De aardbeving in Syrië en Turkije is niet minder dan een enorme ramp die ieder voorstellingsvermogen overtreft en diep ingrijpt in het leven van onschuldige Turkse en Syrische burgers. De moed en onverschrokkenheid van reddingswerkers ten spijt, zullen de komende dagen en weken nog talloze slachtoffers onder de brokstukken worden gevonden.
Het nieuws over deze ramp hield Nederland ruim een week gevangen en inmiddels is de aardbeving vrijwel van de voorpagina’s verdwenen; vormt het niet meer het openingsitem van het journaal of vergelijkbare actualiteitenprogramma’s. Wonderlijk hoe snel we gewend raken aan tienduizenden dodelijke slachtoffers, gewonden en verscheurde gezinnen. Gelukkig is er altijd het Rode Kruis met Giro 555 en gratis reclame op radio en TV. Maar ook een paar directeuren met een salaris van € 160.000, respectievelijk € 143.000. Dankzij rampen als deze blijft het inkomen van goede doelen op peil en doen journalisten en commentatoren goede zaken.
De achtergronden van de ramp bleven nadrukkelijk buiten beeld. De ronduit povere en slordige constructies van gebouwen in die regio, lijken met name tot stand te zijn gekomen vanuit een misdadige geldzucht. Maar er is meer aan de hand. De invloed van de religie verlamt de sociale ontwikkeling van degenen die haar volgen. En daarvan zijn er veel in dat gebied. Er bestaat in feite geen sterker ruïnerende kracht in de wereld dan de islamitische religie. Overal waar de volgelingen van de islam heersen of wonen, bestaan ondoorzichtige gewoonten, slordige landbouw- en productiesystemen, trage/omslachtige handelsmethoden en discutabele opvattingen over eigendommen en eigendomsrechten. Maar niet alleen onder specifiek die condities kon de aardbevingsramp zo’n onvoorstelbaar hoog aantal slachtoffers opleveren.
Een ander aspect is de huidige Turkse regering, waarvan we inmiddels gerust kunnen vaststellen dat die nooit de belangen van Turkije of de Turkse burgers voor ogen heeft gehad. De Turkse juntaleider Erdogan streeft nadrukkelijk een islamitische staat na, maar niet zonder dat hij er zelf (en zijn familie) aanzienlijk beter van wordt. Erdogan ziet zichzelf als een soort van militant moslimleider die het verleden Ottomaanse rijk nieuw leven in wil blazen.
Wat dat laatste betreft: de veelal islamitische familieleden uit het Turkse en Syrische rampgebied doneren met enige zekerheid niet aan het Rode Kruis, maar leveren geld en goederen af bij de verschillende moskeeën. Deze moskeeën zijn veelal onderdeel van het Turkse religieuze Diyanet netwerk, die rechtstreeks door de regering in Ankara worden voorzien van preken. Met andere woorden: de Turkse junta heeft vrijwel rechtstreeks contact met de in West-Europa woonachtige Turkse families.
Dat zal in de toekomst nog wel enige ‘aardbevingen’ tot gevolg hebben.