Gendergeneuzel

In een wereld, waarin de Verenigde Staten, Rusland en Noord-Korea met hun spierballen rammelen, waarin hordes migranten naar het land van melk,  honing en uitkeringen trekken, waarin halve en hele volksstammen de gewapende strijd aangaan omdat zij vinden dat hun imaginaire vriendje beter is dan het imaginaire vriendje van anderen en aan gene zijde van de Bosporus het erfgoed van Atatürk bij het grofvuil wordt gezet, kortom terwijl de halve wereld in brand staat, zijn er nog steeds lieden die een halszaak maken van non-issues zoals huidskleur en gender.

Afb: wikimedia commons.

Nog niet zo lang geleden maakte een groepje redactrices van het blad Filosofie zich druk over de ingezonden werken voor één of andere filosofieprijs: van de 64 ingezonden werken waren er maar acht afkomstig van vrouwen. Ik kon geen betere reactie op het betreffende artikel bedenken dan “Misschien wordt het dan eens tijd dat je meer aandacht gaat besteden aan je denkwerk dan aan je geslacht”, aangevuld met de hashtag #geslachtofferrollenpatroon. Ik denk dat dat een vlag is die de lading meer dan dekt, want het vat in één woord samen waar het eigenlijk om gaat. Ik had overigens meer vuurwerk als reactie verwacht, maar het bleef opvallend stil. Touché?

Het zou zomaar eens kunnen, zolang het enige doel van zelfbenoemde top- of powervrouwen klaarblijkelijk is om nog meer vrouwen aan de top te krijgen, louter op basis van geslacht en zonder dat daarbij naar competenties gekeken wordt – ik noem in dezen alleen al een reeks van vrouwelijke voormalige ministers van Verkeer en Waterstaat, die ondanks hun inmiddels ruim overschreden houdbaarheidsdatum nog immer actief zijn zonder dat dat tot enig positief resultaat leidt; een carrièregang die door de uitwerking van de door hen genomen maatregelen tijdens de respectievelijke ministerschappen al gedoemd was te mislukken. Het ware beter dat zij alsnog met onmiddellijke ingang hun geraniums gaan verzorgen en zo zijn er nog wel een aantal. En maak daarnaast maar eens plaats voor doorstroming, zodat jongeren ook eens aan de slag kunnen – een positief neveneffect.

Persoonlijk vind ik het van nul en generlei waarde om mij druk te maken over een non-issue als geslacht of huidskleur. Als ik bijvoorbeeld naar de uni ga om college te volgen, is het totaal niet interessant welke huidskleur of welk geslacht de hoogleraar heeft. Het gaat in het volgen van universitair onderwijs om kennisoverdracht, oftewel om capaciteiten. Helaas sta ik daar blijkbaar alleen in, want in sommige kringen worden die aspecten als een zaak van leven of dood bevonden, met name in die van etnische minderheden en die van militante feministes. Het commentaar op de samenstelling van het nieuwe kabinet-Rutte spreekt boekdelen: wel veel vrouwen, maar nogal wit – pardon: blank. Al zal iedereen beseffen, dat indien er naar capaciteiten gekeken zou worden, dit kabinet al bij voorbaat kansloos is.

Want als je je druk gaat maken over genderneutrale w.c.-potten en genderneutrale reizigersinformatie terwijl je geslacht al bij de geboorte duidelijk is, en ander differentiatiegeneuzel waarbij een hele erge kleine groep van een hele erge grote groep verwacht dat die hele erge grote groep rekening gaat houden met de gevoelens en kenmerken van die hele erge kleine groep en daar ook nog beleid op wordt egbaseerd, dan denk ik dat de plank onbehoorlijk wordt misgeslagen. Het enige white privilege waar ik als blanke autochtone Nederlandse man over beschik is om dat geneuzel buitenproportioneel te sponsoren middels de beruchte jaarlijkse blauwe envelop. Wat ècht belangrijk is, wordt gemakshalve maar even buiten beschouwing gelaten: de dikgedrukte alinea die dit artikel inleidt.