Het instortende imperium

“Liever 100 uur voor niets onderhandelen dan één minuut schieten.” Helmut Schmidt (1918-2015).

Decennia lang meent de VS de voorvechter van de democratie en politieagent van de wereld te moeten zijn. Decennia lang probeert de VS het imago van vredestichter te beschermen. Politici in Washington hebben het idee dat de VS een uitzonderlijke status heeft onder de naties van deze wereld en beweren dat de VS daardoor een zelfverklaard recht heeft om zich te bemoeien waar en wanneer het maar wil. Ongeacht de negatieve gevolgen voor anderen. Dat bemoeien kan op verschillende manieren vertaald worden, maar de laatste decennia meestal op een gewelddadige manier. Bijna altijd draait het om macht, invloed, geld, voedsel en energie. En vrijwel altijd eindigt het met een westerse nederlaag.

Verliezen

Het gevolg is dat de VS een (in) directe rol heeft gespeeld in diverse beperkte en grootschalige interventies op uiteenlopende plekken van de wereld. Met een stuitende grootheidswaanzin werden en worden daarbij de mogelijkheden van de tegenstander gekleineerd en genegeerd: China in Korea, Hanoi en Vietcong in Vietnam, Taliban in Afghanistan, Al Qaeda tijdens de GWOT, IS in de zandbak van het Midden Oosten en sinds een jaar die van Moskou in de Oekraïne.

Doorlopend wordt het politieke wensdenken vertaald in militair ingrijpen. Herhaaldelijk begrijpen gelouterde politici niet dat het gezicht van een ideologie wel en de ideologie zelf door het rhizomatische karakter, niet verslagen kan worden. “Het islamitische extremisme is definitief verslagen” toeterden Obama en Clinton na de executie van Osama Bin Laden, maar de aanslagen gingen door en werden zelfs geïntensiveerd. De enige winnaar tot nu toe is de Amerikaanse wapenindustrie. Die heeft inmiddels een grote vlucht genomen, spant zich in om de internationale concurrentie “kalt zu stellen” en zal ook in toekomstige conflicten de enige winnaar zijn.

Spiegelbeeld

Voortdurend weigeren politici te geloven dat propaganda wel samenlevingen om de tuin kan leiden, maar niet een gewapende strijd kan beslissen. “De Russen hangen aan het infuus en Oekraïne realiseert grote terreinwinsten” riepen westerse kenners zes maanden geleden en vervolgens sterven nog steeds militairen en burgers in de krankzinnige vleesmolen die door het Westen wordt aangeslingerd. Voortdurend hoort men oorlogszuchtige taal en dreigementen uit de mond van papieren krijgers die duizenden kilometers van het front dapper lopen te zijn en de handen niet vuil hoeven te maken. Militairen, kenners en experts die regelmatig in de media hun voorspellingen ventileren, versterken politici in dat propagandistische wensdenken.

Amerikaanse militaire autoriteiten en hun politieke meerderen keken en kijken naar Rusland door een slecht geslepen lens, die de sterke kanten van VS en Oekraïne accentueert en strategische voordelen van Moskou ignoreert. Die fout werd in de moderne geschiedenis vaker gemaakt en het liep slecht af met de ontplooide militairen. Moskou kan en wil nog steeds een beroep doen op die strategische voordelen om zijn militaire macht snel te vergroten: geografische diepte, talrijke natuurlijke bronnen, militair-industriële capaciteit, sterke sociale samenhang en steeds meer naties die twijfelen aan de goede bedoelingen van de VS. Die voordelen worden stelselmatige genegeerd of gemarginaliseerd. Zie de falende sanctiestrategie van het westen. Tegenhouden bij de voordeur en binnenlaten door de achterdeur; met de mond belijden en in de praktijk schenden.

Regelmatig wordt gefabriceerde en gekleurde informatie van “officiële” militair georiënteerde bronnen gebruikt om toekomstige voor Kiyv gunstige ontwikkelingen te voorspellen. Hoe vaak berichten “kwaliteitsmedia” en officiële vooral Angelsaksische militaire inlichtingenbronnen dat honderdduizenden Russische militairen op het slagveld liggen; Moskou honderden, zelfs duizenden tanks en gevechtsvoertuigen heeft verloren, de munitie op raakt, deserties niet meer te tellen zijn, delen van de Russische samenleving in opstand zijn gekomen, landen hun steun voor Moskou opzeggen etc. Als alles op een rijtje gezet wordt, staan oost van de Dnjepr alleen nog maar een paar kabouters met een hamer in de hand. Het is een informatiemoeras waar vooral het wensdenken verpakt in propaganda het nog steeds wint van koele observaties op het slagveld.

Alternatieve bronnen komen echter met tegengestelde informatie. Die komen gevoed door informatie uit het oorlogsgebied met andere winst – en verlies rekeningen op de proppen en schetsen een beeld die in geen westers medium te vinden is: 540.000 extra Russische gevechtstroepen ondersteund door meer dan 1100 raketartillerie systemen, 1500 tanks, 5000 gepantserde gevechtsvoertuigen, honderden gevechtsvliegtuigen, helikopters en bommenwerpers evenals duizenden tactische ballistische raketten, kruisraketten en drones, staan samengetrokken in de buurt van de laatste reserves van de Oekraïne. De Oekraïne heeft 157.000 doden en 234.000 gewonden te beklagen; bijna 20.000 militairen zijn gevangen genomen en er is een tekort aan gespecialiseerd personeel, vliegtuigen, tanks en munitie om de strijd voort te zetten zoals die nu op de grond plaatsvindt. In die gevechten zijn duizenden huurlingen, NAVO-operateurs zonder uniform en NAVO-opleiders uit de VS en GB om het leven gekomen. Gezien de historische tegenslagen van de VS in Afghanistan, in Irak en in Syrië is dat niets nieuws. Amerika´s “speciale eenheden” waren sinds de Tweede Wereldoorlog bij praktisch elk conflict in de wereld betrokken. Maar de Oekraïne is anders.

Wie wint het touwtrekken?

Uit de vele onjuiste voorspellingen van kenners en politici is helder geworden dat het Westen niet in staat lijkt te zijn om Rusland, diens tactieken en strategieën te begrijpen. Dat maken westelijke nieuwsberichten en vooral uitspraken en voorspellingen van westerse kenners duidelijk. In de VS heeft bijvoorbeeld “The Hill”[1] een gepensioneerde hoge officier geciteerd, die beweerde dat Rusland geen gecoördineerd offensief zou kunnen uitvoeren. Deze officier werkt samen met het Madison Policy Forum[2], dat geleid wordt door de voormalige kolonel Liam Collins[3], die de Oekraïne met het oog op de bewapening van het land na de Akkoorden van Minsk geadviseerd heeft. Ook in Europa lopen nog steeds kenners rond die het politieke wensdenken menen te moeten faciliteren en herhaaldelijk accentueren dat Kiyv nog steeds in een winnende positie staat.

Volgens Russische bronnen bereidt Moskou zich voor op een 30 maanden durende gewapende strijd tegen de VS en NAVO op het grondgebied van de Oekraïne en daar zit geen woord Chinees bij. Via Telegram en andere achterdeurtjes was te zien dat Dmitri Medvedev de vicevoorzitter van de Veiligheidsraad en voorzitter van een regeringscommissie voor wapenproductie, diverse wapenfabrieken heeft bezocht om zich over de huidige productiestand van zaken te laten informeren. Die wapen industrieën hebben hun productie en levertijden drastisch opgevoerd resp. bekort. Medvedev verklaarde enkele dagen geleden tegenover journalisten dat de nieuwe leveringen Rusland zullen helpen om de Oekraïne op het slagveld een “vernietigende nederlaag” toe te brengen. Hij waarschuwde dat Rusland zich met andere landen, die tegen de hegemonie van de VS zijn, een militaire coalitie zou kunnen vormen, die erop gericht is de hegemonie van de VS in de wereldpolitiek aan te pakken.

Het is door uitspraken van Amerikaanse bewindslieden versterkt door stoere teksten uit de mond van de S-G van de NAVO en diens Voorzitter van de het militaire Comité; Voorzitter van de EC; Nederlandse bureautijgers en de stroom aan geld, materiaal, materieel, munitie, specialistisch militair personeel helder geworden dat de NAVO aangevoerd door de VS inderdaad de strijd op het Oekraïense slagveld voert. Het is immers “onze oorlog!” Voortdurend wekken westerse militairen en politici de indruk dat de NAVO die oorlog wel kan winnen. Waar die optimistische gedachte op gebaseerd is, wordt voor velen niet erg duidelijk.

Echte kenners wijzen op de bijna onpasseerbare hindernissen die de NAVO op weg naar het Oekraïense slagveld moet overwinnen. Hindernissen die zich uitstrekken van conceptueel denken tot operationele uitvoering. Voorbeelden: ontbreken van een adequaat mobilisatiestelsel; het gebrek aan standaardisatie op bijna alle militaire functiegebieden; geen geïntegreerde noch een gesynchroniseerde wapenindustrieel vermogen; door het opsouperen van het vredesdividend produceren de westerse wapenindustrieën geen producten waardoor de noodzakelijke gevechtskracht langere tijd op het gewenste niveau gebracht en gehouden kan worden en de logistieke ondersteuning is door de grote diversiteit aan slagkracht een uitdaging die vermoedelijk te groot zal zijn.

Wat dan?

Zal Moskou inderdaad binnen enkele dagen resp. weken het verwachte grote offensief lanceren? Als dat zo is dan zijn de aangeboden westerse tanks te laat en te weinig, zijn de gevechtskrachtverhoudingen in het nadeel van Kiyv en zal de westelijke oever van de Dnjepr wel eens het einddoel kunnen zijn. In het verlengde daarvan ontstaat de facto een in tweeën verdeeld gebied west en oost van de Dnjepr. Zover is het nog niet. Nog niet, maar dat kan snel veranderen. Duidelijk is dat van India tot Brazilië de angst en de onzekerheid over de hegemonie van de VS met de dag toe. Helmut Schmidt is gestorven en het instorten is aan de gang.

[1] Media bedrijf gevestigd in Washington.

[2] Een denktank in New York.

[3] Voormalige Special Operations Officier, niet echt gespecialiseerd in grootschalig optreden met vierkante manoeuvre eenheden (tanks, infanterie, antitank, vuursteun, geïntegreerde luchtnabijbeveiliging en luchtverdediging ) in een 4-D gevechtsruimte.