Islamisering van de Kamer

Nog niet vaak zijn de parlementsverkiezingen met zoveel belangstelling gevolgd als gedurende de afgelopen weken. De commentaren van de politieke en journalistieke elites: “Een overwinning voor Europa”, uitsluitend omdat de PVV van Geert Wilders niet meer dan 20 van de 150 parlementszetels wist te behalen.

Daarmee echter groeide de PVV uit tot de tweede partij in ons land. Dat de tot dan toe regerende partijen gevoelige verliezen leden en de PvdA bijna van de politieke kaart is geveegd, mag de pret van de juichende elites niet drukken. Zelfs niet van de (nieuwe) Duitse SPD-voorzitter Schulz, die in navolging van andere Euro-hotemetoten blaatte dat de partij van Wilders ‘slechts’ een groei van 25% had  geboekt.

Daarnaast is het beslist opmerkelijk te noemen dat alleen de islamitische immigranten vinden dat ze een eigen politieke belangenbehartiging nodig hebben. In Nederland zit met DENK momenteel voor het eerst een islamitische partij in het parlement. Met hun drie zetels zullen ze voorlopig niet veel bewerkstelligen, maar hun aantreden betekent wel een doorbraak. En binnen het meer-partijen-systeem van ons land zouden ze wel eens eerder dan gedacht in een coalitie terecht kunnen komen. Want de enorme versplintering maakt het noodzakelijk om veel verschillende partners aan boord te halen teneinde te kunnen regeren en bovendien zou ‘negeren een slecht signaal zijn’, daarbij uit het oog verliezend dat de Partij voor de Vrijheid al sinds 2012 met bijna anderhalf miljoen kiezers aan de zijlijn blijft uitgesloten.

Maar ook zou Nederland zo de voorbode kunnen zijn van een ontwikkeling die in heel Europa niet ver weg schijnt: Steeds sterker organiseert zich de politieke islam, en ook in andere landen zou een islamitische partij erop kunnen hopen deel te nemen aan de nationale vergaderingen. Met het handige keuzebegrip ‘migrantenpartij’ suggereren ze dat DENK de belangen van immigranten uit alle vooraanstaande landen behartigt. In werkelijkheid worden echter uitsluitend islamitische- en dan in het bijzonder de Turkse- belangen vertegenwoordigd. Net als bij het begrip integratie moet een vervangend woord de aandacht afleiden van het feit dat het in wezen om de islam gaat. Bij de huidige stand van zaken omtrent de berichtgeving komt het natuurlijk niet goed over om te juichen over de entree van een Turkse partij in het parlement. En ook als islamitische partij zou DENK in de ogen van het publiek weleens minder goed kunnen wegkomen. Net als bij het begrip integratie moet daarom een vervangend woord de aandacht afleiden van het feit dat het in wezen om de islam gaat.

In plaats van het toejuichen door de media lijkt een kritische beschouwing van de partij DENK en van haar toekomstige Europese tegenhangers op zijn plaats. Want de beide oprichters van DENK hebben eerder de Partij van de Arbeid verlaten, omdat deze partij zich uitdrukkelijk had uitgesproken vóór het scherper in de gaten houden van extremistische Turkse organisaties. Sindsdien heeft de jonge partij zich ten doel gesteld om gehoor te geven aan de islam en Turkije openlijk te verdedigen tegen kritiek.

De belangen van Nederland hebben, gelet op hun kennelijke agenda en uitvoering, vooralsnog niet de uitdrukkelijke aandacht van het illustere trio en dat is bepaald geen reden om de terechte zorgen van veel PVV-stemmers weg te wuiven zoals politiek en journalistiek nu doen. Eerder het omgekeerde, want de geschiedenis toont aan dat de islam niet komt voor een plek op het bankje naast het christendom. De islam komt om te overheersen en te roven en als het aan hen ligt is DENK nog maar een begin.

Mede ontleend aan: http://peymani.de