Defecte democratie

Nederland stevent af op een meer dan legendarische recessie en alle seinen staan op rood. De oorzaken zijn duidelijk: een aantal Kabinetten, gebaseerd op een ‘regeerakkoord’ waarin geen enkele deelnemende partij zich nog kon of kan herkennen, laat staan de mensen die nog de moeite hebben genomen om überhaupt te gaan stemmen onder die condities. De Nederlandse democratie is defect.

Ons land is op een ernstige manier defect geraakt en van democratie is – in alle eerlijkheid – amper nog sprake. Alle partijen zitten in de Staten Generaal met een groot aantal fractieleden die zich op geen enkele wijze kunnen beroepen op een electoraal mandaat. Zeker: partijen vertegenwoordigen een politieke stellingname; een politiek idee over hoe het verder moet in dit land. Dat ‘partijenstelsel’ veroorzaakt dat de eerst genoteerde een groot aantal stemmen vergaart die normaliter verdeeld moeten worden over andere partijleden, teneinde recht te doen aan het politieke idee achter de partij.

Inmiddels weten we dat dit allang niet meer zo is: een meerderheid in de Tweede Kamer vertegenwoordigt in werkelijkheid niet echt het volk, maar zit daar omdat anderen dat zo hebben bevolen. Door vrijwel niemand geroepen, laat staan uitverkoren. De toekomst moet je toch wel een immense angst inboezemen als je jezelf voor zo’n backbench klusje leent.

Schaakstukken

De politiek is een schaakbord geworden, waarop de Kamerleden nog slechts pionnen zijn. De koningen en koninginnen worden strategisch geplaatst en verplaatst door schakers die we niet kennen, zich in geen enkel programma bekend maken en met hun tactisch vernuft zetten de belangrijkste stukken vervolgens braaf hun lopers, paarden en torens in en om de pionnen te positioneren rond het vraagstuk van de peilingen: winnen of verliezen; macht uitoefenen of niet. Geld verdelen naar de juiste ontvangers. Of niet.

De schakers zitten niet in de Kamer en we kunnen alleen maar benieuwd zijn waar ze dan wel zitten.

Kamerleden zijn slechts de stukken of pionnen op het bord. Maar wel met het unieke voordeel dat aan hen artikel 67 van de Grondwet toekomt om te handelen naar wat hun geweten als volksvertegenwoordiger hen ingeeft. Zij kunnen zodoende , zoals destijds Johan Cruijff op het voetbalveld en nu Max Verstappen op een racecircuit, excelleren op het hen toegeschoven terrein; het vertegenwoordigen van het Nederlandse volk, met alle kwaliteiten en talenten die het rijk is. Omdat men daar nu eenmaal zit; met of zonder voldoende mandaat. Zonder last, hopelijk ooit nog eens met een gietijzeren ruggengraat en afstand nemend van de getekende overeenkomst met de partij te zullen stemmen zoals verlangd…

Maar dat doen ze niet.

Daardoor raakt Nederland in ernstige nood; de inflatie is (veel te) groot en recessie dreigt; miljoenen mensen raken momenteel in acute geldnood, kunnen hun rekeningen niet meer betalen of lopen bij de voedselbank. Sommigen landgenoten slapen noodgedwongen onder een brug, maar de gesubsidieerde elites gillen het uit als een ‘vluchteling’ in een tentje slaapt. Intussen maakt ‘de politiek’ van ieder non-probleem (stikstof, ‘vluchtelingen’, CO₂, klimaat, milieu) alleen een politiek probleem om andere – geheime – agenda’s ietwat ruimte te geven en bullshitbanen (lees: goedbetaalde en gesubsidieerde klusjes) in bullshit-industrieën te creëren voor de verder roemloze achterbannen van partijen. Intussen hebben wel talentvolle Nederlanders het nakijken: geen geld, geen passende baan, geen huis, geen perspectief.

Dit land heeft geen problemen, maar gebrek aan oplossingen langs logische denklijnen. Dat komt vooral omdat burgers niet worden vertegenwoordigd door degenen waarop zij hebben gestemd. De fractieleider van het CDA zit niet in de Kamer vanwege voldoende electoraat; hij zit daar op grond van een schamele 1393 stemmen. De fractieleider van D66 zit niet in de Kamer vanwege voldoende electoraat; hij zit daar op grond van een magere 6685 stemmen.

Bij een kiesdeler van 69.486 stemmen.

En dan hebben we het nog niet over de Ministers…