Een pakket schroot

Politiek gelukzoekster Liane den Haan (v.m. 50Plus, later fractie Den Haan) heeft een nieuwe partij opgericht: Goud. Uiteraard is het goud voor haarzelf bedoeld, want met ouderen heeft ze nog minder op dan niks. Een verdienmodel; een pakket opgepoetst schroot.

Liane den Haan valt in de Tweede Kamer niet op, laat staan als pleitbezorgster voor ouderen, evenmin als de oprichter van haar vorige partij 50Plus: Jan Nagel. Deze Nagel was in zijn gloriejaren regisseur bij de kneiterlinkse VARA en mede-ondertekenaar van het communistische pamflet ‘Tien over rood’ van nieuwlinksige PvdA-jongeren in 1966. Nadat het communisme als een nachtkaars uitging na de val van de Muur in 1989, deed Nagel er 10 jaar over om met een ander verdienmodel te komen. Dat werd een politieke partij onder de naam ‘Leefbaar Nederland’, kennelijk broodnodig na de rode stormen die ons land teisterden en waarvoor hijzelf mede de basis had gelegd in 1966. Nadat Fortuyn die partij de rug toekeerde (die daarop compleet instortte) werd Leefbaar omgetoverd in ouderenpartij 50Plus. Deze partij reikte onder aanvoering van Henk Krol nog tot 10 zetels in de peilingen, welke rijkdom de partij al vrij snel in machtswellustig gekrakeel uiteen liet vallen.

Daarop stelde Nagel dus Liane den Haan in functie en die wist, eenmaal Kamerlid, na zes weken (!) wel raad met de centjes. Voor de details verwijs ik graag naar dit geweldige artikel van de onvolprezen Geert Dales; een prima website overigens en van harte aanbevolen om regelmatig te raadplegen. Den Haan kreeg door de nieuwe Kamervoorzitter Bergkamp (D66) op dubieuze wijze het bestuur toegeschoven van de steunstichting voor de oude 50PLUS-fractie, een verplicht voorgeschreven rechtspersoon waaraan de Tweede Kamer subsidies verstrekt voor de salarissen van medewerkers en andere fractiekosten. In die stichting zat een gespaarde reserve van tonnen en kwam veel meer overheidssubsidie binnen dan bij een eenpersoonsfractie.

Die bak aan gratis geld paste haar wel, want je hoeft niet – zoals andere inbrekers – ’s nachts in weer en wind op pad met gereedschap. Even een poes poetsen achter de gordijnen en klaar is Kees.

Aan afsplitsers heeft de Kamer geen gebrek, aan gelukszoekers evenmin. De één na de ander ‘begint voor zichzelf’ en op dit moment is de politiek meer versplinterd dan ooit met vier afgesplitste Kamerleden. Drie daarvan – Omtzigt, Den Haan en Van Haga – kunnen zich overigens wel degelijk beroepen op ruim voldoende mandaat van de kiezers. Wel heeft het er schijn van dat politiek meer dan ooit een verdienmodel is geworden. Meer dan oorspronkelijk de bedoeling is geweest in onze democratie. Aspirant-politici kiezen een partij niet zozeer voor een programma wat aansluit bij de persoonlijke opvattingen, maar op de kansen die door de partij geboden worden om carrière te maken in de politiek, met een zetel in een van Kamers als hoofdprijs.

Politieke miskleunen als Den Haan zullen echter, als het op het onder eigen titel verwerven van aanhang aankomt, de boot ruimschoots missen bij gebrek aan maatschappelijke oplossingen. Politieke oplossingen hebben zij genoeg, vooral om de eigen bankrekening een beter aanzien te geven. Dat de Haagse politiek daarvoor ruimschoots gelegenheid geeft zegt genoeg.

Politieke partijen moeten eigenlijk afgeschaft worden en aspirant Kamerleden moeten op eigen kracht in de Staten Generaal zien te komen. Na de verkiezingen is er, net als nu, tijd genoeg om effectieve allianties te smeden. De burgers moeten weer vertegenwoordigd worden in het Parlement. Het is de hoogste tijd om afscheid te nemen van meelopers en graaiers.