Terwijl de burger ’s avonds met een dikke trui aan onder een deken op de bank zit, probeert met een petroleumkachel of zelf gefabriceerd houtkacheltje de woonkamer warm te houden, dagelijks moet kiezen tussen voedsel of warmte en geen idee heeft of hij de aankomende winter financieel nog wel gaat doorkomen, spelen zich buiten de meest absurde taferelen af.

Niet verrassend dat Prinsjesdag, door de jaren heen het decor van oranje vlaggetjes, joelende Oranjefans en folkloristisch volksvermaak, is verworden tot een protestuiting van ontevredenen: omgekeerde vlaggen, boegeroep tegen koninklijk paar en bewindslieden en een NPO die zich geen raad weet met deze uitingen van onvrede.

De troonrede is een opgedrongen verhaal van ghostwriters van het kabinet samengesteld uit aaneengeregen onjuistheden en valse beeldvorming uitgesproken door een Koninklijke marionet. Tijdens de balkonscène zag en hoorde het Koningshuis een ontevreden menigte die met omgekeerde vlaggen en boegeroep hun ongezouten mening ventileerde over de inhoud van het juist uitgesproken politieke wensdenken. Toch waren in die menigte nog geluiden te horen dat de Koning alleen maar een politiek georiënteerde tekst zou uitspreken en vermoedelijk zich van geen kwaad bewust zou zijn.

Gezien de warme banden die het koningshuis onderhoudt met WEF-autoriteiten en socialistisch georiënteerde regeringsleiders in combinatie met het regelmatig bijwonen van Bilderberg conferenties, moet aan die observatie serieus getwijfeld worden. Het Koningshuis weet wat er speelt onder het autochtone deel van de samenleving, weet dat de toeloop bij de voedselbanken aanzienlijk gegroeid is, maar gaat liever goed doen in Ter Apel bij die arme vluchtelingen. In niets leek de troonrede op het ‘niet normaal maken wat niet-normaal is‘, wat de Koning tijdens de Dodenherdenking in 2020 uit zijn mond liet rollen. Dat kunnen we gezien de ontwikkelingen in de twee jaar daarna wel vergeten. Het abnormale wordt met breekijzers en koevoeten door incompetente bewindslieden normaal gemaakt. Dat maakt het voorlezen van die vermaledijde tekst op de derde dinsdag van september nog pijnlijker.

Bij de Algemene Beschouwingen een vergelijkbaar beeld. Stoïcijnse redevoeringen van de zittende macht, doorspekt met afleidingsmanoeuvres om het werkelijke verhaal inhoudelijk niet te hoeven verantwoorden. Talloze pogingen om Poetin de schuld te geven, oorlogszuchtige tweets van lamlendige, leeghoofdige politici als Paternotte en Sjoerdsma die zeggen op te komen voor het Oekraïense volk, maar het eigen volk daarvoor op de blaren wil laten zitten. Een oppositie die blijft wrijven in de vlek die de coalitie maar niet wil zien en als het te concreet of te confronterend wordt, stapt de voltallige Kamer demonstratief op, zonder dat een Kamervoorzitter ingrijpt. Wat er gebeurde , bevestigde het beeld dat de regering de Kamer dirigeert. Weglopen wordt een trend. De politieke arena is verworden tot een circusarena, een toneelstuk, een act en de kloof tussen utopie en gerealiseerde werkelijkheid kan niet beter geïllustreerd worden.

Modellencultuur

De bevolking is het slachtoffer geworden van alles verstikkende ‘modellen’, opgesteld door ‘experts’ en ‘wetenschappers’ die slechts het eigen computerscherm als waarheid zien en de instantie dienen die hun maandelijkse beloning overmaakt. Kritiek wordt weggevaagd. De klimaattafels van klimaatpaus Ed Nijpels, waarbij iedere tegenstand werd verwijderd en uiteindelijk de installatiebranche samen met ‘de overheid’ (maar expliciet zonder de burger) een utopie opstelden en met trots presenteerden is daar een voorbeeld van.

Warmtepompbezitters zitten inmiddels met exploderende elektriciteitscijfers zélf op de blaren, terwijl dit 4 jaar geleden al voorspeld werd, maar ja, dat was ongewenste kritiek. Het effect van ‘wiebelstroom’ door zonnepanelen en windmolens werd al jaren vooraf heftig bekritiseerd door experts uit het veld, maar ja, dat was ongewenste kritiek. Terwijl de boeren door de overheid gekneveld worden is er ongekende kritiek op het stikstofoxide en ammoniak model, maar ja, dat is ongewenste kritiek. Al een decennium lang wordt er hevig geageerd tegen alles wat ‘CO2’ heet omdat er nog altijd utopisten zijn die denken dat de aarde een thermostaatknop heeft met de tekst ‘CO2’ erop en dat wij hier in Nederland wel even laten zien hoe dat werkt terwijl in China en India de kolencentrales uit de grond worden gestampt, maar ja, dat is ongewenste kritiek. Jaren geleden werd gewaarschuwd dat het huidige elektriciteitsnetwerk de groeiende vraag aan stroom niet zou aan kunnen en uitval het gevolg zal zijn, maar ja dat was ongewenste kritiek.

Wat we nu zien is een wegkijkende en wegsprintende elite die ons bovenstaande sprookjes op de mouw heeft gespeld, maar de gevolgen voor de samenleving niet willen horen noch zien. Een elite die geloofde in de utopie van theoretisch modellen, van luchtfietserij die altijd afgedaan kan worden met ‘ja, maar het is maar een model’ en op een datum in de toekomst gerealiseerd moesten zijn. In alle modellen, geen enkele uitgezonderd, werden de gevolgen voor de samenleving bewust omzeild onder de aanname dat het ‘hogere doel’ veel belangrijker is dan de bevolking. Die moet het dragen en realiseren.

De polarisatie die momenteel heerst in Nederland wordt op ongekende wijze gevoed door de huidige politieke leiders, die – zo heeft het klimaat-, CO2-, corona- en stikstofoxidebeleid en de toeslagenaffaires hebben bevestigd – lak hebben aan democratische beginselen en afspraken. In dat streven worden ze gesteund en gevoed door de reguliere media. 20% van de bevolking is vatbaar voor polarisatie en maakt binnen de samenleving ‘de klus af’. Op deze manier komt de complete samenleving in de verstikkende wurggreep van een kleine minderheid. Een voorbeeld uit het onderwijs bevestigt dat dit geen holle bewering is.

Een kleine groep docenten was door hun persoonlijke angst en dadendrang in staat een hele scholengemeenschap te gijzelen. De complete groep docenten werd onder druk gezet om alle maatregelen te volgen en uit te voeren. Ieder tegengeluid werd gevolgd door het dreigement te stoppen met lesgeven. Eén conciërge was in staat om een waar mondkapjesschrikbewind in de schoolgangen te veroorzaken. De vraag aan de betreffende rector “welk belang weegt zwaarder, die van de leerlingen of van de leraren?” werd beantwoord met: “leerlingen“. Indien de recalcitrante docenten waren verwijderd uit het gebouw, was onderwijs onmogelijk geworden voor de hele groep, en dat laatste is wederom uitermate slecht voor de leerlingen. Dus werd aan de eisen van die kleine groep voldaan…

In dezelfde wurggreep zit de hele samenleving momenteel. Een gering aantal politici doet de meest wanstaltige, polariserende en onmenselijke uitspraken (De Jonge, Kaag, Paternotte, Heerma, Sjoerdsma, Kuiken en Klaver), zetten iedere kritische tegenstander weg als ‘ontkenner’ en de reguliere media neemt het klakkeloos en zonder kritische noot over. De vatbare 20% van de samenleving neemt het vervolgens ook klakkeloos over en probeert het binnen de samenleving aan te dikken om hun dadendrang meer kracht bij te kunnen zetten. De 80% van de bevolking die het liefst in pais en vree leeft schikt zich ernaar zonder al te veel morren.

“De andere kant
krijgt geen platform“

De focus van de reguliere media richt zich vrijwel uitsluitend op de 20% die enthousiast aanschurkt tegen het overheidsnarratief. Er is in die gelederen nauwelijks tegengeluid te horen, geen enkele kritische terugblik of reflectie, feiten worden weggelaten en alleen het nieuws van een kleine minderheid wordt groots gebracht. De reguliere media faciliteren de polarisatie en kleuren die in met nog meer angstverhalen en doemscenario’s. De andere kant krijgt bij de reguliere media geen platform en wordt genegeerd. Initiatieven van partijen die wel de andere kant willen laten horen of zien worden door de reguliere media weggezet als verraders.

Feit is dat we te maken hebben met een ongekende inflatie, extreme energieprijzen, dreigende voedseltekorten en een fors deel van de bevolking die rekeningen niet meer kan betalen. We worden geconfronteerd met politici die de man en vrouw in de straat adviseerden om voor een korte vakantie in eigen land te kiezen en zelf over de hele wereld vlogen om ergens vakantie te vieren of voor welvaart en welzijn van de Nederlandse samenleving onzinnige vergaderingen bij te wonen. Wat voor het volk geldt, geldt uiteraard niet voor hen.

Gedwongen door de slechte cijfers en resultaten van onderzoeken krijgen we ineens geluiden te horen die wijzen op gespeeld berouw, te laat reageren, onzichtbaarheid, terechte kritiek om de politieke schade te kunnen beperken. In een gesprek met Sven Kockelman kwam de Minister-president aanvankelijk opvallend schuldbewust over, maar zette toch weer snel zijn WEF masker op door te stellen dat de ontwikkelingen in Italië een reden tot zorg zijn. Voor de WEF adepten, maar niet voor het gewone volk. Tijdens het gesprek reeg hij ook de leugens weer aan elkaar. Vooral zijn favoriete stokpaardje: alle hoofdpijn dossiers zijn de schuld van Poetin en als de verbinding met Moskou niet gemaakt kan worden, wijst hij nadrukkelijk naar Brussel. Zoals bij het energieprijsplafond het geval is. Overigens weersprak Timmermans die bewering.

Het lijkt echter dat de grenzen van het maakbare en toekijken zijn bereikt. Het land hangt vol met omgekeerde vlaggen omdat de bevolking beseft dat niet alleen terreurboeren, of zoals Klaver het in de Kamer omschreef “geradicaliseerde boeren, anticoronademonstranten en extreemrechts die een giftige cocktail vormen en de democratie aanvallen”, deze vlaggen ophangen. Als gevolg van de volstrekt zinloze oorlogsretoriek van politici en media betalen wij Nederlanders nu de hoogste energieprijzen van Europa en verrijken grote bedrijven en overheid zich over de rug van de bevolking.