Tijd

Onlangs verscheen Biden op het scherm om zijn electoraat te vertellen welke inspanningen Washington zich getroost om de ontwikkelingen in de Oekraïense gevechtsruimte in het voordeel van Kiev te doen kantelen.

Uit zijn mond rolden grote aantallen Bradley’s, M1 Abrams, Patriots en ga zo maar door. Wijselijk hield hij zijn mond over de enorme inspanningen die het logistieke systeem en de nationale wapenindustrie moeten doen in termen van omvang, kwaliteit en vooral tijd om iets wat lijkt op gevechtskracht op de bevroren bodem van de Oekraïne in te zetten.

Aantallen is geen gevechtskracht!

Politici praten in aantallen, militairen in gevechtskracht. Gevechtskracht, de bundeling van personeel, vuurkracht en logistiek[1] die pas van de grond komt als selectie, opleiding, training en oefening voltooid is en mens en materieel een geïntegreerd geheel vormen en een effect kunnen hebben op gevechtskrachtverhoudingen. Een bundeling die vraagt om tijd om mens en materieel op het juiste effectiviteitniveau, tijdig op de gewenste locatie in de gevechtsruimte te brengen om de strijd met een open einde karakter met succes te kunnen voeren. Tijd een term die blijkbaar bij politici geen plaats in hun plannen heeft ingenomen.  Tijd, die in de Oekraïne akelig schaars is geworden.

Militairen die met een heldere blik ontwikkelingen en gebeurtenissen in de Oekraïne volgen, roepen dat al maanden: het kost tijd om gevechtskracht op te bouwen, te ontplooien en op niveau te houden. Politici denken dat het zenden van materieel en materiaal dat uit mobilisatiecomplexen en wapenarsenalen wordt getrokken en op transport naar de Oekraïne is gezet, ook inherent gevechtskracht betekent. Bij lange na niet. Ten eerste zijn het niet de modernste wapensystemen die in die mobcomplexen opgeslagen worden en het opleggen van materieel vraagt om andere criteria dan het gevechtsgereed maken van datzelfde materieel. Dat heb ik in mijn zes jaar als logistieke functionaris op  beleidsniveau en 20 jaar als  (inter) nationaal  commandant kunnen ervaren.

Kanonsystemen moeten gejusteerd, gekalibreerd, ingeschoten en stabiliteit van torens gecontroleerd worden. Voertuigpersoneel moet het gevechtsvoertuig van binnen en buiten kennen en het optreden in eenheidsverband beheersen. Er mag geen sprake zijn van 60 tot 80% kwaliteit, want dat gaat ten koste van het resultaat en dus van de veiligheid van de betreffende samenleving. Zeker als men de tijd incalculeert om Oekraïners (dat is toch de bedoeling?) wegwijs te maken in het bedienen van een enkelvoudig hoofduitrustingsstuk als Bradley, M1 Abrams die ze bij wijze van spreken ooit op een foto gezien hebben.

Die voertuigen moeten nog hun basic load[2] in en op het voertuig krijgen op de locatie waar mens en materieel samengevoegd worden (familiariseren). Zijn de noodzakelijke voorraden materieel en munitie al in het familiarisatie gebied? Een aantal van die Bradleys en M1 Abrams zal in organiek verband samen of apart in de gevechtsruimte de strijd moeten aanbinden. Dat kost tijd voor training en oefening, voordat ze goed genoeg zijn om op verschillende militaire niveaus een tegenstander effectief te kunnen bestrijden. Tijd. Die hebben ze in de Oekraïne niet.

Niet het modernste materieel

Politici vergeten dat materiaal en materieel die uit de mottenballen en het vet gehaald worden, een lange weg moeten af leggen voordat ze (een deel van) gevechtskracht genoemd mogen worden. Ze vergeten ook dat de kwaliteit van het bedienend personeel en logistiek bepalend is voor de effectiviteit van de slagkracht, het operationele tempo en de doorlooptijd van de operatie. Het kost maanden om van dat enkelvoudige hoofduitrustingsstuk, een soepel lopende tactische eenheid te maken en dan nog is het een utopie dat er een 100% opgeleide en goed getrainde eenheid staat.

Ooit een mobilisatie oefening van dichtbij gezien?  In 1982 (een lichtjaar geleden, maar sindsdien is de problematiek niet minder geworden) stelde ik vast dat het Nederlandse mobilisatiesysteem op drijfzand rustte. Kort gezegd; in de (door het Warschau Pakt) beschikbare reactietijd kon een manoeuvre eenheid van brigadegrootte nooit enig effect op die eerder genoemde gevechtskrachtverhoudingen, 350 kilometer van de Nederlandse landsgrens, sorteren. De Bradleys etc. die in Vlissingen gelost worden, moeten nog afstanden tussen de 1500 en 2500 kilometer overbruggen om gevechtsgereed gemaakt te kunnen worden in een veilig familiarisatie gebied met de broodnodige faciliteiten. Hoe worden die verplaatst? Toch niet over de weg hoop ik, want dan worden wegen bezaaid met uitgevallen gevechtsvoertuigen. Met de trein? Zijn er genoeg laadplatformen en waar liggen de laadstations? Heeft iemand enige ervaring in het laden en lossen van treinen en de reistijd? Over de weg met laadvoertuigen? Er zijn binnen NAVO niet genoeg van die oplegger combinaties beschikbaar. Het in Vlissingen geloste materieel zal in slagen en met een gecombineerd transport worden verplaatst. Dat kost tijd.  

Wanneer ze eindelijk zover zijn dat ze losgelaten kunnen worden in de gevechtsruimte, is en blijft die eenheid afhankelijk van de logistieke ondersteuning en het vermogen van de betreffende wapenindustrie voor het opbouwen en handhaven van gevechtskracht. De Bradley en M1 Abrams zijn zwaar, worden beschouwd als brandstofslurpers en zijn onderhoudsintensief. Er zal in een gevechtsruimte als de Oekraïne veel en lang op de schouders van de logistiek komen te rusten en het is zeer de vraag of die logistiek bedreigd vanuit de lucht en vanaf de grond niet onder die druk bezwijkt.

Dan nog is het duister hoe de gevechtskracht verhoudingen waar gaan verschuiven in de tijd dat de aangeleverde uitrustingstukken worden voorbereid op hun bijdrage in de gevechtsruimte. Neem de Patriot. Volgens experts zijn er 10 eenheden met 24 lanceer inrichtingen nodig om een effect te realiseren ten voordele van de Oekraïense strijdmacht. Die 10 eenheden zijn er niet en zullen niet meer op tijd komen. Het bedienend Oekraïens personeel krijgt nu weliswaar een intensieve opleiding en training in Oklahoma, maar zullen niet zelfstandig het systeem in eenheidsverband kunnen ontplooien. Daar is het wapensysteem te complex voor en datzelfde geldt ook voor andere complexe wapensystemen.. NAVO (onder)commandanten en logistiek personeel blijven nodig om diverse wapensystemen in bedrijf te kunnen houden.

Oekraïne voert een NAVO opdracht uit?

Dat betekent dat NAVO lidstaten daadwerkelijk deelnemen aan het oorlogsgeweld en een legitiem doel worden voor het Russisch gewapend geweld. NAVO militairen die het slachtoffer worden van het besluit van politici om de Oekraïense strijd tot “onze oorlog” te maken. De Oekraïense minister van Defensie verklaarde onlangs dat de Oekraïne de westerse wereld beschermt tegen het Rode gevaar. Hij impliceerde met die uitspraak dat de Oekraïne al een NAVO lidstaat is en Brussel aan Kiev zou hebben opgedragen om die taak voor zijn rekening te nemen. Niet verrassend, omdat uitspraken van politici in Brussel en verschillende Europese hoofdsteden, Kiev in die mening hebben versterkt.

Tijd, en Biden (en hij niet alleen) heeft die schaarse tijd door zijn vingers laten glippen. Over de duim gerekend is de tijd om van een enkelvoudig hoofduitrusting stuk een operationele gevechtsvaardige eenheid te maken vier tot zes maanden (afhankelijk van de kennis en ervaring van het betreffende personeel). Terugrekenend, had Biden zijn beslissing in mei of juni moeten nemen. Toen Moskou nog het idee had dat een straf expeditie voldoende was om Kiev naar de onderhandelingstafel te dwingen. Op dit moment is het bij Moskou eindelijk duidelijk geworden dat ze zich in een all out oorlog hebben laten lokken en hebben ze in het Kremlin eindelijk door dat de pionnen in termen van commandanten, massa en gevechtskracht op het Oekraïense schaakveld verschoven moeten worden om de randvoorwaarden voor het schaakmat zetten van de tegenstander mogelijk te maken.

Belang van Vadertje Tijd

De  klok tikt door en westerse politici denken dat zij de klok kunnen stoppen, langzamer of sneller kunnen laten lopen. Vermoedelijk denken ze ook dat de tegenstander braaf wacht op de volgende beslissing uit Brussel en Washington. Misschien eens kijken naar de video https://youtu.be/_PqGBamFapc, waar een militaire ervaringsdeskundige een aantal uitspraken doet dat tot nadenken zou moeten stemmen.

Het leveren van (sterk verouderde) wapens is wel iets anders dan het leveren van gevechtskracht en dat is wat vier maanden geleden op de westoever van de Dnjepr paraat had moeten staan. Het is een van de consequenties als “clueless men about the grim realities of war” de maarschalkstok in handen hebben en militaire autoriteiten als de lange arm van de wapenindustrie het faciliteren van politieke wensen als hun hoofdtaak beschouwen. Tijd, een kort woord met een verstrekkende betekenis. Dat hebben ze in Londen en Den Haag ook niet begrepen. Londen is van plan om 14 tanks te sturen, een eskadron, een druppel op een gloeiende plaat. Eerst maar twee en een handjevol artillerie en dan pas de rest van de tanks. Nederland maakt het nog bonter. Die gaat tanks sturen, weet nog niet waar die vandaan moeten komen, maar heeft er wel geld voor gereserveerd. Geld voor tanks waar de Landmacht al decennia op wacht en vermoedelijk met teruggekeerd schroot uit de Oekraïne tevreden moet zijn.

Maar zoals vaak tijdens de Bosnische burgeroorlog te horen was in bijna alle westerse hoofdsteden: “we have to do something”. Daarom stuurt het westen wapensystemen die uit de mottenballen en het vet gehaald worden, verouderd, onderhoudsintensief zijn met een twijfelachtige effectiviteit. Vermoedelijk zullen die nooit aan een van de Oekraïense fronten ingezet kunnen worden. “Do something”. Politici willen graag de indruk wekken dat de Oekraïne versterkt wordt met gevechtskracht. Politieke Comedy Capers.

[1] Aassortiment, volume, kwaliteit en opslag van voorraden; 3-dimensionaal transport, geneeskundige capaciteit, personeelsaanvulling systeem, digitale ondersteuning,  fysieke en digitale beveiliging om er een paar componenten te noemen.

[2] Hoeveelheid wapens, munitie en materiaal om een gevechtsvorm (verdediging en/of aanval) gedurende 72 tot 96 uur zelfstandig (zonder logistieke ondersteuning) te kunnen voeren.