Vooral doorgaan

De laatste weken halen de “groene mannetjes” van de Wagner Groep de voorpagina’s en worden hele columns en artikelen geweid aan hun verderfelijke inspanningen.

Maar…..zagen we in een van de Oekraïense bossen ook niet in camouflagepakken gestoken gewapende leden van de Mozart Group, een van de talrijke internationale Private Military and Security Companies (PMSC) lopen? Met een Amerikaans etiket? Waren dat de veelbesproken adviseurs die de gevechtswaarde van Oekraïense strijdmacht een kwaliteitsimpuls moesten geven? Als dat zo is waarom gingen die gewapende mannen dan in een militaire tactische formatie op zoek naar Russische verdedigende opstellingen?

Van de doelstellingen van de Wagner Groep kan ik me nog een militair beeld vormen. Die volgen het Kremlin-narratief. Wat is de bedoeling en wat zijn de doelstellingen van de Mozart Group? Ondersteunen die het Kiev en/of Amerikaanse v.v. narratief en van wie ontvangen zij hun opdrachten en door wie worden ze gefinancierd?

Een uitleg over de Amerikaanse bedoelingen van het sturen van een of meerdere PMSC’n naar een missiegebied is op zijn plaats om een duidelijker beeld van de missie van de Mozart Group te kunnen schetsen.

Eeuwenoud

Hoewel privé legertjes om etnische entiteiten te beschermen tegen gewapend geweld en onveiligheid, in diverse soorten en configuraties sinds mensenheugenis hebben bestaan, is de PMSC een hedendaags fenomeen dat bij de reparatie van ontwrichte samenlevingen zijn plaats heeft opgeëist om diens veiligheidssituatie tijdelijk en plaatselijk te stabiliseren. Dat fenomeen heeft het beheersen van de veiligheidssituatie in een instabiele regio aan de ene kant vereenvoudigd en aan de andere kant gecompliceerder gemaakt.

Een aantal ontwikkelingen heeft aan de basis van dit fenomeen gestaan. Die strekken zich uit van de westerse terughoudendheid om verwikkeld te raken in langdurige conflicten die het nationale belang niet rechtstreeks raken via krimp van defensiebudgetten tot veranderingen in de veiligheidsomgeving die vooral Westerse staten hebben gedwongen hun militaire en civiele veiligheidsstructuren te herstructureren in termen van takenpakket, samenstelling en volume. De voortdurende budgetkrimp betekende dat er grenzen getrokken moeten worden aan mandaatperioden, volume en samenstelling van nationale militaire bijdragen en de meeste westerse krijgsmachten niet of nauwelijks meer konden en kunnen beantwoorden aan interoperabiliteit, certificatie – en validatie normen, readiness en closure rate criteria. Blijkbaar hebben PMSC’n daar minder moeite mee.

PMSC´s hebben dat gat in de veiligheidsmarkt onderkend en zijn er in gestapt. Door de groei van brandhaarden, grensoverschrijdende geweldsuitspattingen, selectieve westerse terughoudendheid en ineenstorting van veiligheidsstructuren in mankerende staten is de vraag naar hun inzet en ondersteuning geëxplodeerd. In de 21^ste eeuw varieerde en varieert de klantenkring van Internationale Organisaties als UN en CSVE; multinationals, humanitaire hulpverlening organisaties tot legitieme staatstructuren.

Bij de start van het tweede decennium van de 21^ste eeuw blijkt dat het takenpakket van menig PMSC kan worden gesplitst in taken waar wel en geen gewapend geweld wordt gebruikt. In het ene geval betreft het daadwerkelijke gevechtstaken; in het andere geval betreft het herstructurering, modernisering en training van veiligheidsstructuren; verzamelen, analyseren en distribueren van inlichtingen op basis van een beperkte verzendlijst; beveiliging van strategische sleutelpunten en militaire communicatiecentra; bediening van technologische vooruitstrevende militaire wapen – en communicatie systemen; toeleveren van transportcapaciteit; ruimen van mijnenvelden en zelfs het ondersteunen van ondervragingen. Een stevig takenpakket, een behoefte aan een variëteit aan specialismen en inhuur kost een zak geld.

Voor – of nadeel?

Het is vanzelf sprekend dat de betrokken onderdelen van de Veiligheidsindustrie of het Circuit zoals die industrie genoemd wordt, vooral de nadruk leggen op de voordelen van een PMSC de inhuur. Die voordelen zijn er vooral voor staten die niet direct hun identiteit op het gevechtsveld onthuld willen zien worden en behoefte hebben aan een gewapend treffen die hun belangen dient.

Ervaringen van het laatste decennium hebben echter ook geleerd dat er een aantal zwaarwegende nadelen te onderkennen is. Er zijn bij de inhuur van een of meerdere PMSC´s in een instabiele regio nog al wat uitdagingen te overwinnen. Uit ontplooiingen in missiegebieden blijkt dat de coördinatie tussen PMSC´s, coalitiestructuren en inheemse veiligheidsstructuren moeizaam verloopt en het overzicht wie waar wat doet en de verdeling van verantwoordelijkheden nog steeds een schimmig geheel is.

Het meest verrassende effect van de inhuur is het ontstaan van een asymmetrische dienstverlening, omdat

• Loyaliteit naar de klant onder het motto “wie betaalt, bepaalt” tegenstrijdig kan zijn met de belangen van de te repareren samenleving.
• Bepaalde delen van een samenleving eisen en krijgen meer veiligheid dan het gros van die samenleving en
• Te treffen veiligheidsmaatregelen voor de klant tot meer en voor anderen tot minder veiligheid kunnen leiden

Soms doet het paradigma opgeld dat “het streven naar veiligheid van het algemene belang naar de klant verschuift.” De vraag is dan of bij het opmaken van de rekening de voordelen groter zijn dan de nadelen. Wegen kostenbesparing, hogere kwaliteit, langere ontplooiing in risico gebieden, brugvorming tussen militaire en civiele structuren in het risicogebied en agility van die structuren op tegen een frequente schending van mensenrechten (disproportioneel geweld, bijkomende schade, selectieve moordaanslagen), criminele activiteiten (drugs en mensenhandel, afpersing, fraude, omkoping en zwarte markt activiteiten) en anti coalitie acties?

Ook mag niet uit het oog verloren worden dat commerciële structuren waaronder de PMSC moet worden geschaard, gedwongen kunnen zijn om tot kostenbesparing over te gaan, waardoor kwaliteitsvermindering van de diensten en in het verlengde daarvan de geconstateerde negatieve effecten van de inhuur van een PMSC versterkt worden. Een van de consequenties is dat overtreders niet vervolgd worden, omdat enerzijds nationale rechtsstructuren geen jurisprudentie hebben in andere staten en anderzijds een betrokken PMSC zijn imago wil beschermen en regelmatig cover up operaties op touw zal zetten.

Mozart Group

De oprichter van de Mozart Group is Andy Milburn, een voormalig vooraanstaand lid van het Amerikaanse Marine Corps. Op zijn website legt hij uit welke doelen hij met zijn PMSC wil bereiken. Een van de doelen blijkt: “to counter Russia’s infamous Wagner Group Mercenaries” en daarvoor moeten ze hun tegenstander zoeken en vinden in de Oekraïense velden, bossen, heuvels en steden. Het lijkt er op dat we hier te maken hebben met het straatspelletje: “wie kan het verste plassen of laten we eens kijken wie de grootste heeft”. Een “een op een” wedstrijd met de wapens in de hand.

De volgende vraag die rijst is of de Mozart Group die taak rechtstreeks van het Pentagon heeft gekregen of wellicht Kiev aan Washington heeft verzocht om het Pentagon opdracht te geven de Mozart Group naar het oosten van de Oekraïne te sturen en zich specifiek te concentreren op de Wagner Groep. In het verlengde komt dan de vraag hoe de coördinatie en samenwerking met de reguliere Oekraïense strijdmacht en de vele milities met hun eigen belangen geregeld is. Wie doet wat, waar en wie is verantwoordelijk voor de complete veiligheidssituatie op het gevechtsveld? Wie is supported en wie is supporting? Persoonlijk verwacht ik dat gezien de effecten van de fog of war en het bestaan van fricties in combinatie met de onduidelijke antwoorden op bovenstaande vragen heel wat mis gaan.

Hoe dan ook linksom of rechtsom ligt de opdracht in het verlengde van het overheidsnarratief. In dit geval van primair die van de Amerikaanse overheid en secundair die van het maanmannetje aan de Mykhaila Hrushevskoho. Dat betekent dat de Mozart Group die het Washington en Kiev narratief ondersteunt en de Wagner Group die zich richt op het Moskou narratief, op de Oekraïense gevechtsvelden een proxy oorlog woedt tussen Washington en Moskou. Het betekent ook dat de Biden regering de ware Amerikaanse bedoelingen met Kiev die al met de regeringsomslag in 2014 herkenbaar werden, probeert te maskeren met voortdurende beloftes om geld en wapens te sturen. Alsof het ondanks Amerikaanse militaire adviseurs, biolabs, NGO’s die Amerikaanse belangen behartigen etc. niet al duidelijk is geworden dat Washington, de Oekraïne als een buitenprovincie van de VS beschouwt. Binnen die context is Zelensky niet alleen het zetbaasje van Igor Kolomoisky en zijn machtige vrienden, maar ook de zetbaas van de Biden regering. In het verlengde is de Mozart Group van Milburn het Pentagon breekijzer dat de body guards van Poetin moet openbreken en elimineren.

Zwijgen

De Europese doorsnee burger wordt door politici, media en militaire experts die een anti-Moskou koers varen, voortdurend bestookt met gemanipuleerde eenzijdige berichten. De boodschap luidt herhaaldelijk: “Kievs oorlog is ook onze oorlog”, Russische troepen lijden zware verliezen, veel hogere Russische commandanten sneuvelen, Poetin zit radeloos aan zijn bureau in het Kremlin en broedt op maatregelen die het Armageddon op aarde naderbij brengen. Het gros van de berichtgeving wordt door journalisten in het Oekraïense veld weliswaar gecorrigeerd, maar die correcties komen door media blokkades niet bij het grote publiek terecht.

Grote koppen over de huurlingen van Jevgeni Prigozjin, maar krampachtig zwijgen over de huurlingen van Milburn. Geen media orgaan geeft een uitleg over gewapende en georganiseerde Amerikanen en andere nationaliteiten in de Oekraïense bossen op zoek naar leden van hun Russische opponent. De Mozart Group is niet de enige internationale PMSC die uit veiligheidsredenen wordt in gehuurd. Voor het gros is een van de talrijke NGO’s, PVO’s, IO’sⁱ op Oekraïens gebied een lucratieve werkgever geworden en met het financiële lokkertje van $1000 tot §$2000 per dag (bonussen niet meegerekend) laten veel avonturiers wel of niet met militaire ervaring zich inhuren. De VS is ook niet de enige die een PMSC in de arm heeft genomen om zijn vuile karweitjes uit te voeren. Ook Kiev doet dit en biedt potentiële huurlingen vette salarissen, die betaald worden met de gulle giften uit diverse Europese hoofdsteden.

“Hun oorlog is onze oorlog”. Die leuze wordt op diverse manieren gematerialiseerd. Door de levering van wapens waarvan het gros gebruikt zal worden voor het verlengen en intensiveren van gewelddadigheden op Oekraïens territoir en het bewapenen van terroristen, Jihadisten, extremisten en criminelen voor gewelddadigheden op nationaal grondgebied. Door het sturen van zakken geld opdat Kiev huurlingen kan werven om de gewelddadigheden op Oekraïens grondgebied te kunnen voortzetten. In het Engels heet dat “way to go” en in het Nederlands “goed gedaan jochie Hoekstra”.

i^ PVO: Private Volunteer Organization; IO: international Organization.