Het ideaal van wensdenkers

Leon de Winter beschrijft in zijn laatste column in een paar zinnen de politicus en de mens achter de façade van de huidige Minister-president: “Rutte is erop getraind om veel te praten, niets te zeggen, onbeduidende details toe te voegen, zichzelf te onderbreken. Niets blijft aan hem kleven, ook niet de onmenselijke toeslagenaffaire (CB: of het wegnemen van het levenswerk van mensen of de verarming van veel huishoudens), die een premier met (een beetje) zelfrespect tot eeuwige schaamte had moeten bewegen…..

Zelfs als hij zijn excuses aanbiedt, heb je niet de indruk dat hij een gevoelsleven heeft waarin het besef van schaamte en spijt, machteloosheid en angst en zorgen zijn tol eist. Hij heeft geen ervaringen als vader, als bouwvakker of stratenmaker of bakker of slager; (CB: is gezien zijn instelling en opstelling geen familieman). Hij veronderstelt dat het leven in modellen en tabellen te vangen valt. En als je dat veronderstelt, is er niemand beter dan hij. Veronderstelt hij”.

Turend door de woordenmist constateerde de Winter toch iets concreets: een streefjaar 2030. Rutte liet zich ontvallen dat het land op klimaatgebied en de daarmee verbonden energievoorziening bezig zou zijn zich voor te bereiden op 2030. Het doel? “Wij willen dit land een land laten zijn dat modern is en schoon is en waar de rest van de wereld jaloers naar kijkt”. Door die uitspraak bevestigt hij dat zijn beleid een samenstelling van wensdenken is, de voorkeur geeft aan de uitvoering van de richtlijnen van WEF en Bilderberg groep en geen boodschap heeft aan welvaart en welzijn van de Nederlandse samenleving. Ter meerdere eer en glorie van zichzelf. Wat het gevolg is voor ons, de Nederlandse samenleving, zal hem een rotzorg zijn.

Wij? Daarmee bedoelde hij vanzelfsprekend de elitocratie die braaf aan de leiband van WEF en Bilderberggroep loopt en typeert hij die als het land. Modern? Wat verstaat hij daar onder? Op dit moment heeft Nederland dank zij zijn klimaat, energie, immigratie, CO2, stikstofoxide en ammoniak maatregelen de weg naar het verleden, naar tijden van voedselschaarste, kou en armoede ingezet. Het lijkt eerder dat Nederland de weg naar de Middeleeuwen is ingeslagen. Schoon? Denkt hij dat Nederland onder een stolp leeft en geen hinder ondervindt van emissie – en milieu – effecten vanuit de omringende landen? Nederland minus de elitocratie moet dus bloeden omdat hij en de zijnen de wereld jaloers willen maken op wat hij en de zijnen voor elkaar hebben gebokst? Voor 2030? Dus over acht jaar? Hij probeert dus lang over zijn graf te regeren.

Nederland in 2030 moet gezien zijn beleid een Nederland zijn met een minimum aan boeren, veehouders en tuinders; een minimum aan mobiliteit op de grond en in de lucht voor het plebs; een minimum aan in zijn ogen ongezonde vreetschuren; een minimum aan energievretende en corona veroorzakende massa bijeenkomsten; een minimum aan eeuwen opgebouwde geschiedenis. Maar…wel een paradijs met een maximum aan beton, gelukszoekers, vreemde culturen, WEF aanhangers; waar mensen leven onder dwang en angst; waar de Trias Politica in de vuilnisbak is gestort, de elite het Parlement dirigeert, andersdenkers in Goelags worden opgesloten, buren elkaar verklikken en big brother iedere pas, beweging van de bevolking kan controleren en onder een vergrootglas kan leggen.

Een transformatie die zoals de Winter terecht opmerkt, niet aan de samenleving is voorgelegd; niet gerealiseerd kan worden door een politieke generatie zonder probleemoplossend vermogen, visionaire capaciteiten, overtuigingskracht, menselijke maat, zeer beperkt draagvlak en is los gezongen van de werkelijkheid. Leon de Winter waarschuwt dat de elites hadden gehoopt hun visionaire plannen tussen de dagelijkse beslommeringen, naar groots beleid te kunnen smokkelen. Ze hadden gehoopt dat crises konden worden benut en de pandemie rugdekking zou bieden.

Poetins oorlog heeft echter roet in het eten gegooid. Dat was een crisis te ver. Het ontbreken van goedkope, alom aanwezige energie en overdadige granen, door de groeiende inflatie, de intensivering van de criminaliteit, de oncontroleerbare migrantenstromen en het gebrek aan veiligheid op straat en woning zal de Nederlandse samenleving bloot stellen aan kou, honger en geweld. De elites hebben zichzelf aangepraat dat alles maakbaar is en gestuurd moet worden: de mens, de natuur, het klimaat, het milieu, de flora en fauna. Zij zien de onderlinge samenhang van het leven op aarde niet meer en denken dat het mogelijk is om uit die verbondenheid van mens, natuur en dier een element te kunnen isoleren. Zij beseffen niet wat de gevolgen van hun ondoordachte ingrijpen zal zijn: sectoren worden verscheurd, gemeenschappen worden uiteengereten; het platteland wordt verwoest; bedrijven vallen om en honderdduizenden mensen komen op straat te staan. Huishoudens moeten kiezen tussen eten of warmte.

Het einde van de verzorgingsstaat, de beschermende paraplu voor werkend en wonend Nederland, wordt veroorzaakt door mensen die dromen dat wind en zon de groeiende energiebehoefte op dezelfde wijze kunnen dekken als fossiele- of kernenergie. Door wensdenkers die roekeloos omspringen met de afbouw van fossiele brandstoffen; het toepassen van een laagdrempelig immigratiebeleid en het behoud van een eigen voedselvoorziening. Door utopisten die losgezongen van de werkelijkheid niet beseffen dat juist zij door hun drang naar mobiliteit en energievervangers schuldig zijn aan ongewenste CO2 uitstoot. Van….ach iedereen kan het zelf wel invullen.

Nederland heeft zich tien jaar plus geleden met hun keuze voor de Volkspartij voor Veiligheid en Democratie met de kop naar voren in het diepe bestaansravijn gestort. In het verloop van dat decennium heeft de VVD zich aanvankelijk steeds meer gemanifesteerd als een wolf in schaapskleren om te eindigen als een bijwagen van een ondemocratische D66. Nederland werd een Minister-president opgedrongen die vindt dat hij een vredelievend persoon is, maar op diverse gebieden met zijn opstelling en instelling strijd genereert en een heilloze oorlog lijkt te verheerlijken. Die een in verschillende opzichten rijk land naar de slachtbank heeft geleid. Die vindt dat hij ruim baan moet krijgen om zijn wensdenken te kunnen realiseren en daarom de vrijheid van woord en leven van hinderlijke personen, organisaties en instanties naar eigen inzicht wil begrenzen.

Die Minister-president als belangrijkste vertegenwoordiger van het Nederlandse volk, verzaakt voortdurend zijn plicht, onttrekt zich aan zijn verantwoordelijkheid, wenst geen verantwoording af te leggen en dreigt ons niet alleen retorisch, maar ook fysiek en geestelijke in het moeras te trekken. Een vertegenwoordiger van de boerenvertegenwoordiger zei het kernachtig tijdens de confrontatie met de Minister-president voor het Catshuis: “ik zal heel eerlijk zijn. Ik kan je hoofd eigenlijk niet uitstaan”. Jammer dat Kockelman die benadering niet heeft gekozen, zich murw heeft laten lullen en mentaal in slaap is gesukkeld. Gelukkig hebben we Leon de Winter nog.