De vraag op wie of welke partij de keuze over een maand valt, wordt niet vereenvoudigd door de verkiezingsretoriek, die vaak sterk is doorspekt van demagogie[1]. Linkse politici benadrukken dat “rechts rampspoed is” en verwijzen al te graag naar de opgeblazen en niet ingeloste beloftes van het zittende kabinet.
Afb: wikimedia commons
Links wordt door de eigen achterban verweten zich te hebben afgekeerd van de gewone man en vrouw, door de druk van minderheden te sjoemelen met grondrechten als vrijheid van meningsuiting, rechten van vrouwen en homosexuelen en (im)migratie, Brussel en het marktdenken[2] warm te omarmen. Er worden weer clubjes gevormd, politici komen met verkiezingsleuzen als hoop wint het van angst en bij de bekende verkiezingsdebatten spat het amateurisme er af.
Waarom gaan stemmen?
Vermoedelijk een prangende vraag die in het statuut van de (zwevende) kiezer rondfladdert. Ja, waarom eigenlijk? In het artikel “Populair willen zijn is ook populisme” is nader ingegaan op de effecten van de tirannie van de minderheid. In het geval van Nederland die van de politieke elite en door het politiek correct denken en handelen van het gros van de politici, de tirannie van de minderheid in diverse kleuren, maten en soorten. Het overgrote deel van het kiezersvolk voelt zich tussen beide tiranniesoorten gemangeld en wendt zich tot de man en vrouw die appelleert aan hun onderbuikgevoelens.
Vervolgens komt een ander probleem om de hoek kijken. De politicus die het vergeten segment wil vertegenwoordigen en hun stem wil zijn in het parlement, maar zich niet wenst te conformeren aan het geïnstitutionaliseerde politiek correcte denken en handelen van de gevestigde politieke orde, wordt populisme verweten. Hij en zijn partij worden vervolgens als politieke paria´s benaderd en behandeld. De politieke elite probeert zijn positie in de top van het politieke huis met machtwoorden als uitsluiting te behouden en legt een cordon sanitaire om de politieke partij en zijn voortrekker. Vermoedelijk beseffen ze niet dat instrumenten als cordon sanitaire en uitsluiting van bijvoorbeeld politieke debatten van politici en politieke partijen een intrinsiek discriminatoire en vermoedelijk ook – als die partij andere culturen vertegenwoordigd – een racistisch karakter heeft.
Wat als die pariapoliticus en zijn partij de meeste stemmen krijgt?
Wat gaat er dan gebeuren? Gelet op de wanhopige pogingen van de gevestigde orde zal de voortrekker geen ruimte krijgen om compromissen te sluiten en daarop een regeerakkoord te sluiten. Immers, het cordon sanitaire sluit dat uit. Op dat moment vliegen de democratische idealen een voor een het raam uit en wordt de uitspraak van Abraham Lincoln “Regering van het volk, door het volk, voor het volk” void verklaard. Uit die acties blijkt duidelijk dat het partijbelang – en daarbinnen het individuele belang – het landsbelang te allen tijde overstijgt. Wat de politieke elite in het hoofd heeft, moet gebeuren en vervolgens glijdt Nederland een oligarchisch bestuursmodel binnen.
De Nederlandse kiezer wordt dagelijks verwend met krachtige uitspraken en mooie beloftes en zoals die kiezer door ervaring gewend is geraakt, verliezen die na het bekendstellen van het verkiezingsresultaat direct hun kracht. Met een verontschuldigende blik en een licht schouderophalen wordt het Nederlandse volk gemeld dat door het noodzakelijke polderen de inhoud van de partijprogramma´s grotendeels void verklaard moet worden. Kortom, het bestuderen en vergelijken van de inhoud van partijprogramma´s en het resultaat gebruiken als leidraad voor het uitbrengen van de stem is een keuze, gebaseerd op halve en wellicht verkeerde premissen.
Dat geldt ook voor informatiebronnen als peilingen en kieswijzers. Helaas kraait vooral de politieke elite victorie als een wekelijkse peiling in hun voordeel doorslaat en mocht dat niet het geval zijn, dan is volgens diezelfde elite de peiling onbetrouwbaar. Die onbetrouwbaarheid wordt niet minder wanneer resultaten van verschillende peilingstructuren nogal dik verschillen. Als de kiezer na het bekendstellen van het verkiezingsresultaat constateert dat de peilingen ernaast hebben gezeten, kan hij en zij zich afvragen wat het nut van die stevig gesubsidieerde peilingorganisaties eigenlijk is.
Wanneer men een conclusie aan de bovenstaande tekst wil verbinden dan is het deze: het paaien en omkopen van kiezers dient alleen om een goede plaats aan de onderhandelingstafel te kunnen krijgen. Het steunende kiezersvolume, de achterban, dient om bij het kwartetten kracht aan eisen te kunnen geven. Na het bekendstellen van het verkiezingsresultaat is de waarde van de stem van de kiezer tot nul, gedaald. Immers “wij weten echt wel wat goed voor U is” geeft inhoud aan de instelling van de politicus en zijn partij na de verkiezingen.
Dit jaar wordt het uitbrengen van de stem weer met het rode potlood gedaan en de stemmen met de hand geteld. Om fraude te kunnen voorkomen. Vermoedelijk is de discussie in de USA rond het inbreken in computers en veronderstelde fraude de reden daarvoor geweest. Tijdens de achterliggende verkiezingen is bij het stemmen met het rode potlood geconstateerd dat er fraude kon worden gepleegd door vooraf ingevulde formulieren in de bus te doen, door mensen die hun stem uitbrengen met of zonder camera te observeren en het maken van een selfie van het ingevulde stembiljet als bewijs van het stemgedrag. Het toverwoord is en blijft controle. Als de controle wegvalt doordat de leden van het stembureau die controle niet willen of kunnen uitvoeren, dan glijden we terug naar de tijden dat de eerste stemhokjes geplaatst werden.
Waarom stemmen? Veel Nederlanders leven nog steeds in de overtuiging dat hun stem ertoe doet, dat die een verschil maakt. Is dat werkelijk zo? Welke wensen en behoeftes heeft de huidige regering in de afgelopen regeerperiode voor de samenleving ingelost? Is het de afgelopen vier jaar niet nadrukkelijk duidelijk geworden dat partijbelang boven het landsbelang gesteld wordt? Dat het partijprogramma, zoals dat de kiezer wordt voorgespiegeld, door het mozaïek aan partijen en belangen nooit kan worden uitgevoerd en altijd gepolderd moet worden? Omdat de politicus de beloftes niet waar maakt, wordt hij als onbetrouwbaar gekarakteriseerd. Is het ook niet duidelijk geworden dat bedreigingen voor de politieke elite vakkundig onschadelijk gemaakt worden en dus de politieke elite bepaalt wat voor de kiezer goed is. Ook al is het gros tegen de maatregel.
Wel of niet stemmen? Ik heb die beslissing al genomen.
—————————————————————
[1] Manier om de luisteraar van een onwaarheid te overtuigen door een beroep te doen op het “gezond verstand” en de “logica” van een persoon. Demagogie is iets anders dan het verkondigen van leugens.
[2] De privatisering van de zorg, de NS, de posterijen en het flexibiliseren van de arbeidsmarkt.