Na het oeverloze gewauwel en het risicoloos strooien met belofte-miljarden (!) van marginale Nederlandse politici in Groningen, biedt het Angelsaksische werelddeel meer perspectief, op de lange termijn wellicht ook voor ons land.
Theresa May. Afb: pixabay.
Het Britse Lagerhuis bijvoorbeeld, heeft premier Theresa May inmiddels toestemming gegeven de procedure die moet leiden tot de uittreding uit de Europese Unie, in gang te zetten. Pogingen van pro-Europese parlementariërs in tweede termijn nog wat extra voorwaarden aan haar Brexitplan toe te voegen, haalden niets uit.
Verder bracht topman Brian Krzanich van ICT-gigant Intel het nieuws naar buiten dat het bedrijf miljarden gaat investeren, zulks na een onderhoud met de Amerikaanse president Donald Trump. Die miljarden worden in de Verenigde Staten geïnvesteerd op het fabriekscomplex in Chandler in Arizona. Daarmee haalt Trump in Amerika steeds meer economische successen binnen, sinds hij zonodig persoonlijk intervenieert om bedrijven over te halen niet in het Verre Oosten te investeren, maar in Amerika zelf.
Beide politici, zowel Theresa May als Donald Trump, geven daarmee blijk de volksmening prioriteit te geven en zich weinig aan te trekken van globalistische beroepsklagers en andere professionele verongelijkten. Dat is een verfrissende aanpak die ook in Europa, of ons land het bijzonder, niet zou misstaan. Deze week bijvoorbeeld, liet onze minister van Financiën weten te overwegen nu pas de geldsteun aan Griekenland te stoppen, indien het IMF afhaakt in het financieringscircus rond dat land. Indien achtereenvolgende regeringen van ons land wat beter geluisterd zouden hebben naar de bevolking, dan was dat al jaren geleden gebeurd en waren ons miljarden aan zinloze betalingen bespaard gebleven. Griekenland was al jaren failliet, maar desondanks moesten Noord-Europese burgers een steeds groter deel van hun belastingafdrachten aan overheden zien verdwijnen naar de bodemloze mediterrane put. Griekenland werd zo op het oog overeind gehouden, maar in werkelijkheid gevangen gehouden in een stilaan uiteenspattende Europese Utopie van een ‘one-size-fits-all’-euro.
In zowel het Verenigd Koninkrijk als de Verenigde Staten wordt ingezien dat de burgers die het politieke bedrijf faciliteren, in de eerste plaats vertrouwen op hun (vader-) land als leverancier van werk en welvaart en niet de globalisering, waarvan de meeste politici het heil verwachten voor een betere, wereldomvattende samenleving. Het is, kortom, niet de eerste taak van onze politiek om de werknemers in Vietnam of Egypte omhoog te stoten in de vaart der volkeren, maar laten we vooral eerst zelf proberen om de broek omhoog te houden.
De Rabobank is inmiddels bereid gevonden om enkele scenario’s rond een uiteenvallende EU prijs te geven, die vooral een beeld schetsen van ‘enorme kosten’ voor ons land. Ondersteunende cijfers worden daarbij opvallend genoeg niet gepubliceerd. Wanneer we kijken naar de gevolgen die de aankondiging van de ‘Brexit’ alleen al op de Britse economie heeft gehad, dan moesten wij het bericht van de Rabobank maar met een korreltje zout nemen. Een beetje gezond verstand kan geen kwaad.