Betaalbare woningen

In een interessant artikel op de website van NieuwRechts laat Hans Hodde, die werkzaam is in de vastgoedsector als finance professional, weten weinig op te hebben met het tot dusver gevoerde overheidsbeleid op het terrein van de allocatie van woningen, in het bijzonder de betaalbaarheid daarvan.

Volgens Hodde is de oplossing relatief eenvoudig: ‘Hoe de woningnood oplossen? Kortom: Bouwen, bouwen, bouwen. Het nieuwe kabinet moet zo snel mogelijk de stikstof regels los laten, stoppen met de energietransitie (in verband met onder andere netcongestie) en stoppen met de hoge duurzaamheidsvereisten die de kostprijs van woningen alleen maar omhoog stuwen.’

Wat Hodde voorstelt is: “Laat de regels de regels en maak van dorpen steden en van steden metropolen”. Kijk: dat lijkt me nu een heel slecht plan. Koningin Juliana zei het al in haar troonrede van 1950, toen ons land nog geen tien miljoen inwoners telde en zij herhaalde dat nog eens in 1979: “Nederland is vol, ten dele overvol”. Zij werd daarin bijgevallen door vele vooraanstaande Nederlanders zoals de econoom prof. dr. Jan Pen en oud-ministerpresident dr. Jelle Zijlstra, die in 1997 nog schreef: “Nederland is vol, vol, vol”. In 1997 telde ons land 15,6 miljoen inwoners en inmiddels is dat aantal gestegen tot 18 miljoen inwoners. Nederland is dus voller dan vol, ten dele te overvol vol. Nederland is zó vol dat het tijd wordt dat het land weer inwoners gaat ‘braken’.

Tweede Wereldoorlog

Al vanaf de Tweede Wereldoorlog is er een enorme schaarste op de woningmarkt. Tijdens de oorlog werden veel woningen (vooral in westelijk-Nederland) verwoest en gold er een bouwverbod tot eind 1945. In 1970, ruim twintig jaar later, was de woningnood nog steeds niet opgelost, ondanks de door de toenmalige regering (1950) aangekondigde maatregelen tot ‘een krachtige bevordering van de emigratie’. Die emigratiemaatregelen waren zó succesvol, dat de industrieën zonder werknemers kwam te zitten, waarna n.b. vanaf de midden-zestiger jaren de immigratie ‘krachtig werd bevorderd’ voor maakindustrieën die uiteindelijk (voorspelbaar) niet tegen het Aziatische economische geweld op konden en zonder rekening te houden met technologische vooruitgang.

Immigratie

Die immigratie echter, bleek een potentieel stemmenkapitaal voor met name de PvdA. En wel in het bijzonder toen deze partij het voor elkaar kreeg dat niet-Nederlanders ook WAO en WW premies moesten afdragen. Het gevolg liet zich raden: meebetalen betekent (terecht!) óók dat er gebruik van gemaakt kon worden. Het effect van de maatregel was dat de niet-Nederlandse werknemers in grote aantallen in ‘de steun’ terechtkwamen, vooral toen de maakindustrieën voorspelbaar teloor gingen. De kers op de PvdA-taart was de gezinshereniging, waarmee het aantal inwoners nog verder toenam: de arbeiderspartij kon het electorale volume dus op peil houden maar keek niet om naar de financiële gevolgen voor het land, laat staan de culturele gevolgen of de effecten op de woningmarkt. Ook andere partijen (CU, CDA en de communistische partijen PPR, de PSP, de CPN en de EVP – gezamenlijk inmiddels opererend onder de naam ‘GroenLinks’) ontleenden hun electoraat voor een belangrijk deel aan immigranten / mensen met meerdere paspoorten.

Smalhout

“Het is verbazingwekkend om te zien hoe tot op de dag van heden allerlei roze-rode zweverige idealisten, tegen ieder bewijsmateriaal in, durven vol te houden dat er nog miljoenen asielzoekers bij kunnen. Zo komen ze zelfs met rekensommen hoeveel bouwgrond er wel niet beschikbaar komt als onze hele boerenstand wordt opgeheven. En men vergeet daarbij hoe het juist de boerenstand is geweest die Nederland vorm en karakter heeft gegeven en die dorpen heeft gebouwd die tot ons cultuurbezit zijn uitgegroeid. Een rijke bron van gegevens hierover is het boek van de diplomaat jhr. C. van Nispen tot Sevenaer, getiteld ‘De dans om het gouden kalf; Index van een uitzichtloze situatie’ (ISBN 90 6881 114 2)”. (Prof. dr. B. Smalhout, De Telegraaf, 31 mei 2003)

Hodde roemt Einstein om zijn uitspraak: “We kunnen een probleem niet oplossen met de denkwijze die het heeft veroorzaakt”. In 2030 zal 20 procent van de Nederlandse bodem bebouwd en geasfalteerd zijn. Hoeveel dat is, wordt duidelijk in vergelijking met Engeland waar slechts 10 procent, met Denemarken waar slechts 9 procent en met de Verenigde Staten waar slechts één procent bebouwd blijkt te zijn. “Bouwen, bouwen, bouwen” is dus de minst aantrekkelijke van de mogelijkheden.

LIFO

Dit land is, net als in 1950, toe aan een actieve en bepaald krachtige bevolkingspolitiek met het doel een ‘forse emigratie te bevorderen’ volgens het LIFO principe: ‘Last In, First Out’. De huizen zijn daarnaast veel te duur omdat onder andere de gemeenten veel teveel geld aan de grond verdienen (De koper betaalt momenteel het 20- tot 40-voudige voor wat b.v. de gemeente er zelf voor betaald heeft.), evenals makelaars (het collusie-kartel NVM), projectontwikkelaars, bouwconglomeraten en woningcorporaties. In al deze takken van sport tiert overigens fraude en misleiding bepaald welig.

Om Pim Fortuyn nog maar eens te citeren: “Bijna vijf eeuwen van natievorming en een duizendjarige ontwikkeling zijn door de kabinetten van Den Uyl tot en met Kok op een achtermiddag door de gootsteen gespoeld.” Daar kunnen we dus de kabinetten Balkenende en Rutte inmiddels aan toevoegen.

Kortom: laten we eerst het bevolkingsvolume maar eens op een aangenamer peil brengen. Met ‘Nederlandse Nederlanders’ uiteraard: die hebben een verdiencapaciteit om een huis in een normaal land te kopen. En dan worden ze ook gebouwd.