strot wil drukken.
Ontwikkelingssamenwerking?
Het leven van de westerse deugmens lijkt zich tegenwoordig toe te spitsen op klimaatveranderingen, massamoorden, vluchtelingenstromen en slavernij. Volgens een hoge Nederlandse militair is het eerste de oorzaak van gewapend geweld en dus de reden van de drie andere elementen. Dankbaar grijpen politieke lichtgewichten en sluwe hulpverleningsorganisaties een dergelijke geborneerde uitspraak aan om de hand weer op te houden en de media te verzoeken angstige mensenstromen en uitgehongerde kinderen op voorpagina´s te zetten en rond etenstijd op het scherm te brengen. Arme moslims en donkere Afrikanen als instrument om de belastingbetaler uit te persen.
Hoe het politieke kartel in de gepasseerde 70 jaar met belastinggeld voor de derde wereld is omgegaan, wordt duidelijk uit de aangeboden beelden. Er lijkt niet veel ten goede van de te hulp geschoten bevolking veranderd. De ellende van gisteren is gelijk aan de ellende van vandaag. Vermoedelijk ook van morgen. Uit die berichtgeving kan de belastingbetaler ook vaststellen hoe delen van die zieligheidsindustrie met gulle giften om zijn gegaan. Bijvoorbeeld om stoom af te blazen. De vraag is of dat ten koste moet gaan van de toch al in diepe ellende verkerende bevolking..
Ontwikkelingssamenwerking. Er lijkt weinig te zijn ontwikkeld en van samenwerking met de betreffende regio of samenleving, is ook al weinig te bespeuren. Daarentegen is de beurs van de regionale of lokale despoot dikker geworden, de proliferatie van wapens gegroeid, heeft mensenhandel een vlucht genomen en is de drugshandel aangescherpt. Desondanks presteren kartel politiek en hulpverleners het om nog meer geld aan de belastingbetaler te vragen. Een mens wordt er moe van.
Slavernij
De deugmens heeft de mond vol over slavernij en probeert de argeloze voorbijganger te overtuigen van het feit dat slavernij een westerse uitvinding is. Voortdurend komen wereldverbeteraars de hoek om met een bord in de hand dat “slavernij de schuld van de blanke mens is”. Die bordsjouwers bevestigen de stelling dat de mens lui en stupide is. Wanneer men de moeite neemt om zich op de hoogte te stellen van de geschiedenis van de slavernij, dan komen zelfs die asielbouwvakkers tot een ietwat genuanceerdere mening. Hoop ik. Walter Krämer verheldert e.e.a in zijn “Lexicon van hardnekkige misverstanden” nl.
De Arabieren waren de grootste slavenhandelaren en bezitters in de geschiedenis van de mensheid. Het gevangennemen en als slaaf verkopen van de Afrikaanse mens is door de Arabieren eerder ingezet, langer volgehouden en vooral met meer slachtoffers gepaard gegaan dan de vergelijkbare wandaden van Europeanen. Arabieren starten hun georganiseerde slavenhandel in de 7e eeuw en beëindigden die lucratieve onderneming pas in de 19e eeuw. Historici schatten dat hun inspanningen tussen de 14 en 15 miljoen slachtoffers heeft geëist. Na 1500 zo’n acht a’ negen miljoen.Europeanen gingen pas later op slavenjacht en hielden er eerder mee op.(het eerste slavenschip verliet Afrika aan het begin van de zestiende eeuw). Zij hebben ook veel minder Afrikanen van hun vrijheid beroofd (historici schatten tien miljoen). Dat desondanks de Europeanen wereldwijd als de prototypische slavenhouders bekendstaan en niet de Arabieren, ligt paradoxaal genoeg aan het feit dat Europeanen hun slaven uit eigen belang (arbeidskapitaal) beter behandelden. Veel meer slaven hebben het Europese bewind overleefd. In de Arabische landen stierven de geroofde Afrikanen jong en meestal kinderloos (veel mannelijke slaven werden gecastreerd), zodat er daar tegenwoordig nauwelijks nog nakomelingen van Afrikaanse slaven in leven zijn.
Arabieren waren moslims die handelend volgens de Koran alle volken die niet de islam beleden als minderwaardig beschouwden en hen als slaven behandelden. Daarvoor hadden ze geen steun uit de betreffende volken nodig. In tegenstelling tot de Arabieren, had de Europese slavernij nooit kunnen floreren zonder hulp van Afrikaanse stam en clan hoofden. Het beeld van hordes blanken die Afrikaanse jungles afstroopten naar lucratieve handelswaar is een mythe.
De mens als handelswaar is zelfs in de moderne tijd nog steeds een lucratieve onderneming. Wereldwijd kunnen ruim 40 miljoen – ruim 70% zijn vrouwen – door gedwongen arbeid en huwelijk worden beschouwd als een slaaf[2]. Daarnaast werken ruim 150 miljoen kinderen als arbeidsslaaf op het land, dienstensector, nijverheid/industrie en als kindsoldaten. Noord Korea bijvoorbeeld exporteert de moderne slaaf als arbeidskracht naar o.m. Europa (Polen). Die cijfers dwong Andrew Foreest, voorzitter van de NGO Walk Free Foundation tot de uitspraak “We zijn zo briljant dat we kunstmatige intelligentie kunnen creëren, maar tegelijkertijd leven nog steeds 40 miljoen mensen in moderne slavernij’[3].. Het is dus zinvoller om de strijd tegen de moderne slavernij aan te binden, dan voortdurend te wijzen op het onrecht dat voorgaande generaties is aangedaan. Aan dat laatste kan niets meer veranderd worden, aan het eerste wel.
Massamoorden
Voortdurend beweert de deugmens ook dat blanken verantwoordelijk zijn voor massamoorden in Afrika om te onderbouwen dat de blanke mens van nature slecht is. Michael Mannheimer heeft in zijn artikel “Über die verschwiegenen Völkermorde von Afrikanern in Afrika“ uitgelegd wat zich in Afrika aan massamoorden heeft afgespeeld. Afrikaanse leiders blijken hun partijtje te hebben meegeblazen bij massamoorden die onder hun verantwoordelijkheid zijn gepleegd. Hoewel gepleegd door Afrikanen zelf zou een complotdenker kunnen stellen dat de randvoorwaarden geschapen zijn door de deugmensen van het politieke kartel en de zieligheidsindustrie.. De namen strekken zich uit van Jean Kambanda (Rwanda) die tussen 0,5 à 1 miljoen Rwandezen liet vermoorden, Idi Amin die volgens schattingen van mensenrechtenorganisaties 300.000 tot 400.000 mensen tijdens zijn achtjarige geweldheerschappij over de kling gejaagd heeft[4]. Toen de gewelddadige Idi Amin het einde van zijn terreur zag naderen, bekeerde hij zich tot de gewelddadige islam en werd tot aan zijn dood opgenomen in Saoedi-Arabië, waar men hem een luxe villa ter beschikking stelde.
Mengistu Haile Mariam, chef van de Ethiopische Junta heeft de dood van 100.000 landgenoten waaronder zijn eigen vader, op zijn geweten. Als hij die had. De marxist was de bedenker van de “rode terreur”, zoals de vernietigingsveldtocht tegen getrouwen van de keizer en democraten in revolutietaal heette. Zijn dictatoriale regime had tot doel om van Ethiopië een socialistische staat te maken. Dat streven werd door de Sovjet-Unie gesteund.
Jean-Bédel Bokassa (van 1966 tot 1979), dictator van de Centraal Afrikaanse Republiek. Op 26 december 1980 werd Bokassa bij verstek ter dood veroordeeld wegens moord, marteling, corruptie en kannibalisme. Zijn aantal slachtoffers is onbekend, maar wordt op honderdduizenden geschat.
Francisco Macias Nguema, eerste president van Equatoriaal Guinee[5]. Onbekend, omdat hij bescherming genoot van socialisten uit de USSR en Cuba. Nguema bezette alle sleutelposities in het leger en de economie met leden van zijn familieclan en plunderde straatarme land leeg. Het ministerie van Defensie nam hij eerst zelf op zich. Gedurende zijn heerschappij veranderde hij Equatoriaal Guinee in een politiestaat, waarin alle mensenrechten werden geschonden. Meer dan een derde deel van de toenmalige bevolking vluchtte naar de buurlanden (ongeveer 100.000 vluchtelingen), waaronder ook Macias Nguema´s vrouw.Een onbekend aantal mensen werd in kampen opgesloten, het aantal dodelijke slachtoffers zou tussen de 10.000 en 50.000 bedragen hebben. In de eindfase van zijn heerschappij werden alle kerken gesloten en werd het land tot een atheïstische staat verklaard. Bovendien werd er een extreme personencultus bedreven. Ondanks zijn eretitel “Grootmeester van de volksopleiding, wetenschap en traditionele cultuur” werden tijdens zijn regering alle scholen gesloten.
Hoewel niet goed is te praten dat de blanke kolonist deels verantwoordelijk gesteld kan worden voor de ellende in Afrika en sommige Aziatische staten, heeft die kolonist per saldo ook goede zaken gebracht waardoor levensomstandigheden en welvaart (voor een deel van de betreffende bevolking) een opwaartse stimulans hebben gekregen. Dat geldt niet voor regio´s waar de islam heeft huisgehouden. Daar hebben ellende, nepotisme, corruptie, eermoorden en vijandigheid tegenover het belangrijkste goed van de mensheid: de wetenschappelijke nieuwsgierigheid, een geïnstitutionaliseerd karakter gekregen. Wanhopige moslims en Afrikanen blijken aantrekkelijke doelwitten voor moderne slavenhandelaren en massamoordenaars te zijn. Opmerkelijk dat die sinds de val van de muur geen blanke huidskleur hebben noch uit de westerse wereld komen.
Slotopmerking
Deugmensen proberen argeloze burgers voortdurend een schuldgevoel aan te praten en worden daarbij ondersteund door het liberale deel van de media. De arme Afrikaan versus de uitbuitende meedogenloze blanke westerling. Het ligt m.b.t. slavernij en massamoorden wel iets genuanceerder. Om die nuance aan te kunnen brengen is bestuderen van neutrale bronnen noodzakelijk en dat kost de geïnteresseerde westerse mens enige moeite en tijd.
Deugmensen willen ons ook doen geloven dat massavernietigingswapens nodig zijn om etnische entiteiten compleet uit te moorden. De massamoord op bijna 1 miljoen Tutsi´s en gematigde Hutu´s in 1994 bewijst dat voor die grote aantallen geen geavanceerde geweldinstrumenten nodig zijn. Rwanda heeft bevestigd dat de politieke wil volstaat om massa´s mensen met machete´s, bijlen, knuppels en stenen bij bosjes te vermoorden.
Wanneer de deugmens met woord, gebaar en beeld de doorsnee burger een diepgeworteld schuldgevoel wil aanpraten, is het gewenst e.e.a. met gepast wantrouwen aan te horen of beter nog direct over te schakelen of het apparaat uit te schakelen. Er zit altijd een bepaalde ruis op de communicatie van deugmensen en er zijn voldoende zoekinstrumenten op internet beschikbaar om de zin en onzin van de boodschap van de deugmens op inhoud en strekking te controleren.
——————————————
[1] Combinatie van asielindustrie en hulpverleningsamenenleving. De eerste met een hoofdzakelijk interne orientatie, de tweede met een uitsluitend extreme orientatie.
[2] Zie artikel “Onze moderne slaven: meer dan 40 miljoen mensen in gedwongen arbeid of gedwongen huwelijk” op de website www.knack.be
[3] Andere vormen van moderne slavernij: katoenpluksters in Tadjikistan, Filipijnse matrozen op schepen van diverse nationaliteiten en Roemeense truckers.,
[4] . Een prominent slachtoffer van Amin´s despotische heerschappij was Janani Luwum, de Anglicaanse aartsbisschop van Oeganda, die in 1977 tegen de heerschappij van willekeur had geprotesteerd.
[5] Wat betreft zijn buitenlandse politiek oriënteerde hij zich op de Sovjet-Unie en kon als strategisch bondgenoot bouwen op diens ondersteuning. In het midden van de jaren-70 bevonden zich bovendien 500 Cubaanse militaire adviseurs in het land.