(Vrij naar Joost Niemöller) In het artikel “Corona nachtmerrie” wordt benadrukt dat “Rutte c.s. zich met handen en voeten verbonden hebben aan het uitvoeren van VN Agenda-21 (/2030).”
“Die Agenda is binnen de in januari 2022 op het World Economic Forum in Davos afgesproken Grote (Groene) Reset, een cruciale stap naar een communistische werelddictatuur”. De principes van die Agenda worden door de politocratie angstvallig voor het grote publiek verborgen gehouden. Gezien de doelen en de route die gevolgd moet worden om die doelen te bereiken, is het begrijpelijk waarom het grote publiek niet uitbundig geïnformeerd wordt en er een dikke mist rond Agenda 2030 hangt.
De Agenda is een geopolitiek document, een product van de wetenschap van de macht (vrij naar Alexandr Doegin). Als de 17 WEF-doelen om de wereld te veranderen getoetst worden aan de principes van die wetenschap, wordt duidelijk waarom de Oekraïne een belangrijke halte is op de route naar Agenda 21 en WEF-doelen en de kans om de wereld te kunnen besturen, vergroot. Drie visionairs spelen sleutelrollen bij die wetenschap van de macht: McKinder, een Britse geograaf die door zijn ‘Wereldeiland en Hartland’ benadering de basis vormt voor de visies van twee andere visionairs: Doegin en Brzezinski.
Wereldeiland en Hartland
Om een beter begrip te krijgen van het verband tussen Agenda, WEF en Oekraïne en de manier waarop de drie genoemde visionairs daarmee omgaan, heb ik me laten leiden door de inhoud van een presentatie die Joost Niemöller op 17 juli 2022 bij het Oekraïne symposium heeft gehouden: “Doegin tegen Brzezinski; Oost tegen West” en een slide presentatie over de Hartland stelling. Als vertrekpunten voor zijn betoog gebruikte Joost Niemöller twee in 1997 gepubliceerde boeken: “Geopolitieke grondbeginselen” van Doegin en “Het grote Schaakbord“ van Brzezinski. De geopolitieke analyse van Halford McKinder zoals die wordt gepresenteerd in zijn essay “Het geografische scharnier van de wereld aka Hartland stelling” (1904) diende als basis voor beide boeken.
McKinders stelling is geografie en technologie georiënteerd en beziet mondiale ontwikkelingen vanuit Londen door een Brits prisma. Die geografische en technologische oriëntatie vloeit voort uit zijn overtuiging dat de karakteristieken van een gebied, een regio van invloed zijn op de manier waarop samenlevingen zich in de loop van de tijd (kunnen) ontwikkelingen en door technologische vernieuwingen veranderen. Op zich geen opmerkelijke observatie, omdat geografische karakteristieken door de geschiedenis heen, de grenzen van een invloedsfeer, de kleur van culturele ontwikkelingen, de mate van levensvatbaarheid en volume van een samenlevingsvorm hebben bepaald. Uitgestrekte bossen, bergketens, heuvelruggen, moerassen, woestijnen, toendra’s bevorderen het scheiden van invloedsferen; laagland en steppen stimuleren echter het streven naar eenheid. Technologische ontwikkelingen kunnen volgens McKinder het effect van geografische karakteristieken veranderen, een bestaand krachtenveld wijzigen en in het verlengde machtshonger een andere wending geven.
McKinder verdeelt het mondiale landdeel in drie regio’s: het Wereldeiland, eilanden buiten de kust van het Wereldeiland (Britse en Japanse eilanden) en verafgelegen eilanden (Noord-, Midden-en Zuid-Amerika in het westen en een deel van Zuidoost Azië, de Indonesische Archipel en Australië in het oosten). In zijn visie zijn de termen Wereld eiland, Scharnier en Driehoek relevant en moeten worden verklaard om de discussie over Doegin en Brzezinski zuiver te kunnen houden:
⦁ Wereld Eiland strekt zich uit over het Europese -, Aziatische – en een groot deel van het Afrikaanse continent. Wereld, omdat die bevolkt wordt door het grootste deel van de wereldbevolking en als rijkste deel van de wereld kan worden beschouwd
⦁ Scharnier van de wereld: het Euraziatische continent met Rusland in het midden. De begrenzing wijzigde zich in de McKinder essays van 1919 en 1943.
⦁ Hartland waar de macht zetelt, is een Driehoek met (het oostelijke deel van) Rusland, Iran en het westelijke deel van het Chinese subcontinent als hoekpunten. Dat deel van de wereld wordt beschermd door geografische karakteristieken, die het in bezit krijgen van het Hartland een nogal moeilijke zaak maken. De Euraziatische steppegordel, de combinatie van Pontische steppe tussen Djnestr en Wolga en de Kaspische steppe van Oeral tot Altaj gebergte is de toegang en uitgang van het geïdentificeerde Hartland. De opening tussen Oeral en Kaspische Zee is de poort van het Hartland.
Euraziatische steppen gordel
Voorvloeiend uit die gedachtegang komt McKinders met uitspraken die hij op blz. 150 van zijn essay “Democratic Ideals and Reality vastlegde: “Who rules East Europe commands the Heartland”; “Who rules the Heartland commands the World-island“ en “ Who rules the World-Island commands the World“. Gezien de enorme stappen voorwaarts die de technologische ontwikkeling sinds die uitspraak uit 1919 heeft gemaakt, is het echter de vraag of de stelling van McKinder nog valide is. In zijn essays is alleen sprake van grond en maritieme strijdmachten en zijn de effecten van de derde – lucht – en vierde – digitale – dimensie niet verwerkt.
In de visie van McKinder die wordt ondersteund door Doegin en Brzezinski is Oost-Europa de aanloop naar de poort van het Hartland en tot nog toe had Kiev een deel van dat gebied in handen. Tot nog toe. Door de vermeestering van een groot deel van de Donbas en de verbinding van De Krim met het Russisch territoir als deel van het Novorossiya en Malorossiyia droombeeld heeft Moskou de sleutel van de poort in handen. Kiev kan alleen nog maar de aanloop naar de poort controleren en de opening naar de Pontische steppe tijdelijk verstoren. Wat het beheersen van het Hartland betreft, moeten de kansen van Moskou hoger geschat worden dan die van Beijing en Washington.
Onterecht
Wie is die Doegin? Kan hij wel als een filosoof worden beschouwd en wat is zijn filosofie dan wel? Speelt de Oekraïne een rol in zijn visie en zo ja waarom.? Of is hij door het Westen alleen uit de vergetelheid getrokken door de moord op zijn dochter? Het zijn vragen die eerst beantwoord hadden moeten worden voordat de media de man als een gevaarlijke filosoof had neergezet. Dat is zoals vaker niet gebeurd en nu wordt hij in de westerse media beschreven als het brein achter de Russische inval op Oekraïens territoir. Poetin zou de ideologie van Doegin in de praktijk brengen en daarom zou hij “de gevaarlijkste filosoof ter wereld” zijn. Tot verbijstering van sommige Amerikaanse Kremlin volgers is hij in 2014 op de Amerikaanse sanctielijst geplaatst en worden zijn boeken door Amazon geboycot. Een onterecht etiket? Wellicht, hij heeft geen officiële functie in Moskou, kan vrij uit spreken en is voor velen een enigma, een raadsel.
Doegin sluit zich in zijn boek aan bij de conclusies van McKinder, met dit verschil dat hij zich niet op het optreden van de maritieme – maar op de grondcomponent concentreert. Hij richtte in 1997 zijn pijlen hoofdzakelijk op Duitsland en Rusland. Duitsland beschouwde hij als een economische reus, maar een politieke dwerg en in Rusland ziet hij een economische dwerg en een politieke gigant. Hij wijst op de gevolgen van Hitlers mislukte greep naar het Hartland om een as Berlijn-Moskou-Tokio tot stand te brengen Dat mislukte om twee redenen: overschatting van de Duitser als de absolute en enige Übermensch versus de combinatie onderschatting van de Russische Untermensch en geografische (f) actor. Hitler schond de wetten van de geopolitiek zoals McKinder die had vastgelegd en als een leider niet luistert naar de wetenschap van de macht, dan eindigt volgens Doegin zijn streven in een catastrofe. Veel kenners denken dat Moskou ook dit lot beschoren zal zijn, maar persoonlijk denk ik dat men zich daarin schromelijk vergist. Moskou richt zijn blik steeds meer richting het Chinese -, Indische subcontinent en het Arabisch schiereiland om de poort naar het Hartland hermetisch af te kunnen sluiten en gesloten te houden.
Cyclisch of lineair
Volgens Doegin hebben Russen een universele taak en is hun doel geen mono-etnische staat met een vaste begrenzing, maar een imperium met groeistuipen plaatsbiedend aan verschillende etniciteiten, culturen en religies. Daarom was na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie en het Warschau Pakt, het streven van Moskou naar de wereld dominantie nog lang niet voorbij. Hoogstens even in de ijskast gezet. Hij verwerpt de westerse overtuiging dat getrokken grenzen onschendbaar zouden zijn zoals het internationale recht onderstreept en natiestaten bouwstenen zijn. Volgens hem kan binnen bevroren grenzen van de natiestaat, de Ethnos, zoals hij dat noemt, niet leven. En leven is ook sterven. Elke staat wordt geboren, groeit en sterft. groei en krimp zijn natuurlijke, cyclische, processen. De vraag is dan waarom het Rusland van Poetin voortdurend de nadruk legt op de door Moskou ongewenste verschuiving van de westerse (NATO en EU) invloedsfeer dichter naar Moskou toe en de noodzaak onderstreept van een bufferzone aan de grenzen van de Russische Federatie. Dat is in tegenspraak met de overtuiging van Doegin, Doegin schreef onlangs zijn magnum opus, een 28-delige serie getiteld, Noomakhia, (oorlogen van de geest), over beschavingen die de wereld vormen, elkaar bestrijden, opkomen, groeien en sterven. Eén proces.
De spiegelbeeldige visie
Volgens Brzezinski moet het Wereldeiland opgedeeld worden in vier brokken: De Middenruimte ( Rusland); het westen (Europa, in de woorden van Brzezinski letterlijk een ‘protectoraat’ van de VS), het zuiden (het intern verdeelde Midden Oosten) en het oosten (China, Korea, en Zuid-Oost Azië met Japan, die elkaar ook in een wurggreep houden). Over het continent Afrika rept hij merkwaardig genoeg geen woord. Volgens hem is na het isoleren, het opbreken van Rusland in verschillende zones de volgende fase.
Een cruciaal gevaar voor de VS, is het ontstaan van een nieuw Euraziatisch machtsblok bestaande uit Rusland, Iran en China in een gebied waar volgens Mckinder en Doegin de macht over het Wereld Eiland zou zetelen. In 1997 dacht Brzezinski dat zo’n bedreigend pact er nooit zou komen. Daarin heeft hij zich vergist, want de manier waarop Europa en de VS zich bemoeien met de Oekraïne, heeft Moskou gedwongen om de blik naar het oosten te richten.
Brzezinski’s grootste vrees, de volgens hem onwaarschijnlijke samenwerking tussen Rusland, Iran en China is de grootste wens van Doegin. Die wil Eurazië opbouwen vanuit de as Moskou-Teheran en beschouwde in 1997 het snel groeiende globalistische China als de meest gevaarlijke buurman. Die mening paste hij aan door de aanleg van de nieuwe zijderoute vanuit China door Rusland. Spoorlijnen, schreef Mackinder al, zijn het geschenk van de steppe. Zo kunnen namelijk razendsnel legers verplaatst worden.
Oekraïne als sluitsteen voor het strategisch conflict
In de Atlantische en Russische geopolitieke agenda fungeert de Oekraïne al vele jaren als sluitsteen. In 1997 stelde Brzezinski voor om de macht van Rusland te breken door binnen de NATO en EU structuur een gekromde defensielinie om Rusland/Russische Federatie aan te leggen. Van Frankrijk, via Duitsland en Polen naar Oekraïne.
Doegin schreef in 1997 dat de beheersing van Oekraïne noodzakelijk is om de Russische macht over het Wereld Eiland te realiseren. Hij oordeelde dat de soevereiniteit van Oekraïne zich niet verdraagt met de veiligheid van Rusland in het zuiden. Het bezit van de noordelijke strook van de Zwarte Zee is volgens hem noodzakelijk om een potentiële Turkse expansie noordwaarts en de Atlantische ambitie bij de Bosporus in te dammen. Eeuwenoude oorlogspolitiek. Maar voor Doegin is de geschiedenis nu eenmaal altijd het nu.
Moskou, Washington, Brussel en Geneve (WEF) strijden in de Oekraïne om het Hartland en zoals het er nu naar uitziet moeten de kansen van Moskou hoger geschat worden dan die van Washington en in diens spoor Brussel en Geneve.