In het artikel “Reaching the Tipping Point” vroeg de auteur zich af of een kentering op handen was, nu een aantal belangrijke Democratische kikkers uit de emmer waren gesprongen.
In de dagen na publicatie van het artikel bleek dat Bob Woodward – een van de Watergate- onderzoekers – en Judicial Watch zich eveneens in de discussie hebben gemengd. Uit die ontwikkelingen kan worden vastgesteld dat het mediazwaartepunt van de onbevlekte nieuwsvergaarders stap voor stap van Trump naar Obama aan het verschuiven is en nieuwe ontwikkelingen over diens wetsoverschrijdende activiteiten zeker niet uitgesloten kunnen worden.
Bob Woodward. Afb: youtube
Bob Woodward, die met Carl Bernstein furore maakte met het Watergateschandaal, is de huidige berichtgeving over Trump meer dan zat. Op 24 mei sprak hij harde woorden over – zoals hij het noemde – de smug media, die volgens hem in staat van voortdurende hyperventilatie verkeert. Hij vreest terecht voor het bestaansrecht van de echte journalistiek en drukt dat als volgt uit “I worry, I worry for the business, for the perception of the business, not just Trump supporters, they see that smugness”. Daar slaat Woodward de spijker op de kop.
Gedreven door verblindende haatgevoelens voor de POTUS heeft het merendeel van liberale journalisten en reporters hun ongeschreven morele standaard uit het raam gegooid en hebben zich in de goten van de grote steden van Californië en Noordoost-Amerika gemeld bij de boulevardpers. Kathy Griffin, een van de CNN-presentatoren die een paar dagen geleden met een foto waarop het afgehakte hoofd van Trump te zien was, op het scherm haar afkeer voor de POTUS tot uitdrukking bracht, is daarvan de bevestiging. Een daad van het laagste allooi waarbij voorbij is gegaan aan het barbarisme van IS-beulen die onschuldige burgers berechtten en het leed voor achterblijvende familieleden. Schokkende beelden in ruil voor 5 minuten tijdelijke roem.
Europese journalisten, die blijkbaar het idee hebben dat mediabronnen als New York Times en Washington Post nog steeds de morele journalistieke standaard hanteren, snuiven de berichtgeving uit die hoek gretig op en beperken zich tot vertalingen van de originele Amerikaanse teksten. Zij zijn er nog steeds niet achter dat ook vroegere kwaliteit kranten net als Democratische politici en liberale roeptoeters in het moeras van Washington zijn gevallen en hun publicaties voor het merendeel doorregen zijn van vuilspuiterij. Door die berichtgeving zonder nader onderzoek naar de juistheid van de inhoud te kopiëren, beseffen ze blijkbaar niet dat zij een bijdrage leveren aan het verspreiden van nepnieuws. Nepnieuws dat uit de koker komt van anonieme bronnen.
Judicial Watch bewandelt een andere route[1]. Die organisatie heeft om moverende redenen een rechtszaak – overigens al de vijfde – aangespannen tegen de DOJ en NSA omdat beide organisaties structureel weigeren m informatie over de rol die Susan Rice, de Nationale Veiligheidsadviseur van Obama, heeft gespeeld in de beschuldiging dat Rusland de 2016 verkiezingen heeft gemanipuleerd, in de informatie inbreuken op servers en computers van de Democratische Partij en in het illegaal vrijgeven van de namen van leden van de Trumpcampagne en het transitieteam. Individuen die blijkbaar door Amerikaanse inlichtingenorganisaties werden gevolgd en wier communicatie met anderen regelmatig geïntercepteerd werd. De moverende redenen die Judicial Watch aanvoerde, hebben betrekking op de weigering van de twee genoemde instanties om in het kader van de Freedom of Information Act (FOIA) helder antwoord te geven op een aantal specifieke vragen over die onderwerpen.
Andrew C. MacCarthy[2] stelde dat Susan Rice Obama´s Nationale Veiligheidsadviseur “is not an investigator. She is a White House staffer. The president’s staff is a consumer of intelligence, not a generator or collector of it. If Susan Rice was unmasking Americans, it was not to fulfill an intelligence need based on American interests; it was to fulfill a political desire based on Democratic-party interests”. En die laatste zinsnede zou betekenen dat Susan Rice niet alleen een draai probeerde te geven aan de werkelijkheid, maar ook handelde in opdracht van haar directe chef, de toenmalige president van de USA; Barack Obama.
Europa denkt in tegenstelling tot het Midden-Oosten met weemoed terug aan de acht jaar dat Obama aan het bewind was. Merkwaardig genoeg rekenen Europese leiders de chaos in het Midden-Oosten en Noord-Afrika, het wankele nucleaire verdrag met Iran en de verstoorde verhoudingen met een aantal mondiale politieke kopstukken, Barack Obama niet aan. Een weldenkend mens vraagt zich dan onmiddellijk af waardoor en door wie die instabiele politieke toestand en onevenwichtige afspraken zijn ontstaan resp. zijn gemaakt. Als het niet Obama is, wie dan wel? Wellicht zegt dat meer over onze Europese frontrunners dan over de Amerikaanse salonsocialist. Zij hebben zich door charmante toonzetting en inhoud van zijn toespraken laten inpakken en zijn blind gebleven voor de negatieve effecten in binnen en buitenland.
De Europese politieke kopstukken worden nu geconfronteerd met een POTUS die de problemen benoemt op een manier die voor iedereen duidelijk is en aangeeft wat de gevolgen zijn voor het schenden van afspraken. Dat is even slikken. De huidige POTUS die in Amerika is opgezadeld met de discutabele gevolgen van inspanningen en besluiten van zijn voorganger, is niet van plan het beleid van zijn voorganger dat was gebaseerd op het leiden van achteren en het diplomatie eerst beginsel voort te zetten. Hij eist concrete maatregelen van Europa om de bestaande politieke en militaire zwakheden op korte termijn op te lossen en dat betekent o.m. dat er meer geld in de defensiebeurs moet vloeien.
En…Obama? Die geniet net als iedere socialist van het geld van een ander en beseft nog niet dat de duistere zaken die hij in die acht jaar angstvallig verborgen heeft gehouden, stap voor stap op tafel zullen komen. Voorshands zal de publieke openbaring van die duistere zaken de komende jaren websites en papieren producten van serieuze media bronnen blijven kleuren. De geschiedenis zal dan een oordeel vellen over zijn nalatenschap. Wordt vervolgd.
———————————————————-
[1] Website www.cnsnews.com artikel “Judicial Watch Sues for Records on Obama White House Unmasking Trump Associates” d.d. 26 mei 2017 van Michael Chapman.
[2] Columnist en voormalig assistent-aanklager van het zuidelijke district van de staat New York.
Inmiddels heeft het Witte Huis zojuist bekend gemaakt dat ‘Parijs’ wordt losgelaten en is Obama de eerste ex-president die het waagt om critiek te leveren op het beleid van de zittende president en zich daarbij zelfs op het randje begeeft van het preken van burgerlijke ongehoorzaamheid:
“But even in the absence of American leadership; even as this Administration joins a small handful of nations that reject the future; I’m confident that our states, cities, and businesses will step up and do even more to lead the way, and help protect for future generations the one planet we’ve got.”
Dit terwijl o.a. de prestigieuze National Review vanmorgen kopte met de formele bevestiging dat onder de Obama regering de NSA zich inderdaad veelvuldig schuldig had gemaakt aan illegale activiteiten bij het afluisteren van Amerikaanse ingezetenen door daartoe misbruik te maken van daartoe niet geëigende FISA wetgeving, hetgeen slechts mogelijk is door de betreffende FISA rechtbank vals voor te lichten.
Kortom, deze hardleerse activist kan het nog steeds niet laten om (te proberen) de grondwet en beslissingen van de uitvoerende macht te saboteren…. Hopelijk wordt hij door schade en schande wijs gemaakt.
Nu ik toch bezig ben met Obama’s legacy wil ik en passant aansnijden hoe het actuele lauwe hangijzer van ‘Parijs’ in elkaar steekt, uiteraard dankzij Obama, wie anders?
Nadat Trump tijdens de G7 had aangekondigd ‘dat hij er nog eens over zou nadenken’ waren de reactie’s van de fans van het ‘Paris Agreement’ typerend: Een deel pretendeerde dat deelname sowieso vrijblijvend was omdat het slechts intentieverklaringen zou betreffen, anderen dreigden weer als vanouds, zoals dat goede politiek-correcten betaamt, met hel en verdoemenis en als de kers op de taart zijn er weer Democraten die naar de rechter gaan lopen omdat de USA ‘niet zomaar uit een internationaal verdrag zou kunnen stappen’.
Zowel v.w.b. de argumenten van ‘de wereld vergaat’ als de eeuwig litigerende Democraten zijn er interessante tegenargumenen. Er is een wetenschappelijke gemeenschap die poneert dat de opwarming van de aarde door mensen veroorzaakt wordt, e.e.a. gebaseerd op mathematische modellen uit de financiële en economische wereld die daar al lang als onbetrouwbaar zijn afgedaan en nog nooit een éénsluidend antwoord op de vragen hebben gegeven.
En er is een kleine(re) groep wetenschappers die de moed hadden om daar tegen in te gaan en accepteerden dat zij door de eerstgenoemden bedolven zouden worden onder smaad en dreigementen, waarbij de merite’s van hun argumenen genegeerd worden.
Ad argument 1: ‘Parijs’ is gebaseerd op acceptatie van vrijwillige verplichtingen om emissies te minderen en de USA heeft sinds het einde van de vorige eeuw het gebruik van steenkool van een miljard ton naar zo’n 750 miljoen gereduceerd, terwijl China en India nog twintig jaar mogen doorgaan met kolencentrale’s en sinds de ondertekening van ‘Parijs’ al tientallen nieuwe, vuile centrale’s hebben geopend en er meer dan honderd gepland zijn… China is sinds de eeuwwisseling van één miljard ton steenkool naar vier miljard gestegen en India is proportioneel op hetzelfde spoor, zij het nu op het netto niveau van de USA met rond 800 miljoen ton steenkool.
China, India, Pakistan, Bangladesh en Indonesie hebben samen een bevolking van bijna drie miljard (twaalf maal de USA) en sterk groeiende economieën die dagelijks meer vuile energie vergen. Realistisch gesproken lijkt het Parijse accoord daarom slechts op een bezigheidstherapie die meer achteruit dan vooruit kijkt…
Ad 2: v.w.b.juridsche argumenten waarmee ‘Parijs-fans’ denken te voorkomen dat Trump uit ‘Parijs’ stapt is het navrant als wij bekijken hoe de Democratische regering van Obama aan ‘Parijs’ heeft deelgenomen (mutatis mutandis geldt dit ook voor JCPOA, het nucleaire verdrag met Iran).
De ‘founding fathers’ hebben in hun wijsheid in de grondwet vastgelegd dat internationale verdragen door de Senaat worden goedgekeurd, maar Obama heeft bewust beide verdragen zodanig behandeld dat zij die Constitutionele eis konden omzeilen. Maar die grondwet geeft een president niet de macht om op eigen houtje bindende internationale verdragen te onderhandelen en ondertekenen die het Amerikaanse volk onderwerpen aan beperking van de souvereiniteit van het land zonder de expliciete instemming en goedkeuring van hun eigen volksvertegenwoordigers in de Senaat.
Dat Obama desondanks de grondwet met voeten heeft getreden is niets nieuws in de context van het ene na het andere schandaal na het andere inzake zijn machtsmisbruik dat nu aan het licht komt. Democraten en de pers zouden moord en brand schreeuwen als Trump op zo’n manier zou handelen, maar de twee maten waarmee wordt gemeten zijn algemeen bekend.
Mijns inziens zou Trump correct handelen door zowel uit JCPOA – dat door Iran sinds de start met voeten wordt getreden – als ‘Parijs’ te stappen, en de voorstellen alsnog aan de Senaat voor te leggen, met de gerede kans dat die beiden van tafel veegt. Dit niet alleen omdat het juridisch onhoudbare ‘afspraken’ zijn, maar Iran liegt en bedriegt en China heeft aangekondigd dat hun emissies in 2030 een piek bereiken, dus de allergrootste vervuiler van onze aardbol krijgt een blanco chèque van de klimaat-ridders van Parijs!?
Chapeau! Jammer dat er in Nl. geen èchte ‘kwaliteitskrant” is die dit oppakt…
De slotzin: ‘ de geschiedenis zal een oordeel vellen over Obama’s nalatenschap’ is hopelijk te pessimistisch. Hopelijk zal ook nog een rechter daarover oordelen, want die ‘legacy’ is – steeds herkenbaarder – het product van een onscrupuleuze activist wiens ‘progressieve’ (lees: ‘nihilistische) mindset terug te voeren valt op puur communisme.
In de USA viel Sovjet propaganda tijdens de koude oorlog in vruchtbare bodem bij een nihilistische drank-, drugs- en sexverslaafde hippie-generatie, een onverwachte bonus ter ‘legitimatie’van hun inhoudloze bestaan. Die communistische indoctrinatie werd verder op maat gesneden door een virulent communistische onheilsprofeet genaamd Saul Alinsky, mentor voor vele activisten waaronder Hillary Clinton en Barack Obama.
In het na-oorlogse, al evenzeer door communisme en socialisme geplaagde, Europa manifesteerde de bij ‘links’ populaire psycho Jean Paul Sarte zich als uitgesproken, zelfs idolate fan van massamoordenaar Mao, die alleen al meer mensen vermoordde dan Hitler en Stalin tesamen. Later rekende Sartre ook de sociopaath Pol Pot tot zijn succesvolle discipelen die, doordrenkt van Sartre’s zieke ideeën, in zijn eentje Laos bijna geheel uitmoordde of lobotomiseerde. De moraal van dit verhaal: Communisme , fascisme en socialisme leiden tot dood en verderf op mondiale schaal!
Voormelde ontspoorde hippie-generatie stond, aan beide zijden van de Atlantische Oceaan, aan de wieg van de huidige ‘progressieve’erfenis die onnoemelijke schade heeft aangericht in het Westerse maatschappelijke, politieke en economische landschap door het nihilistische, destructieve karakter ervan. De essentie van de ‘progressiviteit’van Karl Marx was zijn concept van de totale onderwerping van het individu aan het corrupte systeem en de vernietiging van de bestaande maatschappij teneinde het socialistische/communistische Utopia te creëren; wij hebben gezien hoe dodelijk dat Communisme is geweest en, ook na de val van de Muur, nog steeds voortwoekert.
Diezelfde pathologische drang naar destructie werd vermomd in het jasje van ‘progressiviteit’, een ziekte die dankbaar door Obama werd verspreid en waarvan de Westerse samenlevingen wellicht nooit meer kunnen genezen. Toch lijkt een omslag mogelijk die in de chaotische Trump, als toevallige passant in de historie, opdoemt als ‘the right man at the right time on the right spot’. Wellicht ‘God’s gift to mankind’, in potentie? (in ieder geval iets waarvan hij persoonlijk redelijk overtuigd lijkt te zijn, maar onze lieve Heer moet er nog wel wat aan polijsten en poetsen).
Terwijl het traditionele Republikeinse ‘establishment’ het acute gevaar van ruim een halve eeuw Democratisch activisme en nihilisme lijkt te onderschatten, zag self-made Trump intuïtief waar de kiezers mee kampten en waar die problematiek vandaan kwam: Bijvoorbeeld de jarenlange valse belofte’s van Obama aan de ‘inner-cities’ die nooit werden waargemaakt, reden waarom bijvoorbeeld in de ghetto’s van Obama’s eigen Chicago nooit iets verbeterde op het gebied van werkgelegenheid, veiligheid, scholing en criminaliteit, hetgeen hèt probleem is van alle grote steden in de USA, die merkwaardig genoeg tot op heden Democratische bolwerken zijn geweest. De subversieve boodschap van de Democraten was een communistisch geinspireerde aansporing tot vernietiging onder het motto van gelijkheid: ‘equality’. Waar social-justice warriors in hun beperkte denkraampje’s geen oog voor hebben is dat die beoogde ‘equality’ niet impliciet gelijk is aan ‘quality’, integendeel. Hun nihilistische drang naar destructie streeft naar een Utopia dat uit de as van de door die nihilisten veroorzaakte wereldbrand zou verrijzen, exact zoals Karl Marx dat ook al had beloofd, maar hoe naief moet men zijn om zo’n idioot te geloven? In de Soviet Unie na 1917 geloofde uiteraard niemand meer in ‘leiders’die hun eigen volk met miljoenen uitmoordden, maar in het vrije westen zijn nog steeds miljoenen door Marx gehersenspoeld!
Utopische gelijkheid van ras, van -onbestemde- sexe, van economische status mikt slechts op een naief socialistisch ‘wonder’ dat er waarschijnlijk uitziet als een atheistische, sexloze big in een Mao uniform. Tegenwoordig zijn hele volksstammen doende met pathologische ‘studie’s’ van ras, gender, sexualiteit, inkomensgelijkheid, afschaffing van grenzen, van natie’s ( leve de EU ) en niet te vergeten het klimaat teneinde de onopgevoede, domme kiezer een volledige progressieve brainwashing te geven. Lang leve die uiterst middelmatige, sexloze, gehersenspoelde atheistische burger zonder enig spoortje van een eigen cultuur of traditie maar vervuld van gelobotomiseerde politiek correctheid. Wat deze dwaasheid in stand houdt is het feit dat er altijd activisten zullen zijn die een fijne neus hebben voor verse ‘ongelijkheden’, want als die er niet zijn dan worden die alsnog bedacht, zodat zij weer woedend de straat kunnen opgaan om hun medemensen volop te haten…
Hoezeer moet een geborneerde Obama zijn ‘andersdenkende’ landgenoten wel niet haten om jarenlang de NSA, de IRS en andere overheidsinstantie’s brutaal te misbruiken om hen het leven zuur te maken?
Obama wist een aardig imago te creëren maar bleek, achter de schermen, een betweterig, onplezierig en rancuneus mens te zijn, wiens nihilistische neurose om wat het creatieve deel van de mensheid heeft opgebouwd te willen vernietigen, variërend van onze cultuur, onze identiteit, onze familie’s, ons geloof, onze natie’s tot uiteindelijk onze individualiteit en onze menselijkheid, angstaanjagend is. Wij moeten allen naamloze radertje’s worden in zijn socialistisch leger van hersendode ‘progressieve’ robots. Dat is exact wat het Communistisch Manifest beoogde en wat George Orwell ertoe bracht om BigBrother te introduceren in ‘1984’.
Obama was hard op weg om ‘Big Brother’ te worden en zijn moreel corrupte, ideologische clique heeft daarom de verleiding niet kunnen weerstaan om Trump’s kamp te besmeuren met ‘lekken’ van geheime, onrechtmatig verkregen informatie èn met hun valse geruchten en innuendo, daarbij uiterst loyaal geholpen door N.Y.T. , Washington Post et al. Dat komt nu als een boomerang terug en ook Obama zelf krijgt reden om zich zorgen te maken want in hoeverre kan hij zijn ex-medeplichtigen nog beschermen en in hoeverre willen zij hem en elkaar nog dekken als hun hachje op het spel komt te staan bij confrontatie met zware gevangenisstraffen?
De Democraten (b)lijken –in hun arrogantie van de macht- hun hand zwaar overspeeld te hebben en de komst van Trump dreigt dit ideologische moeras van hun Washingtonse élite droog te leggen; daarom is het oorlog! Probleem is dat veel élitaire Republikeinen die in 2016 tegen de ‘nouveau-riche Trump’ waren, met zijn Queens accent, (nog steeds) niet doorhebben dat zij in deze oorlog beter hun eigen man kunnen steunen dan de ideologische vijand die de Amerikaanse democratie bedreigt. Veel kiezers worden nu kennelijk gestimuleerd in hun loyaliteit aan Trump, dus de basis heeft goed in de gaten uit welke hoek de wind waait, maar het is de verwende en arrogante top die diep zit te snurken. Hopelijk worden zij tijdig wakker want deze intolerante, onnatuurlijke ideologie streeft, net als de Sharia in de Islam, genadeloos de absolute wereldheerschappij na door de-humanisering van de mensheid.