Zo laat de politieke strijd over de opvang van illegalen zich nog het beste samenvatten. Gemeenten hadden eigenlijk jaren geleden al moeten stoppen met de huisvesting van afgewezen asielzoekers, maar dankzij de PvdA konden ze er gewoon mee blijven doorgaan. En als het aan de PvdA ligt gaan ze er ook nu nog gewoon mee door. Het maakt nog maar eens duidelijk dat deze partij zich geen zier van de autochtone burgers aantrekt, die immers voor de kosten van het waanzinnige beleid moeten opdraaien. Van al degenen die zich moreel dusdanig verheven voelen dat zij het uitzettingsbeleid frustreren, is er niet één die zelf de buidel trekt. Uit de ‘Portemonnee van de Ander’ worden kennelijk gaarne cadeaus uitgedeeld.
Afb: pixabay
Na het mislukte overleg met gemeenten over ‘bed, bad en brood’ heeft de VVD voorlopig afscheid genomen van het grootste hoofdpijndossier uit deze kabinetsperiode: het vreemdelingenbeleid. Laten wij uitdrukkelijk ‘voorlopig’ noteren, want het lonkende regeringspluche zal de VVD na 15 maart a.s. andermaal in de verleiding brengen van waanzinnige en desastreuze coalitie-combinaties. VVD-staatssecretaris Dijkhoff (Veiligheid en Justitie) kwam, mogelijk met het oog op de verkiezingen, ‘ineens’ tot de conclusie dat overeenstemming er niet in zat. Onderhandelaars uit de gemeenten zeggen het mislukken te betreuren en zelfs coalitiepartner PvdA claimt dat ze liever een akkoord had gehad. Zodoende krijgen de vermeende ‘sociaaldemocraten’ echter toch weer hun zin op het vreemdelingenbeleid. Dat zou onder het kabinet Rutte/Asscher juist ‘streng’ zijn, zo loog de VVD aan het begin van de rit het publiek nog voor.
Op voorspraak van de linkse asiellobby hebben de sociaaldemocraten voor en achter de schermen echter voortdurend de scherpe kantjes van het vreemdelingenbeleid weten te vijlen. Bij de kwestie rond de ‘bed, bad en brood’ regeling is het een patroon dat nu al tien jaar bestaat. Al in 2007 werd afgesproken dat gemeenten met illegalenopvang zouden stoppen. In ruil daarvoor kreeg de PvdA van het toen meeregerende CDA onder meer een generaal pardon. Vervolgens kwam er een ‘kinderpardon’ en werden de –meer beperkende- immigratieregels voor Antillianen (namelijk dezelfde als die Nederlanders treft bij immigratie naar de Antillen) in de ijskast gezet. Daarna volgden de ‘schrijnende gevallen’ elkaar in hoog tempo op en de subsidieslurpers in de vreemdelingenorganisaties toverden het ene na het andere zielige geval uit de hoge hoed. VARA-programmamakers draaiden overuren om het allemaal op tijd in beeld te krijgen met tranentrekkend commentaar.
Van een strenger vreemdelingenbeleid is niets terechtgekomen. Ook bij de komende verkiezingen, vormt dat thema voor een overgrote meerderheid van de kiezers wel de hoofdmoot. Het is niet aannemelijk dat de kiezers zich nog een keer laten bedonderen in maart, al smeekt de premier daarom dagelijks in reclamespotjes en roept hij wekelijks ‘sorry’ voor het idiote beleid van ‘het beste kabinet van na de oorlog’. Dergelijke politici moeten geconfronteerd worden met de boodschap: ‘als je nu niet maakt dat je wegkomt, dan wordt het pas echt oorlog’.
We zijn nu lang genoeg bedonderd.