De Nederlandse demissionaire MP schoot deze week weer eens uit zijn slof. Breed grijnzend en druk gebarend, wilde hij Nederlandse militairen die op oefening in Litouwen waren, een hart onder de riem steken en echode het sentiment naar zijn militaire landgenoten ter plekke: “Dit is voor het echie!”
Een tekst uit de mond van de man die zich gedurende 12 jaar hard heeft gemaakt voor de uitverkoop en afbraak van de Krijgsmacht. Hoe krijg je het uit je mond, moet menige serieuze volger van de brokkenpiloot gedacht hebben.
Geen sterkhouder
In de periode 2017-2020 hebben opvolgende Ministers van Defensie herhaaldelijk benadrukt dat de uitgeklede krijgsmacht zijn grondwettelijke verantwoordelijkheid niet meer kon dragen en Alliantiebijdragen niet meer uitgevoerd konden worden. Die operationele verantwoordelijkheden zijn in de periode 2020-2023 verder uitgekleed door materieel, munitie, reservedelen en directe ruilcomponenten in groten getale uit te delen aan Kiev en geld uit het Defensie budget op Oekraïense rekeningen te storten.
Door de uitspraken van drie ministers, vaststellingen van Adviesraad Internationale Vraagstukken (AIV) en Algemene Rekenkamer (AR) is helder geworden dat Defensie nationale sterkhouder af is, internationaal nauwelijks potten kan breken en de Krijgsmacht alleen nog functioneert door de onverzettelijkheid en loyaliteit van haar personeel.
Niet alleen Nederland
Nee, het is niet alleen Nederland, maar Den Haag manifesteert zich voortdurend als gidsland en blijft op het gebied van veiligheid sterk in gebreke. Dat was decennia terug te zien in de hoogte van het defensiebudget, de achteruit hollende staat van de krijgsmacht en het voortdurend negeren van kritiek op de manier waarop de politieke elite omging en omgaat met (delen van) die krijgsmacht. Kabinetten wierpen zich op als uitzendbureau van mensen in camouflagepak die herhaaldelijk met ondeugdelijk materieel voor internationale missies werden aangeboden om de Nederlandse vlag in het buitenland strak in de wind te houden.
Uitspraken van militaire autoriteiten in het buitenland accentueren dat het in andere, westerse staten niet beter gesteld is met die krijgsmacht. De Britse plaatsvervangend Chef Defensiestaf, luitenant-generaal Sir Robert Magowan[1] verklaarde eind maart: “Groot-Brittannië zal het geen twee maanden volhouden in een conventionele oorlog tegen Rusland” en hij werd in die observatie gesterkt door luitenant-generaal Charles Seymour Collins, Commander Standing Joint Command , die begin maart verklaarde: “due to the drawdown of its military, Britain should have the “strategic humility” to accept that it cannot fight a major war on its own anymore”. Beide Britse militaire autoriteiten schetsen daarmee de deplorabele status waarin niet alleen de Britse krijgsmacht verkeert, maar ook de Belgische -, Duitse – en zelfs – zo blijkt uit de meest recente studie van het Amerikaanse War College[2] – de VS in hetzelfde lekkende bootje meedobberen.
In het verlengde daarvan rijst de vraag: welke westerse krijgsmacht dat wel zou kunnen? Het trieste antwoord is dat geen westers land alleen daartoe in staat is. Geen van die westerse landen hebben door het enthousiast opsouperen van het vredesdividend en het negeren van het grootschalig conflict in de hoogste geweldsintensiteit, verkeerde keuzes gemaakt bij het genereren van gevechtskracht. Goed in COIN, slecht in oorlogvoering. Dat hebben de door NAVO-militairen getrainde Oekraïense eenheden bij gewelddadige botsingen in de Oekraïense beemden wel bevestigd. Dat “foutje bedankt” heeft in de achterliggende twee jaar geleid tot honderdduizenden slachtoffers.
Uitdrukken van militaire kracht in aantallen
Herhaaldelijk wordt in columns, artikelen, discussies en debatten de gevechtskracht van een krijgsmacht uitgedrukt in aantallen. Dat is onjuist. Het draait vooral om de bundeling (familiarisatie) van materieel, materiaal, munitie, mensen; om het logistieke (incl. personeelsaanvulling en medische verzorging) vermogen en de verbinding met de nationale wapenindustrie; om de synergie van alle krijgsmacht componenten (grond, lucht, maritieme en virtuele) om successen te kunnen boeken in open-eind gewelddadige conflicten die in de hoogste geweldsintensiteit worden gestreden.
Aan het proces om van aantallen naar slagkracht[3] te komen en via synergie om gevechtskracht[4] te genereren, is in veel artikelen uitbundig aandacht besteed. Duidelijk is geworden dat in dat proces nogal wat verstoringen kunnen optreden, waardoor de noodzakelijke gevechtskracht niet de maximale 100% bereikt. Binnen de context van de oorlog op Oekraïens territoir rijst bovendien de vraag: wie, welk personeel, bedient, vuurt, onderhoudt resp. repareert dat materieel? Oekraïne- of NAVO-militair? Dat besluit bepaalt de doorlooptijd van de transformatie van aantal naar gevechtskracht en van succes op het gevechtsveld.
Blunders?
De problematiek van het beschreven proces versterkt door fog of war en fricties op het gevechtsveld en door een gebrek aan kennis, kunde en ervaring bij commandanten en werkvloer, verstoort regelmatig de uitvoering van operationele taken resulterend in mislukking en nederlaag. Omissies die veroorzaakt kunnen worden door een onevenwichtige bevelvoering; gebrekkige harmonisatie en synchronisatie van een offensief samengesteld uit diverse ver van elkaar verwijderde aanvalsassen over een kanaliserende infrastructuur in een drie– resp. vierdimensionale omgeving; een niet-anticiperende logistiek en vermoedelijk een stotterende wapenindustrie. Omissies die te wijten zijn aan een verwrongen communicatie, ontbrekend informatiemanagement en gebrek aan gevechtservaring in termen van kennis, kunde en vooral motivatie en moreel. Kortweg omissies die inherent zijn aan complexe offensieve operaties onder stevige politieke druk gebonden aan een krap tijdschema.
In 2022 heeft het gros van de zich experts en kenners noemende personen zich verkneukeld over onverwachte operationele derouteringen van de Russische strijdmacht. Ook in Nederland lieten kenners en experts met nul ervaring in het operationele optreden met verbonden wapens, zich verleiden tot het benoemen van die omissies als blunders. Dat gebeurde bijvoorbeeld in de Krant van Wakker Nederland, In een column over die mislukkingen werd de term blunder gebruikt en daardoor wekten de betrokken militaire expert en registrerende journalist de indruk dat westerse krijgsmachten zo’n complexe operatie beter in de vingers en operationele doelen zonder veel verliezen wel binnen een krap tijdschema bereikt zouden hebben. Als westerse krijgsmachten inderdaad zo goed waren geweest, hadden ze hun doelen in het Midden-Oosten, Irak en Afghanistan wel gerealiseerd. Ze hadden dan niet tientallen jaren gesparteld en waren niet “over the moon” geweest eindelijk die instabiele regio’s op tijd en zonder veel kleerscheuren achter zich te kunnen laten
Bij mijn weten is geen westerse krijgsmacht in staat om zich niet te bezondigen aan een aantal van die bovengenoemde omissies. Zelfs bij oefeningen in een geconditioneerde omgeving m.b.v. een scenario en waarbij het gevoel van sterven in de strijd en de kans om nooit meer levend thuis te komen totaal niet aanwezig zijn, worden die operationele “vergissingen” toch bijna standaard gemaakt. Ik heb bijna 70 oefeningen gepland, geschreven, begeleid en uitgevoerd waaraan eenheden met een volume van 100 tot 25.000 man hebben deelgenomen in een drie- en vierdimensionale operationele omgeving. Bij die oefeningen ben ik regelmatig geconfronteerd geweest met een aantal van die boven beschreven omissies of operationele fouten. Alleen vloeide er geen echt bloed uit. Hoogstens betekende dat het einde van een carrière.
Hoezo voor het echie?
Waarom doen politici stoer als ze bij de mannen en vrouwen in camouflagepak hun opwachting maken? Waarom die koene uitspraken die vaak nergens op slaan? In mijn actieve periode heb ik regelmatig van die bezoeken moeten ervaren: van Vaste Kamercommissie via militaire autoriteiten tot aan de Prins der Nederlanden. Het was een gelegenheid om de problematiek van de militair en militaire eenheden op binnenlandse oefeningterreinen en in missiegebieden voor het voetlicht te brengen. Achteraf stelde ik vast dat met kanttekeningen en inventarisatie van de problematiek helemaal niets gedaan was en de omstandigheden van de militair geen haar verbeterd werd.
Voor het echie? Er wordt ook in Litouwenonder geconditioneerde en gecontroleerde omstandigheden in scriptvorm en een begrensde tijdspanne geoefend. Regelmatig vervallen de oefeningen in proces en procedure testen en in internationaal verband blijken taal, communicatie, het verschil in operationele opvatting en uitvoering en het ontbreken van de verstorende invloed van fog of war, fricties, gevaar en operationeel risico geen diep effect te hebben op motivatie, moreel en weerstandvermogen.
Dat soort oefeningen zeggen bijvoorbeeld niets over de invloed van multikleuring op de (on)mogelijkheid om een geïntegreerde effectieve gevechtskracht in een vierdimensionale gevechtsruimte op de mat te brengen. Het zegt niets over de doelmatigheid en effectiviteit van full dimension protection o.m. het beschermen van de digitale militaire wereld en de beschermende paraplu tegen luchtaanvallen en artillerievuren. Het zegt niets over de effectiviteit van informatie operaties en doelmatigheid van informatie management. Het zegt niets over het effectief functioneren, footprint (ruimtebeslag, lay out) en elektromagnetische patroon van het militaire zenuwcentrum: de commandopost/het hoofdkwartier. Het blijkt in dat zenuwcentrum nog steeds een uitdaging te zijn om evenwicht te brengen tussen operaties die gestuurd worden door gebeurtenissen en een battle rhythm dat gestuurd wordt door tijdlijnen, processen en procedures, werk en rust tijden. Het zegt niets over de harmonisatie en synchronisatie van trainingsschema’s van en voor opvolgende rotaties om de continuïteit van het operationele optreden in stand te houden en te bevorderen. Het zegt niets over slagkracht en gevechtskracht
Het is maar de vraag in hoeverre de Nederlandse militair zich kan en wil meten met de Oekraïense en Russische militair. De grote Duitse militair en schrijver Ernst Jünger (1895-1998) had het volgende commentaar op het vooruitzicht van een oorlog met Rusland:
“Er wordt altijd veel gesproken over de neiging van Rusland tot “lijden”, met interpretaties die variëren van een romantische Russisch-patriottische notie van opoffering voor het moederland tot een anti-Russische kritiek op de Russische (in) tolerantie voor slachtoffers. Misschien betekent het beide: de individuele Russische soldaat is meer bereid om in een ijskoude loopgraaf te zitten en granaten te handelen dan zijn tegenstander, en de Russische staat en het Russische volk zijn in staat om meer te verliezen en het over het geheel genomen langer vol te houden”
Heeft hij gelijk? Dat zal de praktijk moeten uitwijzen. De nieuw aangetreden Commandant der Landstrijdkrachten (de grondcomponent in defensie jargon) heeft een tipje van de operationele sluier gisteren – 4 april 2024 – bij OP 1 opgelicht: “We zijn niet klaar voor oorlog”. Daarmee vertoonde hij meer realiteitszin dan die grijnzende meneer in Litouwen en dat zal de KL bij gelijkblijvend beleid in het komende decennium ook niet worden.
[1] Deputy Chief of the Defence Staff (Military Capability) is responsible for strategic force development across Defence lines of development, and for making strategic balance of investment recommendations to the Armed Forces Committee and Defence Board.
[2] Zie Katie Crombe & John A. Nagl, “A Call to Action: Lessons from Ukraine for the Future Force,”
[3] Bundeling van wapensystemen in vuursnelheid, vuurafstand, pantserdoorboring vermogen of effectiviteit en eigen bescherming.
[4] Optreden in eenheid en formatie verband in traditionele en niet-traditionele militaire gevechtsvormen, de logistieke ondersteuning inb. medische verzorging, personeel aanvullingsysteem en de beschermende paraplu verzorgd door full dimension protection in een 4-D raamwerk zoals de integratie van luchtverdediging en luchtnabijbeveiliging, informatie operaties en cyber oorlogvoering
Charles, is het jou bekend dat de Commandant der Strijdkrachten Onno Eichelsheim de afgelopen week alvast begonnen is om 12 jarige scholieren te indoctrineren met zijn oorlogshitserij?
Nee, maar ik ben niet echt geïnteresseerd in zijn praatjes. Vandaag weer zo´n papier schuiver: “Nederland (hij bedoelt de militairen) moeten bereid zijn om militair vuile handen te maken”. Hij niet, hij blijft wel thuis en bekijkt de chaos en gewelddadigheden op het scherm.
Tot nu toe heeft Viktor Orban duidelijk gemaakt dat Rutte wat hem betreft de NATO job niet krijgt en met hem zijn er nog 3 centraal/oost-Europese landen die daar hetzelfde over denken.
Eén veto is voldoende. Wishful thinking? Wat zou het gepast zijn als iemand hem de rekening alsnog presenteert..
Deze zoveelste gotspe met ‘voor het echie’ kan slechts gezien worden in de context van de open sollicitatie voor de NATO topjob van ons Haagse holle vat. Zijn stuitende borstgeroffel ter plekke doet het aardig in de MSM en bij de bondgenoten die hij zodoende probeert te paaien voor zijn benoeming in Brussel, terwijl deze zijde van de hier door Charles zo voortreffelijk belichte medaille hem “worst zal wezen”.
Maar er zit ook een al even onthullende keerzijde aan deze medaille: Wie de laatste maanden op “Flight Aware” de vliegbewegingen van de € 96 miljoen kostende PH-GOV volgt kan eenvoudig becijferen hoeveel geld van de belastingbetaler deze schaamteloze nietsnut voor puur eigenbelang in het regeringsvliegtuig opstookt zonder dat iemand daarover de bek opentrekt.
Dat zal inmiddels best eens tegen een miljoen Euro kunnen lopen, maar daar heeft deze charlatan geen enkele moeite mee. Net zoals hij bereid is om onze Nederlandse jongens voor zijn persoonlijke prestige en gewin naar het front te sturen zonder adequate bewapening en ondersteuning. Wat is het toch een weerzinwekkende egotripper!
een volk dat hier totaal geen interesse in heeft is m.i. erger dan de kwa(a)l
het wijze gezegde luidt, geloof ik: ” een land krijgt de leider die het verdient..” Tel uit je verlies!
Dat Rutte een een “” weerzinwekkende “” egotripper blijkt en dat niemand van de VVD hem eens wijst op zijn gedrag, komt doordat de slaafsheid van velen en de angst , vooral het baantjes- verlies is de voeding van de angst , en uitsluiting van deelneming aan VVD existenties er geen weerstand is om Rutte eens “” hardhandig “” in zijn hok te duwen . Die vormen van angst is niet nieuw en is meestal een karakterologisch fenomeen . Immers . Dictators verzamelen altijd slaven om zich heen waardoor zij de macht krijgen . U mag “” Twee keer raden “ hoe het komt dat dictators aan de macht kunnen komen en het meestal een flinke tijd vol houden . Dictators zijn vaak verbaal begaafd en houden van het “” pseudologia Fantastica”” dat te vergelijken is met kwakzalvers die hun slachtoffers knollen voor citroenen verkopen . De vraag kan gesteld worden , “” waarom zijn er zoveel ambtenaren die onder de paraplu’s van “ De Staat” , zich veilig voelen en zelfs een vorm van macht in de schoot krijgen geworpen. Als U de NSB en de Waffen-SS uit de tweede Wereldoorlog bestudeert zult U exact dezelfde vormen van slaafsheid tegen komen . Het “” morele besef bij dergelijke groepen , is zelfs “” kinderlijk te noemen. Het feit van “” zelfstandig kunnen denken “” is afwezig door een verlaagd bewustzijn . Rutte is meer dan een “” charlatan”” hij heeft alle trekjes van een psychopaat ( sociopaat ) en zelfs de kenmerken zijn op hem van toepassing . Maar U en ik kunnen er niets aan doen , de “” brei”” van domheid is niet te begrijpen, hoe wij ook ageren op gevolgen van die domheid . Was wijlen Prof Dr. Pim Fortuyn ook een roepende in de woestijn? Fortuyn is door een diep gestoorde gewoon vermoord. Immers ; Hij werd gedemoniseerd, belaagd En…. zelfs Mr Drs Bolkenstein ( VVD) noemde het “” een blamage” als Fortuyn minister President zou worden “” . Drs Marcel van Dam , toen minister van Volkshuisvesting, noemde Fortuyn een “ minderwaardig mens””. Wie is nu gestoord ???. Charlatans ……. Er zijn er duizenden. Er zijn gelukkig ook nog mensen met een hoog moreel besef ………!!!