Opgeblazen

Moe geworden van het voortdurende breed en naar de keeper spelen op de Nederlandse voetbalvelden, schakelde ik -gedreven door mijn groeiende irritatie- per ongeluk naar een herhaling van het programma Pauw op het moment dat onze nationale Amerikakenner uit de doeken deed wat de bekentenis van Flynn wel zou betekenen voor Trump en zijn inner circle.

Charles Groenhuisen. Afb: Wikimedia.

Vanzelfsprekend liet Charles Groenhuijsen het links georiënteerde publiek genieten van zijn ongebreidelde, door een bijna stompzinnige subjectiviteit gedreven visie over de problematiek. Natuurlijk rolden termen als impeachment meerdere keren over zijn lippen en door de manier waarop hij zelfgenoegzaam die teksten uitsprak, rammelde het afzettingsspook al aan de kettingen van de poort van het Witte Huis.

Dagelijks verbaas ik me over de tunnelvisie en het gebrek aan inzicht bij die zogenaamde Amerikakenners en vooral over de manier waarop teksten uit links georiënteerde, subjectieve mediabronnen voortdurend worden geciteerd, schijnbaar zonder enige moeite te doen om de juistheid van die gebundelde kretologie na te trekken. Maar dat ben ik sinds de dagen dat ik mijn tijd in Tuzla sleet van onze nationale slechtnieuwsboodschappers gewend. Journalisten die zichzelf gemotiveerd transformeren in ervaringsdeskundigen met een propagandistische toonzetting waarbij de eerste indruk het belangrijkste vertrekpunt is.

Ik hoor die verkapte propagandisten nooit uitgebreid palaveren over de collusionactiviteiten van de familie Clinton zoals het Uranium One-verhaal, de duistere geldstromen naar de portemonnee van de familie Clinton, belangenverstrengelingen van Mueller en de nepnieuws routine van liberale medianetwerken om Trump en aan hem gelieerde politici publiekelijk aan de schandpaal te nagelen. Ik hoor ze net als het politieke kartel niet onderbouwde uitspraken doen over de zittende president; net zo walgelijk als hun verering van diens voorganger die niet alleen diverse Amerikaanse wetten regelmatig heeft geschonden, maar ook het Westen in alle hinderlagen en valkuilen heeft gestuurd die er in het Midden-Oosten en Noord-Afrika te vinden waren. Een van de redenen dat de bodem van de schatkisten van rijke landen vervelende slijtplekken vertoont.

Obstruction of Justice.

De laatste maanden maken Democratische senatoren zich hard om Trump een obstruction of justice aan te smeren als opening naar een afzettingsprocedure. Vooral senator Feinstein zet daar haar frêle schouders onder en herhaalt regelmatig in felle bewoordingen waarom en hoe de huidige president zich daaraan schuldig zou hebben gemaakt. Haar belangrijkste argument concentreert zich op het ontslag van Comey, de man die gevoelige informatie naar de media lekte, daarover voor de senaatscommissie loog, en een aantal keren onderstreept heeft dat hij zich schuldig maakte aan belangenverstrengeling bij schandalen rond de Clintons. Bovendien mag niet onvermeld blijven dat hij een goede vriend en opvolger van Mueller is. Deze Comey wordt door Democratische senatoren neergezet als de nieuwe heiland.

Aangezien ik persoonlijk niet veel van de materie weet, klamp ik me vast aan een voormalige professor aan de Harvard Universiteit, die in de VS breed erkend wordt als een autoriteit in de Amerikaanse wetgeving. Deze professor Dershowitz staat bovendien niet bekend als een enthousiast supporter van Trump en daarom krijgen zijn vaststellingen een objectieve toonzetting. Het valt dan extra op als hij stelt dat “…Senator Feinstein simply doesn’t know what she’s talking about when she says it’s obstruction of justice, to do what a president is completely authorized to do under the Constitution…” Hij doet nog een paar passen voorwaarts wanneer hij benadrukt dat “…constitutional crisis would erupt if Congress tries to charge president Trump with obstruction of justice for exercising the authority granted to him under Article II of the Constitution…”. Als onderbouwing lijnt de professor een aantal precedenten op, onder meer Bush sr. die Caspar Weinberger amnestie verleende en Reagan die als president elect de Iraniërs liet wachten met het vrijlaten van de gegijzelde Amerikanen.

Dershowitz wijst er op dat de president zijn constitutionele recht had kunnen gebruiken om het onderzoek naar Flynn te stoppen om – als er inderdaad een collusion zou bestaan – op die manier te voorkomen dat Flynn met de Special Counsel zou gaan samenwerken. Het feit dat de president geen gebruik maakt van zijn constitutionele recht is een bevestiging dat hij zich niet bezondigde aan een obstruction of justice.

Flynn

De vraag waarover en waarom Flynn heeft gelogen, wordt in Nederland niet beantwoord. Op de website www.ruthfullyyours.com geeft de eerder genoemde professor Dershowitz dat antwoord wel.  Hij stelt vast dat Flynn´s verzoek aan Sergey Kislyak, de Russische ambassadeur in Amerika,- in zijn eigen woorden – “.. to delay or oppose a United Nations Security Council vote on an anti-Israel resolution that the outgoing Obama administration refused to veto. Not only was that request not criminal, it was the right thing to do. President Obama’s unilateral decision to change decades-long American policy by not vetoing a perniciously one-sided anti-Israel resolution was opposed by Congress and by most Americans. It was not good for America, for Israel or for peace. It was done out of Obama’s personal pique against Israeli Prime Minister Benjamin Netanyahu rather than on principle….the president-elect is entitled to have diff erent policies about sanctions and to have his transition team discuss them with Russian officials…” Volgens Dershowitz is geen sprake van misdaad, maar van een politiek gekleurd onderhoud, waarvan doel en strekking tegen de haren van Obama instreek.

Als dat zo is, waarom klaagt Mueller hem aan voor liegen? Het laatste wat een aanklager moet doen is een potentiële getuige van liegen beschuldigen. Immers wetende dat Flynn een deal heeft gesloten om zijn familie en zichzelf te beschermen, ligt zijn geloofwaardigheid bij rechter en jury in de vuilnisbak. Zij kunnen ervan uitgaan dat Flynn in de getuigenbank zal zeggen wat de openbare aanklager graag wil horen. Volgens Dershowitz is de klacht tegen Flynn daarom niet echt een “donderslag” maar meer een teken van zwakte van de Special Counsel. De zogenaamde misdaden die Mueller tot nu toe op tafel heeft gebracht, hebben weinig tot niets te maken met een eventueel complot waarvan linkse media en Democratische politici Trump beschuldigen. Vermoedelijk had Mueller Flynn van samenzwering met het Kremlin willen aanklagen, maar ontbreken de bewijzen daarvoor.

Belangenverstrengeling

In het artikel “Mueller Special Counsel, at your Service” legde Jeffrey Marty, een advocaat als columnist verbonden aan de Daily Caller, uit waarom Mueller niet de aangewezen persoon is om een onderzoek naar complotpraktijken voor en tijdens het verkiezingsproces te leiden. Daarvoor komt hij niet net als andere columnisten met Muellers voorkeur voor de Democratische partij op de proppen, maar lijnt een aantal voorbeelden op dat Muellers voorkeuren tijdens zijn periode als directeur van de FBI duidelijk tot uiting laat komen. Het zijn allemaal voorbeelden die ook in de artikelen over Obama aan de orde zijn gekomen en een vieze geur hebben verspreid. Die voorbeelden strekken zich uit van het IRS-schandaal, Fast and Furious-schandaal, het Clinton Pay for play– schandaal, de Russische uraniumdeal tot het HSBC Bankschandaal. De beschreven schandalen zijn gebeurd in de periode dat Mueller bij de FBI aan het roer stond en geen van de schandalen heeft geleid tot een agressief en diepgaand onderzoek waarbij de onderste steen boven is gekomen. Het tegendeel is waar. Vooral de schandalen waar Clinton en Obama direct betrokken waren, zijn stilletjes ergens in het water gedumpt.

Ook bij het onderzoek naar de rol van Comey en de FBI, het bureau waar Mueller jaren aan het hoofd heeft gestaan, is sprake van belangenverstrengeling. Die vaststelling aangevuld met het gegeven dat een groot deel van de Special Counsel gevuld is met op Democraten stemmende medewerkers, brengt het publiek stampvoetend en hevig gesticulerend op de banken. Alsof dat niet genoeg is om de activiteiten van de Special Counsel met grote argwaan te volgen, bedient de groep onderzoekers zich van maffia-achtige en vermoedelijk illegale praktijken om de gewenste informatie te krijgen. Praktijken zoals elektronisch toezicht op de handel en wandel van Republikeinse tegenstanders, dat de Obama regering in zijn achtjarige periode bijna routinematige toepaste om tegenstanders in de gaten te houden.

Het Trumpdossier, dat gefinancierd werd door de Democratische Partij en het verkiezingsteam van Clinton, diende als rechtvaardiging bij de Florijn Intelligente Surveillance Act (FISA) rechtbank om Carter Page, de toenmalige campagneadviseur van Trump, af te kunnen luisteren. Een dossier dat van verzinsels en van horen zeggen informatie aan elkaar hangt, wordt desondanks door Mueller en FBI als basis voor hun onderzoeken gebruikt. Volgens vooraanstaande Amerikaanse juristen zijn onderzoeken en onderzoekinstrumenten die voortvloeien uit de inhoud van het Trumpdossier schendingen van de regels die het Congres op papier heeft gezet om op een fatsoenlijke en eerlijke manier politiek te bedrijven. Vermoedelijk schenden ze zelfs de bestaande wetgeving.  .

Opgeblazen

Wat ik in die vijf minuten bij de firma Pauw zag, was een man die -net als het gros van de journalisten die de linkse kerk aanhangen- vol van zichzelf halve juistheden debiteerde, het kijkerspubliek wilde doen geloven dat senator Feinstein het bij het rechte einde heeft door Trump Obstruction of Justice aan te smeren, het Muelleronderzoek ongetwijfeld waterdicht bewijs zal leveren voor een Trump-Kremlin-complot en afzetting van Trump als president stappen dichterbij was gekomen.

Niets is minder waar. Groenhuijsen heeft Nederland de uitleg van professor Dershowitz over Flynn en Obstruction of Justice bewust en opzettelijk onthouden en maakt zich daarom schuldig aan mediamanipulatie. Door onevenwichtige informatie te verspreiden, maakt hij zich schuldig aan stemmingmakerij en aan het verspreiden van nepnieuws. Iedere keer dat Charles zijn mond opende, zoog hij steeds meer wind naar binnen, waardoor ik aan het einde van zijn vijf minuten durende betoog het gevoel kreeg dat hij met een tevreden blik en lichte glimlach zou wegdrijven zodra de camera op een andere genodigde zou worden gericht.

Opgeblazen. De man en zijn woorden.