De islam is gewoon een groot probleem

Het jaar 1979 kan goed worden beschouwd als het grote keerpunt in de geschiedenis als het gaat om islamitisch fundamentalisme. In dat jaar werd de pro-Amerikaanse sjah Mohammed Reza Pahlavi van Iran afgezet door de uit ballingschap teruggekeerde ayatollah Khomeiny. Deze veranderde het westers georiënteerde en gemoderniseerde land door middel van een referendum in april 1979 in een door de geestelijkheid bestuurde, allesonderdrukkende theocratie met de veelzeggende naam Islamitische Republiek Iran.

Nu verdiende het autoritaire bewind van de door de V.S. gesteunde sjah ook bepaald geen schoonheidsprijs- de sjah was bijzonder voortvarend in het doorvoeren van moderniseringen en diens Iraanse geheime dienst Savak was berucht; de Iraniërs kwamen echter van de regen in de drup terecht en Khomeiny wierp, zoals ex-keizerin Farah Diba het enkele jaren geleden nog in een interview in het blad Miljonair stelde, “het land 200 jaar terug in de tijd”. Daarnaast raakte de Verenigde Staten een belangrijke bondgenoot kwijt: Iran grensde aan de toenmalige aartsrivaal Sovjetunie, met wie Iran ook betrekkingen aanknoopte om de Amerikaanse invloed te elimineren.

De tweede ingrijpende gebeurtenis van 1979 was de inval van de Sovjets in Afghanistan, op 24 december. Het was toen al jarenlang onrustig in het land; koning Zahir Shah was in 1973 afgezet door zijn neef Daoud Khan als gevolg van de slechte economische omstandigheden en de welig tierende corruptie. Hij veranderde het land in een republiek met hemzelf als president. Daoud kreeg het echter ook niet voor elkaar om de economische omstandigheden van Afghanistan te verbeteren en hij werd samen met zijn gezin in 1978 vermoord door leden van de communistische Democratische Volkspartij, die vervolgens de macht overnam, maar het moest afleggen tegen de islamitische verzetsbeweging Mujaheddin. Dat zinde Sovjetleider Brezjnjev niet en hij besloot Afghanistan binnen te vallen om het land in de greep van de communisten te houden; hiermee niet alleen de invloedssfeer van de Sovjetunie in de regio vergrotend, maar ook ongewild de voedingsbodem creërend voor het islamitisch fundamentalisme van Mujaheddin en Taliban. Het was het begin van een tienjarige guerilla totdat Gorbatsjov uiteindelijk in 1989 het Rode Leger terugtrok, een machtsvacuüm achterlatend dat door warlords, Noordelijke Alliantie en Taliban zwaar werd bevochten met de laatsten als uiteindelijke overwinnaars, met alle gevolgen van dien: een nietsontziende terreur, het tot in het extreme doorvoeren van de sharia en de vernietiging van niet-islamitisch cultureel erfgoed, zoals de enorme en eeuwenoude boeddhabeelden in Bamyan. Hetzelfde wordt momenteel gedaan door Isis in de door hen veroverde gebieden in het Midden-Oosten.

Het eerdergenoemde verschaffen van een voedingsbodem aan het fundamentalisme had zo zijn gevolgen. Zo werd van november 1979 tot januari 1981 de Amerikaanse ambassade in Teheran door Iran gegijzeld uit ongenoegen over de nog immer aanwezige Amerikaanse invloed in het land. Later, in 1981, werd de Egyptische president Anwar Sadat tijdens een militaire parade door zijn fundamentalistische lijfwachten vermoord. Sadat was weliswaar één van de aanstichters van de Jom Kippoeroorlog tegen Israël in 1973 geweest, maar zocht later toenadering tot dat land. Dit leidde tot de Camp David-akkoorden van 1978, hetgeen de Israëlische premier Begin en president Sadat de Nobelprijs voor de Vrede opleverde. Egypte was het eerste Arabische land dat Israël erkende en dat heeft in de Arabisch-islamitische wereld, ook in Egypte zelf, bijzonder veel kwaad bloed gezet. Egypte werd zelfs uit de Arabische Liga verstoten.

Eén van de kenmerken van opkomend nationalisme is dat het doorgaans zijn voedingsbodem vindt in een achterstandssituatie, die afgunst en een superioriteitsstreven in de hand werkt. Een goed voorbeeld hiervan is Duitsland: het Tweede Keizerrijk (1871-1918) kon zijn ontstaan vinden in de achterstand ten opzichte van Groot-Brittannië, dat sterk was geindustrialiseerd en dientengevolge een bloeiende economie had. Duitsland bestond als natiestaat niet eens: het was een verzameling kleine en grote vorsten- en bisdommetjes met een hoofdzakelijk agragrisch karakter, dat tot 1806 eerst in het Heilige Roomse Rijk en later als Duitse Bond een zekere vorm van overeenkomstigheid en onderlinge band vertoonde. Onder leiding van de Pruisische kanselier Bismarck, die een meester bleek in diplomatiek koorddansen, werden al die staatjes aaneengesmeed tot één groot land dat teruggreep naar het grootse verleden van het Heilige Roomse Rijk en dat zijn industriële en economische achterstand ten opzichte van Groot-Brittannië snel wegwerkte; de Duitsers hoefden immers niets meer uit te vinden, dat hadden de Britten al gedaan. De Duitsers hoefden niet de investeringen te doen in ontwikkelingen, alleen in verbeteringen.

Het islamitisch fundamentalisme kan in zekere zin met een situatie van opkomend nationalisme worden vergeleken. De na de pijlsnelle opkomst in de 7de eeuw van de islam uitgedijde Arabische wereld, dat op het hoogtepunt zijn territorium en invloedssfeer uitstrekte vanaf de Indus tot en met Noord-Afrika en Spanje, had een grote voorsprong op het achterlijke Europa van de vroege middeleeuwen. Onderwijs, wetenschappen en kunsten stonden op een voor die tijd uitzonderlijk hoog peil. Dit werd na de teloorgang van de Arabische hegemonie voortgezet door het Osmaanse rijk, totdat Europa het stokje overnam en zijn invloed over de rest van de wereld liet gelden door ontdekkingsreizen, handel en kolonisatie. De islamitische wereld kwam in een achterstandssituatie terecht en ondanks enkele oplevingen van het Turks-Osmaanse rijk, waarbij meermaals aan de poorten van Wenen gerammeld werd, versnipperde de islamitische wereld hoe langer hoe meer, culminerend in de uiteindelijke instorting van het Turkse rijk in 1918.

Sinds het verlies van Nederlands-Nieuw-Guinea in 1962 heeft Nederland deelgenomen aan internationale militaire missies naar onder meer Afghanistan, Angola, Cambodja, Cyprus, Irak, Israël, voormalig Joegoslavië (met name Bosnië-Hercegovina en Kosovo), Koeweit, Libanon, Mali, de Palestijnse gebieden, Rwanda, Soedan, Somalië, Syrië, Tsjaad, Tunesië en Turkije. Met uitzondering van Angola, Rwanda en Cambodja hebben de overige missies met elkaar gemeen dat zij ALLE in meer of mindere mate islam-gerelateerd zijn. Ofwel het betreft een islam-gerelateerd conflict, ofwel het betreft een missie naar een overwegend islamitisch land, ofwel de moslims vormen een factor van betekenis in het conflict. Het nieuws wordt vrijwel dagelijks gedomineerd door berichtgeving over fundamentalistische terreurgroepen als Boko Haram, Al-Shabaab, Al-Qaeda, Hamas, de Taliban en Isis. De nietsontziende terreur die deze groeperingen aan de dag leggen, zowel tegen hun eigen moslimbroeders als andersdenkenden, hebben gezorgd voor onafzienbare vluchtelingenstromen, die van zichzelf ook alweer een probleem vormen.
De nogal eufemistsich aangeduide ‘Arabische Lente’, de volksopstanden in Noord-Afrika en het Midden-Oosten, hebben precies datgene bewerkstelligd waar we in Europa absoluut niet op zitten te wachten. Nagenoeg de gehele kust van Noord-Afrika bestaat nu uit islamitische landen, waaronder Libië dat is afgegleden van een islamo-communistische dictatuur naar een failed state. Waar de Libische leider Muammar Khadaffi nog in staat bleek om de enorme vluchtelingenstroom naar Europa tegen te houden, is Libië nu verworden tot het voornaamste vertrekpunt. Na de val van de regering en de vlucht van de president in Tunesië aan het begin van de volksopstanden stapten duizenden Tunesische mannen (vrouwen, kinderen en ouderen waren op de kade niet te zien) op de boot naar het Italiaanse eiland Lampedusa, in plaats van hun land vorm te geven zoals zij het zelf graag zouden willen hebben. Algerije maakt de laatste jaren een relatief stabiele indruk, evenals Marokko, hoewel daar de Spaanse enclaves Ceuta en Melilla regelmatig door hordes van honderden Afrikanen worden bestormd om op die manier vaste Europese grond onder voeten te krijgen. In Egypte is de invloed van de Moslimbroederschap gelukkig ingedamd door militair ingrijpen na de val van president Mubarak, maar de invloed van de Moslimbroederschap mag zeker niet worden onderschat. Het stijgend aantal aanslagen in onder meer de Sinai zijn een teken aan de wand. Buiten Afrika zijn de aspiraties van de streng-islamitische Turkse president Erdogan volkomen in strijd met datgene wat de grondlegger van de Turkse staat Kemal Atatürk voor ogen stond- wederom staan de Turken aan Europese poorten te rammelen, maar nu in figuurlijke zin- die van Brussel.
Ook in het hart van de islam, in Saoedi-Arabië waar de islamitische heilige steden Mekka en Medina liggen, is het niet langer stabiel. Doorgaans haalt Jemen het nieuws als het om instabiliteit op het Arabisch schiereiland draait, maar het laatste jaar neemt ook het aantal terreuraanslagen in het conservatieve Saoedi-Arabië fors toe, met tientallen doden tot gevolg. Hoewel Isis voornamelijk aanslagen pleegt op sjiitische doelwitten in Saoedi-Arabië, is de terroristische organisatie ook fel gekant tegen het soennitische Saoedische koningshuis. Isis beschouwt het conservatieve bewind als zondig.

Met uitzondering van de gedeelten die door Rusland en de Atlantische Oceaan worden begrensd, is de rest van Europa weer volledig omsingeld door de halve maan. Daarnaast bevindt zich binnen de Europese grenzen een omvangrijke groep moslims, waarvan onomwonden mag worden afgevraagd waar hun loyaliteit ligt, die de oorzaak zijn van een grote culturele controverse en waarvan de integratie op een volslagen mislukking is uitgedraaid, al wordt dat uiteraard op bestuurlijk niveau op politiek-correcte wijze in alle toonaarden ontkend. Het wordt werkelijk de hoogste tijd om een einde te maken aan deze verkapte vorm van dhimmitude en de onverbloemde waarheid eindelijk eens te durven benoemen: de islam is gewoon een groot probleem en de gebeurtenissen in Parijs en Keulen vormen slechts het begin van wat er nog verwacht kan worden.