Democratie is ….?

Beleid is een woord dat tegenwoordig in Den Haag voor vrijwel iedere tekst gebruikt wordt dat het overheidsnarratief ondersteunt of versterkt.

In veel gevallen is amper sprake van: ”het aangeven van richting en middelen waarmee gestelde politieke doelen binnen de beschikbare periode en financiële ruimte bereikt moeten worden”, want wanneer zien we dat bewindslieden van het kabinet Rutte zelf gecreëerde problemen die nu de noemer crises dragen, eindelijk gaan oplossen?

De uitspraak van de vertrekkende President van de Algemene Rekenkamer (AR) geeft een gewogen indruk van de manier waarop politici en ambtenaren in Den Haag hun dagen vullen: “Den Haag zit vol met beleidsmakers. Gek woord. Je kunt helemaal geen beleid “maken”. Je maakt alleen papier. Iedereen die beleid maakt, gaat elke dag naar kantoor om papier te maken. En nog meer papier. Van die wereld moeten we ook af”. Toch heeft hij niet helemaal gelijk: ze maken geen papier, ze verbruiken papier. Het zijn nuttige anderen die papier maken. In Den Haag zetten ze (veel wollige) woorden, punten, komma’s, uitroeptekens (vaak op de verkeerde plaatsen) op dat papier en die voor uitvoerders en burgers vaak onbegrijpelijke teksten noemen ze beleid.

“Nieuw Beleid”

Controle of geproduceerde teksten niet in tegenspraak zijn met andere teksten, wordt angstvallige vermeden en dus verdwijnt het overzicht in die woorden brij. Niemand in Den Haag die zich daar zorgen overmaakt, omdat alleen lagere overheden en de burger met de ongemakken van contradicterende teksten geconfronteerd worden. Ontoegankelijk, onoverzichtelijk en onbegrijpelijk zijn drie kernwoorden die het karakter en in het verlengde de kwaliteit van het hedendaagse overheidsbeleid karakteriseren en niet uitgesloten mag worden dat Den Haag dat bewust doet. Vaak wordt dat gecategoriseerd onder de term “nieuw beleid”.

De belastingdienst is de verpersoonlijking van het hedendaagse beleid en de kindertoeslagen affaire, het racisme verwijt, het voortrekken van grote firma’s en pesterijen van de doorsnee belastingbetaler in de vorm van zwarte lijsten en boetes, zijn daarvan het beste of slechtste bewijs. Maar niet alleen kan met de beschuldigende vinger naar de Belastingdienst gewezen worden. Er zijn steeds meer voorbeelden te noemen die bevestigen dat onvolkomenheden in het nieuwe beleid ten koste gaan van vrijheid, welvaart en welzijn van de doorsnee burger.

Verpakt in het streven naar diversiteit en inclusiviteit, is dat ook herkenbaar bij het politieapparaat; bij de manier waarop de overheid de gezondheidszorg structureert en materialiseert met het coronabeleid als belangrijkste bevestiging; stikstofbeleid en mestbeleid met de agrariër als belangrijkste doelwit; woningbeleid waarbij jonge autochtone Nederlanders stelselmatig worden benadeeld t.b.v. een statushouder; het ondoelmatige en ineffectieve op medelijden en begrip gefundeerde asiel- en immigratiebeleid waardoor o.m. segregatie wordt bevorderd, criminaliteit is gestegen – en die stijging wordt verzwegen – en sterke betonrot in het onderwijs is geslopen; energiebeleid dat de doorsnee burger kapitalen kost, waardoor de diepe zakken van energietoeleveranciers en green washing bedrijven uitbundig gevuld worden en tenslotte het buitenlandse beleid dat toegespitst is op het globalisme en steeds meer soevereiniteit in de tentakels van niet-democratische structuren terecht komt. Waar spoort het hedendaagse Haagse beleid eigenlijk wel?

Onkunde en propaganda

In het verlengde van de kwaliteit van het “wie schrijft die blijft” beleid, speelt vooral de kwaliteit van politieke – en media vertegenwoordigers als de belangrijkste uitdragers en uitleggers van dat beleid hoofdrollen. Twee categorieën die moeten verklaren: “wat het vastgelegde beleid voor welvaart en welzijn van de Nederlandse samenleving betekent”. Die uitleg blijft in veel gevallen in het luchtledige hangen, omdat juistheid, neutraliteit en context van die uitleg te vaak ontbreken en vertegenwoordigers van die twee segmenten zich te vaak laten leiden door vooroordelen, framen, demoniseren en propaganda.

Het collectieve gesprek over nepotisme, voortrekkerij en generationele netwerkerij staat in Nederland nog in de kinderschoenen. In de VS worden die vier termen gebundeld onder de uitdrukking “Het jaar van de Nepo Baby”. In de VS hebben ze zich primair gestort op de filmindustrie en met niet limitatieve diagrammen wordt herkenbaar gemaakt dat kinderen resp. familieleden van bekende sterren meer kans hebben om door te stoten dan anderen die geen affiliatie met enige acteur of actrice hebben. Iedere baan, stageplek of talkshowstoel die naar iemand “uit zo’n nest” gaat, is er één minder voor iemand uit een volstrekt ander milieu met de juiste kwaliteiten en geloofsbrieven.

In Nederland is die tendens herkenbaar in de politieke – en media wereld en stelselmatig beïnvloedt de uitspraak “ ik ben familie van die en die en heb dus de beste kansen om de positie te krijgen…” de keuze van de beste kandidaat. Dat is niet alleen oneerlijk en geen afspiegeling van de zo enthousiast door deugmensen gepropageerde inclusiviteit en diversiteit, maar het vernauwt ook het beeld van wat Nederland is. Die afspiegeling is niet het belangrijkste. Dat criterium bevordert de uitholling van de politieke beleidskwaliteit waardoor problemen ontaarden in crises en vervuilt de neutrale informatiekwaliteit van de media om leden van de samenleving de kans te geven aan eigen meningsvorming te kunnen doen en veel erger presenteert het onjuiste beeld dat het overheidsnarratief altijd “goed” is.

WNL als bevestiging

WNL zegt zich politiek gezien aan de rechterzijde te positioneren en tegenwicht te willen bieden aan een vermeend eenzijdig links geluid dat volgens de oprichters de Nederlandse publieke zenders domineert. Net als bij D66 hebben presentatoren, journalisten en reporters die door WNL gepropageerde politieke opstelling allang losgelaten en hebben de bijl gezet in de wortels van de WNL als rechtse boodschappers.

Het gesprek van de leeghoofdige querulant Rick Nieman met een dwalende Minister van Binnenlandse Zaken Bruins Slot was een treffend voorbeeld van framen en demoniseren van de FvD als opstap naar uitsluiting van een gekozen politieke partij. Twee niet-democratisch gekozen personen die een politieke partij met 60.000 leden en een electoraat met een volume van bijna een miljoen, op een oneerlijke manier aan de kant willen schuiven. Een presentator die de politieke richting van zijn werkgever met de voeten treedt en zich presenteert als een aanhanger van de links liberale idealen die het overheidsnarratief  kleuren.

Gelukkig hebben we Maaike van Charante nog die de uitspraken van Nieman toetste aan de realiteit. Primair ontdekte ze dat Rick Nieman blijkbaar de tweets van dr. Marina Meeuw (geen alias, echte naam) als rode draad gebruikt voor zijn “gesprekken”. Deze twitteraarster volgt alles wat FvD-politici doen en zodra ze iets ziet wat zij schandalig vindt, zet ze het op Twitter. Meeuw is inmiddels berucht om haar framing: vaak knipt ze in filmpjes of verdraait ze woorden om wat sensatie aan de uitspraken toe te voegen. Alleen door deze ontdekking is alles wat Nieman ten nadele van twee rechtse partijen uit zijn mond laat rollen, discutabele informatie. Een politieke partij die door het bestrijden van overheidsnarratieven als rechts-extremisten[1] worden weggezet.

Blijkbaar heeft het establishment een boeman nodig om zichzelf te kunnen profileren als “beschermer van de democratie”. Politici als Sigrid Kaag en haar aanhangers in diverse politieke partijen hebben daar de mond van vol en gebruiken dat beeld als eerste verdedigingslinie of storingsreactie. Wordt de eigen partij in peilingen gehalveerd dan is het bestempelen van “winnende” rechtse partijen als extreemrechts de eerste storingsreactie. Vervolgens vergeet je graag eigen beleidsdwalingen, opruiende uitspraken in en buiten het parlement over andersdenkenden en talrijke pogingen om hen de mond te snoeren; presenteer je jezelf als “redder des Vaderlands” en jut je aanhangers op om een links extremistisch masker op te zetten en tegendenkers het leven zuur te maken.

Kiezers worden geïndoctrineerd met gemanipuleerde en uit de context getrokken teksten en beelden die het establishment van pas komen. Angst voor de “juiste zaken” en een rooskleurig beeld van de “juiste” politici. En zo hobbelt de gevestigde orde weer door naar de volgende verkiezingen met de gerieflijke zekerheid dat alle oppervlakkige nieuwsconsumenten weer de “juiste” kant op gestuurd worden.

Geen speeltje van de bevoorrechten, de elite

Democratie is geen speeltje van de gevestigde orde. Het is niet iets om selectief in te shoppen, niet iets om te herdefiniëren totdat het precies de “juiste” belangen dient.

Democratie is niet gebaat bij metershoge papierzuilen met wollige teksten die de doorsnee burger niet begrijpt en door politici en media niet op een begrijpelijke manier uitgelegd kunnen worden. Volumes papier waardoor niet gecontroleerd kan worden waar de gaten, discrepanties en contradicties  in dat beleid te vinden zijn.

Democratie eist capabele politici die het vermogen hebben om de samenleving uit te leggen wat het door hun ondersteunde en uitgedragen beleid voor zijn welvaart en welzijn betekent. Nu en in de nabije toekomst.

Democratie is niet gebaat bij media vertegenwoordigers die de elite alleen maar willen pleasen, een opruiende opstelling preferen en zich staande proberen te houden (vertaald in kijk, luister en verkoopcijfers) met framen en demoniseren gebundeld in propaganda.

Democratie is niet knus keuvelen met gelijkgezinden, maar tot een vergelijk komen met tegenstanders. Bestrijdt andersdenkende politieke partijen op inhoud en niet door censuur en een onterecht partijverbod.

Het is triest dat zich rechts van het politieke gangpad opstellende media als WNL meegaan in dit narratief in plaats van kritisch te zijn op de macht. Voor een gezonde democratie zijn goed geïnformeerde kiezers nodig en dus onafhankelijke media. Maar de onafhankelijkheid lijkt vaak ver te zoeken, niet alleen bij de schrijvende pers, maar ook bij de NPO en in toenemende mate bij de commerciële media.

Democratie is alles wat partijen die de WEF- en EU-agenda zonder inspraak van het electoraat en controle van het Parlement willen verankeren in de Nederlandse samenleving, niet is.

[1] Chauvinistisch, xenofobie, racisme, streven naar blanke superioriteit, of met reactionaire standpunten in het algemeen. Ook de alt-right-beweging en de verwante Identitaire beweging worden tot extreemrechts gerekend.