De gecombineerde dwaasheid van politici, activisten en rechters

Waar gebrek aan kennis en visie naar toe leidt, wordt duidelijk in de column die de heer Plasterk donderdag j.l. in de Telegraaf heeft laten publiceren. De Telegraaf, U weet wel: de krant van Wakker Nederland.

Een nogal bombastische typering als je de politieke insteek en de kwaliteit van de producten van veel medewerkers op een rij zet. Wat de Telegraaf wel weer heeft zijn columnisten die op basis van kennis en realiteitszin veelvuldig de vinger op de zere politieke plek leggen. Columnisten als Ronald Plasterk, Leon De Winter en Nausicaa Marbe. Je kunt het niet (altijd) met hen eens zijn, hun teksten dwingen wel tot nadenken en reiken informatie aan waarmee een mening gevormd kan worden.

Sluiten bewijst de domheid van politici

Plasterk sluit de laatste dag van een nogal turbulente september maand af met een beschouwing over de (on)zin van de sluiting van de Belgische kernenergiecentrale in Doel. Even over de Nederlands-Belgische grens. In zijn column valt voor een kritische lezer een aantal zaken op. Vooral het gegeven dat de sluiting van de centrale resulteert in een bewuste groei van CO-2 uitstoot en een selectief activisme tegen de bouw en het gebruik van kerncentrales

Het sluiten van de kerncentrale betekent dat zijn stroomproductie moet worden opgevangen door een andere energiebron. In het Belgische geval door Groene energie geleverd door wind, zon, biomassa, aardwarmte en waterkracht en/of door Grijze energie in de vorm van gas, steenkool. Net als in Nederland is groene stroom onbetrouwbaar, onbetaalbaar en niet herbruikbaar en kan slechts een klein deel van die bewust verloren stroomproductie vervangen. Vervanging door energie uit gas – en steenkoolcentrale zal noodzakelijk zijn en dus is een verhoging van de CO2 uitstoot onvermijdbaar. Vanuit die invalshoek kijkend, is sluiting van de kerncentrale een dwaas en ondoordacht besluit. Het betekent ook dat België nog meer afhankelijk zal worden van gas dat door andere landen geleverd moet worden tegen fors hogere energie prijzen. Kleine huishoudens en zelfstandige ondernemers zijn de Sjaak. Plasterk stelt terecht vast dat het besluit vanuit klimaatbeleid oogpunt een irrationale, asociale en onverantwoorde maatregel is.

Hoe is de Belgische regering tot dat besluit gekomen? De route die is gevolgd is niet anders dan die in Nederland. Activistische bewegingen proberen een breed draagvlak te genereren onder de samenleving om de politiek mede door de inzet van de rechterlijke macht, te ontmoedigen. Vanzelfsprekend wordt bij dat laatste herhaaldelijk gebruik gemaakt van nepnieuws om angstgevoelens bij kennisarme argeloze segmenten van de samenleving op te stuwen. Dat is in het laatste decennium een beproefd en succesrijk concept gebleken. Vooral als dat gedragen wordt door kennisarme activistische politici, gepolitiseerde ambtenarentop en rechters.

De regelkringen van Plasterk

De discussie rond de instelling van kerncentrales beweegt zich voortdurend rond radioactief afval, investering en exploitatiekosten en bouwtijd. Dat sprake is van een non-discussie zal verderop in het artikel blijken. Maar eerst de regelkringen van Plasterk. Hij behandelt in zijn column drie regelkringen: antinucleaire beweging, kennisarme activistische politici en green washing ondernemers. Persoonlijk zou ik die drie aanvullen met politiek bedrijvende en dirigerende rechters.

Ook in België zijn antinucleaire bewegingen als Greenpeace het vertrekpunt. Die vinden het voeren van een ideologische strijd tegen kernenergie belangrijker dan het gezonde bestaan van mens en dier, de toekomst van klimaat, milieu en natuur. Daarbij schuwt die regelkring het uitdragen van leugens niet om kennisarme activistische en idealistische politici en rechters achter zich te scharen. Het beste bewijs daarvan is de roep om meer milieuverontreinigende, en fauna en flora vernietigende windturbines in de Noordzee en ruimte in beslagnemende zonneweiden. Het interesseert ze niet onder welke omstandigheden (schaarse) mineralen en grondstoffen onder zeer slechte milieuomstandigheden gemijnd worden door moderne slaven. Het interesseert ze ook niet dat afbrekende en niet meer functionerende (onderdelen van) windturbine gevaarlijke toestanden veroorzaken noch het feit dat er nog steeds geen oplossing is gevonden voor de afvoer van verouderde en niet meer functionerende (onderdelen) van windturbines en zonnepanelen. In dat opzicht stimuleren ze landschapvervuiling, gezondheid aantastende milieueffecten, ongewenste mutaties en vernietiging van flora en fauna en moderne slavernij. Ze doen alles om subsidie – en sponsorgelden stromen niet te laten opdrogen. Echte klimaat en milieu deugers zijn die bewegingen dus niet.

Ook België wordt geteisterd door kennisarme, inzichtloze, opportunistische, activistische politici. Zij vormen de tweede regelkring van Plasterk. Een regelkring die zijn oren graag laat hangen naar lasterlijke informatie van en door de eerste regelkring bedoeld. Herhaaldelijk laat die regelkring blijken geen kaas te hebben gegeten van de materie wier veronderstelde slechte eigenschappen zij gepassioneerd uitdragen. Zij laten zich gewillig om de tuin leiden door verhalen over de gevolgen van scheurtjes in kerncentrales en gevolgen voor mens en milieu van de opslag van radioactieve afval. Ondertussen negeren ze wetenschappelijke onderzoeken die onderstrepen dat zowel scheuren als afvalproblemen bij vierde generatie kerncentrales allang zijn opgelost. De bouw van tientallen van die kwaliteitscentralesⁱ in China bevestigt dat. Of denken die politici dat China bewust zijn eigen bevolking in gevaar wil brengen? Zelf doen ze dat wel door het nemen van besluiten en treffen van maatregelen die klimaat en leefomgeving van de eigen samenleving in negatieve zin beïnvloeden en ondersteunen daardoor de destructieve inspanningen van de eerste regelkring.

De ondernemers die (onderdelen van) windturbines en zonnepanelen produceren, vormen de door Plasterk geïdentificeerde derde regelkring. Onder het mom groene bedrijven te zijn, zien ze hun ondernemingswinsten door het plafond gaan. Het zijn hypocriete ondernemingen die hun belangen in de petrochemische industrie maskeren door het groen zijn en ondertussen van twee walletjes eten.

Persoonlijk voeg ik een vierde regelkring toe: het activistische en gepolitiseerde deel van de rechterlijke macht. Dat deel wil graag op de stoel zitten van de politiek en klimaatbeleid voeren in het verlengde van de eerste regelkring. De Urgenda zaak heeft bewezen dat de rechterlijke macht graag de politiek “in de juiste richting” wil sturen.

Kernenergie

Wereldwijd zijn er momenteel zo’n zestig kerncentrales in aanbouw. Vooral in China en India, maar ook dichter bij huis: in Finland, Frankrijk, Groot-Brittannië en Hongarije. Uit ervaringen met wind en zonne-energie is allang duidelijk geworden dat België en Nederland het met die twee veronderstelde betaalbare, betrouwbare en duurzame energiebronnen alleen niet gaan redden. Zonnepanelen en windmolens kunnen niet on demand energie leveren, wordt gekarakteriseerd door pieken en dalen en kan niet efficiënt worden opgeslagen. Dat blijft voorlopig een probleem. Daarom wordt die groen stroom getypeerd als wiebelstroom. De energieconsumptie kent die pieken en dalen ook, maar helaas lopen die niet synchroon met die van hernieuwbare energiebronnen.

Bij het opwekken van kernenergie komt radioactief afval vrij is het veelgehoorde argument tegen de uitbreiding van het aantal kerncentrales. Maar wetenschappelijk en technisch gezien is het helemaal geen probleem. Wanneer het afval met zorg behandeld wordt en in een ondergrondse opslag wordt opgeslagen, komt bijna niks meer in het milieu terecht. Ook de kosten van kerncentrales worden vaak aangegrepen als een argument tegen kernenergie. De bouw ervan kost weliswaar zo’n €8 miljard, maar met een moderne kerncentrale kun je wel tachtig jaar lang in een aanzienlijk deel van het elektriciteitsgebruik voorzien

De ontwikkeling van vierde generatie kernreactoren die honderd keer meer energie uit uranium halen én kernafval vernietigen is vrijwel voltooid. Bovendien kunnen ze in plaats van uranium ook thorium gebruiken, waardoor veelbelovende gesmolten zoutreactorenⁱⁱ gebouwd kunnen worden. Als België en Nederland serieus met klimaatdoelen bezig wil zijn – 49% minder CO2-uitstoot in 2030 en 95-99% minder CO2-uitstoot in 2050 – dan ontkomt zij eigenlijk niet aan het gebruik van kernenergie. Wanneer België en Nederland zich niet verbinden aan die vierde generatie kernreactor dan is de kans groot dat het Westen in de nabije toekomst voor een hoge prijs, energie uit China en India moet gaan importeren. Die vierde generatie kerncentrale kan wel eens de meest onomstreden energieleverancier worden.

Voet op de rem

Kernenergie is een eenvoudige optie om de problematiek van energie schaarste voor het huidige millennium definitief op te lossen. Waarom staan bepaalde politici in Brussel en Den Haag dan te steigeren als die oplossing door wijze mannen en vrouwen op tafel wordt gedeponeerd? Het antwoord is net zo simpel als de optie.

“Windturbines en zonnepanelen lopen op subsidies” zei onze Minister-president voor zijn D66 klimaatindoctrinatie. Zoals zo vaak bij de klimaatdiscussie gaat het niet echt over bescherming van klimaat en milieu, over behoud van welvaart en welzijn, maar enerzijds om het volk in een ijzeren machtsgreep te krijgen en te houden en anderzijds om het behoud van subsidie – en sponsorgeldstromen in keiharde valuta. De introductie van derde en vierde generatie kernreactoren betekent dat energiebronnen die gebruik maken van wind, gas- en olie obsoleet worden. We hebben ze niet meer nodig. Dat is de grote angst van de “duurzame” klimaatindustrie en daarom wordt voortdurend in diens prognoses nadrukkelijk de randvoorwaarde opgenomen dat er geen concurrentie van kernenergie komt. Die randvoorwaarde drukt de angst uit dat kernenergie wind en zonne-energie verdringt en daardoor geldstromen rap opdrogen en echt de handen uit de mouwen gestoken moeten worden. En vieze handen dat willen de leden van de klimaat industrie absoluut niet hebben.

Daarom zet politieke elite in België en Nederland voortdurend de voet op de rem en gebruikt herhaaldelijk valse argumenten om die buiten de deur te houden. Nadat de politieke elite in Brussel de bouw van nieuwe kerncentrales drie decennia heeft tegengehouden, komt die elite nu met het argument dat de bouw te lang zou duren. In Nederland vindt de politieke elite dat het volk moet consuminderen, opdat de elite kan consumeerderen. In het verlengde daarvan probeert die elite actief de rest van de samenleving te laten verarmen om een keuze tussen stoken of koken (Dank Jan Dijkgraaf) onmogelijk te maken.

Het voortdurend vergelijken van tegendenkers met walgelijke volksmenners uit het verleden en het veelvuldig verwijt dat zij racistisch en fascistisch bezig zouden zijn, is weldenkende realisten een doorn in het oog. Blijkbaar beseffen makers van die vergelijking en gebruikers van die termen niet dat zij veel meer aan die vergelijking en termen beantwoorden dan degenen die zij daarvan beschuldigen.

Want wie zijn eigen volk de verarming in duwt, diens vrijheid van woord, leven en mobiliteit beperkt en door angst en dwang een samenleving in een gewenste politieke denk – en doenrichting wil duwen, voert juist het beleid van gevaarlijke volksmenners uit het verleden uit. Weliswaar gegoten in een modern jasje. Dat is bevestigd door het Klimaatbeleid, Corona beleid, stikstofbeleid, energiebeleid, anti-Rusland sanctie regiem, het functioneren van Jeugdzorg, de diverse toeslagen affaires, de identificering van de Belastingdienst als een racistische organisatie en het feit dat niet het parlement de regering in het gareel moet houden, maar de regering met een voorzitter van de Tweede Kamer als vooruitgeschoven (s)pion juist het parlement de wet wil voorschrijven.

i^ Kernreactoren met een kleiner ruimtebeslag die een vermogen produceert van 125 megawatt en ruim 520.000 huishoudens van betrouwbare, goedkopere en duurzame energie kan voorzien. Twee keer de stad Antwerpen om het voor de Belgen tot uitdrukking te brengen.

ii^ Gesmolten zout reactor gebruikt gesmolten zout als koelmiddel, werkt bij hogere temperaturen dan een watergekoelde reactor en bereikt daardoor een hoger rendement. Door het werken bij atmosferische druk is de reactor veiliger dan de traditionele reactor.