Twee dagen geleden kwamen twee doortastende Europese leiders met hun verhaal over de manier waarop ze de nieuwe POTUS de wacht zouden hebben aangezegd, hebben laten weten dat met hen niet te spotten valt.
Afb: wikimedia
De Bondskanselier vertelde dat haar na de NATO en G7 top gebleken was dat Europa van de USA niet veel te verwachten had. We moeten ons lot in eigen handen nemen en houden riep ze kordaat. Dan die krachtpatser uit Parijs, Die nieuweling op het internationale podium. Hij vertelde aan de gevestigde media het witte knokkel verhaal en je zag en hoorde de aanwezige media vertegenwoordigers kwijlen en smullen. Het leek er even op dat twee krachtpatsers de leidsels van de Europese koets weer gevonden hadden en Europa op koers gaan houden.
Twee regeringsleiders waar gemiddeld 1.8% van het BBP (Duitsland: 1.3% en Frankrijk: 2.3%) wordt gereserveerd voor Defensie. Leiders van twee landen waar het grootste deel van de politieke elite meent dat het principe eigen volk eerst niet meer beantwoordt aan de realiteit en moet worden vervangen door eigen volk laatst. Waar in Frankrijk de meeste voorsteden verboden gebied is voor niet-moslims. Waar Koran, Fiq, Hadith en Sharia rechtbanken het dagelijks leven in die voorsteden reguleren. Waar vrouwen zich zonder mannelijke begeleiding niet op straat noch in openbare recreatie uitspanningen als bars en koffiehuizen mogen vertonen. Waar de laatste jaren de bevolking regelmatig wordt geteisterd door de gevolgen van een extremistische aanslag. Waar de politie machteloos moet toezien hoe de Islam steeds verder opmarcheert. Volgens deskundigen zijn er meer Salafisten in Frankrijk dan militairen in de Zweedse Krijgsmacht[1]. Waar IS braaf als Daesh wordt aangeduid.
In Duitsland is het nauwelijks beter. Het Wir Schaffen Daß van Merkel dompelt Duitsland in een sociale en culturele crisis. Waar – als het beleid niet drastisch verandert – in 2060 25% van de bevolking (20 miljoen mensen!) de Koran in de binnenzak heeft. Waar omvangrijke moslim groeperingen loyaal zijn aan het autocratische regime in het islamitische thuisland. Waar nu al ingrijpende sociale veranderingen herkenbaar zijn in de groei van no-go zones voor niet-moslims, Sharia rechtbanken, huwelijken met en van minderjarigen, polygamie en eerwraak. Waar in de grote steden honderden slapende islamitisch extremistische cellen wapenarsenalen hebben aangelegd, en zich voorbereiden op een volgende aanslag. Waar Duitse rechtbanken ernstige inbreuken op de individuele veiligheid van Duitse burgers door migranten, afdoen met de holle frase dat het vernederen van vrouwen een deel van hun cultuur is en ze daarvoor niet gestraft moeten worden. Waar rechtbanken zelfs Sharia uitspraken legitimeren. Waar door die drie woorden de belastingbetaler in periode 2017-2020 gedwongen wordt om de schatkist met een bedrag van ongeveer € 94 miljard te spekken.
De krachtige weerstand die na 9/11 in de USA en sommige Europese landen(UK, Italië en Spanje) de kop opstak en tijdelijk resulteerde in een dip in de rekrutering van potentiële Jihadisten en steeds meer aanslagen in de kiem konden worden gesmoord, is langzaam weggeëbd. In de achterliggende acht jaar zijn door het ambivalente buitenlandse gekneuter van Obama en de groeiende invloed van het politiek correct denken en doen in veel West Europese staten, de marges voor islamitisch extremisme sterk verruimd. Onze West Europese politici koesteren nog steeds de romantische gedachte dat achter de aanslagen religieus georiënteerde dwaallichten zitten en willen de geoliede machine daarachter niet zien. Zij ontkennen dat de strijd tegen het islamitisch extremisme vergelijkbaar is met die tegen het Nazisme, Fascisme en Communisme. Zij beschouwen aanslagen als simpele vergissingen van nationale veiligheidsdiensten. Daardoor is de frequentie van een aanslag per twee jaar opgeschroefd naar een aanslag per negen dagen.
In die twee landen denkt de bevolking aanslagen met stille tochten, brandende kaarsen, bloemen, knuffels, goedbedoelde teksten op briefjes en Twitter berichten te kunnen indammen, wellicht voorkomen. Waar politici en zelf benoemde deskundigen herhaaldelijk proberen om op een badinerende toon de angst voor aanslagen bij de bevolking weg te nemen en zij het idee hebben dat aanslagen een lastige onderbreking van de dagelijkse routine is. Die 567 slachtoffers[2] die door islamitisch extremistische aanslagen (in een frequentie van 9 dagen) op Europese bodem zijn gevallen, blijken nog steeds onvoldoende om dat politieke kartel van koers te doen veranderen.
De leiders van deze twee moreel failliete landen hebben dus de USA niet nodig? Het land dat nog steeds 75% van de kosten van NATO voor zijn rekening neemt. Het land dat de helft van de NATO gevechtskracht vertegenwoordigt. Het land dat als enige de wil heeft het Islamitisch extremisme effectief te bestrijden onder het motto “ niet wegjagen maar vernietigen”. Het land wiens politieke leider wel in staat is om stoute regeringsleiders in hun grotten en paleizen te houden resp. te dwingen terug te gaan. Dat land heeft Europa volgens Merkel en Macron niet meer nodig?
De as Berlijn- Parijs gaat het voortouw nemen en de rest van de lidstaten moet in hun visie als schapen achter aan lopen? De vraag is of de Europese samenleving veel vertrouwen in de sterkte van die as heeft. Persoonlijk heb ik dat gelet op de ruimte die het islamisme en islamitisch extremisme geboden wordt in die twee landen, niet en ik vrees dat ik niet de enige ben. Vermoedelijk zal de aankoop van wapens ter bescherming van huis en haard in de komende maanden een piek gaan vertonen.
————————————————-
[1] Rond de 80.000 manen en vrouwen. Zweden heeft in 2017 weer de dienstplicht voor mannen en vrouwen ingevoerd, die in 2019 volledig is. Zie Jihadist France (2016) van Alexander Mendel.
[2] De meeste slachtoffers vielen in Madrid: 191, Londen:58, Parijs: 148, Brussel: 36, Nice: 86, Berlijn: 12 en Manchester; 22
Mutti Merkel praat puur voor eigen parochie, met de verkiezingen voor haar deur, hetgeen helder aangeeft in hoeverre Duitsland door de na-oorlogse politiek-correcte stoomwals uit de koers is geslagen, terwijl de holle Franse versie van Jesse Klaver in feite niet meer is dan de stroman van bestaande belangengroeperingen die met hem het failliet van de Franse politiek uitstellen.
Of het failliete Frankrijk daarmee ook maar iets structureels verbetert? De vraag lijkt slechts wanneer het socialistische kaartenhuis volledig instort.
Zo te zien krijgt in Duitsland de extreem linkse Schultz een zeperd, maar conservatieve partijen lijken daar geen voet aan de grond te krijgen, reden waarom de hardleerse Merkel en ‘snowflake’ Macron lekker verder modderen met het federaliseren van de EU en andere ‘progressieve’ hobbies zoals de voor- èn de achterdeur zo wijd mogelijk open zetten voor nog meer geimporteerde ellende.
De verdere verdeling van de zieke EU lijkt hiermee gegarandeerd, dus dat is het pluspuntje in een politieke touwtrekkerij waarbij de sociaal-democratische clique na tientallen jaren van ‘arrogantie van de macht’ de hete adem van de ‘andersdenkende’ kiezers in de nek voelt. Desondanks probeert de EU verdere federalisering te forceren (zolang Wilders en le Pen nog op hun beurt moeten wachten?).
Komt er een grote schoonmaak? De stuiptrekkingen van het politiek-correcte, progressieve na-oorlogse westen lijken in de USA ingeleid te worden door een brutale oorlog tussen de Dems en de (ongeorganiseerde) Republikeinen, die zich toch langzamerhand lijken te realiseren dat het tijd wordt de rijen te sluiten met de ‘nouveau-riche-uit-Queens’ tegen de gestage ondermijning van hun democratie.
Mochten zij profiteren van het kerende tij in Washington, waarbij nu meer en meer boven water komt hoe volstrekt onwettig Obama de afgelopen jaren heeft gehandeld in zijn ideologische dwangneurose tegen ‘andersdenkenden’ en nu tegen Trump, dan kan dit proces hier ook in een stroomversnelling geraken. Maar in Europa laat dat nog even op zich wachten, in Nederland uiteraard het langst…