Valse vrijhandel, Brusselse bevoordeling en de prijs van ideologische politiek. Het is tijd voor EU Liberation Day!

De VVD heeft spindokters genoeg om Dilan Yeşilgöz bewust te laten zeggen dat “vrije, gelijkwaardige handel de basis is van onze Westerse samenleving”. Gevolgd door de opmerking dat “onze economie zo onafhankelijk mogelijk moet zijn”. Maar wat bedoelt ze daar eigenlijk mee? Want in de praktijk wordt niets minder nagestreefd dan volledige afhankelijkheid. Het EU-beleid maakt Nederland juist steeds afhankelijker van andere landen, van importen, van onbetrouwbare partners én van een centraal aangestuurde economie in Brussel.

Dan D66. Fractievoorzitter Jan Paternotte spreekt van: “Hoe radicaal het wordt is de vraag, maar we zullen als Europa snel moeten reageren. Als we slim zijn, samen met Canada en anderen”. De bekende globalistische reflex: méér samenwerking, méér verdragen, méér afhankelijkheid.

“In het belang van Nederland:
tijd voor EU Liberation Day”

Maar wat betekent ‘terugslaan’ als dat vooral onszelf treft? Kunnen we als Europa nu niet eindelijk een keer iets verzinnen wat wél werkt; wat níet draait om ideologische reflexen of symboolpolitiek?

Tegen deze partijen zeg ik: laten we werken aan een EU Liberation Day.

Stop met die dubbele standaard. Stop met het ophangen van een vrijhandelsvlag terwijl de fundamenten van die handel ondergraven worden door bureaucratie, afhankelijkheid en politieke bevoordeling. Zorg in plaats daarvan voor marktconforme tarieven, eerlijke verhoudingen en een veerkrachtige, onafhankelijke economie.

De dubbele standaard van de EU

De EU heft al jarenlang hogere invoertarieven op producten uit andere landen (zoals de VS) dan andersom. Volgens cijfers van de Wereldhandelsorganisatie (WTO) liggen de gewogen gemiddelde tarieven van de EU structureel hoger dan die van de VS. Vooral op landbouwproducten zoals vlees, zuivel en suiker zijn de EU-tarieven stevig, terwijl de VS relatief lagere tarieven hanteert.

Desondanks doen VVD en D66 nu alsof de aangekondigde importheffingen van andere landen een schokkende en ongekende stap zijn. Alsof dit het eerste handelsconflict ooit is. Terwijl we allang weten dat de VS en de EU regelmatig botsen over handelsvraagstukken: denk aan Boeing vs. Airbus, heffingen op staal en aluminium of de conflicten rond Franse kazen, Amerikaanse pinda’s, et cetera.

De reacties van Yeşilgöz en Paternotte maken vooral duidelijk dat hun partijen tot dezelfde politieke en economische ideologie behoren: een blind geloof in de Brusselse constructie, zelfs als die onze producenten en burgers schaadt.

Vrijhandel of gereguleerde afhankelijkheid?

Vrijhandel wordt gepresenteerd als dé motor van welvaart, maar de praktijk laat iets anders zien. De EU profileert zich als vrijhandelszone, maar functioneert in werkelijkheid als een gecentraliseerde economische machtsstructuur. Marktwerking wordt ondermijnd door een labyrint van regels, subsidies en Brusselse beleidsdwang.

Het Verdrag van Maastricht (1993) introduceerde nog het ‘subsidiariteitsbeginsel’ – besluitvorming zo dicht mogelijk bij de burger – maar dat principe is in de praktijk compleet uitgehold. Nationale soevereiniteit verdwijnt stap voor stap achter de façade van een steeds machtiger EU.

Daarbij komt dat deze unie zich laat beïnvloeden door machtige, niet-gekozen structuren zoals het WEF, de WHO en de VN. Organisaties die geen enkele politieke verantwoordelijkheid dragen richting Europese burgers, maar wél de koers – mede – willen bepalen.

De aardgasparadox en het failliet van globalistisch denken

Een pijnlijk voorbeeld van dit alles is het energiebeleid. Nederland – jarenlang een grote aardgasproducent – besloot onder druk van politiek en media de Groningse gaskraan te sluiten. Terwijl Nederlandse huishoudens nu hoge prijzen betalen, leveren we nog steeds goedkoop gas aan het buitenland op basis van oude contracten.

Rusland werd afgesneden, zogenaamd omwille van ‘onafhankelijkheid’, maar inmiddels kopen we via tussenhandelaren alsnog Russisch gas – tegen hogere prijzen. Wat is er onafhankelijk aan een beleid dat leidt tot hogere kosten, afhankelijkheid van nieuwe leveranciers én geopolitieke kwetsbaarheid?

Dezelfde logica zie je bij grondstoffen voor ‘groene stroom’. Onze afhankelijkheid van fossiele brandstoffen uit het Midden-Oosten of Rusland is simpelweg vervangen door afhankelijkheid van kritieke grondstoffen uit China en kinderarbeid in Congo. Waar is de morele winst?

De dure gevolgen van ideologische politiek

Paternotte en Yeşilgöz spreken over ‘schade voor bedrijven en consumenten’ door mogelijke importheffingen. Maar wat werkelijk schade veroorzaakt, is het eigen beleid: van de miljarden verslindende energietransitie tot de complete ontmanteling van onze maakindustrie. We verkwanselen ons aardgasnet – goed voor 350 kW per huishouden – voor een elektriciteitsnet dat slechts 20 kW aan kan. En om dat aan te passen, moet in éénderde van de Nederlandse straten de schop in de grond.

De uitkomst? We worden niet onafhankelijker, maar juist kwetsbaarder.

Productie verdwijnt, kennis loopt achter en wat overblijft wordt belast met hoge kosten. Zelfs als je nog vrij zou kunnen handelen, verlies je op prijs. En de ideologische reflex om dan te wijzen naar ‘vervuiling’ leidt er alleen toe dat productie wordt verplaatst naar landen zonder controle of milieueisen. Dat is geen klimaatwinst, maar schone schijn.

Slot: in het belang van Nederland

De EU lijkt steeds meer op een moderne versie van een socialistische planeconomie. Waar productiemiddelen weliswaar nog niet volledig in staatshanden zijn, maar wel onderworpen aan een web van regelgeving, belastingen, quota’s en subsidies. De staat als regisseur, de ondernemer als uitvoerder.

En dat alles zonder dat de burger daar werkelijk invloed op heeft. In naam van ‘gelijke kansen’ en ‘duurzaamheid’ ondermijnen we onze eigen economische basis.

Kies voor een veerkrachtige samenleving, een gezonde economie en een handelsbeleid dat onze eigen bedrijven en burgers beschermt – zonder dubbele standaard en zonder ideologische oogkleppen.

Nederland, voorop en vooruit.

#BVNL #GR2026 #Enschede maar ook #jouwGemeente
Nooit opgegeven, niets doen is geen optie. Enschede is het waard!

Erwin Versteeg is zelfstandig ondernemer en sinds maart 2018 voorzitter van ‘Verbindend Enschede’. De columns die hij schrijft, zijn op persoonlijke titel en bedoeld om een discussie op gang te brengen. Onderwerpen in de columns zijn lokaal, landelijke, geopolitiek of maatschappelijk, en daarmee lokaal en/of landelijk mogelijk geen onderdeel van hun (politieke-) verkiezingsprogramma.