Valse profetieën

De relatie klimaatmaatregelen, banengroei en economische groei is bij discussies vaak een aantrekkelijk onderwerp. Politici en greenwashing werkgevers gebruiken die relaties te pas en te onpas om de juistheid van klimaatmaatregelen te accentueren.

Bij die discussies waren en zijn doorlopend de resultaten van klimaatmodellen het vertrekpunt resp. de onderbouwing van hun redeneringen. Dat de praktijk een ander beeld presenteert mag bij dat segment van de samenleving de pret niet drukken.

Een studie die TNO voor de Nederlandse Vereniging Duurzame Energie (NVDE) uitvoerde en de optimistische relatie tussen klimaatmaatregelen en werkgelegenheid als onderwerp had en een initiatief van klimaatvolgers in Calgary om het verband tussen klimaatmaatregelen en economische groei in de Calgary regio in kaart te brengen, heeft enige duidelijkheid gebracht in de vraag of en in hoeverre klimaatmaatregelen een banentrekker zouden zijn en in hoeverre die maatregelen een positief effect op de economische groei zouden hebben.

Klimaatmodellen

Modellen blijken bij klimaatdiscussies het centrum van de macht te zijn. Niet politici of politieke partijen noch mensen met macht. Nee, klimaatmodellen en bij voorkeur die van het IPCC. Gretig worden resultaten van modellen opgelepeld als bewijs dat maatregelen genomen moeten worden. Hoe vernuftig die modellen ook zijn, met de realiteit hebben ze inmiddels alleen nog zijdelings te maken. De coronapandemie heeft laten zien waartoe het slaafs volgen van modellen kan leiden en dat blijkt ook van toepassing te zijn bij klimaatdiscussies.

Wat de klimaatmodellen van het IPCC betreffen, mag nooit vergeten worden dat de IPCC opgericht is om de politiek te ondersteunen en dus te dienen. Het is een politiek lichaam dat opinies en stellingnames van politici en in hun spoor volgende activisten moet onderbouwen en daarvoor in de meeste gevallen de hockeystickcurve van Michael Mann als vertrekpunt gebruikt. Het IPCC gebruikt niet een, maar werkt met meer dan vijftig verschillende modellen, die in opeenvolgende rapporten telkens worden verbeterd. Elk model heeft zijn eigen specifieke representatie van het complexe klimaat via verschillende formules met aannames en vele parameters. Het lijkt een uiting van voortschrijdend inzicht te zijn. Lijkt.

Klimaatmodellen bevatten een aantal tekortkomingen dat soms niet aan de samenstellers te wijten is. Een aantal onzekerheden worden of kunnen niet in die modellen verwerkt worden. Voorbeelden zijn verschijnselen waarvan de fysica geheel onbekend is resp. de atmosferische chemie en fysica nog niet af is [1]; het effect van atmosferische storingen niet alleen zoals in de klimaatmodellen in verticale maar ook in horizontale zin; het buiten de beschouwing laten van de biosfeer[2] en de rol van oceanen[3]. Door die onverwerkte onzekerheden in klimaatmodellen moet de waarde van klimaatmodellen getoetst worden aan daadwerkelijke metingen om numerieke toetsbare argumenten te hebben. Personen die met klimaatmodellen komen, hebben dan ook de plicht aan te tonen dat de wetenschappelijke onderbouwing van hun modellen deugt en dat hun voorspellingen betrouwbaar zijn. Het is de taak van critici om relevante vragen te stellen, en de plicht van modelbouwers om daar adequaat op te antwoorden. Dat is hedentendage een illusie, Gebeurt niet.

Het is inmiddels duidelijk geworden dat klimaatmaatregelen alleen gebaseerd op de klimaatmodellen, resulteren in onjuist beleid. Daarom is voorzichtigheid en een gezonde dosis wantrouwen is op zijn plaats: de uitkomst van klimaatmodellen is afhankelijk van de data die de samenstellers erin stoppen.

Geen resp. negatief effect

In maart 2019 sloeg de NVDE, flink op de trom met opmerkelijke uitkomsten uit een voor die instantie door TNO uitgevoerd onderzoek. NVDE-directeur Olof van der Gaag sprak van het klimaatakkoord als banenmachine en haalde zo talloze kranten en tv-uitzendingen. De ronkende conclusie van dat TNO-onderzoek (niet toevallig ook een door de overheid gesubsidieerde semioverheid instantie) dat het klimaatakkoord 39.000 tot 72.000 extra banen zou gaan opleveren, bleek iets te optimistisch.

In november 2019 bleek dat TNO bij de vaststelling “vergeten” was rekening te houden met verdringingseffecten (het verlies van werkgelegenheid) en dus gesproken moest worden over bruto banengroei. Iedere euro die overheid en burgers aan het klimaat uitgeven, kan immers niet worden besteed aan onderwijs, vakantie of nieuwe keuken en dat heeft negatieve gevolgen voor de nationale werkgelegenheid. De betreffende onderzoekscommissie concludeerde dat TNO een veel te positieve voostelling van zaken had gepresenteerd. Verrassend was het voor serieuze volgers niet.

De bovengenoemde onderzoekscommissie die na een klacht van een Nederlandse burger werd ingesteld en de man in het gelijk stelde, moest er aan te pas komen. Pas na een strijd van ruim acht maanden na de eerste publicatie van het onderzoeksverslag, wilde TNO zijn samenvatting aanpassen. De conclusie werd in de geest van de klager aangepast: “Elders verlies je namelijk banen en uiteindelijk zal, zoals de studie zegt, de banengroei nihil zijn.” Overigens is die vaststelling bij het grote publiek nooit neergedaald en doet nog steeds de mare de ronde dat klimaat een banentrekker is.

Klimaatmaatregelen en economische groei

In het verlengde van de stelling “klimaatmaatregelen goed voor banengroei” wordt herhaaldelijk de relatie met economische groei op tafel gelegd. In Calgary hebben regionale klimaatadepten verklaard dat klimaatmaatregelen genomen moeten worden om de regionale economische groei te kunnen waarborgen en volgens hen gold dat voor heel Canada. Klimaatrealisten kwamen tegen die stellingname in het geweer en voor hun reactie hebben ze drie waarschuwingen[4] van regionale en nationale klimaatadepten als vertrekpunt genomen:

• De kosten van niets doen zullen hoog zijn.
• Leiden door een voorbeeld te stellen.
• Een stevig standpunt is uitermate belangrijk voor Calgary.

Ross McKitrick[5], de regionale budgetbeheerder, publiceerde op 8 november 2022 zijn rapport “Global greenhouse gas emissions and Canadian GDP” waarvan de inhoud zich uitstrekt over een periode van 80 jaar, grofweg tot 2100. Het onderzoek volgde twee scenario’s: “emission-reduction policies stall at the current levels and nobody complies with their Paris AgreementCommitments” en “ Countries comply with all their Paris commitments in full and in time”. Als vierde vertrekpunt werd de veronderstelling gebruikt dat Canada tegen 2100 ruim 2,5 graden warmer geworden is.

Onder het eerste scenario zou het Canadese GDP door het effect van opwarming van de aarde in die 80 jaar 6.6% krimpen. Uitgaande van een bescheiden groei van 2% per jaar zal het Canadese GDP tot 2100 groeien met 388%. Dus als er geen maatregelen genomen zouden worden zal het Canadese GDP in die 80 jaar een groei hebben van 381% of een krimp vertonen van CAD 144 miljard! In vergelijking met andere economische groeifactoren nogal een bescheiden effect. Dat bevestigde ook de IPCC in haar 5^de Assessment Report.

Als het tweede scenario realiteit zou worden, is het effect op het Canadese GDP geen 6.6% maar 5,8% zijn m.a.w. slechts een beschermend effect hebben van 0,8% en in dat geval is de jaarlijkse economische groei geen 2%, maar slechts 1,986% per jaar. Een van de argumenten om klimaat maatregelen te treffen was juist de uitspraak dat niets doen grote kosten met zich mee zou brengen. Uit de benadering blijkt echter dat de kosten van niets doen te verwaarlozen zijn.

Terwijl de Canadese uitstoot in een mondiale context niet groot genoeg is om enig effect op klimaatverandering te hebben, wordt het Canadese GDP wel beïnvloed door de mondiale emissie, En als de uitstoot van Canada nauwelijks enig effect heeft op klimaat verandering dan is dat helemaal van toepassing op de uitstoot van een stad als Calgary. Desondanks heeft Calgary als stad gepland om CAD 87 miljard aan klimaatmaatregelen te spenderen. Ruim 60% van de bovengenoemde CAD 144.  Ottawa plant om CAD 57,4 miljard te reserveren voor klimaatmaatregelen. Samen willen ze meer spenderen dan het verlies aan economische groei in die 80 jaar zal bedragen. Terwijl die voorgenomen klimaatmaatregelen regionaal, nationaal en mondiaal geen enkel effect zullen hebben op het klimaat, worden volgende generaties opgezadeld met een groeiende schuld. Groene kameraden die zich bedienen van green washing vullen hun zakken. De initiële Calgary analyse dat niets doen een onaanvaardbare beslissing zou zijn, is een valse profetie, een vorm van wensdenken. Dat komt weer door een verkeerd gevuld en opgezet model.

Uit historische informatie over 2000 jaar blijkt dat klimaatverandering een cyclisch karakter heeft. Canada’s reductieplan voor 2030 betekent het slachten van de Canadese gouden gans door zichtbare en onzichtbare belasting verhogingen en het creëren van nieuwe belastingsoorten. Wat steden als Calgary en Ottawa aan het doen zijn, betekent dat hun inwoners eindigen in armoede. Daar overigens niet alleen.

Zelfmoord

Hoewel industrieën op dit moment nog steeds verantwoordelijk zijn voor een groot deel van het BBP/ GDP, laat de westerse wereld zijn industrieën failliet gaan door een onevenwichtige en te duur energiebeleid, Die neergang wordt versterkt door de slinkse opstelling van landen waarvan het westen afhankelijk is voor de levering van grondstoffen en essentiële materialen. Het westen pleegt zelfmoord. Dat is geen voorspelling, maar wordt een realiteit als het Westen doorgaat met het opleggen van onzinnige maatregelen aan nationale samenlevingen onder het mom “het klimaat moet gered worden”, waarbij de indruk gewekt wordt dat het klimaat maakbaar zou zijn. Door de mens.

[1] Zie artikel “Over Klimaatvoorspellingen” op website www.climategate.nl. Voorbeeld is wolkenvorming (waterdamp, waterclusters, aerosolen, etc.). Op voorhand is het nog steeds onduidelijk of wolken bijdragen aan opwarming of aan afkoeling. Waterdamp is een broeikasgas, verdamping en condensatie gaan gepaard met warmtetransport, een wolk reflecteert zonlicht terug de ruimte in en infraroodstraling terug naar de aarde. Iedereen die meent te weten hoe die balans uitpakt mag het zeggen. Ook de invloed op wolkenvorming van de sterk veranderlijke deeltjesstromen die van de zon komen is grotendeels onbekend

[2] Plantengroei wordt bevorderd door hogere concentraties van CO2. Dit heeft directe gevolgen voor het reflecterend vermogen van het aardoppervlak. Het proces is spectraal gevoelig. Bij fotosynthese worden rood en blauw gebruikt, maar groen wordt gereflecteerd. De invloed op de stralingsbalans is waarschijnlijk significant, maar hoe het precies uitwerkt, weten we niet.

[3] Door de grote warmtecapaciteit van water bevatten de bovenste paar meters van de oceanen evenveel warmte als de gehele atmosfeer, terwijl ongeveer 100 m diep diezelfde oceaan zonnewarmte tijdelijk opslaat en transporteert. Een kleine verstoring van het evenwicht in de oceanen zou een grote verstoring in de ijle dampkring kunnen veroorzaken. De interactie tussen oceaan en atmosfeer is dan een detail dat in ad-hoc algoritmes gevangen moet worden.

[4] De drie waarschuwingen worden in de video https://youtu.be/B0rdFavRvMI op juistheid geëvalueerd.

[5] Canadese econoom gespecialiseerd is in milieueconomie en beleidsanalyse.